บทที่ ๕/๔ ใบจูอี๋ว์

กระดาษในมือโม่เทียนอวี่ หมึกแห้งแล้ว จึงถูกม้วนเก็บเข้าให้เรียบร้อย เจี้ยนฉางกำลังจะรับไปส่งให้เฉินอวี้ โม่เทียนอวี่ไม่รอ ความโกรธถูกระบายลงที่สหาย พญามัจจุราชขว้างม้วนกระดาษพุ่งตรงไปที่เฉินอวี้แทนการให้เจี้ยนฉางไปส่งถึงมือ

อีกฝ่ายร้องด่าเขาลั่น คงหมดความอดทน รีบเดินออกไปพร้อมม้วนกระดาษที่คว้าไว้ได้ทันที

เจี้ยนฉางพิจารณาสีหน้าของผู้เป็นนาย องครักษ์รับใช้มานานจนคาดเดาอารมณ์ได้ แม้จะไม่เข้าใจในการกระทำ และความคิดอันย้อนแย้งกันของไท่จื่อก็ตามที

เห็นอยู่ทุกวันว่าแอบมองสาวงามผ่านหน้าต่าง แต่กลับไม่ยอมให้เข้าพบเสียที ที่สำคัญคือเฝ้ามองอย่างไรกัน ไฉนจึงไม่รู้ว่าคนงามแซ่อวี่ ไม่มาที่ตำหนักบูรพาหลายวันแล้ว

เจี้ยนฉางหยิบขนมหนึ่งชิ้นที่ยังเหลืออยู่ ยื่นส่งให้อย่างรู้ใจ ไท่จื่ออยากกินแต่ไม่กิน แล้วยังไม่พอใจที่คนอื่นได้กิน ทั้งที่ตนเองได้รับมากกว่าใครทั้งสิ้น เลือกจะไม่กินเอง แล้วมาใส่อารมณ์ไม่พอใจที่คนอื่นได้กิน อย่างนี้เรียกว่าพาลไปทั่ว!

โม่เทียนอวี่สบตากับเจี้ยนฉาง นึกสงสัยขึ้นมาว่าเขายังไม่ได้พูดความต้องการออกไป เหตุใดเจี้ยนฉางจึงรู้ความคิดได้ ตัดสินใจไม่รับขนมท