เริ่มงาน

คำพูดของเพทายดังก้องอยู่ในหัวของแพรไหมซ้ำไปซ้ำมา ข้อเสนอที่แสนต่ำช้าและเหยียดหยามนั้นราวกับตบหน้าเธออย่างแรง ความโกรธ ความขยะแขยง และความรู้สึกเสียใจที่ต้องมาเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ถาโถมเข้ามาจนแทบประคองสติไม่อยู่

แพรไหมกลับมาถึงบ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ภาพพ่อแม่ที่นั่งกอดกันด้วยความเศร้าสร้อยยิ่งตอกย้ำความจำเป็นที่เธอต้องทำบางอย่างเพื่อกอบกู้ทุกสิ่ง

"ไหม...ทำไมกลับมาเร็วจังเลยลูก? เป็นยังไงบ้าง?" มารดาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของลูกสาว

แพรไหมกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า "เขา...เขาไม่สนใจค่ะแม่ เขาบอกว่าเขามีซัพพลายเออร์อยู่แล้ว" เธอโกหกคำโต ไม่กล้าเอ่ยถึงข้อเสนอที่แสนเลวร้ายนั้น

คืนนั้น แพรไหมนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาด้วยความกระวนกระวาย ข้อเสนอของเพทายวนเวียนอยู่ในความคิด หากเธอปฏิเสธ โรงงานของครอบครัวต้องถูกยึด พ่อแม่ต้องหมดเนื้อหมดตัว แต่ถ้าเธอตอบตกลง...ศักดิ์ศรีและคุณค่าในตัวเธอจะเหลืออะไร?

เช้าวันใหม่ แพรไหมตัดสินใจเด็ดขาด เธอแต่งตัวและออกจากบ้านอีกครั้ง จุดหมายปลายทางคือบริษัท MJ แห่งเดิม แต่ครั้งนี้ แววตาของเธอไม่ได้เต็มไปด้วยความหวัง แต่กลับเป็นความมุ่งมั่นที่แฝงไปด้วยความขมขื่น

เมื่อไปถึงหน้าห้องทำงานของเพทาย แพรไหมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี ก่อนจะเคาะประตู

"เข้ามา" เสียงทุ้มต่ำของเพทายดังลอดออกมา

แพรไหมเปิดประตูเข้าไป เพทายนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน มองเธอด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้

"ฉัน..." แพรไหมเอ่ยเสียงแผ่วเบา แต่หนักแน่นในทุกคำพูด "ฉันตกลง"

เพทายเลิกคิ้วเล็กน้อย ราวกับไม่แปลกใจกับคำตอบนั้น "ตกลงอะไร?"

"ข้อเสนอของคุณ" แพรไหมจ้องมองเข้าไปในดวงตาคมกริบของเขาอย่างไม่หลบเลี่ยง "ฉันจะเป็น...นางบำเรอของคุณ แลกกับการที่คุณจะพิจารณาโปรเจ็กต์ผ้าไหมของโรงงานเรา"

ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง เพทายจ้องมองแพรไหมอย่างพิจารณา ก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ที่เหนือกว่า "ในที่สุดคุณก็ฉลาดขึ้นนี่ คุณแพรไหม"

คำพูดของเขาบาดลึกเข้าไปในหัวใจของแพรไหม แต่เธอพยายามเก็บซ่อนความเจ็บปวดนั้นไว้ภายใต้ใบหน้าที่สงบนิ่ง

"แล้วคุณต้องการให้ฉันเริ่มเมื่อไหร่?" แพรไหมถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็นปกติ

"คืนนี้" เพทายตอบทันที "มาที่คอนโดของผม" เขาหยิบนามบัตรของตัวเองส่งให้เธอ "ที่อยู่ตามนี้"

แพรไหมรับนามบัตรนั้นมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามาจนเธอแทบยืนไม่อยู่ เธอเพิ่งตัดสินใจครั้งสำคัญที่สุดในชีวิต และมันเป็นการตัดสินใจที่เต็มไปด้วยความขมขื่นและไร้ทางเลือก

กลับถึงบ้าน แพรไหมเก็บนามบัตรของเพทายไว้ในกระเป๋าลึกๆ เธอไม่กล้าบอกพ่อแม่ถึงสิ่งที่เธอตัดสินใจทำ ได้แต่บอกว่าเพทายยอมให้โอกาสเธอเข้าไปนำเสนอโปรเจ็กต์อีกครั้ง

คืนนั้น แพรไหมแต่งตัวด้วยชุดที่สุภาพที่สุดเท่าที่จะหาได้ หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความหวาดหวั่น เมื่อรถแท็กซี่จอดสนิทหน้าคอนโดหรูตามที่อยู่ในนามบัตร เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง ก่อนจะก้าวลงจากรถ เดินเข้าไปในอาคารที่สูงตระหง่าน ราวกับกำลังเดินเข้าสู่โลกอีกใบที่เธอไม่คุ้นเคย