บทที่ 3 บุหลัน

บทที่ 3

หน้าหวานคมแหงนหน้ามองท้องฟ้าขณะที่ยืนอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ ฝนตกลงมาตั้งแต่รุ่งเช้าจนกระทั่งตอนนี้ เอี้ยวตัวหยิบร่มคันใหญ่ออกกางขณะเดินไปยังรถ พลันชะงักเท้าเมื่อเห็นร่างสีเข้มของเด็กหนุ่มร่างสูงวิ่งฝ่าสายฝนตรงมา ในมือถือถุงพลาสติกมาด้วย บุษยารีบก้าวเท้าลงบันไดบ้าน เธอไม่ต้องการเห็นหน้าพสุธาในตอนนี้ ใจยังกรุ่นโกรธปนน้อยใจ

“บัว!!”

เสียงเข้มแหบพร่าตะโกนเรียกแต่คนร่างเล็กทำเป็นไม่สนใจ ก้าวเท้าเดินต่อให้ถึงรถเร็วที่สุด แต่ยังไม่ทันถึงประตูรถเด็กหนุ่มร่างสูงพลันมายืนตรงหน้าเธอเสียก่อน ยื่นถุงพลาสติกที่อยู่ในมือออกมาตรงหน้า

“บัวลืมหนังสือไว้เมื่อคืน”

ใบหน้าหวานคมแหงนขึ้นมองคนร่างสูงกว่าเธอมาก ตัวเปียกโชกด้วยน้ำฝนเม็ดใหญ่ ยืนตากฝนนิ่งรอจนกว่าเธอจะรับถุงหนังสือไปจากมือ

“พี่แทนจะบ้าเหรอ มันแค่หนังสือ!!”

บุษยากระแทกเสียงใส่ ยื่นมือออกไปรับถุงหนังสือมาแล้วผลักร่มให้แทน เข้าไปนั่งในรถที่บุหลันกำลังนั่งคอยอยู่

ปัง!!

มือเล็กปิดประตูเสียงดังเอี้ยวใบหน้ากลับไปมองร่างสูงยืนกางร่มกลางสายฝน นัยน์ตาสีฟ้ามองมาที่เธอเช่นกันจนลับสายตา

“พี่บัวชอบหมอนั่นเหรอ”

“พูดให้ดี ๆ นะบุหลัน”

“อ้าวก็เรื่องจริงนี่ อย่าคิดว่าบุหลันไม่เห็นนะ เจ้ากำพร้าคนนั้นเป็นแค่คนงานในสวน ทำหน้าที่ดูแลฟาร์ม คอยล้างขัดหอยนางรมเมื่อเก็บขึ้นมาได้ หรือว่าพี่บัวชอบแบบนี้ อยากจะให้เขามาขัดหอย..ให้”

“บุหลัน!!”

คนเป็นพี่เบิกตากว้างตื่นตะลึงจากคำพูดของน้องสาวต่างแม่ แม้ว่าเธอกับบุหลันไม่ถูกกันเท่าไร แต่บุหลันเองไม่ค่อยสุงสิงหรือพูดกับเธอมากนัก ต่างคนต่างก็หลีกเลี่ยงกันมาตลอด

“ฮึ พูดแค่นี้ก็ทำเป็นตะคอกใส่”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้!!”

บุษยาตวัดเสียงแหลมสะบัดหน้ากลับไปยังทิศตรงข้าม ดวงตาคมรีมองถนนข้างทางเส้นทางที่คุ้นชินตั้งแต่เด็ก

บุหรันขบริมฝีปาก ปีนี้เธอสิบหกปี แต่เธอเองยังไม่รู้ว่าชะตากรรมในวันข้างหน้าเป็นเช่นไร ผิดไปจากบุษยาพี่สาวคนโตที่เรียนเก่งกว่าและเป็นลูกเมียแต่ง พ่อคงยอมส่งเสียให้พี่สาวไปเรียนในกรุงเทพ ส่วนเธอคงไม่พ้นวิทยาลัยธรรมดาในตัวเมืองสุราษฎร์

         

พสุธาวางร่มตรงหน้าห้องครัวหลังจากกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เขาเดินเข้าไปกอดแม่หอมอีกหนึ่งฟอด

“พอ ๆ แล้ว แม่ตัวเหม็น นี่เอาหนังสือไปให้คุณบัวแล้วเหรอ”

“ครับแม่”

พสุธานั่งลงที่โต๊ะในครัว หยิบจานที่วางอยู่ขึ้นเช็ดทีละใบแบ่งเบาภาระของมารดา ฝนยังตกหนักจนภายนอกขาวโพลน

“แทน”

“ครับแม่”

มือหนาและหยาบจากการทำงานหนักยังคงเช็ดจานไม่หยุดขณะขานรับเสียงเรียก

“แม่อยากเตือนลูกอีกครั้งเรื่องคุณบัว”

มือใหญ่ชะงักนิ่งอ่อนแรงกะทันหัน วางจานลงก่อนจะหลุดมือ นึกภาพหน้าหวานคมเมื่อเช้า หมองเศร้าและขอบตาคล้ำจากการร้องไห้อย่างหนักหน่วง คนร่างเล็กผลักร่มมาให้เพราะทนไม่ได้ที่จะเห็นตัวเขาเปียกฝน แต่ต่อให้เปียกฝนมากกว่านี้มันก็คุ้มค่าแล้ว

“ผมรู้ครับ ผมไม่ได้ทำอะไรคุณบัว ไม่เคยแตะต้องแม้แต่น้อย และไม่คิดจะทำ สักวันคุณบัวจะได้เจอผู้ชายที่ดี มีเกียรติเหมาะสมกับเธอ”

“ลูกคิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว แทนอยากไปทำงานที่อื่นไหม”

พรพิศนั่งลงหยิบจานขึ้นมาช่วยเช็ด งานบ้านจุกจิกหลังใหญ่มีค่อนข้างมาก เธอยังต้องเอาอาหารเช้าขึ้นไปให้คุณนายทั้งสองด้านบน นายหัวบัญชาทิ้งพวกเธอไว้ที่บ้านสวนนี้มานาน เขาแทบไม่กลับบ้าน นาน ๆ มาสักครั้ง ได้ข่าวว่ามีผู้หญิงอีกคนในเมือง ซึ่งคุณนายทั้งสองเองต่างก็พอใจไม่ได้เรียกร้องให้เขากลับมาอยู่ด้วย

“ผมตั้งใจว่าจะไปวันที่คุณบัวเดินทางไปเรียนต่อครับแม่”

พรพิศพยักหน้าเห็นด้วย รวบจานขึ้นเอาไปคว่ำไว้ในตู้เก็บจานด้านหลัง

“แล้วแทนคิดจะไปทำงานอะไร ตอนนี้แทนจบแค่มัธยมหก”

เขามองแผ่นหลังมารดาที่เริ่มงองุ้มจากการทำงานหนักด้วยหัวใจหนักหน่วง เขาควรรีบจากที่นี่ไปให้เร็วที่สุดเพื่อหางานอื่นทำ และเก็บเงินสักก้อนก่อนกลับมารับมารดาไปอยู่ด้วยกัน ส่วนเรื่องคุณหนูของบ้านหลังใหญ่ เขาจะปล่อยให้เป็นความทรงจำที่งดงามที่สุด

“ผมคิดว่าจะสมัครไปกับเรือเดินสมุทร แต่นั่นต้องสอบหลายอย่าง”

“แม่พอมีเงินเก็บบ้าง แม้ไม่เยอะแต่คงพอให้ลูกนำติดตัวไปตั้งต้นชีวิตใหม่”

พสุธาไม่พูดอะไรอีก ทอดสายตามองออกไปยังสายฝนเย็นฉ่ำนอกห้องครัว ฟาร์มหอยนางรมของนายหัวบัญชรอยู่ห่างจากตัวอำเภอเมืองไม่นานนัก อยู่ในย่านแหล่งท่องเที่ยวชื่อดัง แต่นายหัวไม่เคยกลับบ้าน ทิ้งภรรยาและลูกสาวให้ใช้ชีวิตลำพัง

คนที่เขาห่วงที่สุดคงหนีไม่พ้นบุษยา ถ้าเธอไปเรียนต่อเธอคงเจอชายหนุ่มคนอื่นที่ดีกว่าเขา พวกเขาเหล่านั้นเหมาะสมกับเธอ จากนั้นสาวน้อยคงลืมเขาได้ในที่สุด