CHAPTER 7 การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

           คฑานั่งหัวเสียหลังจากที่กลับมาจากบ้านคุณย่าเขาตรงดิ่งมาที่ไนต์คลับของเพลิงทันที คุณย่ายื่นคำขาดให้เขาหมั้นกับอภัสรา แต่เขายังคงยื้อเวลาออกไปได้อีกเพราะโกหกว่าตัวเองมีคนรักแล้ว

           “ว่าที่เมียมึงมาด้วยเหรอ” เพลิงหันไปมองที่อภัสราผู้หญิงคนนี้น่ากลัวมาก

           “กูไม่มีพันธะกับใครทั้งนั้น”

           “คุณหมอคฑายาหยีของนั่งด้วยนะคะ พอดีนัดเพื่อนไว้แต่ถูกเท” อภัสรารีบนั่งลงข้างกายของเขาทันที ความจริงคือเธอแอบตามเขามาต่างหาก อยากรู้ว่าเขามีคนรักตามที่พูดแล้วจริงๆ หรือแค่อยากปฏิเสธการหมั้น

           “ไอ้คฑามันมากับพวกผมไง” อรรคเป็นคนตอบเพราะเห็นว่าเพื่อนนั่งเงียบ

           เขานั่งอยู่ตรงโซฟาหนังสีดำในมุมวีไอพี ดื่มเหล้าช้าๆ ดวงตาคมกริบเหลือบมองผู้คนรอบตัวอย่างไม่ใส่ใจ หยิ่งเย็นชามีอำนาจทุกอย่างที่เธอหลงใหล

           “เกรงใจแย่เลยค่ะที่มาขอนั่งด้วยแต่ยาหยีเหงา”

           ‘เกรงใจแล้วหล่อนมาเสนอหน้าขอนั่งด้วยทำไม’ เพลิงแอบด่าทอในใจ เพราะเขารู้ทันมารยาหญิง

           อภัสรายกแก้วในมือขึ้นจิบช้าๆ สะกดกลั้นรอยยิ้มร้ายที่ผุดขึ้นตรงมุมปาก ขณะที่มืออีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋าถือเล็กหยิบแผงยาออกมาช้าๆ แค่นี้เพียงพอจะทำให้เขาเคลิบเคลิ้ม สับสนและไร้แรงต่อต้าน

           “ยาหยีชงเหล้าให้ค่ะ” เสียงของเธอหวานลึก แฝงด้วยเสน่ห์เย้ายวน เธอรีบอาศัยจังหวะที่ทุกคนเผลอและเทผงยาลงไปในแก้วของคฑา

           เขาเหลือบตาไปมองเธอแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบอย่างไม่ตอบเธอรู้เขาอาจไม่สนใจ แต่คืนนี้เธอจะทำให้เขาจำเธอได้

           “ชนแก้วกันหน่อยสิคะ” เธอยิ้มยกแก้วขอชนกับทุกที่นั่งอยู่ในโต๊ะนั้น

           เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ยอมรับมันมาในที่สุดชนเบาๆ ก่อนจะดื่มลงไปอย่างไม่ทันระวัง

           อภัสรานั่งมองเขาเงียบๆ รอเวลาในใจเต็มไปด้วยความกระหายเขาอาจไม่เคยรักเธอแต่คืนนี้เธอจะได้เขา

           อีกไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น หมอคฑาก็เริ่มขมวดคิ้ว ลมหายใจติดขัดเล็กน้อย เหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่หน้าผาก ทั้งที่อากาศในผับเย็นยะเยือก

           “มึงเป็นอะไรวะ” เพลิงหันมาถามเพื่อน เห็นนั่งไม่ค่อยติดกับที่

           “ขอกลับก่อนแล้วกันดื่มเยอะแล้ว” เขาตอบและรีบลุกออกไปทันที เขาเป็นหมอทำไมจะไม่รู้ว่าเขาโดนอะไรมา คิดว่าตัวเองระวังแล้วแต่พลาดอีกจนได้

           “คุณโอเคไหม?” หญิงสาวเดินตามออกมา แกล้งถามทั้งที่แววตาเต็มไปด้วยความพอใจ

           “ผมจะกลับแล้ว”

           “ขับรถกลางคืนอันตรายจะตายให้ยาหยีดูแลคุณได้ไหมคะ”

           “ไม่!”

           “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันพาคุณไปพักเอง” เธอกระซิบเบาๆ ข้างหูเขาหน้าอกเข้ามาเบียดต้นแขนของเขาคืนนี้จะเป็นคืนของเธอ แม้ต้องใช้เล่ห์กลเธอก็ยอมเพื่อได้เป็น คนเดียวที่เขาอยู่ด้วยตอนหมดแรงต่อต้าน

           อภัสราจะเข้ามาประคองเขาเธอแอบจองห้องสุดหรูของไว้ แต่ไม่ทันจะได้ลากเขาออกมา กลับถูกคฑาผลักจนเธอเซล้มลงไป

           “ไม่ต้องผมกลับเองได้” เขารีบออกไปจากต้องนั้นกลัวว่าจะพลาดท่าให้กับนางมารร้ายอย่างหมออภัสรา

           “คุณหมอคฑา คุณ อร้ายยยย” เธอเจ็บจนลุกไม่ขึ้นได้แต่มองเขาวิ่งออกไป เจ็บใจขนาดโดนยาปลุกเซ็กส์ชนิดรุนแรงเขายังไม่ยอมเป็นของเธอ วันพระไม่ได้มีหนเดียวฝากไว้ก่อนเถอะ

           .

           เสียงเปิดประตูเพ้นท์เฮาส์กระแทกดังในความเงียบของค่ำคืนอัยย์ญาดาสะดุ้ง เธอลุกจากโซฟาที่กำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบ รีบเดินออกไปดูด้วยความตกใจ

           “พี่หมอไหนว่าไม่กลับคะ” เธอร้องออกมาเมื่อเห็นเขาในสภาพไม่ปกติ ใบหน้าของเขาแดงจัด หายใจหอบเหมือนคนจะขาดใจ

           “ช่วยฉันหน่อย” เสียงของเขาแหบพร่า ดวงตาแดงก่ำจ้องมาที่เธอราวกับคนที่กำลังหลุดจากการควบคุม

           เขากระชากเธอเข้าหาในเสี้ยววินาที ริมฝีปากร้อนจัดบดจูบลงมาอย่างไม่ให้ตั้งตัวหญิงสาวตกใจ แต่ก็ไม่ขัดขืน เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนแบบนี้ต้องมีอะไรเกิดขึ้น

           “อ๊ะ พี่หมอ” เธอถามเสียงสั่นเมื่อเขากอดเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ มือเริ่มไล้ไปตามแผ่นหลังเธออย่างหยาบกระด้างกว่าทุกครั้ง

           “ฉันถูกวางยา แต่ฉันต้องการเธอตอนนี้แค่เธอ” เขากระซิบแววตาฉ่ำปรือก่อนจะลากเธอล้มลงไปบนเตียง

           เสียงหอบหายใจของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ มือร้อนผ่าวของเขากอบกุมร่างกายเธอเหมือนกำลังจมอยู่ในไฟ ไม่ใช่เพียงความต้องการ แต่เป็นความบ้าคลั่งที่เขาไม่สามารถหยุดได้

           อัยย์ญาดาไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยเห็นหมอคฑาอ่อนแอเช่นนี้ เขาไม่ใช่ชายเย็นชาที่ไร้หัวใจในตอนนี้อีกต่อไป แต่กลายเป็นชายคนหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอเปลือยเปล่า ทั้งร่างกายและความรู้สึก

           เขาจูบเธอเหมือนคนหิวกระหาย และดันท่อนเอ็นเข้ามาอย่างไม่ปรานีแม้จะเจ็บแค่ไหน แต่เธอไม่ได้ห้ามเขา มือบางจิกลงบนแผ่นหลังของเขา

           “อื้อ อ๊ะ อ๊า”

           “ซี้ดดด อัยฉันขอโทษ” เขาไม่สามารถอ่อนโยนได้เพราะความงามต้องการที่ล้นอก เขากระแทกท่อนเอ็นเข้าออกอย่างหนักหน่วงและใช้เวลาอยู่เกือบชั่วโมง

           “อ๊า ฉันเสร็จแล้ว” เขาครางเสียงกระเส่าพร้อมร่างกายกระตุกตามแรงอารมณ์ น้ำกามปลดปล่อยเข้าไปในมดลูกของอัยย์ญาดา เขาต้องการเธอจนลืมการป้องกันไปเสียสนิท

           “พี่หมอดีขึ้นหรือยังคะ”

           “รอบเดียวสำหรับฉันมันไม่พอหรอก”

           เขาดันท่อนเอ็นเข้าไปอีกครั้งทั้งที่ยังมีน้ำกามอยู่ เขารังแกอัยย์ญาดาไปจนถึงเช้า จนเอรับความต้องการของเขาไม่ไหวและหลับไป กว่าฤทธิ์ยาจะหมดเล่นเอาเขาเหนื่อยจนหมดแรง

           ตอนเช้าเขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องไข้ขึ้นเลยลุกมาทำข้าวต้มและเตรียมยาลดไข้ให้ เป็นการขอโทษที่เขาทำรุนแรงกับหญิงสาว

           อัยย์ญาดาเปิดเปลือกตาขึ้นมาพอขยับตัวต้องร้องออกมาเพราะรู้สึกเจ็บและแสบบริเวณนั้นไม่น้อย ยามที่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนทำให้เธออายจนหน้าแดง

           “ฉันเตรียมข้าวต้มไว้ให้”

           “เอ่อ ขอบคุณค่ะแต่พี่หมอออกไปก่อนได้ไหมคะอัยโป๊อยู่” เอดึงผ้าห่มมาปิดกายไว้

           “จะอายอะไรฉันเห็นมาจนชินแล้ว”

           “อุ้ยย”

           “ปล่อยผ้าห่มลงฉันจะไปส่งที่ห้องน้ำ” เข่าอุ้มหญิงสาวพาไปส่งที่ห้องน้ำ วางเธอลงที่อ่างกุชชี่แช่น้ำอุ่นจะทำให้ร่างกายผ่อนคลาย

           “ขะ ขอบคุณค่ะ”

           เธออายจนหน้าแดงเมื่อเขายื่นจ้องร่างกายของเธอ จนต้องใช้มือปิดส่วนนั้นไว้ ตรงหน้าอกมีรอยแดงช้ำเต็มไปหมด

           “ฉันไปรอที่ห้องอาหารรีบตามมา”

           “ค่ะ” เธอรีบชำระร่างกายแต่งตัวให้เสร็จพอเดินออกมาเห็นเข่านั่งรอที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับข้าวต้มหมูก่อนจะได้ทานข้าวต้มเขายื่นแผงยามาให้เธอเสียก่อน

           “ยาคุมฉุกเฉินเมื่อคืนฉันไม่ได้ป้องกัน”

           “ค่ะ” อัยย์ญาดารีบแกะยาคุมกินไม่ต้องให้เขาพูดซ้ำ เธอไม่มีท่าทีปฏิเสธเพราะกลัวว่าจะท้องเหมือนกัน

           “ขอโทษที่เมื่อคืนรุนแรงไปหน่อย”

           “ไม่เป็นไรค่ะ” มันคือหน้าที่เธอพูดคำนี้ในใจและนั่งทานข้าวต้มเงียบ โดยไม่มีบทสนทนาระหว่างกันเกิดขึ้น อัยย์ญาดารีบกินยาลดไข้ทันที

           “ระหว่างที่สอบฉันจะไม่มากวน สอบเสร็จฉันจะพาไปทานข้าว”

           เป็นครั้งแรกที่เขาชวนเธอออกไปทานข้าวข้างนอก อัยย์ญาดาหัวใจเต้นแรง กับการกระทำที่เปลี่ยนไปของเขา

           “ซื้อมากินที่นี่ก็ได้ค่ะอัยกลัวจะมีคนเห็น”

           “ตามใจ” เขาหันหลังเดินออกไป รู้สึกไม่พอเล็กน้อยที่ถูกหญิงสาวปฏิเสธ แต่ไม่พูดอะไร