บทที่ ๒/๒ ไร้ประโยชน์

     เมื่อนั้น…

     เรียกสามครั้งไม่หัน ครั้งที่สี่เขาจึงยอมหันหน้ากลับมามองนาง

     อวี่เทียนเหมยไม่สงวนท่าทีแล้ว วิ่งหน้าตั้งไปหาเขา ทว่าไหนเลยนางจะกล้าหอบหายใจต่อหน้า เหงื่อไหลพรากเพียงใด อวี่เทียนเหมยก็ไร้เสียง นางจ้องหน้าเขาไม่ยอมละสายตา กลัวว่าหากคลาดไปเพียงเสี้ยว เขาจะหายไปอีก

     เขาหยุดรออยู่ชั่วครู่ สตรีน่ารำคาญพยายามควบคุมลมหายใจ คงไม่อยากแสดงอาการเหนื่อยให้เห็น ยืนจ้องหน้าเขาด้วยท่าทีไม่น่าดู จะพูดก็ไม่พูดเช่นนี้ ไม่น่าเกลียดกว่าเดิมหรือ

     โม่เทียนอวี่ใช้โอกาสนี้กวาดสายตามองคนงามตั้งแต่หัวจรดเท้า ‘นึกว่าพวกจิตรกรวาดแต่งแต้มเสริมเติมแต่ง เห็นใบหน้าจึงรู้ว่าที่แท้งามกว่า’ โม่เทียนอวี่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ชอบใจ

     ไม่ชอบใจที่นางงดงาม !

     เหตุใดจะต้องมีเหตุผลให้หยุดคิดในเมื่อตัดสินใจไปแล้ว!

     ไหนเลยจะชื่นชอบตัวเองยามนี้ รับรู้ถึงความรู้สึกแปลกไปอันรู้แก่ใจว่าเป็นเพราะเหตุใด เพื่อให้ใจแน่วแน่ไม่แปรผัน โม่เทียนอวี่หันหลังกลับ เดินห่างออกไปทันที

     อวี่เทียนเหมยหายเหนื่อยทันควัน จะวิ่งก็ไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว จึงก้าวเท้ายาวเดินตามเขาไปต่อ ไม่กล้าเรียกขานดังเช่นเมื่อครู่ เห็นกับตาอยู่ว่าเขาไม่พอใจ

     เขารู้ว่านางเดินตาม เช่นเคยยังเร่งฝีเท้า เดินไปจนสุดทางเดิน เส้นทางต่อไปไร้หลังคากันเม็ดฝน ต้องใช้ร่มไม่เช่นนั้นก็เดินฝ่าฝนไป องครักษ์ข้างกายเขายื่นร่มในมือให้ผู้เป็นนาย ก่อนจะเดินออกไปท่ามกลางสายฝนและไม่แม้จะหันหลังกลับมามอง

     อวี่เทียนเหมยกำลังชั่งใจ ระลึกรู้ตัวว่าตนเองสวมใส่อาภรณ์สีขาว หากเปียกน้ำขึ้นมาแน่นอนว่าจะเกิดภาพไม่น่าดู ควรจะล้มเลิกดีหรือไม่!

     มีความลังเลทว่าเท้ากลับก้าวเดินต่อ เจียถิงสาวใช้คนสนิทคว้าชายเสื้อนางไว้ อวี่เทียนเหมยหันไปมอง เจียถิงส่ายหน้าคัดค้าน อวี่เทียนเหมยจับมือสาวใช้ออกห่าง ตัดสินใจได้แล้ว เหนื่อยต่อไปอีกหน่อยย่อมดีกว่าหยุดกลางทาง มีแต่ต้องตามไปเท่านั้น “เจ้ารออยู่นี่ หาผ้ามาให้ข้าสักผืน” สิ้นคำสั่งซูผิงสาวใช้อีกคนข้างหลังวิ่งกลับไปทางเดิม สาวใช้เจียถิงคนทัดทานรู้ว่าห้ามไม่ได้ เจ้านายไม่ถามความเห็น เก็บมือประสานไว้ รอตามคำสั่ง

     อวี่เทียนเหมยมองไปด้านหน้า เห็นเขายืนนิ่งถือร่มรออยู่กลางสายฝน เข้าใจได้ว่าเขามีเจตนาท้าทายตน...กล้าเดินฝ่าฝนไปหาเขาหรือไม่ ตั้งใจแต่แรกแล้วว่าอย่างไรก็ต้องตามเขาไป คนงามจับจ้องไปยังเป้าหมาย ก้าวเท้าออกไปไร้ลังเล

     เขาอยากรู้ว่านางจะอดทนได้ถึงขั้นใดกัน  พญามัจจุราชแววตาลุ่มลึกดำดิ่ง นึกสนุกจนอยากยิ้มเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี คิดชั่วอะไรในหัว ผู้ใดจะรู้ดีเท่าตัวเขา ยามสายฝนต้องตกกระทบสัมผัสนาง หาได้ต่างจากยามดอกไห่ถังต้องละอองฝน กลีบดอกไม้บอบบางสีแดงร้อนแรง วันนี้ถูกกลบด้วยอาภรณ์สีขาว ดูบริสุทธ์ดื้อรั้นเสียจนอยาก...ดอมดมให้ช้ำตรม

     เมื่อเห็นคนงามแซ่อวี่เดินเข้ามาใกล้ องครักษ์ทั้งสองของพญามัจจุราช มีนามว่าเจี้ยนฉางกับถางจี้ รู้หน้าที่ รีบเดินถอยห่างออกไปในทันที สายตาพวกเขาก้มต่ำ ผู้ใดจะกล้ามอง อย่างไรเสียก็ได้ชื่อว่าเป็นพระคู่หมั้น

     สายฝนเย็นจนแสบผิว สายตาเขากลับเย็นยิ่งกว่า อวี่เทียนเหมยรู้สึกร้อนไปทั้งตัว ในหัวเริ่มมึนงง อึดอัดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่สิ่งใดก็ไม่ทำให้ทรมานได้มากเท่ากับวาจาของเขา ที่กล่าวมากระแทกใจให้รู้สติ “ลืมสิ้นแล้วหรือศักดิ์ศรี”

     เสียงฝนตกดังไม่น้อย กระนั้นยังได้ยินวาจาของเขาชัดทุกถ้อย

     อวี่เทียนเหมยเกิดคำถามกับตนเอง นางบ้าดีเดือด หรือไร้ศักดิ์ศรีดังที่เขาว่า จำเป็นต้องยอมมากถึงเพียงนี้เพราะเหตุผลใด หากมีคนรู้เข้าต้องอับอายยิ่งกว่าถูกถอนหมั้น บิดามารดาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

     ศีรษะของนางก้มต่ำ ย่อตัวลงทำความเคารพเขาไม่โต้ตอบ ก้มหน้ายินยอมรับทุกคำดูถูก เขาเป็นใคร นางเป็นใคร ต่อให้เขาหยามเกลียดอย่างไรก็ต้องอดทนไว้ ขอเพียงการหมั้นหมายสามารถดำเนินไปถึงการแต่งงานได้ก็ถือว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว

     รอนานเท่าไร คำอนุญาตให้ลุกขึ้นยืนได้ก็ไม่มีออกจากปาก เหมือนเขาอยากแกล้งนางให้ทรมาน อวี่เทียนเหมยเงยหน้าขึ้น พบว่าเขากางร่มยืนมองนางอยู่อย่างเดิม

     “ไม่ใช่ว่าทรงอยากให้หม่อมฉันตามมาหรอกหรือ” หนาวจนปากสั่น แต่รู้ว่ามายืนให้เขาจ้องหน้าเช่นนี้มันไร้ประโยชน์สิ้นดี อวี่เทียนเหมยตัดสินใจพูดออกไป

     แววตาของนางยังเด่นชัดว่าสู้ไม่ถอย คนสูงกว่ามากจึงก้มตัวลงไป ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ใช้นิ้วชี้แตะที่แก้มขาวนวลของใบหน้างาม ลากไล้ปลายนิ้วอ้อยอิ่งวนไปมาเจตนากวนอารมณ์ “แตะต้องตัวแล้ว แต่งได้แล้ว”

     หยาบโลน ล่วงเกิน ไร้มารยาท...

     ครั้งนี้ดวงตาหงส์เต็มไปด้วยความโกรธ มือเล็กสองข้างกำแน่น เข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึงสิ่งใด “หม่อมฉันไม่ใช่..” พูดไม่ทันจบก็ตระหนกจนแทบหยุดหายใจ ตัวของอวี่เทียนเหมยไม่ถูกเม็ดฝนแล้ว เพราะครั้งนี้เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้นาง ร่มที่เขาถือเอาไว้จึงอยู่เหนือศีรษะของนางตามไปด้วย คนงามอ้าปากค้าง พูดไม่ออก ทั้งกลัวทั้งโกรธ

     เขากวาดสายตาไปทั่วใบหน้าคนงาม พินิจดูอย่างตั้งใจ ลำคอแห้งผาก อยากเข้าใกล้ไปถึงขั้นแนบชิด วันนี้ดวงตาทำงานคุ้มค่าแล้ว กลั่นแกล้งจนพอใจก็รีบผละห่างถอยหนี...กลัวยับยั้งชั่งใจไม่ได้ เห็นโทสะของนางเขายิ่งพอใจ ยิ้มที่พยายามควบคุมเอาไว้ก็เปิดเผยจนได้

     อวี่เทียนเหมยสบตากับเขา สายตาเขาทำให้นางมีโทสะมากขึ้น เข้าใจในความหมายของสายตาที่สื่อมา รอยยิ้มเหยียดหยันที่เขามอบให้ ทำนางลืมไปเสียสนิทว่าคนตรงหน้าคือใคร ลืมไปว่าตนเองถูกสั่งสอนมา ต้องทำให้เขาพึงใจไม่ใช่เกลียดชัง ความอดทนถูกทำลาย ท้ายที่สุดแล้วก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ มือเล็กขาวเนียนยกขึ้นมาตั้งท่าจะตบเข้าไปที่ใบหน้าอวดดีนั่น

     ไม่ทันได้ทำตามใจคิด เสียงฟ้าผ่าดังอยู่ไม่ไกล มือง้างค้างอยู่ตำแหน่งเดิม สั่นเทิ้มทั้งตัว หลับตาเรียกหาสติตนเองชั่วครู่ เมื่อระงับอารมณ์ได้แล้ว คนงามลืมตาขึ้น หันมองไปรอบตัวจึงเพิ่งรู้ว่า ไม่แปลกเลยที่เขาพูดเช่นนั้นออกมา ในเมื่อห่างออกไปไม่ถึงสิบก้าว คือ ตำหนักบูรพา

     ไร้ศักดิ์ศรีจริงดังคำเขาว่าให้ เดินตามเขามาจนเกือบถึงถิ่นพำนักอาศัยหน้าตำหนักของไท่จื่อ ไม่เท่ากับนำตัวเองมาถวายตัวให้เขาแล้วหรือ!

     ยังไม่นับที่ วันนี้เจอกันวันแรก!

     เขาไม่ชอบใจนางอยู่แล้วเป็นต้น พอทำเช่นนี้ ไม่ใช่เพียงแค่เขา หากใครรู้เข้า นางเสียหายจนไม่มีโอกาสได้เงยหน้าเป็นแน่

     แม้จะถอยห่างออกไปแล้วบ้าง เขาก็ยังจ้องหน้านางอยู่อย่างนั้น เพราะเขาสูงกว่านางมาก อวี่เทียนเหมยต้องแหงนหน้ามองเขาจนคอตั้งอธิบายเจตนาที่แท้จริง “หม่อมฉันเพียงแค่อยากถามเหตุผล”

     เขาไม่ตอบ

     “หากไท่จื่อจะกรุณา ทรงบอกหม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ ว่าเพราะเหตุใดจึงปฏิเสธหม่อมฉัน…” คนงามอ้าปากเหมือนจะพูดมากกว่านั้น แต่ก็เงียบเสียงลง ความคิดในใจของนางออกจะไม่สมควรไม่น้อย

    อวี่เทียนเหมยหนาวจนสั่นไปทั้งตัว กระนั้นเขายังนิ่งมองนางเฉยอยู่ ไม่พูดสิ่งใดเพิ่มเติม แววตาเขาทำให้นางไม่พอใจ ดูอย่างไรก็รู้ว่ามากด้วยความดูถูกไม่ชอบหน้า รออยู่นานจนหมดความอดทนอดกลั้น บุตรสาวคนรองตระกูลอวี่ขอบตาร้อนผ่าว ไข่มุกเม็ดงามเริ่มไหลออกจากดวงตาหงส์กลายเป็นน้ำตาอาบย้อมเปรอะเปื้อนทั่วใบหน้า

     แรกเริ่มไม่แน่ใจ โม่เทียนอวี่ยื่นหน้าของตนเองเข้าไปมองความผิดปกติให้ใกล้ยิ่งกว่าเดิม นึกว่าร่มของเขามีรอยรั่ว ก่อนที่พญามัจจุราชจะชาวาบไปทั้งตัว มีความรู้สึกหนึ่งซึ่งเขาไม่รู้ชื่อปรากฏขึ้นมาอยู่ในใจ เมื่อเขาเห็นและรับรู้ได้เด่นชัดว่า ไม่ใช่น้ำฝน

     แต่เป็นน้ำตา...

     สาบานได้เลย

    นับแต่เกิดจนเติบใหญ่เป็นบุรุษ ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่ายี่สิบครั้ง เขาอยู่สนามรบ พบเจอบุรุษมากกว่าสตรี เห็นเลือดมากกว่าน้ำตา พบเจอหน้าใคร เขาต้องฆ่าให้เร็วที่สุด จะมีเวลาใดสนทนาจนได้เห็นน้ำตา!

     แล้วไหนเลยจะเคยเห็นน้ำตาสตรี!

     ความจริง...ใช่ว่าไม่เคยเห็น แต่เห็นต่อหน้าต่อตาใกล้ชิดจนลมหายใจปะทะใบหน้ากันเช่นนี้ นับเป็นครั้งแรก

     ออกจะทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง

     คิ้วเข้มขมวดมุ่น เม็ดฝนคือฝน น้ำตาคือน้ำตา เขาไม่คุ้นเคยกับแววตาที่นางมองมา เพียงแต่รู้สึกว่า ไม่สบายใจเล็กน้อย

     จะทำอย่างไรดี... เขายังไม่ทันได้รังแก น้ำตาของนางกลับกลายเป็นว่ารังแกเขาก่อน โม่เทียนอวี่ถอนหายใจ ใบหน้าเคร่งเครียด แววตาเศร้าสร้อยของคนงามนามอวี่เทียนเหมยทำให้เขาไปต่อไม่ถูก

     ก่อนนางร้องไห้ นางถามเขาว่าเพราะเหตุใดเขาจึงปฏิเสธนาง

     เขามีความรู้สึกต่อนางขึ้นมาครั้งแรก เป็นความรู้สึกที่เหมือนจะเรียกว่าสงสาร หากจะว่ากันตามความเป็นจริง นางหาได้มีความผิดอันใด เป็นเขาต่างหากที่ผิดต่อนาง คิดได้ดังนี้...เพื่อไม่ให้ตนเองรู้สึกผิดไปมากกว่าเดิม ด้วยเจตนาอันดี ต่อให้จะไม่ชอบแต่เขาก็ไม่อยากเห็นน้ำตา ตอบคำถามของนางออกไปว่า “ข้าปฏิเสธเจ้า เหตุผลมีข้อเดียว" เว้นช่วงเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาหนึ่งประโยคสั้น ๆ "เพราะเจ้าไร้ประโยชน์”