บทที่ ๒/๑ ไร้ประโยชน์

     อวี่คือแซ่ อักษรเหมยท้ายชื่อมาจากวันที่นางเกิดนั้นมีดอกเหมยบานสะพรั่งทั่วแผ่นดิน อักษรตัวสำคัญคือคำว่าเทียน ไหนเลยจะมาจากผู้อื่น เป็นเขาผู้นั้น องค์รัชทายาทโม่เทียนอวี่ อักษรเทียนนี้ ฮ่องเต้พระราชทานให้แก่นาง พร้อมพระราชโองการระบุสัญญาหมั้นหมายที่มาเยือนถึงหน้าจวนตระกูลอวี่

     สัญญาหมั้นหมายแตกต่างอย่างไรกับการผูกมัด ใคร ๆ ก็ว่าเป็นเรื่องมงคลยิ่ง มงคลอย่างไรกัน...แตกต่างจากพันธการอย่างไรหรือ อักษรเทียนกลางชื่อของอวี่เทียนเหมย ก็เป็นดังรับสั่งจากสวรรค์ ให้นางยึดเขาเป็นศูนย์กลางของชีวิต

     โม่เทียนอวี่ไท่จื่อ ‘ชีวิตของหม่อมฉันไม่เคยได้ใช้เพื่อตนเอง ล้วนแต่เพื่อพระองค์ทั้งสิ้น’ ไม่ชอบไม่ว่า ไม่เคยปรารถนาให้รัก...แต่มาหยามเกียรตินางต่อหน้าผู้คนมากมาย ไม่ละอายใจบ้างหรือ ตัวเป็นบุรุษกลับรังแกสตรีด้วยวาจา เขาอายุนับปีนี้ได้ยี่สิบสองปี มากกว่านางถึงห้าปี

     เด็กน้อยอายุห้าปี...อ่านตำรารู้ภาษาคนแล้ว ตรงข้ามกับนางซึ่งยังเป็นทารกน้อยนอนอยู่ในห่อผ้า

     หากไม่ยินดี เหตุใดจึงไม่ปฏิเสธด้วยตนเองตั้งแต่ยามนั้น ปล่อยเวลาล่วงเลยผันผ่าน จนถอยหลังกลับไม่ได้เพื่อสิ่งใด!

     องค์รัชทายาทโม่เทียนอวี่ พญามัจจุราชแห่งต้าเฉวียน สมยานามนี้ได้มาเพราะความโหดเหี้ยม กล่าวกันว่า...เขาฆ่าคนได้โดยไม่กระพริบตา เขาไปอยู่สนามรบตั้งแต่อายุหกขวบท่ามกลางสมรภูมิเดือด กลับวังหลวงครั้งแรกเมื่อเจ็ดวันที่แล้ว

     แม้จะถูกเรียกขานว่าเป็นพญามัจจุราช เขากลับเป็นที่รักของประชาชนคนในแคว้นต้าเฉวียน เพราะทุกหัวที่เขาตัด....ล้วนเป็นหัวของข้าศึกศัตรู

     สิบหกปีที่เขาอยู่สนามรบ อวี่เทียนเหมยแม้จะเป็นสตรี แต่นางเข้าใจดียิ่ง สนามรบหาใช่วังหลวงหรือสรวงสวรรค์ ไม่น่าอภิรมย์เลยแม้แต่น้อย

     เพราะเข้าใจ จึงไม่ได้คาดหวัง ในหนึ่งวันเขาอยู่กับดาบมากกว่าคน พบหน้าคนยามมีศึก ฝ่ายเดียวกันละเว้น ฝ่ายตรงข้ามเข่นฆ่า ไม่ได้ปรารถนาให้เขาต้องใจในตัวนางแต่ยามแรกพบเจอ

     ทว่า…ไม่คิดเลย จะกล่าววาจาทำร้ายใจกันรุนแรงได้ถึงเพียงนี้

     อวี่เทียนเหมยคิดว่าตนเองเข้าใจไม่ผิด ทั้งเขาและฝ่าบาท มีหรือจะไม่รับรู้ว่านางยืนอยู่ด้านนอกประตูกับเสิ่นกงกง

     ฝ่าบาทอวี่เทียนเหมยคาดเดาพระทัยได้ ทรงอยากให้นางได้ยินทุกคำของเขา เขาคิดเห็นเช่นไร นางจะได้รับรู้ หากเขาชื่นชม ทรงตรัสบอกนางได้ แต่หากเขาไม่ชอบใจ...จะให้ผู้เป็นใหญ่แสร้งทำเสมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นก็ไม่ได้ ไม่บอกก็ไม่ได้ บอกก็ไม่ได้

     ส่วนเขา เจตนาแจ่มแจ้งอยากให้นางรู้สำนึกตน

     ไม่เหมาะสม ไม่คู่ควร เขาจึงยินยอม ทว่าไม่ขอยินดี  

     เคยเห็นหน้าเขาเพียงแค่ในภาพวาด ไม่คาดหวังให้เขารักนางมากมาย รู้ว่าคุณสมบัติของเขาทำให้สตรีทั้งหลายหมายปอง เขาจึงลำพองตนเช่นนี้เขาเก่งรอบด้าน ไร้เทียมทานเหนือใครเทียบเคียง บู๊หรือบุ๊นล้วนมีผลงานประจักษ์ชัดเป็นพยาน เรื่องราวของเขาถูกบอกเล่ากล่อมเกลาเป็นคำสั่ง ให้รับรู้ว่าต้องประพฤติตนดีพร้อมเพื่อคู่ควรจะเคียงคู่

     เรียกได้ว่าทั้งชีวิตของนาง อวี่เทียนเหมยใช้เพื่อเขา...เพื่อเขาเท่านั้นหาใช่คนอื่น...พันธะซึ่งผูกกันไว้ ต่างก็ควรเห็นใจกันไม่ใช่หรือ ใต้หล้านี้มีผู้ใดไม่รับรู้บ้าง นางเป็นและต้องเป็นของเขาเพียงผู้เดียว

     แบกอักษรคำว่าเทียนในชื่อ มากกว่าแบกชื่อเสียงของตระกูลเสียอีก !

     ขุนเขาไม่เปลี่ยนตามนาง นางจึงต้องเปลี่ยนตามขุนเขา ไม่ตามใจตนแต่ตามใจเขา คาดไม่ถึงว่าเขาจะขว้างแผ่นเหล็กมาให้นางเตะถูกเสียได้[1]

     หากไม่ชื่นชอบนาง ถึงขั้นเกลียดชังรังเกียจ แล้วเหตุใดจึงไม่ปฏิเสธ เขาย่อมรู้...ต้องรู้อยู่แล้วว่านางคือคู่หมั้น ฝ่าบาททรงรักใคร่เขามากเพียงใด ใต้หล้ารับรู้ หากเขาไม่ปรารถนา มีหรือฝ่าบาทจะกล้าขัดใจ

     สิบเจ็ดปียาวนานเสียจนอวี่เทียนเหมยล่วงเลยพลาดผ่านการแต่งงานครั้งแรกตามช่วงอายุ หากเขาไม่มีความตั้งใจว่าจะแต่งกับนาง พูดออกมาเลยเสียดีกว่า ไม่ใช่พูดก่อนพบหน้าไม่ถึงสองเค่อ[2]

     อวี่เทียนเหมยเข้าใจ รักหามีได้ในวังหลวง เพราะรักคือจุดอ่อน!

     ต้องผูกผมร่วมกันอย่างไม่มีข้อยกเว้น ยามฮ่องเต้ตรัสถามว่านางจะตามเขามาหรือกลับจวน ผิวเผินเป็นเพียงคำถาม แท้จริงแล้วเป็นรับสั่งให้ทำตาม

     ต้องพูดกันให้รู้เรื่อง ปฏิเสธครึ่ง ๆ กลาง ๆ ให้นางคลางใจในตนเอง ไม่ใช่เรื่องดีเลย นางถอยไม่ได้แล้ว หรือต่อให้ถอยได้ ชีวิตต่อไปในภายภาคหน้านางจะทำอย่างไร บุรุษใดจะกล้ามาสู่ขอนางต่อจากเขา คงไม่พ้นต้องไปบวชชีเข้าอารามเป็นแน่! เห็นทีคนจะได้ขำกันทั่วใต้หล้า อีกร้อยปีก็ไม่กล้าสู้หน้าผู้คน

     ทั้งหมดนี้ที่ทำ ทุกความพยายาม ถามว่านางรักเขาหรือก็ไม่ใช่ จะรักได้อย่างไร แม้แต่หน้าก็ไม่เคยเห็น!

     ปฏิเสธไม่ได้ ไม่ทำตามก็ไม่ได้ ผู้น้อยอย่างนาง มีหรือจะกล้าขวางทางมังกร มีแต่ต้องเดินตามคำสั่ง หัวไปทางไหน หางไปทางนั้น !

     จำเป็นต้องเป็นไท่จื่อเฟยหรือไม่ จำเป็นอย่างยิ่ง! หากไม่ใช่ไท่จื่อเฟย แล้วนางจะอดทนเพื่อสิ่งใดกันเล่า หากนางไร้วาสนา แล้วโชคชะตาให้ความหวังแก่นางกับครอบครัวเพื่อสิ่งใด!

     รับรู้ทั่วกันทั้งต้าเฉวียน บุตรีคนรองของจวนตระกูลอวี่ คือว่าที่ไท่จื่อเฟย ตัดผลกระทบของนางออกไป ผลกระทบต่อคนในครอบครัวก็ยังเหลืออยู่ หน้าที่การงานของน้องชาย คู่ชีวิตของน้องสาว บ่าวรับใช้ในจวน ชีวิตพวกเขาจะดีหรือร้าย ล้วนอยู่กับนาง บิดามารดานับวันแก่เฒ่า ซ้ำยังไร้ตระกูลหนุนหลัง ขึ้นหลังเสือแล้ว รู้ดีว่าหากทรงตัวไม่ได้จนตกลงไปจะมีบาดแผลใหญ่เจ็บเจียนตาย คำครหามากมายพุ่งเป้าหมายเข้ามาถาโถมใส่ เจ็บที่สุดไม่ใช่ใครแต่เป็นตัวของนาง...

     พี่ชายของนาง อวี่เหวิน พี่ใหญ่เขาแต่งเข้าวังหลวงเป็นราชบุตรเขย นับแต่วันแต่งงานของเขา ทุกคนในจวนตระกูลอวี่ กระทำสิ่งใดก็ตาม ห้าในสิบส่วน ต้องไว้หน้าเขา พี่ใหญ่เปลี่ยนไปตามที่อยู่อาศัย จวนตระกูลอวี่เลี้ยงเขามา แต่ห้ามทำให้เขาอับอาย พี่ใหญ่ไม่ใช่คนตระกูลอวี่แต่แรก เป็นลูกบุญธรรมของท่านพ่อท่านแม่ เลี้ยงตัวได้แต่เลี้ยงใจไม่ได้ อวี่เหวินผู้ควรจะเป็นที่พึ่งให้น้อง ๆ ไม่มีแล้ว

     วันหน้าบิดาลาจาก ใครจะเป็นที่พึ่งให้ทุกคน หากไม่ใช่นาง...ตำแหน่งไท่จื่อเฟยจะช่วยให้จวนตระกูลอวี่ดำรงคงอยู่ได้ อวี่เทียนเหมยนึกถึงหน้าบิดามารดายามนางเดินตามพญามัจจุราช นางเหนื่อยหอบ หายใจรัวเร็ว รู้สึกร้อนทั้งที่ฝนยังตกลงมาไม่ขาดสาย เป้าหมายของนางยิ่งนางเดินช้า เขายิ่งเดินห่าง เขาเดินก้าวเดียวเทียบเท่านางเดินสามก้าว

     ใครเห็นเข้าคงได้หัวร่อ ขบขันว่านางวิ่งตามบุรุษไม่อายฟ้าดิน!

     ทางเดินทอดยาวออกไปไกลเหมือนไร้จุดสิ้นสุด ไท่จื่อนั้นราวกับว่าเขาเหาะได้ แม้มองจากที่ไกล ๆ อวี่เทียนเหมยยังต้องนึกชื่นชมในใจ เขาดูสง่างาม

     เขาสวมใส่อาภรณ์สีดำสนิททั่วทั้งตัว ดูจากเสื้อผ้าก็บ่งบอกแล้วว่าเขาเป็นนรกหรือสวรรค์ นางและเขากระทั่งเครื่องแต่งกายยังเลือกสวนทางกัน เขาเกล้าผมขึ้นสูงรวบตึง ไม่ปล่อยให้ผมหลุดรุ่ยไม่ถูกมัดแม้เพียงหนึ่งเส้น เครื่องประดับเพียงหนึ่งเดียวของเขาคือกวานไท่จื่อบนศีรษะ ไอดำแผ่เย็นยามเขาเดินผ่าน ทำให้ต้องขนลุกทั้งสรรพางค์กาย เขาดูเย็นชา เรียบง่าย สง่างามราวกับไม่อาจเอื้อม

     ใบหน้าของเขา…อวี่เทียนเหมยหยุดชะงักฝีเท้า แก้มสองข้างร้อนผ่าว รู้สึกมวนที่บริเวณท้องเล็กน้อย เมื่อนึกไปถึงแผลเป็นบริเวณใต้ตาด้านซ้ายของไท่จื่อ ใบหน้าที่มีตำหนิน่าดูนั่น ผนวกรวมเข้ากับแววตาคมเข้มดุดันสีดำสนิท ไม่ว่าใครก็ไม่ลืม

     อธิบายโดยง่าย ไท่จื่อเป็นบุรุษรูปงาม ผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง มีความทรงพลังอันแฝงไปด้วยกลิ่นอายอันตรายที่เย้ายวนใจ มากด้วยอิทธิฤทธิ์ในการปั่นหัวสตรีทั้งใต้หล้าให้ชวนฝัน เสน่ห์ลึกลับน่ากลัวคงจะทำให้หัวหมุนโดยง่าย ยินยอมเต็มใจอยู่ในห้วงความฝันต่อไป แม้ว่าจะเป็นฝันร้าย

     เห็นเขาแค่ชั่วกระพริบตา นางยังติดตราตรึงใจ พญามัจจุราช สมแล้วที่เป็นฉายา มองไปทางใดก็ไร้ความขาวสว่าง เห็นเพียงความดำมืดที่ขับเน้นให้เห็นว่าเขาหล่อเหลา กับบุรุษเขาฆ่าตัดหัว แต่กับนางเขาฆ่าโดยใช้วาจาให้ตัดใจ

     รู้ว่าอันตราย แต่ยังวิ่งตามอยู่ได้ คนงามกระพริบตาเรียกสติ นางต้องตามเขามาเพราะหน้าที่ไม่ใช่เพราะใบหน้าของเขา!

     พูดคุยกับเขาให้ได้ถือเป็นหน้าที่ หากสมหวังดังตั้งใจค่อยนับเป็นกำไร อวี่เทียนเหมยสูดลมหายใจเข้าลึก แรกเริ่มเดินก้าวเท้าเร็ว ๆ รักษาท่าทีบัดนี้เปลี่ยนเป็นกึ่งเดินกึ่งวิ่งแทน ความพยายามเป็นผล หรืออาจจะเป็นเพราะว่านางละทิ้งสิ้นแล้วกับการเดิน เปลี่ยนมาวิ่งแทนอย่างไม่สนสายตาผู้ใด มองตามคราใด เขาก็ไกลออกไปเรื่อย ๆ

     “ไท่จื่อเพคะ”

     “ไท่จื่อ”

     “โม่เทียนอวี่ไท่จื่อ”

     นางอยู่ใกล้จนมั่นใจว่าเขาได้ยิน เรียกแล้วเขาก็ไม่ยอมหัน ราวกับว่าในวังหลวงแห่งนี้มีไท่จื่ออยู่สิบคน ไม่ใช่เขาแล้วเป็นใคร ตำแหน่งไท่จื่อเป็นของแจกันตามทางเดินหรือ!

     เขาแสดงเจตนาว่าไม่อยากสนทนาอย่างโจ่งแจ้ง นางตะโกนออกไปอีกครั้งเสียงดังกว่าเดิมว่า “โม่เทียนอวี่ไท่จื่อ!”

[1] ไม่เป็นไปตามเป้าหมาย กลับถูกปฏิเสธและถูกตำหนิ

[2] ๑ เค่อ เท่ากับ ๑๕ นาที