ดูแลตัวเองด้วย

หนึ่งสัปดาห์ก่อนถึงกำหนดส่งมอบงานผ้าไหมผืนสุดท้าย บรรยากาศในคอนโดหรูเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างละเอียดอ่อน เพทายไม่ได้แสดงท่าทีเย็นชาและออกคำสั่งเหมือนเคย เขากลับเอาใจใส่ดูแลแพรไหมมากขึ้น สังเกตความชอบเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ และมักจะหาเวลามาพูดคุยด้วย แม้จะเป็นเพียงเรื่องทั่วไป แต่ก็ทำให้หัวใจของแพรไหมสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่แพรไหมกำลังนั่งทำงานเย็บปักผ้าไหมผืนสุดท้ายอยู่ในห้องนั่งเล่น เพทายเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำอุ่นในมือ

"ดื่มหน่อยสิ เห็นนั่งนานแล้วเดี๋ยวปวดหลัง" เพทายวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างๆ เธอด้วยท่าทีอ่อนโยน

แพรไหมเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ "ขอบคุณค่ะ"

"ช่วงนี้ดูเธอตั้งใจกับงานมากเลยนะ" เพทายนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม มองแพรไหมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป "ผ้าไหมที่ทอออกมาสวยมากจริงๆ สมแล้วที่เป็นฝีมือของตระกูลเธอ"

"มันเป็นงานของครอบครัวฉันค่ะ ฉันก็แค่อยากทำให้ดีที่สุด" แพรไหมตอบเสียงแผ่วเบา พยายามซ่อนความรู้สึกสับสนในใจ

"เธอรู้ไหมว่าตั้งแต่ได้ร่วมงานกับเธอ ทำให้ฉันได้เห็นอะไรหลายๆ อย่างที่ไม่เคยสังเกตมาก่อน" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม "ความมุ่งมั่น ความอดทน และความเข้มแข็งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีเงียบๆ ของเธอ...มันน่าประทับใจมาก"

แพรไหมก้มหน้าลง มองมือที่กำลังเย็บปักด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เพทายพูดนั้นมาจากใจจริง หรือเป็นเพียงคำพูดที่เขาใช้เพื่อผูกมัดเธอไว้

"คุณพูด...เหมือนไม่อยากให้งานนี้จบเลยนะคะ" แพรไหมตัดสินใจถามออกไปตรงๆ

เพทายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ถ้าไม่มีเธอ...คอนโดนี้คงเงียบเหงาไปมาก"

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของแพรไหมเต้นแรง เธอเงยหน้าขึ้นมองเพทายด้วยความไม่แน่ใจ

"แต่...คุณมีคู่หมั้นแล้วนะคะ คุณเชอรีน..."

ใบหน้าของเพทายดูมืดลงเล็กน้อย "เรื่องนั้นมัน...เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ผมกับเชอรีนเรา..." เขาเว้นจังหวะ "บางที...สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่ทั้งหมดก็ได้"

ในขณะที่ความรู้สึกของแพรไหมเริ่มหวั่นไหว ข่าวสารบางอย่างก็เข้ามาตอกย้ำความเป็นจริงให้เธอต้องเผชิญ วันหนึ่ง ขณะที่เธอกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ในห้องนั่งเล่น แท็บเล็ตที่วางอยู่บนโต๊ะก็แจ้งเตือนข่าวสารใหม่ พาดหัวข่าวตัวโตปรากฏบนหน้าจอ: "ทายาท MJ เตรียมเข้าพิธีวิวาห์สุดหรูปลายเดือนนี้!" พร้อมภาพถ่ายพรีเวดดิ้งสุดหวานชื่นของเพทายและเชอรีน

มือของแพรไหมสั่นเทาขณะที่เธอแตะเข้าไปอ่านรายละเอียดข่าว หัวใจของเธอราวกับถูกบีบรัดจนเจ็บปวด ภาพของเพทายที่พูดจาอ่อนโยนเมื่อครู่กับภาพในข่าวที่ดูรักใคร่กับคู่หมั้นนั้นขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง

น้ำตาเริ่มเอ่อคลอเบ้า แพรไหมเข้าใจแล้วว่าทุกสิ่งที่เพทายแสดงออกนั้นอาจเป็นเพียงภาพลวงตา หรืออาจเป็นความรู้สึกชั่ววูบที่ไม่ได้มีความหมายอะไร เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตเขาภายใต้เงื่อนไข และความจริงที่ว่าเขากำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้นนั้นชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด

แพรไหมตัดสินใจที่จะไม่ถามอะไรเพทายอีก เธอเก็บซ่อนความเจ็บปวดและความผิดหวังไว้ในใจ ตั้งหน้าตั้งตาทำงานให้เสร็จสิ้นตามสัญญา และเตรียมพร้อมที่จะจากไปเมื่อถึงเวลา

วันส่งมอบงานผ้าไหมผืนสุดท้ายมาถึง แพรไหมนำผลงานที่เธอทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมอบให้กับเพทายที่ห้องทำงานของเขา เพทายชื่นชมผลงานของเธอด้วยความจริงใจ และสั่งจ่ายเงินก้อนสุดท้ายตามสัญญา

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ คุณเพทาย" แพรไหมเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พยายามไม่ให้ความรู้สึกที่แท้จริงของเธอแสดงออกมา

"คุณจะไปเลยใช่ไหม?" เพทายถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แพรไหมไม่แน่ใจ

"ค่ะ ฉันต้องกลับไปเคลียร์เรื่องที่บ้าน" แพรไหมตอบสั้นๆ หลีกเลี่ยงการสบตาเขา

"ดูแลตัวเองด้วยนะ" เพทายเอ่ยแค่นั้น ไม่ได้รั้งหรือถามไถ่อะไรอีก

แพรไหมพยักหน้ารับคำลา เดินออกจากห้องทำงานของเพทายไปพร้อมกับความรู้สึกที่หนักอึ้ง เธอรู้ว่าการจากลาครั้งนี้อาจเป็นการจากลาตลอดกาล...