EP.2 ปาร์ตี้ สาวสาวสาว

                วันนี้ฉันมีเรียนเพียงคาบเดียวเท่านั้น แต่ก็ยังกลับทันทีไม่ได้ เนื่องจากงานกลุ่มที่ต้องช่วยกันระดมความคิด กว่าจะลงตัวก็ปาไปสองทุ่มกว่าแล้ว พอกำลังจะกลับ เสียงไลน์ก็ดังขึ้นและแน่นอนว่ามันมาจากเพื่อนสนิทฉันเอง

Meeny : วันนี้ไปลั๊นลากันเพื่อนรัก

Janny : ไม่ไป

Meeny : มึงต้องไปค่ะเพื่อน กูจองโต๊ะแล้วค่ะ

Janny : เพื่ออะไร

Meeny : กูเพิ่งอกหักนะ ก็ต้องยาใจป่ะ

Janny : ยาใจที่ว่าคือดื่มงั้นเหรอ

Meeny : ใช่แล้ว โสดแซ่บขนาดนี้ ก็ต้องดื่มต้องเที่ยว ควงผู้สักหน่อย

Janny : จะไปกันสองคน?

Meeny : มีกุ้กอีกคน

Janny : ไม่ได้เจอมันมาสักพักเลย ไปก็ไป

Meeny : พูดง่ายแบบนี้ดีมากเพื่อนสาว ไว้เจอกันรีบกลับล่ะ

                ฉันขับรถมาถึงคอนโด ก็พบว่ายัยมีนแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ชุดเดรสสั้นเกาะอกสีขาว โชว์เนินนม และเรียวขา แน่นอนว่าต้องเอ็กซ์ ราวกับแม่เสือน้อยสุดยั่วอย่างเคย ผมลอนยาวสลวย พ่วงด้วยเครื่องประดับวิบวับ ส่วนฉันแน่นอนว่ามันตรงกันข้าม จัดเดรสดำยาวถึงเข่าด้านหน้ามิดชิด แต่มีลูกเล่นเว้าหลังจนเกือบสะโพกเผยให้เห็นแผ่นหลังอันขาวเนียน ตัดกับสีผมไวน์แดงสั้นประบ่า สวยเฉี่ยวน่าหลงใหลไม่แพ้กัน (เหมือนอวยตัวเองนะ แต่ฉันเองก็คิดว่าฉันเป็นคนหน้าตาดีมาก ๆ คนหนึ่งละนะ)

                ครั้งนี้เราใช้รถยัยมีน มุ่งหน้าไปยังคลับประจำที่ไปแฮงค์เอ้าท์บ่อย ๆ เป็นคลับประจำของฉันด้วย จนตอนนี้เองก็สนิทกับเจ้าของคลับเอามาก ๆ แถมยังเป็นพี่ชายของยัยกุ้กอีก ทำให้การจองโต๊ะ VIP ของร้านนี้เป็นเรื่องง่ายดายเลยล่ะ และยัยกุ้กเองก็รออยู่ที่คลับแล้ว

                เมื่อเรามาถึงคลับ

“ฉันสวยรึยัง” ยัยมีนที่กำลังเติมลิปเสร็จหันมาถามก่อนจะลงจากรถ

“อืม”

“ฉันเซ็กซี่ยัง”

“อืม”

“ฉันสวยและเซ็กซี่ยังเพื่อน”

“เออออ  จะลงรถไหม อยากดื่ม”

“ใจร้อนไปได้ มึงเนี่ยขี้เหล้า นี่ขนาดไม่อยากจะมานะ”

ฉันได้แต่ส่ายหัวไปมา เอาจริงฉันเป็นคนหน้านิ่งพูดน้อย (แต่พูดในใจ กับคิดเยอะ) หน้าตาไร้ความรู้สึก คนมักเดาความคิดฉันไม่ค่อยได้ว่าคิดยังไง จนหลายคน ตั้งฉายาฉันว่า ราชินีน้ำแข็ง

เราเดินเข้าไปในคลับฝ่าฝูงคนอันเบียดเสียดไปยังโต๊ะที่ยัยกุ้กจองไว้ ซึ่งนางก็นั่งรออยู่แล้ว

“รอนานไหมกุ้ก” ฉันเอ่ยถามเพื่อนก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆ เธอ ในขณะที่มีนวางกระเป๋าลง แล้วหันตัวไปยังบาร์เครื่องดื่มก่อนเพื่อน เห็นยัยมีนร่าเริงขนาดนั้น จริงๆ แผลใจยังคงข่มไว้นั่นแหละ

“กุ้กพี่เธอมาคลับไหม” ฉันหันไปถามกุ้ก

“พี่พลเหรอ มาสิ อยู่หลังบาร์โน้น” ยัยกุ้กรู้ดีว่าฉันสนิทกับพี่พล เพราะฉันมาดื่มที่นี่บ่อยที่สุด เห็นแบบนี้ฉันสายดื่มมากนะจึงทำให้เจอพี่เขาบ่อย ๆ แล้วอีกอยากพี่เขาก็เป็นเพื่อน เอ่อ.. ไม่พูดถึงดีกว่า เอาเป็นว่าเพราะทำให้เราได้เจอกันบ่อย ๆ ทั้งในคลับและนอกคลับ ฉันเลยนับถือพี่เขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่งด้วยนั่นแหละ 

พอเห็นว่ายัยมีนกลับมาพร้อมแก้วเหล้าแล้ว ฉันเองก็ลุกต่อจากมันไปยังบาร์เครื่องดื่มทันที ฉันนั่งลงเก้าอี้บาร์ก่อนจะเอ่ยบอกบาร์เทนเดอร์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย

“เอาเหมือนเดิมค่ะ” บาร์เทนเดอร์ประจำของที่นี่พยักหน้าก่อนจะหันไปทำเครื่องดื่มด้วยสกิลแพรวพราวทันที ฉันมองเขาชงเหล้าอย่างมืออาชีพ แต่ระหว่างนั้นก็มีเสียงอันคุ้นเคย เอ่ยทักทายมา แน่นอนว่า พอเหลือบตามองก็เป็นพี่พลเจ้าของคลับนี้ที่เดินออกมาจากหลังร้านนั่นเอง

“ว่าไงสาวน้อย มาดื่มอีกแล้วเหรอ” พี่พลเดินออกมาด้วยเสื้อเชิ้ตขาว สงสัยวันนี้พี่แกคงมีคุยธุรกิจแน่นอน

“ไม่ได้ตั้งใจมาค่ะพี่ โน้นเพื่อนลากมา” ฉันหันไปชี้ต้นเหตุให้พี่พล ในขณะนั้นบาร์เทนเดอร์ก็นำเครื่องดื่มที่มิกซ์เสร็จมาวางด้านหน้าฉัน

“แก้วนี้พี่เลี้ยง” พี่พลยิ้มให้ก่อนจะหันไปบอกแคชเชียร์

“ป๋ามากค่ะ แจนไม่เกรงใจนะคะ ขอบคุณมากพี่ชาย” ฉันตอบรับด้วยการยกแก้วไปหนึ่งกรุบ

ฉันนั่งคุยกับพี่พลไปพลางจิบแอลในแก้วไปสักพัก พอเริ่มกรึ่ม ก็ขอตัวกลับไปยังโต๊ะของตัวเอง แต่พอกลับมาก็ไม่เห็นยัยมีนแล้ว เหลือเพียงกุ้กที่นั่งเฝ้าโต๊ะ

“กุ้ก มีนล่ะมันไปไหนแล้ว” ฉันเอ่ยถาม

“โน้นไง” กุ้กชี้ไปทางมีนที่กำลังเต้นกับผู้ชายในฟลอร์ หน้าตาใช้ได้ สมแล้วได้ผู้แล้วลืมเพื่อนของแท้ แผลครั้งนี้ไม่นานก็หายแล้วมั้ง

“แล้วแกล่ะ กุ้ก ช่วงนี้เรียนเป็นไงบ้าง” ฉันเอ่ยถามกุ้ก จริง ๆ ฉันก็สนิทกับนางมากนะ แต่เนื่องจากสาขาที่นางเรียนออกสถานที่บ่อยๆ จึงยากมากที่จะนัดนางออกมาเที่ยวได้ ดังนั้นพอได้มาเที่ยวด้วยกันฉันเลยถามสารทุกข์สุกดิบนางมากหน่อย คุยไปดื่มไปนานพอควรกว่ายัยมีนจะกลับมาที่โต๊ะ

“มึง” เสียงสูงของยัยมีนเอ่ยขึ้นด้วยความดี๊ด๊า สงสัยผู้คนนั้นคงถูกใจนางไม่น้อย

“กูเจอรุ่นพี่ คนหนึ่งหล่อมากกกก” ยัยมีนเอ่ย พลางหย่อนตัวลงนั่งโซฟาทำตาลุกวาว

“รุ่นพี่ มอเราเหรอ” ยัยกุ้กเอ่ย

“ใช่ เรียนหมอปีห้าแล้วล่ะ พี่เขามากับเพื่อนอีกสองคนหมอปีห้าเหมือนกัน มีรุ่นพี่คนดังด้วยล่ะตัวจริงออร่าแรงมาก”

“....” ฉันได้แต่นิ่งฟัง

“สรุป ชอบคนไหนมีน คนดังเหรอ”

“ป่าวหรอกกุ้ก คนที่ฉันชอบคือคนที่เต้นด้วยกันแหละ ส่วนพี่คนหล่อคนดังคนนั้น แค่สบตาฉันยังไม่กล้า เขาดูไม่กล้าเข้าใกล้ แก่ก็รู้ฉายา”

“อย่าบอกนะว่า พี่หมอคนดังคนนั้น” กุ้ก กลืนน้ำลายไปหนึ่งอึก

“เออ คนนั้นแหละ”

ฉันนั่งฟังสนทนาระหว่างเพื่อนสาวทั้งสองคน ที่กำลังบรรยายถึงรุ่นพี่หมอคนดังคนหนึ่งดูท่าจะหล่อมาก แต่ทำไมพวกมันต้องกลัว งงไปหมด แต่ฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้อะไรขนาดนั้นหรอก เพราะใน มอ เราคนมีฉายาไม่รู้ตั้งกี่คนเยอะแยะไปหมด ฉันเองก็เป็นคนไม่อ่านกระทู้มหาลัยหรือมานั่งเม้าท์เรื่องพวกนี้เท่าไหร่ เลยทำให้ความรู้เกี่ยวกับ มอนี้ เป็นศูนย์

“นี่ พวกแกสองคนไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย” ยัยมีนลุกขึ้นอีกครั้งและหันมามองพวกฉันสองคนที่นั่งอยู่

“...” “...”

“พวกแกจะปล่อยให้สาวน้อยน่ารัก เซ็กซี่ ขยี้ใจหนุ่มๆ อยู่ท่ามกลางดงผู้ชายไม่ได้  ไม่ห่วงฉันกันเหรอ ใจร้ายกันจัง”

“ก็ไม่ต้องไปดิ” ฉันเอ่ยเพราะไม่ได้สนใจ

“ไม่ได้ ต้องไปพี่คนนี้กูชอบกูจริงจัง” ยัยมีนพูดออกมาด้วยท่าทีขึงขัง แม้คำนี้ ฉันกับกุ้กจะได้ฟังไม่รู้รอบที่เท่าไหร่แล้ว ประโยคเดิม ๆ คนนี้กูจริงจังเนี่ย

“ไปเถอะ ไม่งั้นไม่จบ” กุ้กเอ่ยพลางตบไหล่ฉันเบาๆ

“ตามใจมึงแล้วกัน มีน ” ฉันตอบขอไปที

“ขอบใจเพื่อนสาว”

“พวกมึงสองคนไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวสิบนาทีฉันตามไป ขอไปเอาเหล้าโปรดแป๊บ” ฉันเอ่ยพลางยืนขึ้นเดินไปบาร์เครื่องดื่มอีกครั้ง

“ขอเหมือนเดิมค่ะ แก้วนี้จ่ายเองนะคะ ไม่ต้องรบกวนพี่พล”

ฉันเอ่ยกับบาร์เทนเดอร์ ก่อนจะรับแก้วเหล้าสูตรเฉพาะของฉันเอง