ใครเป็นคนทำ(เตือน) (1)

หลังจากมนสิชาคุยกับจางเหว่ย เสร็จแล้วเธอเดินกลับห้องอย่างเชื่องช้าเพราะสมองกำลังใช้ความคิดว่าจะทำอะไรดีถึงจะหาเงินตั้ง 20 ล้าน มาคืนให้ไอ้มาเฟียบ้าอำนาจนั้นได้ จะกลับประเทศไทยพาสปอร์ตก็ถูกคนพวกนั้นยึดไว้

“เธอเป็นลูกสาวบ้านนี้จริงเหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ถึงกับตกใจ

“คุณพระ!! ฉันตกใจหมดมาไม่ให้สุ้มให้เสียง”

เมื่อหันไปมองว่าใครเป็นคนเอ่ยถาม จิน หั่วที่เดินตามหลังมาอย่างเงียบๆ และสำรวจท่าทางรูปร่างหน้าตาของมนสิชา

“ก็ใช่นะสิ ที่ถามเนี่ยเพราะเห็นฉันไม่สวยเหมือนยัยตาใช่ไหม ทำไมไม่คิดกันบ้างละฉันอาจจะได้ยีนด้อยของพ่อกับแม่มารวมกันแล้วกลายมาเป็นฉันก็ได้” มนสิชาพูดแกมประชดประชัน

“ฉันขอโทษที่ถาม พอดีวันที่ฉันเห็นเธอติดมากับรูปถ่ายแม่กับน้องเธอ ฉันคิดว่าเธอเป็นแม่บ้านที่คอยดูแลพวกเขาทั้งสองคนนะ”

จิน หั่ว พูดนิ่งๆ ตามความรู้สึกแรกที่ได้เห็นรูปถ่ายเพราะสภาพของหญิงสาวตรงหน้าที่เห็นคือผมหยิกฟูใส่แว่นตาหนา

มนสิชาหันขวับมามองแกมหมั่นไส้ ถ้าไม่เกรงใจปลายกระบอกปืนที่เหน็บอยู่เอวนะ จะดีดปากไปสักทีสองทีข้อหาปากเสีย

“แล้วที่เดินตามมาเนี่ย เจ้านายคุณสั่งให้มาเฝ้าฉันเหรอ ฉันไม่หนีหรอกไม่ต้องเป็นห่วง”

“เปล่า ฉันจะเดินมาบอกเธอว่าพรุ่งนี้เธอต้องย้ายออกจากโรงแรม เพราะห้องนี้เป็นห้องที่เอาไว้รับแขกคนสำคัญเท่านั้น ที่เธอได้ขึ้นมาอยู่ช่วงสองสามวันนี่เพราะแม่เธอเป็นลูกหนี้พิเศษต่างหาก แต่ตอนนี้ไม่มีสองคนนั้นแล้วเธอก็อยู่ไม่ได้”

“จะบ้าเหรอ แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหน ฉันจะหาที่อยู่ตอนนี้ยังไงให้ทัน ฉันเป็นชาวต่างชาติที่เข้ามาอยู่ในฮ่องกงนะคุณ”

“เธอเลิกโวยวายก่อนได้ไหม แล้วฟังฉันพูดให้จบ”

จิน หั่ว กัดฟันพูดเพื่อระงับสติกับผู้หญิงตัวปัญหาคนนี้ ที่ไม่มีแม้แต่ความเกรงกลัวสักนิด ขนาดปลายกระบอกปืนจ่อหัวอยู่แท้ๆ ยังพูดจาแว้ดๆ ใส่เจ้านายเขา ดีแค่ไหนแล้วที่คุณหวังไม่สั่งให้ฆ่าแล้วนำศพไปถ่วงน้ำ

“เธอต้องไปอยู่อพาร์ทเม้นท์ตรงเขตหว่านไจ๋ ที่นั่นเป็นห้องที่เอาไว้ให้พนักงานที่ไม่มีบ้านอยู่อาศัย ฉันมาบอกเธอแค่นี้แหละ”

พูอเสร็จจิน หั่ว ก็เดินกลับไปรวมกลุ่มกับเหล่าลูกสมุนที่เดินออกมาพร้อมกับชายใบหน้าคม ที่เธอเพิ่งไปขอต่อรองหนี้มา เขาตวัดหางตามองเธอแล้วก็พากันเดินเข้าลิฟต์ตามกันเป็นพรวน ทำเหมือนจะยกโขยงไปฆ่ารันฟันแทงกันที่ไหน

ขบวนรถหรูทรงยุโรปคันงามนับสิบๆ คันเคลื่อนขบวนมาจอดหน้าตึกสูงแห่งหนึ่งย่านเมืองลันตา กลุ่มบอดี้การ์ดอาวุธครบมือกว่า50คน ลงจากรถมาเตรียมตัวเพื่อทำลายตึกนี้ให้สิ้นซาก

หวัง จางเหว่ย เดินนำหน้าลูกน้องเข้ามาในตึก เหล่าสมุนที่ตอนแรกเตรียมรับมือกับกลุ่มคนด้านนอก พอเห็นว่าใครเป็นคนเดินนำหน้ามาถึงกับวางอาวุธลง

“นี่ มันอะไรกันวะไอ้จางเหว่ย แกพาคนของแกมาทำอะไรที่นี่เยอะแยะ “ชายหนุ่มตัวสูง รูปหน้าเนียนใสตะโกนถามทันที

“ฉัน ต้องถามแกมากกว่าว่าแกกำลังคิดจะทำอะไร”

“แกพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ”

หวัง จางเหว่ยไม่ตอบแต่โยนแผ่นกระดาษผลสารพิษในร่างกายของคนร้ายที่ลอบฆ่าเขาเมื่อสัปดาห์ก่อนไปให้ดูแทน

หวัง เฟ่ยตง น้องชายต่างมารดาที่พ่อเขาไปพลาดทำให้หญิงสาวที่มาเที่ยวกาสิโนท้อง จนต้องรับผิดชอบด้วยการพาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลหวัง

เมื่อคราวที่แม่รู้ว่าพ่อนอกใจไปมีความสัมพันธ์พิเศษกับหญิงอื่น ครั้งนั้นแม่ถึงกับตรอมใจ แต่ยังดีที่พ่อสำนึกผิดทัน แก้ไขทุกอย่างจนแม่ยอมไว้ใจอีกครั้ง

หวัง เฟ่ยตง ก้มลงหยิบแผ่นกระดาษที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาอ่านด้วยสีหน้าแปลกใจว่ามันเกี่ยวอะไรกับตนเอง

“ผลพิสูจน์สารพิษไซน์ยาไนด์ แกเอามาให้ฉันดูทำไม”

“มันเป็นยาพิษของคนร้าย ที่ลอบยิงคุณหวังเมื่อสัปดาห์ก่อน มันกินเข้าไปเพื่อชิงฆ่าตัวตายครับ” คนที่ตอบคำถามกลับเป็นลูกน้องคนสนิท

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน”

หวัง เฟ่ยตง ขยำกระดาษปาลงพื้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว อาการหรือท่าทางของเขาที่แสดงออกมาทำให้ความอดทนของหวัง จางเหว่ย ขาดสะบั้นลงทันที ท่อนแขนยาวกระชากคอเสื้อน้องชายต่างแม่แล้วดันไปติดกำแพงก่อนจะใช้ลำแขนขัดคอไว้จนเขาแทบหายใจไม่ออก

เหล่าลูกน้องของหวัง เฟ่ยตงขยับตัวจะเข้าไปช่วยเจ้านาย แต่ก็ถูกจิน หั่ว ขวางไว้ก่อนพร้อมกับพยักหน้าว่าให้อยู่เฉยๆ อย่ายุ่งเรื่องเจ้านาย ด้วยอำนาจที่บุคคลมาเยือนเหนือกว่าหลายขุมนัก เหล่าสมุนได้แต่ยืนนิ่งๆ ดูเจ้านายอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ

ปืนM1911 A1 silver สีเงินถูกดึงออกมาขึ้นลำกล้อง จ่อขยับพร้อมลั่นไกทันที ใบหน้าหล่อเหลาถึงกับซีดเผือด เพราะยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นมันเกี่ยวกับตนเองตรงไหน

“แกอยากรู้ใช่ไหม ว่าทำไม ก็เพราะไอ้ตัวยาพวกเนี่ย คนของแกเป็นคนคิดค้นไง แกบอกฉันมาดีกว่าที่แกส่งคนไปลอบยิงฉัน แกต้องการอะไร สมบัติที่พ่อแบ่งให้แกยังไม่พอใจอีกเหรอ”

“แก พูดบ้าอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง” หวัง เฟ่ยตงตะคอกใส่หน้าคนที่ถือปืนจ่อขมับพร้อมกับดิ้นรนขัดขืน

“ปัง!! ”

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดทะลุกำแพงข้างๆ ขมับของน้องต่างแม่ คราบดินปืนและเขม่าควันลอยออกมาจากปากกระบอกปืน

“นี่มึง จะฆ่ากูเลยเหรอ กูเป็นน้องชายมึงนะ” เสียงสั่นเครือเปลี่ยนสรรพนามถามพี่ชาย ด้วยความตกใจ

“กูทำได้มากกว่านี้อีก หากมึงยังไม่ยอมรับกับสิ่งที่มึงทำ”

“ก็กูบอกแล้วว่ากูไม่ได้ทำ”

หวัง จางเหว่ย จ้องหน้าน้องชายที่มีรูปหน้าคล้ายตัวเองอยู่ไม่น้อยแบบไม่วางตา ก่อนจะปล่อยมือออก แล้วหันไปพยักหน้าให้จิน หั่ว