52

“ปล่อยฉัน! เสร็จแล้วก็กลับไปที่ห้องของคุณ”

“นี่คุณไล่ผมเหรอ...เหอะ...นึกว่าอยากให้เอาอีกรอบ”

“ออกไปนะ...ออกไป...ฮือๆๆๆๆ”  ภิณไลย์ญาปล่อยโฮออกมา คงไม่มีครั้งไหนเจ็บช้ำและร้าวรานหัวใจมากไปกว่าครั้งนี้อีกแล้ว เขาเหยียดหยามแล้วยังซ้ำให้เธอเจ็บเจียนตายด้วยการข่มเหงร่างกาย นิโคลัสเป็นยิ่งกว่าวาตานในคราบเทพบุตร เธอซุกหน้ากับอกกว้างและร้องออกมาอย่างหมดหนทาง นาทีนั้นเองที่เขารู้สึกถึงแรงสั่นไหวในหัวใจเมื่อร่างเล็กหอบสะอื้นอยู่กับอกของเขา ภิณไลย์ญาก็แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง เธอไม่มีทางสู้เขาได้ไม่ว่าจะทางไหน เขาเสียอีกที่ฉีกกระชากหัวใจของเธอและเหยียบย่ำซ้ำ ๆ โดยไร้เหตุผล ใช่...เขากำลังทำในสิ่งที่ปราศจากเหตุผล แค่รู้ว่าเธอไปโรงพยาบาลและกลับมาพร้อมคริสจากคำรายงานของคนสนิทที่ให้เฝ้าติดตามเธอก็ทำให้เขาถึงกับสติขาด เขาหมดความยับยั้งตัวเองและทำร้ายเธอทั้งด้วยคำพูดกับการกระทำ นิโคลัสพยายามกลบเกลื่อนการกระทำบ้าคลั่งและขาดสติ เขาเริ่มควบคุมความคิดและสำนึกของตัวเองได้ยากเย็นเมื่อเป็นเรื่องของภิณไลย์ญา นี่เขาอยากกีดกันเธอออกจากชีวิตน้องชายหรือไม่พอใจที่เห็นเธออยู่ใกล้ชิดกับคริสกันแน่ นิโคลัสเผลอกอดเธอไว้แนบอกและยังได้ยินเสียงสะอื้นไห้จนหอบของคนในอ้อมแขน ได้ยินเสียงเธอดังกับอกผาดแผ่ว

“ปล่อยฉันนะ...”

“ผมปล่อยแล้วคุณจะไปไหน”

“ฉันจะกลับบ้าน”

“ดึกแล้วจะกลับได้ยังไง ที่สำคัญคุณไปไหนไม่ได้หรอก ลืมไปแล้วเหรอว่าคุณเป็นหนี้ผม”

“ฉันจะ...ทำทุกอย่าง...เพื่อใช้หนี้คุณ” เสียงเธอขาดเป็นห้วง นิโคลัสคลายวงแขนและจ้องหน้าสวยอาบน้ำตาซึ่งเขาไม่นึกเลยว่านั่นยิ่งทำให้ความรู้สึกของเขาดิ่งลงอีกครั้ง

“คุณอาจจะลืมไปแล้วว่าสัญญาอะไรไว้กับผม”

“ฉันไม่อยากสนใจแล้ว...ฉันอยากกลับบ้าน”

“คุณลืมว่าจะอยู่ดูแลโซอี้”

“อย่าเอาลูกของคุณมาขู่ฉันเลยค่ะ”

“ผมไม่ได้ขู่ แต่อยากให้คุณรู้หน้าที่ของตัวเอง”

“มันไม่ใช่หน้าที่ของฉัน...ไม่ใช่เลย” เสียงสั่นเครือก่อนปล่อยโฮออกมาอีกคำรบ ภิณไลย์ญาร้องไห้เหมือนเด็ก มันฉุดกระชากความรู้สึกของนิโคลัสจนเขาแทบจะทนเห็นสภาพของเธอตอนนี้ไม่ได้ หน้างามซีดขาวเหมือนกระดาษเปื้อนคราบน้ำตา ผมเผ้ายุ่งเหยิงและแววตาของเธอบอกให้รู้ว่าเจ็บช้ำอย่างถึงที่สุด นี่เขาทำอะไรลงไป นิโคลัสขบกรามเบา ๆ ดึงเธอเข้ามาแนบอกกว้างเคร่งเครียดด้วยมัดกล้ามและเอ่ยเสียงเนิบลง

“คุณปฏิเสธมันไม่ได้หรอก เป็นความรับผิดชอบที่คุณต้องทำตามสัญญา”

“ถ้าหมดหนี้เมื่อไหร่...ฉันจะไป...ไปจากคนใจร้ายอย่างคุณ” ภิณไลย์ญาสะอื้น เธอต้องยอมจำนนต่อนิโคลัสในที่สุด สำหรับเธอมันคือความพ่ายแพ้ไม่มีสิ้นสุด หากทว่าสำหรับเขาแล้วมันคือจุดเริ่มต้นของความน่าหวาดหวั่นต่อสิ่งที่เขาพยายามปฏิเสธมันมาตลอดชีวิต...สิ่งที่เรียกว่าความรัก

คฤหาสน์ซาเวียร์เวลา 1 นาฬิกา

นิโคลัสก้าวออกมาจากห้องของภิณไลย์ญาก่อนที่เขาจะปิดประตูลงอย่างเบามือ หลังจากที่เธอหลับไปแล้วเขาก็ค่อย ๆผละห่างและออกมาจากห้องนั้นหากทว่าเขาก็ยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นชั่วครู่ใหญ่กับความคิดที่ไม่อาจสลัดมันทิ้งจากหัวได้เลย

เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องฉุนเฉียวนัก ทำไมต้องโมโหมากถึงขนาดนี้ ความโกรธทำให้เขาเผลอทำร้ายจิตใจและร่างกายของเธอ น่าแปลก...ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้เขาจะได้ความรู้สึกสะใจในเมื่อเขาเคยเกลียดชังภิณไลย์ญามากขนาดไหนนิโคลัสเตือนสติตัวเองแต่ยิ่งเวลาผ่านไปเขากลับเริ่มยิ่งไม่แน่ใจตัวเองหาเหตุผลที่จะมากลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อร่างขึ้นมา มันเริ่มฝังรากลึกลงในจิตใต้สำนึกของเขาอย่างช้า ๆนับตั้งแต่ที่เธออยู่กับเขาที่ฮาวายทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลงไป เขาคิดว่าจะกีดกันเธอจากคริส พยายามวางกับดักทำให้เธอตกหลุมพรางที่เขาวางเอาไว้แต่ตอนนี้เขาเองชักไม่แน่ใจว่าหลุมพรางที่เขาวางเอาไว้อาจเป็นกับดักสำหรับตัวเขาเอง           นิโคลัสถอนหายใจก่อนเดินกลับไปยังห้องของเขาทั้งที่เสื้อผ้ายังอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อย เสื้อเชิ้ตผ้าไหมถูกปล่อยชายออกจากกางเกงและผมเผ้าของเขาก็ดูยุ่งเหยิงขณะที่เขาเดินกลับออกไปนั้นนิโคลัสไม่ทันสังเกตเห็นเงาของใครคนหนึ่งที่หลบอยู่ในมุมมืดและเมื่อเขาเดินลับตาไปแล้วแล้วริสาจึงก้าวออกมา

“นิคนี่นา...ทำไมถึงได้ออกมาจากห้องของเนเน่ล่ะ...นี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย”

ลาลิสาพูดกับตัวเองเบา ๆ หลังจากที่เธอรู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกและอยากหาอะไรเย็น ๆ ดื่ม ตั้งใจว่าจะเดินลงไปที่ห้องครัวชั้นล่างหากแต่ก็ต้องชะงักและหยุดความตั้งใจของตัวเองไว้ซะก่อนเมื่อเดินมาและเห็นพอดีว่านิโคลัสก้าวออกมาจากห้องของภิณไลย์ญา เธอมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหลายอย่าง ทั้งแปลกใจและประหลาดใจ แต่ที่แน่ ๆ มันเป็นความไม่แน่ใจมากกว่าอะไรทั้งสิ้น