EP.1 ชีวิตมหาลัย

ณ. คอนโด

“แจนมึงตื่นได้แล้ว นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะ จะสายแล้วนะมึง” เสียงของยัยมีน เพื่อนรูมเมทของฉัน เรียกฉันตื่นจากภวังค์ที่กำลังเฝ้าพระอินทร์อยู่ ร่างกายของฉันเหยียดตรงบนฟูกนอนหนาอันแสนนุ่มสบาย บิดซ้ายขวา ด้วยความขี้เกียจก่อนเอ่ยไปด้วยความหงุดหงิด

“กูไม่มีเรียนเช้า มีเรียนบ่ายสองโมงโน้น” ฉันตอบไปในขณะที่ลูกตายังไม่พร้อมเปิดด้วยซ้ำ

“ทำไมมึงไม่บอกกูไว้ก่อนล่ะ คนอุตส่าห์เข้ามาปลุก” มีนทำหน้านิ่วใส่ ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ตรงเครื่องแป้งปลายเตียงของฉัน ฉันลืมตาตื่นมาก็พบว่ามันนั่งได้น่าเกลียดมาก

“นี่ยัยมีน มึงอยู่ในชุดนักศึกษารัดติ้ว กระโปรงก็แทบจะเสมอหู ช่วยนั่งดีๆ หน่อย เห็นหมดแล้ว” ฉันได้แต่เอิอมกับความไม่ระวังตัวของเพื่อนสนิทคนนี้

                เอาล่ะฉันจะมาแนะนำก่อน พวกเราสองคนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม.ต้น จวบจน ม.ปลาย  แม้แต่มหาลัย เรายังเลือกเรียนที่เดียวกันอีก เพียงแต่เราไม่ได้เรียนคณะเดียวกัน ยัยมีนมีความฝันอยากเป็น นักข่าว พิธีกร อะไรทำนองนี้ นางจึงเลือกเรียนนิเทศ ส่วนฉันเรียนวิศวกรรมเครื่องกล เพราะอยากเรียนแค่นั้นแหละ

                เราสองคนค่อนข้างตัวติดกันไปไหนไปกัน แม้รสนิยมและนิสัยจะต่างกันสุดขั้ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้เราสองคนมีปัญหากันแต่อย่างใด จะมีก็แต่มันชอบแต่งตัวเซ็กซี่วาบหวิว บางทีไปไหนมาไหนกับมันก็ล้วนเป็นเป้าร่วมสายตาตลอด ทำให้ฉันเองก็ถูกสายตาเหล่านั้นเพ่งมองมาเหมือนกันอย่างช่วยไม่ได้ เอาจริงโคตรไม่ชอบเลย ต่างจากมันลิบลับ

“ก็จะให้ระวังทำไมละคะ อยู่ในห้องเนี้ย” ยัยมีนเอ่ยออกมาหน้าตาเฉย

“เอาเถอะเรื่องของมึงแล้วกัน ” ฉันส่ายหัวก่อนจะนอนต่อ แต่ยัยมีนก็ยังชวนคุยไม่หยุดเพราะมันดันไปค้นของในโต๊ะเครื่องแป้ง

“มึงยังใช้พวกนี้อยู่เหรอ ติดจังนะมึง ถ้าไม่ไหว ก็ไม่หาดิ กลัวอะไร”

“เรื่องของกู แล้วมึงอ่ะนั่งอยู่ทำไม ไม่ไปเรียนรึไง”

“ซวยแล้ว ลืมเวลาไปเลย กูไปเรียนก่อนนะ บ่ายโมงกินข้าวที่โรงอาหารกัน มาด้วยไม่มาแม่จะด่าให้เข็ด”

“จ้า ๆ ไปได้ยัง กูจะนอนต่อแล้วเพื่อน” ยัยมีนโบกมือ ก่อนจะวิ่งกระโตกกระตาก แจ้นคว้ากระเป๋าออกจากห้องไป ให้ตายเถอะ ฉันที่มีเรียน บ่ายสองโมงแต่ดันมาโดนปลุก แปดโมงเช้า ทำเอารมณ์เสียสุด ๆ

12.00 น.

                ฉันที่นอนต่อยาวมาตั้งแต่เช้า แม้จะมีเรียนบ่ายสองโมงแต่ก็ต้องตื่นก่อนเพราะมีนัดทานข้าวกับยัยมีนที่โรงอาหารมหาลัย ฉันเองก็ไม่ได้อยากไปเท่าไหร่หรอก แต่เพราะช่วงนี้นางเฮิร์ท เลิกรากับแฟนเก่า เพราะจับได้ว่าเขามีกิ๊ก นางก็ตัดใจบอกเลิกทันที แม้จะยังรัก ต้องยอมรับว่านางเก่งนะ พอรู้ว่าโดนหักหลัง ก็ตัดใจบอกเลิกในอีกวันเลย แม้ตัวเองจะยังรัก และเจ็บมากแค่ไหน แถมแฟนเก่าก็ยังมาป่วนมาง้อ นางก็ไม่ใจอ่อนสักนิด ช่วงนี้เพื่อรักษาบาดแผลใจ เลยทำตัวสวย แต่งตัวสุดเอ็กซ์ เซ็กซี่ เหมือนเก็บกดไม่ได้แต่งตอนมีแฟนนั่นแหละ

โรงอาหาร มหาลัย

                ฉันขับรถยนต์มาถึงลานจนรถของโรงอาหารมหาลัย ก่อนลงจากรถฉันต้องไลน์ถามมันก่อนไม่งั้นคงต้องเดินวุ่นหานาง ยิ่งเวลานี้คนเยอะ  ฉันไม่ชอบเวลาคนมองฉัน ก็ไม่รู้ทำไมฉันต้องเป็นจุดสนใจขนาดนั้น แล้วยิ่งต้องยืนอยู่กับยัยมีนยิ่งโดนซุบซิบใหญ่

Janny : กูมาแล้ว มึงอยู่ตรงไหนของโรงอาหารมีน ”

Meeny : กูอยู่โต๊ะติดริม เสาเบอร์ 2 รีบมาเร็วคนเยอะจัด

Janny : กูก็บอกมึงแล้วว่าโรงอาหารไม่เหมาะกับกู

Meeny : เอานาเพื่อน โรงอาหาร ถูกและอร่อยจะตาย แถมอาหารตาก็ดี

Janny : ไม่พิมพ์ล่ะ เดี๋ยวเข้าไป แค่นี้

                เมื่อก้าวออกจากรถ ฉันก็เริ่มมองหายัยมีน ไม่ทันไร คนรอบ ๆ ก็คุยกันแซ่เซง เริ่มมอง เริ่มจับจ้อง ให้ตายสิ เพราะยัยมีนแท้ ๆ ไม่งั้นฉันไม่มากินที่นี่หรอก

                วันนี้ฉันมาในชุดช๊อปวิศวะของคณะ สวมกระโปรงทรงเอเหนือเข่าเล็กน้อย พร้อมกับรองเท้าผ้าใบคู่ใจ ที่แสนสะดวกสบายในการเคลื่อนที่ ผมทรงใหม่ที่ตัดสั้นประบ่า ย้อมสีไวน์แดง

                เพียงแค่ก้าวไปมองเพื่อนที่รออยู่โต๊ะอาหารยืนโบกไม้โบกมือไปมา แค่นั้นคนก็แค่มองเป็นจุดรวมสายตาอย่างช่วยไม่ได้ ยัยมีนที่ขึ้นชื่อว่าสวยน่ารัก เซ็กซี่ขยี้ใจหนุ่ม แห่งคณะนิเทศ นางก็เป็นคนหนึ่งที่หนุ่ม ๆ หมายปอง

                ส่วนฉัน เคยไปอ่านกระทู้มหาลัย เขาบอกว่าฉันเป็นสาววิศวะมาดสวยเท่ หน้านิ่ง (คนอื่นมองฉันแบบนี้สินะ) ที่มันน่าแปลกคือนอกจากผู้ชายที่จะชอบฉันกันอยู่บ้าง แต่สาว ๆ เองก็กรี๊ดกร๊าดฉันเยอะไม่แพ้กันจนงง แถมยังไปโผล่ในโพลผลโหวตที่สาว ๆ อยากได้เป็นแฟนอีก ผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียว (โพลห่าอะไรก็ไม่รู้)

                ฉันนั่งลงบนโต๊ะที่ยัยมีนจองไว้  คนตรงหน้าก็เปิดปากอย่างไว

“กินข้าวที่นี่ดีเนอะครึกครื้นดี”

“เหอะ”

“แต่อึดอัดไปหน่อยคนมองเยอะ จะกินข้าวลงไหม”

“แล้วมันเป็นเพราะใคร ไม่ใช่ว่ามึงเหรอมีน” ฉันได้แต่สถบ

“พูดให้ดีๆ หน่อยเพื่อนสาว ต้องเรียกว่าทั้งคู่มากกว่าปะ อย่างน้อยสาว ๆ พวกนั้นที่เหล่มาก็ไม่ได้มองฉันแล้วหนึ่ง”

                ฉันเหลือบมองไปยังต้นทางที่ ยัยมีนชี้ ก็พบว่ารอยยิ้มของพวกรุ่นน้องหญิงกลุ่มนั้น มองมาที่ฉันจริง ๆ  ให้ตายเถอะอยากจะบ้า

“คราวหน้าถ้าจะชวนกินข้าว ขอไม่มาที่นี่อีกนะมึง กูอยากกินข้าวเงียบ ๆ อิ่ม ๆ แบบไม่เร่ง”

“เออได้ แต่วันนี้ทนกินไปก่อนละกัน ฉันซื้อมาให้ล่ะ ของที่แกกินประจำ”

“อืมขอบใจมาก”

                หลังจากที่เราทานเสร็จฉันก็ขับรถไปส่งนางที่คณะ ก่อนจะตีตัวรถไปยังคณะของตนเอง

‘ปัง!!!’ เมื่อถึงห้องเรียน ฉันก็โยนเอกสารปึกใหญ่ที่ทำตลอดทั้งสัปดาห์ลงบนโต๊ะเรียนของตนดังสนั่นไปทั่วห้อง ทำเอาเพื่อนผู้ชายในห้องตกใจกันยกใหญ่

“แจน แกเป็นอะไรวะ ตกใจหมด” นัทเพื่อนชายร่วมห้องวิศวะเอ่ยถามโดยที่คนอื่น ๆ ก็เงียบ เงี่ยหูฟัง

“แค่เหนื่อยน่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้นอนเลย แล้วนี่ของใครมาวางที่โต๊ะฉันอีกแล้ว” ฉันเหลือบมองสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะ สองกล่อง ฉันไม่ได้ตกใจอะไรหรอก เพราะมันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อย ตั้งแต่ฉันเรียนมา แต่ยังไงก็ต้องถามหาที่มา

“กล่องสีฟ้าของ รุ่นพี่ราม ปี่สี่คณะเรานี่แหละ ส่วนกล่องสีเขียวของน้องหมวยปีสอง คณะวิทย์ แจน แกนี่เสน่ห์แรงจังนะ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง อิจฉาว่ะ”

“อย่าอิจฉาเลยนัท เหนื่อยจะตายเจอแต่อะไรก็ไม่รู้” ฉันเบะปาก พร้อมกับหยิบกล่องเหล่านั้นเขียนชื่อไว้ เผื่อวันไหนที่คนพวกนั้นมาขอคืน ฉันก็จะได้เอาคืนได้ถูกคน ขอเหล่านี้ไม่ใช่ถูก ๆ ทั้งนั้น ดีนะว่าเพื่อนทั้งห้องช่วยกันสอดส่องแล้วคอยถามชื่อคนนำมาวางไว้