ไม่ปล่อย

หลังจากที่แพรไหมจากไป เพทายกลับมาที่คอนโดด้วยความรู้สึกเงียบเหงาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติแล้ว แม้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเริ่มต้นด้วยเงื่อนไข แต่เขาก็คุ้นชินกับการมีเธออยู่ใกล้ๆ ไม่ว่าจะเป็นเสียงฝีเท้าแผ่วเบาในห้อง หรือกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศ บัดนี้ ทุกอย่างกลับกลายเป็นความว่างเปล่า

เพทายเดินสำรวจห้องนอนที่เคยใช้ร่วมกัน สายตาของเขาจับจ้องไปยังโต๊ะเครื่องแป้งที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งเครื่องสำอางและของใช้ส่วนตัวของเธอ เขาเปิดตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้าของเธอหายไปจนหมด เหลือไว้เพียงพื้นที่ว่างเปล่าที่ทำให้เขารู้สึกโหวงเหวงในใจ

ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเพทาย ความรู้สึกที่มากกว่าความเคยชิน หรือความต้องการทางกาย เขารู้สึกเหมือนสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เลื่อนดูเบอร์โทรศัพท์ของแพรไหมแล้วกดโทรออก แต่ปลายสายยังคงเป็นเสียงที่ไม่สามารถติดต่อได้ ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวขึ้น เพทายโทรซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังคงไร้การตอบรับ

"บ้าจริง!" เพทายสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องหายไปแบบนี้ พวกเขาสิ้นสุดสัญญากันแล้วไม่ใช่หรือ? เธอได้รับเงินครบตามจำนวนแล้ว ทำไมถึงต้องหลบหน้าเขา?

ความสงสัยเริ่มเปลี่ยนเป็นความกระวนกระวาย เพทายตัดสินใจขับรถไปยังบ้านของแพรไหม เมื่อไปถึง เขาก็พบเพียงพ่อและแม่ของเธอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าสร้อย

"สวัสดีครับคุณอา คุณป้า" เพทายทักทายด้วยความเป็นห่วง "แพรไหม...เธอไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอครับ?"

ผู้เป็นพ่อมองหน้าเพทายด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยความเหนื่อยล้า "อ้าว...เพทายนึกว่าไหมแก้วยังอยู่ที่คอนโดกับลูกเสียอีก"

"เมื่อวานหลังจากที่ผมจ่ายเงินให้เธอ เธอบอกว่าจะกลับมาเคลียร์เรื่องที่บ้าน แล้วก็...ไม่ได้ติดต่อผมอีกเลยครับ โทรหาก็ไม่ติด" เพทายเริ่มรู้สึกร้อนรุ่มในใจ

ผู้เป็นแม่ถอนหายใจแผ่วเบา "ไหมแก้วบอกว่าจะไปพักผ่อนสักพักน่ะค่ะ เธอคงเหนื่อยมามาก"

"ไปพักผ่อน?" เพทายทวนคำด้วยความไม่เชื่อ "ไปไหนเหรอครับ? ได้บอกไว้ไหม?"

พ่อและแม่ส่ายหน้าพร้อมกัน "ไม่ได้บอกอะไรไว้เลยค่ะ แค่บอกว่าอยากไปที่เงียบๆ คนเดียว"

เพทายจ้องมองใบหน้าเศร้าสร้อยของพ่อแม่แพรไหม เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ทำไมเธอถึงต้องไปพักผ่อนทันทีหลังจากได้รับเงิน? ทำไมถึงไม่บอกกล่าวเขา?

ความรู้สึกสูญเสียเริ่มชัดเจนขึ้นในใจของเพทาย เขารู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไปจากชีวิตของเขาอย่างกะทันหัน ไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่เขาเคยใช้บำเรอความสุข แต่เป็น...บางสิ่งที่ลึกซึ้งกว่านั้น

"คุณอาครับ คุณป้าครับ...ถ้าแพรไหมติดต่อมา รบกวนบอกผมด้วยนะครับ ผมเป็นห่วงเธอ" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เมื่อกลับมาถึงคอนโด เพทายนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง ความเงียบงันรอบตัวยิ่งตอกย้ำความรู้สึกโดดเดี่ยว เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง เลื่อนดูรูปถ่ายของแพรไหมที่เขาแอบถ่ายไว้โดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มบางๆ ของเธอ แววตาที่มุ่งมั่น และความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีเข้มแข็ง ภาพเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกถึงความว่างเปล่าในใจอย่างชัดเจน

"ผมปล่อยเธอไปง่ายๆ ไม่ได้..." เพทายพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะต้องตามหาเธอให้เจอ ไม่ว่าเธอจะหนีไปอยู่ที่ไหนก็ตาม

เพทายโทรสั่งให้เลขาฯ และคนสนิททุกคนเริ่มสืบหาเบาะแสของแพรไหม เขาสั่งให้ตรวจสอบทุกช่องทาง ไม่ว่าจะเป็นการติดต่อเพื่อนฝูง ญาติ หรือแม้แต่ตรวจสอบการเดินทางต่างๆ เขาต้องรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน และทำไมถึงต้องหนีจากเขาไป...