ตอนที่ 14 นอนตรงนี้ไม่ได้นะ

 

“คุณหมอคะ นี่มัน…”

“เมื่อกี้ผมแอบเห็นนะ มีบางคนแอบไม่พอใจ ตอนที่มีนาขอเบอร์ผม อย่าโกหก”

“ไม่ใช่ซะหน่อย ก็แค่…”

“ไม่รีบขึ้นไปตอนนี้ เดี๋ยวจะดึกนะครับ”

ยี่หวาจำใจต้องพาเขาขึ้นห้องมาด้วย ไม่คิดมาก่อนเลยว่าหมอติณณ์ จะรุกหนักกว่าตอนที่เธอจีบเขาด้วยซ้ำไป ตอนนั้นเธอก็คิดว่าตัวเองหน้าด้านสุด ๆ แล้วนะ แต่มาดูตอนนี้แล้ว เธอสู้หมอติณณ์ไม่ได้เลย

“เข้ามาก่อนสิคะ”

เขาเดินตามเธอเข้าไปในห้องชุดสุดหรู ซึ่งคิดว่าราคาน่าจะแพงเอาเรื่อง เพราะห้องของยี่หวาแม้ว่าจะเล็กกว่าที่เขาอยู่ แต่แยกสัดส่วนชัดเจน มีห้องครัวแยก และห้องนั่งเล่น ดูแล้วห้องน้ำน่าจะมีสองห้อง เพราะเห็นมีห้องนอนแยกอยู่อีกทาง

“ผมขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะ”

"เชิญค่ะ"

เธอเปิดไฟให้เขา และเดินเข้ามาในห้อง เมื่อประตูห้องน้ำปิด ก็รีบมานั่งที่โซฟาเพื่อสงบอารมณ์

“ใจเย็น ๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้น เขาก็แค่แวะมาเข้าห้องน้ำ”

ยี่หวาพยายามไม่ตื่นเต้น เมื่อหมอติณณ์เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอก็ยื่นน้ำมาให้เขา

“ดื่มน้ำก่อนไหมคะ”

“ขอบคุณมากนะ ห้องของคุณ… น่ารักมาก เหมาะกับคุณมากเลย”

"เอ่อ นี่คุณหมอคะ ทำไมเดินสำรวจห้องคนอื่นแบบนี้ล่ะ"

เธอเดินตามเขาแทบไม่ทัน เพราะคิดว่าจะยื่นขวดน้ำให้เขา และรีบส่งเขากลับไป แต่หมอติณณ์กลับเดินเข้าไปในห้อง สำรวจจนทั่ว และนั่งโซฟาของเธอ

“โซฟานุ่มดีนี่ เข้าใจเลือกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ ฮ้าว….”

“คุณหมอคะ นี่ก็เริ่มดึกแล้วนะคะ ไม่รีบกลับบ้านเหรอคะ"

“อืม... นั่นสินะ ดึกแล้วจริงด้วย ทำไมโซฟาของคุณ เหมือนจะดูดวิญญาณได้แบบนี้ล่ะ แค่ล้มตัวลงนอนก็เริ่มง่วงเลย"

“เดี๋ยวนะคะ! คุณจะมานอนตรงนี้ไม่ได้นะ นี่มันดึกแล้ว”

“แค่งีบนิดหน่อย คุณคงไม่ไล่หมออย่างผม ที่ทำงานหนักเกือบสิบแปดชั่วโมงต่อวัน ที่วันนี้ยังช่วยคุณ เลี้ยงข้าวและพามาส่ง กลับไปทั้งง่วง ๆ แบบนี้หรอกใช่ไหม ถ้าผมหลับในและขับรถชนขึ้นมา อุ๊บ!”

“อย่าพูดอะไรเป็นลางแบบนั้นสิคะ ปากคุณเป็นอะไรไปน่ะ”

หมอติณณ์สูดกลิ่นมือของเธอ ที่เอามาปิดปากเขาเอาไว้ และยิ้มออกมาทันที เมื่อเห็นเธอนั่งลงข้าง ๆ เขาก็รีบดึงตัวเธอลงมานอนข้าง ๆ ทันที

“ว้าย! คุณหมอคะ อย่าทำแบบนี้ ฉันตกใจหมด ปล่อยนะคะ”

เขาดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้ โซฟานี้กว้างพอที่จะนอนสองคนแบบเบียด ๆ ได้ และเขาก็ชอบมาก ทำให้นึกถึงวันเก่า ๆ ที่เคยอยู่กับเธอ ที่คอนโดของเขาสมัยที่มหาลัย

“อืม…ขอสักครั้งเถอะนะยี่หวา วันนี้ผมเหนื่อยมากเลย ขอรบกวนคุณแค่แป๊บเดียว ของีบสักหน่อย หายเหนื่อยแล้วผมจะไปเอง ได้ไหม”

"คุณปล่อยฉันก่อนสิคะ กอดเอาไว้แบบนี้ จะนอนสะดวกได้ยังไง"

“อันนี้ก็ขอร้อง ผมอยากอยู่แบบนี้สักพัก นะครับยี่หวา ถือว่าผมขอร้อง”

เสียงออดอ้อนของเขาในตอนนี้ ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้ แต่เสียงของหมอติณณ์ เหมือนพร้อมจะหลับได้ตลอดเวลาจริง ๆ เธอถูกเขากอดเอาไว้ หมอติณณ์รู้สึกว่า หัวใจของเขาสงบ และอบอุ่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ห้าปีแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกอบอุ่น เหมือนอยู่บ้านแบบนี้ เขาค่อย ๆ ผ่อนคลาย และไม่นานก็นิ่งไป เขาหลับสนิทไปแล้วจริง ๆ

‘ให้ตายเถอะ อย่าบอกนะว่า หลับไปเลยน่ะ น้ำก็ยังไม่ได้อาบ คนบ้าอะไรเนี่ย….’

ยี่หวาค่อย ๆ ขยับตัวออกมา หมอติณณ์นอนนิ่ง และหายใจสม่ำเสมอ ไปทั้งชุดแบบนั้นเลย เธอมองดูเขาอีกครั้ง เขาดูโตขึ้นมาก หลังจากที่ไม่ได้เจอมาห้าปี รูปร่างของเขาสูงใหญ่กำยำ เป็นหนุ่มเต็มตัว บึกบึนและแข็งแรง ความหล่อตามวัยทำให้สาว ๆ ที่เดินผ่าน ไม่มีใครไม่หันมามอง 

“นอนแบบนี้ได้หนาวตายพอดี ช่วยไม่ได้สินะ หาผ้าห่มมาให้เขาหน่อยก็แล้วกัน”

เธอลุกขึ้นไปหาผ้าห่มมาให้เขา หมอติณณ์ที่นอนอยู่ ยิ้มออกมาอย่างพอใจพร้อมกับนึกในใจ

‘กว่าจะเข้ามาในนี้ได้ ไม่มีทางจะออกไปง่าย ๆ หรอกน่ายี่หวา รู้จักพี่น้อยเกินไปแล้ว’