กระตุกหนวดมังกร(2)

(ประเทศไทย)

“แม่คะ แม่ พี่มนยังไม่จัดของลงกระเป๋าเลยค่ะ”

เสียงใสๆ แต่แสบแก้วหูของกวิตาตะโกนลั่นบ้าน ก่อนจะวิ่งลงบันไดลงมาฟ้องแม่ที่นั่งดูทีวีอยู่ห้องรับแขก ตามมาด้วยหญิงสาวหัวกระเซิงที่ใส่เสื้อยืดคอย้วยกางเกงยีนขาสั้น เดินหน้ามุ้ยบอกบุญไม่รับตามลงมา

“นี่แกยังไม่เก็บของอีกเหรอ ยัยมน พรุ่งนี้เช้าเราต้องไปสนามบินแต่เช้า ถ้าฉันตกเครื่องนะ ฉันเอาแกตายแน่!”

น้ำเสียงคาดโทษ พร้อมสายตาที่ดุกร้าวถูกส่งมาให้เธอจนชิน เธอเหลือบสายตามองไปยังน้องสาวตัวดีที่ทำหน้าตาล้อเลียนเธอด้วยความสะใจ

“มน ไม่ไปไม่ได้เหรอแม่”

“ไม่ได้ แกต้องไปด้วย ไหนๆ ก็เรียนจบแล้วนี่ ถือว่าฉันพาแกไปเที่ยวฉลองเรียนจบเป็นไง”

“โอ๊ย แต่มนเห็นแม่ไปทุกสามเดือนเลยนะ แม่ไปทำไมบ่อยจัง”

“แก ไม่ต้องถามมากได้ไหม ฉันจะไปที่ไหนบ่อยๆ ก็เรื่องของฉัน ฉันสั่งให้แกไปไหนทำอะไรแกก็ต้องทำ แกเป็นลูก”

“แต่มน คงไม่ไปตายแน่ๆ ถ้าแม่สั่งให้มนไป!!”

พูดจบมนสิชาก็กระทืบเท้าเดินขึ้นห้องไปเก็บของตามคำบัญชาของมารดาด้วยความไม่เต็มใจ ตั้งแต่พ่อตายไปปีที่แล้วแม่เธอก็เปลี่ยนไป หายตัวออกจากบ้านไปทีละหลายๆ วัน กลับมาก็ทำท่าทางหงุดหงิด พาลใส่อารมณ์กับเธออยู่ตลอด

(อืดๆๆ อืดๆๆ)

เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ปลายเตียง ทำให้มนสิชาต้องวางเสื้อผ้าที่กำลังจะพับลงกระเป๋าเดินทาง เพื่อมารับสายจากเพื่อนรักที่โทรมาหา

“ฮาโหล มน พรุ่งนี้แกว่างไหม”

ยังไม่ทันจะตอบรับ ปลายสายก็สวนคำถามมาทันที

“ไม่ว่าง แม่เพิ่งจะลากฉันไปฮ่องกงพรุ่งนี้ และอยู่ยาวอีกเป็นอาทิตย์”

“อ้าวเหรอ เสียดายว่ะ เพื่อนๆ นัดเลี้ยงรุ่นจบพรุ่งนี้”

“เออ ฝากขอโทษเพื่อนๆ ด้วยนะมีน ขัดคำสั่งแม่ไม่ได้เลยว่ะ”

“ได้ๆ ว่าแต่ตอนนี้แกอยู่บ้านใช่ปะ”

“อืม ใช่”

“ดีเลย ถึงพรุ่งนี้แกไปงานเลี้ยงรุ่นไม่ได้ แต่วันนี้แกมาหาฉันได้นี่ ว่าจะชวนไปร้านคอฟฟี่ คาเฟ่ที่มาเปิดใหม่ตรงซอยถัดไปอ่า”

 “ได้ดิ แต่ขอเวลาอีกสักชั่วโมงนะ มนขอจัดของก่อน”

หลังจากวางสายจากมีนา มนสิชาก็กลับมาเก็บของใช้เสื้อผ้าที่จำเป็นไม่กี่ชิ้นพับลงกระเป๋า แล้วลากกระเป๋าไปไว้ยังมุมห้อง ก่อนจะหันกลับมาจัดกับหน้าผมตัวเองที่ตอนนี้ กระเซอะกระเซิงไม่ต่างอะไรกับคนบ้าข้างถนน

“มน ทางนี้ๆ”

เสียงมีนาตะโกนเรียกเบาๆ พร้อมกับโบกมือให้ เมื่อเห็นว่ามนสิชาเดินเข้ามาในร้านแล้วมองหาตนอยู่ เพราะเธอรู้แน่แล้วว่ายัยมนมองไม่เห็นเธอแน่ๆ เพราะสายตาสั้น แม้แต่ขนาดสวมแว่นก็ยังเบลอๆ เดินชนโน่น ชนนี่ก็บ่อยครั้ง

กางเกงยีนสีดำ เสื้อยืดสีขาว รองเท้าผ้าใบ บวกกับผมที่หยิกเป็นลอนถูกมัดรวบตึงเก็บความฟูฟ่องไว้อย่างเรียบร้อย ใบหน้าเรียวเล็กที่ไม่ได้โดดเด่นถูกสวมทับด้วยแว่นสายตากลมๆ

“มีน สั่งอะไรหรือยัง”

“สั่งแล้ว เหลือของมนนั่นละ มีนไม่รู้ว่ามนจะกินอะไรก็เลยไม่ได้สั่งไว้ให้” พูดพลางดูดกาแฟในแก้วไปด้วย

“ถ้างั้น ฉันขอลาเต้ เพิ่มหวานนิดหน่อยนะคะ แล้วก็ฮันนี่โทส1ที่นะคะ” มนสิชาสั่งเครื่องดื่มของตัวเอง พร้อมกับยื่นเมนูคืนพนักงานไป

“มน แกคิดไว้หรือยังว่าจะไปสมัครงานที่ไหน”

มีนาเอ่ยปากถามเพื่อนทั้งที่ปากยังเคี้ยวขนมปังปิ้งเนย

มนสิชาได้แต่ถอนใจแล้วส่ายหัวแทนคำตอบ หากเป็นเมื่อก่อนตอนที่บิดายังอยู่เธอคงจะไปบริหารสำนักงานทนายที่พ่อเปิด แต่ตอนนี้ท่านไม่อยู่แล้วสำนักงานก็ปิดตัวลง มนสิชา ก็คงต้องไปเก็บประสบการณ์จากสำนักงานทนายความที่ไหนสักที่ก่อนแล้วระหว่างนี่ก็คงต้องอ่านหนังสือสอบใบอนุญาตว่าความไปด้วย

“แกเป็นอะไรหรือเปล่ามนตั้งแต่มาฉันเห็นแกเอาแต่ทำหน้ามุ้ย ถอนหายใจเฮือกแล้ว เฮือกอีก”

“มีน ฉันจะบาปไหมวะ ถ้าฉันคิดว่าแม่ฉันต้องติดการพนันแน่ๆ ช่วงพักหลังๆ มานี่แม่ฉันทำตัวแปลกๆ เงินที่ใช้ภายในบ้านก็ไม่พอใช้ ล่าสุดฉันต้องเอาเงินเก็บที่พ่อฉันฝากไว้ให้ออกมาจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟแทนแล้ว พอฉันถามแม่ก็เอาแต่ตวาด แล้วทำท่าทางโมโหใส่ฉันอีก”

“แกคิดมากไปหรือเปล่า แม่แกอาจจะเอาเงินไปลงทุนทำธุรกิจอะไรก็ได้”

“ฉันก็ภาวนาขอให้เป็นอย่างนั้น ช่วงนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีลางสังหรณ์อะไรสักอย่างยังไงไม่รู้”

“เอาน่า ไม่ต้องคิดมาก ชอบคิดไปเองอยู่เรื่อย”

มีนาพูดตัดบทไม่อยากให้ มนสิชาคิดมาก ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าลางสังหรณ์ของเพื่อนนั้นแม่นราวกับตาเห็นก็เถอะ

นั่งคุยกันไปมาจนลืมดูเวลาจวบจนกระทั่งเย็น สองสาวก็ต้องแยกย้ายกลับ มนสิชาเลือกที่จะเดินกลับ แทนนั่งวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างเพราะเธออยากเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ระหว่างเดินอยู่ริมฟุตบาทพลันสายตาก็ไปสะดุดกับแผ่นป้ายประกาศรับพนักงานดูแลด้านกฎหมายตรงหน้าถึกแถว เธอไม่รอช้าเดินเข้าไปอ่านประกาศใกล้ๆ แล้วหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์เบอร์โทรและอีเมลที่จะส่งประวัติเพื่อมาให้ทางสำนักงานทนายความพิจารณาคร่าวๆ ก่อนเรียกมาสัมภาษณ์อีกที อย่างน้อยก็ยื่นใบสมัครไว้ก่อนเขาจะรับหรือไม่รับค่อยว่ากันอีกที

“แก หายไปไหนมา ยัยมน”

เสียงของศจีผู้เป็นแม่ร้องถามทั้งๆ ที่เธอยังไม่ได้ถอดรองเท้าเดินเข้าบ้านด้วยซ้ำ

“มน ไปหาเพื่อนมาค่ะ แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีอะไร ฉันนึกว่าแกจะหนีไป ไม่ยอมไปฮ่องกงกับฉันซะอีก”

“ทำไม แม่ถึงคะยั้นคะยอให้มนไปฮ่องกงนัก มันมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“จะมีอะไร ก็มีสถานที่ท่องเที่ยวไง ฉันก็แค่อยากให้แกไปเปิดหู เปิดตาบ้าง ถามมากจริง รีบขึ้นไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปสนามบินแต่เช้า”

พูดเสร็จศจีก็เดินสะบัดตูดขึ้นบ้านไปปล่อยให้ลูกสาวมองตาม แล้วก็เกิดตงิดใจเล็กๆ แต่ก็พยายามไล่ความสงสัยออกไป แล้วก็เดินกลับห้องอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเข้านอน