บทที่ ๑/๓ ยินยอม ไม่ยินดี

     เสิ่นกงกงกงขอบคุณตนเองในใจที่ไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย ไม่เช่นนั้นต่อให้คิดจนหัวแทบแตกก็ไม่รู้ว่าจะต้องรับมืออย่างไรกับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น กระอักกระอ่วนใจเหลือคณานับ

     อวี่เทียนเหมยชาไปทั่วทั้งตัว ความรู้สึกมากมายก่อเกิดในทุกขณะที่ได้ยิน เด่นชัดกว่าความรู้สึกใด คือความอับอาย

     หากนางได้ยิน มีหรือคนอื่นจะไม่ได้ยิน กาไหนไม่เดือด คนย่อมหยิบกานั้น[1]ชั่วชีวิตของนางอยู่ภายใต้กระแสลมปากแหลมคม[2]มาโดยตลอด ถูกวิจารณ์เพิ่มเติมอีกสักเรื่องแม้จะเลวร้าย น่าอับอายอย่างไร แต่ก้นตัดสินหัว ขอเพียงตำแหน่งไท่จื่อเฟยนี้เป็นของนาง

     เท้าก้าวขึ้นบันไดหยก[3]ไปแล้ว เขื่อนยาวพันลี้จะพังลงเพราะรังมดไม่ได้![4]

     อวี่เทียนเหมยคิดได้ดังนั้น ใบหน้างามจึงเชิดขึ้นดังเดิม ค่ำคืนยาวนาน ความฝันยังอีกยาวไกล จะดีหรือร้ายอย่างไร มีเพียงก้าวต่อไป เพราะไม่อาจถอยกลับ เดินทางร้อยลี้ นับครึ่งที่เก้าสิบ [5]ยามนี้ทุกสิ่งที่อดทนพากเพียรมา กระพริบตาเพียงหนึ่งครั้งก็ผันผ่าน คนงามจึงหมายมาดในใจ ทุกวาจาที่ได้ยิน จดจำ และทำให้ดีขึ้น

.

     “เจ้ากล่าวเช่นนี้ ไม่ใช่หมายความว่า ข้าต้องขึ้นสวรรค์ไปสู่ขอเทพธิดามาจากเง็กเซียนฮ่องเต้ให้เจ้าหรือ”โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ตรัสประชดพระโอรสของพระองค์เอง

     อวี่เทียนเหมยดีถึงปานนี้ มีสิ่งใดกันให้ต้าอวี่คิดปฏิเสธ เหมยเหมยดีพร้อมทุกด้าน ตรงข้ามกับโม่เทียนอวี่ ต่อให้เป็นพระบิดา พระองค์ก็ทรงไร้คำใดจะอธิบายถึงพระโอรส ข้อดีมีมาก กระนั้นคำเรียกขานที่เขาว่ากันว่า พญามัจจุราชแห่งต้าเฉวียน ไม่ใช่ว่าชวนให้ผู้คนครั่นคร้ามหรอกหรือ

     สวรรค์ลิขิตมาแล้ว โอรสสวรรค์จึงต้องสานต่อ ด้ายแดงผูกชะตาวาสนา หนุ่มสาวครองคู่ แปดในสิบส่วน โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ตั้งพระทัยเอาไว้ แม้จะทรงไม่ใช่ผู้เฒ่าจันทรา เยว่เซี่ยเหล่าเหริน [6]แต่ก็ถือพระองค์ว่าทรงเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ความสัมพันธ์ก่อเกิดขึ้นได้

     จะให้ล้มเลิกด้วยวาจาเดียวหาได้ไม่ แผนการนี้ถูกตั้งใจให้บ่มเพาะมานานนับสิบปี ทรงห่วงใยดรุณีน้อยนอกประตูมากกว่าพระโอรสที่อยู่ในห้องทรงพระอักษรด้วยกัน อย่างไรโม่เทียนอวี่ไม่เสียหาย แต่เหมยเหมยเล่า...เด็กน้อยทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อการนี้ จะให้เสียเปล่าไม่ได้

      “อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องแต่ง” รับสั่งเป็นคำประกาศิต

     “ฝ่าบาท หากกระหม่อมจะกราบทูลขอถอนหมั้น ทรงคิดเห็นเช่นไร” ถ้อยคำที่โต้ตอบกลับมาหาได้นำพากับรับสั่งอันเด็ดขาด

     โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้พระพักตร์แดงก่ำ “หาได้อยากบังคับใจเจ้า เพียงแต่ว่าเรื่องราวดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้ทำเช่นนั้น ไม่ได้…” ถอนหมั้นหรือ พระราชโองการประกาศออกไปได้สิบเจ็ดปี รับรู้ทั้งสวรรค์และนรกแล้ว

     โม่เทียนอวี่ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เห็นพระพักตร์ของเสด็จพ่อแล้วเขาก็ยินยอมไม่ขอสู้ต่อ กราบทูลไปว่า “แล้วกระหม่อมจะทำสิ่งใดได้”

     ฮ่องเต้ต้าเฉวียนแย้มพระโอษฐ์ คิดว่าจะยาก แต่กลับยอมง่ายกว่าที่คิด เกือบจะสรวลด้วยความพอพระทัยอยู่แล้ว หากไม่ใช่ว่าประโยคที่ตามมาของเด็กดื้อน่าตายสายเลือดของพระองค์จะทำให้ทรงต้องนิ่งอึ้งอีกครั้ง “เพียงแต่ไม่ใช่ไท่จื่อเฟย”

     พระพักตร์ดำคล้ำยิ่งกว่าเดิม “ไม่ใช่ไม่ได้” พระสุรเสียงหนักแน่น ข้อนี้อย่างไรก็ทรงไม่ยอมถอย

     “เช่นนั้น กระหม่อมขอตัว” ไม่ชอบต่อความตามนิสัย เมื่อเจรจาไม่ได้ดั่งใจ โม่เทียนอวี่ก็ไม่คิดจะสนทนาต่อ

     “โม่เทียนอวี่” พระสุรเสียงตวาดดังลั่น คู่สนทนาชะงักท่าที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพระองค์ เห็นแววตาของต้าอวี่แล้ว โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ก็ระงับโทสะได้เล็กน้อย ตรัสถามออกไปว่า “เหตุผล...คืออะไร ขอถามได้หรือไม่ เพราะเหตุใด”

     “ไม่คู่ควร ไม่เหมาะสม” สองคำกับใบหน้าราบเรียบตอบกลับมา

      ผู้เป็นใหญ่กว่าใครในแผ่นดินพระโอษฐ์อ้า คล้ายจะตรัสสิ่งใดออกมา ทว่าไร้เสียง ในที่สุดก็ทรงตรัสว่า “ตาของเจ้างอกทะลุขึ้นไปบนหัว[7]แล้วหรืออย่างไร” โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ตรัสแล้วก็ทรงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “ต้าอวี่” ตรัสด้วยท่าทีลดความโกรธเคืองลงไปไม่น้อย มีพระประสงค์เกลี้ยกล่อมเป็นด่านแรก โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ตรัสต่อว่า “อวี่เทียนเหมย นางดีแท้ข้อนี้ไม่มีผู้ใดบังอาจสงสัย นับแต่นางถูกข้าหมั้นหมายให้เจ้า นางยังไม่ทันได้อยู่ในครรภ์มารดาเสียด้วยซ้ำ ความดีไม่ต้องพูดถึง ความงามอย่าบังอาจแตะต้อง สิ่งใดสตรีควรมี ใต้หล้านี้ หาได้ดีเทียบเท่านาง แล้วเจ้ากล่าวเช่นนี้ได้อย่างไร”

     มีเพียงความเงียบเป็นคำตอบ โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ทอดถอนพระทัย ใช่ว่าปรารถนาให้พวกเขาเคียงคู่กันรักมั่นดั่งนกยวนยาง ขอเพียงหงส์เคียงคู่มังกรอย่างสงบสุข ขอความเมตตาเล็กน้อยจากโม่เทียนอวี่ให้แก่อวี่เทียนเหมย

     มันยากมากนักหรือ!

     “แล้วเจ้าคิดเห็นอย่างไร” พระองค์ไม่ตรัส โม่เทียนอวี่ก็ไม่พูด หากทรงไม่ริเริ่มการสนทนาก็ไม่พ้นไม่ได้ความ

     “แปดเก้าไม่ห่างสิบ”[8]

     ‘ห่างมากทีเดียวเด็กโง่!’ ทรงเข้าพระทัยในความหมายของถ้อยคำ แต่จะให้ทำตามไม่ได้เด็ดขาด ไท่จื่อเฟยก็คือไท่จื่อเฟย ใช่ว่าเป็นสตรีขององค์รัชทายาทแล้วจะมีฐานะเทียบเท่ากันทุกตำแหน่ง!

     ความจริงทรงไม่จำเป็นต้องถามเหตุผลเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่พระราชโองการเดียว โม่เทียนอวี่ก็ไม่อาจขัดขืน อยากบังคับเหลือเกิน แต่บังคับไม่ได้ เพราะพระโอรสของพระองค์ โม่เทียนอวี่เป็นผู้กล้าตัดข้อมือ [9]เด็ดขาดไม่เกรงกลัว ตัดสินใจแล้วไม่พิจารณาซ้ำสอง

     เอาเถิด…

     มรรคาสามพัน สวรรค์ไม่ตัดหนทางมนุษย์ [10]โอกาสใช่ว่ามีหนเดียว อย่างไรเสีย...ก็ไม่มีคำปฏิเสธว่าจะไม่แต่ง ไม่ย่อท้อ ไม่หมดหวัง จึงจะสมหวัง

     “เช่นนั้น หากข้าบังคับเจ้า...ประกาศพระราชโองการออกไป แจ้งคนทั้งต้าเฉวียนให้รู้ถึงกำหนดการงานแต่งงาน จะทำเช่นไร” รู้แจ้งแก่พระทัย กระนั้นยังทรงมีพระประสงค์ถามไถ่ โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้สรวลทันทีเมื่อได้รับคำตอบ

     “กระหม่อมย่อมต้องยินยอม เพียงแต่ไม่ยินดี” โม่เทียนอวี่รับคำสั่งจากโอรสสวรรค์ พระบิดาของเขา สุดแท้แต่เสด็จพ่อจะบัญชา

[1] ทำในเรื่องไม่สมควรทำ พูดในสิ่งที่ไม่สมควรพูด

[2] ถูกนินทา เป็นเป้าสายตา

[3] ก้าวเท้าสู่ราชสำนัก

[4] เรื่องใหญ่จะพังลงเพราะเรื่องเล็กไม่ได้

[5] อดทนมาจนใกล้ถึงเป้าหมายแล้ว ต้องอดทนและมีสติให้มากขึ้น ไม่เช่นนั้นจะเกิดความผิดพลาดไม่ประสบความสำเร็จตามความตั้งใจ

[6] 'ผู้เฒ่าจันทรา' ภาษาจีนเรียกว่า 'เย่ว์เซี่ยเหล่าเหริน' หรือเรียกสั้นๆ ว่า 'เย่ว์เหล่า' (月老) ว่ากันว่าเทพพ่อสื่อองค์นี้เป็นชายชรา ถือเชือกวิเศษสีแดงกับสมุดบันทึกเป็นของประจำตัว .

[7] หยิ่งยโส ถือดีจนมองไม่เห็นหัวของคนอื่น

[8] ใกล้เคียงกันมาก แทบไม่แตกต่าง

[9] ตัดสินใจเด็ดขาด

[10] สวรรค์ไม่ใจร้าย มีทางออกให้กับปัญหาเสมอ