บทที่ ๑/๔ ยินยอม ไม่ยินดี

     “ตามแต่ใจเจ้า” สมดังพระทัยแล้วก็ตรัสแต่เพียงเท่านี้ ทรงรู้ว่าต้องเดินหน้าและถอยหลังให้ถูกเวลา ความสนพระทัยทั้งหมดจึงถูกละทิ้งหนีห่างคนตรงหน้า โอรสสวรรค์ทอดพระเนตรไปยังประตู ประตูไม่หนาพอจะปิดบังสายตา ไม่หนาพอจะไม่ได้ยิน “เข้ามาเถิด” พระสุรเสียงดังชัดเจน

     รอไม่นานนัก เสิ่นกงกงก็เดินก้มหน้างุดแทบจะแนบกราบไปกับพื้นเข้ามาก่อน

     “กระหม่อมทูลลา” ไม่รอให้ได้รับคำอนุญาตด้วยซ้ำ โม่เทียนอวี่ก็เดินออกไปทันที

     โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ทอดพระเนตรตามหลังพระโอรส พระพักตร์กระตุกในทันใด อยากจะสรวลให้ดังลั่น เมื่อเหตุการณ์ที่ทรงปรารถนาปรากฏดังพระทัยมุ่งหวัง

.

     อวี่เทียนเหมยอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินลี้หนีหน้า แต่นางก็ยังตั้งใจฟังในทุกถ้อยคำ

     ไม่คู่ควร ไม่เหมาะสม

     เขาจึงยินยอม แต่ไร้ความยินดี

     คนงามน้ำตาคลอเต็มหน่วยตา แต่ด้วยศักดิ์ศรีที่มีเหลืออยู่บังคับไม่ให้น้ำตาไหล นางเงยหน้าขึ้นมองยามเขาเดินผ่าน

     ใบหน้าของบุรุษไร้ใจที่ไม่ยินดีเป็นอย่างไร เหตุใดเขาจึงใจร้ายนัก บุรุษผู้ซึ่งนางนับวันคืนรอคอยพบหน้า แตกต่างมากเพียงใดกับคำเล่าลือ

     นางทันได้สบสายตาประสานยามเขาย่างกรายผ่าน ราวกับเวลาหยุดเดิน ณ ตอนนี้ ชั่วชีวีครานี้คราแรก หัวใจดวงน้อยเต้นแรงด้วยจังหวะแปลกพิกล

     ความรู้สึกนับร้อยพลันสลายหายไป หลงลืมชั่วครู่...มีเพียงใบหน้าหล่อเหลาตรึงสายตาและหัวใจให้ไม่ละจาก เผลอส่งยิ้มให้เขาอย่างไม่รู้ตัว ห้วงคำนึงในหัว มีเพียงความคิดหนึ่งเดียว ตั้งปณิธานในใจ ต้องแต่งกับเขาให้ได้!

     ต่อมาเขาเบือนหน้าหนี สบตาเพียงเสี้ยวเดียวก่อนเดินจากไป ท่าทีทั้งหมดล้วนบ่งบอกว่ารังเกียจ คนงามรู้สถานะตนจึงก้มหน้าลงต่ำเป็นครั้งแรก สมเพชตนเอง เล็บยาวจิกที่ฝ่ามือจนห้อเลือด แต่ไม่เจ็บเท่าที่ใจเลยแม้แต่น้อย...

.

     โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ตรงข้ามกับทุกคนในห้อง พระโอษฐ์แย้มยิ้มอย่างอดไม่ได้ ต่อมายามขันทีเฒ่าเสิ่นกงกงเงยหน้าขึ้นมอง พระพักตร์จึงกลับไปเคร่งเครียดดังเดิม

     “ถวายพระพรฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี” เสียงหวานของอวี่เทียนเหมยดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

     ความรู้สึกผิดมีมากเท่าไหร่ ไหนเลยจะมากเท่าความละอาย แผนการถูกนำมาไตร่ตรอง ไม่นานนักโอรสสวรรค์ก็ตรัสถามคนงามว่า “จะกลับจวน หรือตามเขาไป”

     อวี่เทียนเหมยนิ่งไปชั่วครู่ ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจกราบทูล“หม่อมฉันทูลลาฝ่าบาท” ไม่รอให้ได้รับคำอนุญาต คนงามแซ่อวี่เดินออกนอกห้องทันที

     คำตอบไม่เจาะจงชัดแจ้ง โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้คิดว่าทรงคาดคะเนได้ไม่ผิด โม่เทียนอวี่ดื้อรั้น ทว่าเหมยเหมยดื้อรั้นยิ่งกว่า!

     เสิ่นกงกงหันหน้าไปมารอบห้อง ขันทีเฒ่าข้องใจจนมีคำถาม “นางจะไปที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”

    “ตามไปดูหรือไม่”โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ตรัสตอบ เสิ่นกงกงตาเป็นประกาย ‘ตาเฒ่าลืมสังขาร’ ทรงตำหนิในพระทัยเล็กน้อย ก่อนจะให้ความกระจ่างแก่เสิ่นกงกงว่า “ไม่ตามไปวันนี้ ชาตินี้...คิดว่านางจะได้เจอหน้าเด็กโง่นั่นอีกหรือไม่”

     เสิ่นกงกงยังไม่เข้าใจเช่นเดิม โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ไม่สนพระทัยขันทีเฒ่า เสิ่นกงกงไม่เข้าใจไม่สำคัญ อวี่เทียนเหมยเข้าใจก็พอแล้ว

     เมื่อครู่นับหนึ่งได้ถึงสิบ เพียงเสี้ยวเดียวก็ยังดี ไม่มีคำพูดใด แต่กลับทำให้โม่เทียนอวี่หยุดชะงักมองได้ ว่าที่ไท่จื่อเฟยนับว่าไม่ไร้ฝีมือ!

     จะตีเหล็กต้องตีตอนร้อน ปล่อยให้เย็นแล้วค่อยเข้าหา ไม่ใช่เรื่องดี วันนี้พบเจอหน้า วันต่อมาอย่าได้หวัง ตัดสินใจไปแล้ว ใครจะเปลี่ยนใจได้หากไม่ใช่เจ้าของใจ

     ในเมื่อจุดประสงค์ของวันนี้ คือ พบหน้า สนทนาทำความรู้จัก แต่กลับล่มไม่เป็นท่าเพราะวาจาหาดีไม่ได้ของพระโอรสหน้าโง่ ที่ควรพบ...ก็ได้พบแล้ว เหลือแต่ที่ควรทำ...ก็ต้องทำให้สำเร็จ!

     เอาเถิด…วีรบุรุษยากข้ามผ่านด่านสาวงาม หวังว่าแม้จะโง่งมไร้สมองเพียงใด ก็ขอให้มีตาดูด้วยเถิด ว่าสิ่งใดดี หรือไม่ดี ‘โม่เทียนอวี่เอ๋ย…ลูกชายข้า เจ้าฆ่าคนไม่มองหน้า วันนี้เจอคนงามเจ้าแลเหลียว’

     หวังว่าเจ้าจะเป็นดั่งใจข้าหวัง หากไม่เป็น...ก็หาใช่เรื่องน่าวิตก เพราะหากสวรรค์ลิขิต ยังผูกด้ายแดงไม่สำเร็จ ตัวข้า…โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ผู้นี้ พระบิดาของเจ้าไม่บังคับ ไม่ยัดเยียด แต่จะทำให้สมรสพระราชทานถูกร้องขอจากปากเจ้าเอง โม่เทียนอวี่!

     ‘เหมยเหมยเอ๋ย…ลูกพยัคฆ์ย่อมไม่เป็นสุนัข บิดารับปากอย่างไรบุตรต้องกระทำตาม ถ้อยสุวรรณ หยกวจี [1]สัญญาเช่นไร เป็นเช่นนั้น’

[1] รับสั่งของฮ่องเต้ที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้