หมอกหรือควัน (3)

"ว่าไง? เมื่อกี้เหมือนได้ยินชื่อตัวเอง"

"ใช่ค่ะ พายนินทาพี่หมอกเองว่าไม่ค่อยกลับบ้าน" พระพายเอ่ยแกล้งพี่ชาย แอบหมั่นไส้เล็กน้อยที่ปากทำเป็นถามเธอแต่สายตามองแต่คนข้างๆ ที่นั่งก้มหน้างุดทำงาน สายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโน้ตบุ๊กไม่ได้มีท่าทางสนใจคนมองมาเลย 

คุยกับเธอแต่ตามองแต่พี่ชา คู่นี้น่าลุ้นอย่างที่คุณแม่บอกจริงด้วย

"เอ้า ก็พี่ติดเคสนี่ ทำไมอยากให้พี่กลับบ้านบ่อยๆ รึไง ถ้างั้นเดี๋ยวจะกลับทุกวันเลยดีไหม" ร่างสูงนั่งบนโซฟาด้านหลังหญิงสาวทั้งสองพลางเอื้อมมือไปยีผมน้องสาวตนเอง

"โอ๊ยยย พี่หมอกยังจะมาแกล้งอีกพายโตแล้วนะ" พระพายโวยวายน้ำเสียงหงุดหงิด "แหมมม แล้วทำเป็นจะกลับบ้านทุกวันอย่าคิดว่าไม่รู้นะว่ามีจุดประสงค์อะไร" พลางเอ่ยแซวพี่ชายตนเองต่อ

"โตอะไรพี่ยังจำตอนแกตัวกระเปี๊ยก ยืนกินขี้มูกได้อยู่เลย" หมอกทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่น้องสาวตนเองแซว 

"พี่หมอก!! กลับไปเลยนะพายไม่ให้เข้าบ้าน"

"อ้าว! ไหงเป็นงั้น แค่นี้ถึงกับไล่พี่ออกจากบ้านเลยเหรอ เมื่อกี้ยังบ่นว่าพี่ไม่กลับบ้านอยู่เลยนึกว่าอยากอยู่ด้วยกัน" อวัศย์เย้าแหย่น้องสาว

"ไม่อยากอยู่ด้วยแล้ว พายมีพี่ชาแล้วไม่ง้อพี่หมอกหรอก เนอะพี่ชาต่อไปพี่ชามาอยู่ที่นี่ได้เลยพายจะไม่ให้พี่หมอกเข้าบ้าน" พระพายแลบลิ้นปลิ้นตายียวน ก่อนจะแสร้งไปซบไหล่คนข้างๆ

"เดี๋ยวเหอะ ไม่คิดถึงบุญคุณคนหาข้าวหาปลาให้แกกินตอนเด็ก" หมอกแสร้งทำเสียงดุ กำมือลงมะเหงกศีรษะน้องสาวดังโป๊ก

"โอ้ย! เจ็บนะ พี่หมอกอย่ามามั่วตอนเด็กๆ พี่ลมต่างหากหาข้าวให้พาย มีแต่พี่หมอกมาแย่งกิน พี่ชาเล่นตัวไปเลยนะคะอย่าไปยอมให้พี่หมอกจีบง่ายๆ" พระพายโต้กลับพี่ชายก่อนจะหันมาออดอ้อนคนที่กำลังจะโดนจีบ

"แค่กๆๆ" ปภาวรินทร์สำลักน้ำที่กำลังดื่มทันที เอื้อมมือไปรับกระดาษทิชชูที่คนด้านหลังส่งให้ พร้อมกับลูบหลังเธอไปด้วย

"พี่ชา พายขอโทษเป็นอะไรไหมคะ" ใบชาโบกมือปฏิเสธ ใบหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเกิดจากการที่เธอสำลักน้ำหรือจากคำพูดเจื้อยแจ้วของพระพาย

"ยัยพายพูดอะไรระวังหน่อยสิ" อวัศย์หันมาดุน้องสาว

"ขอโทษนะคะพี่ชาทำให้พี่ตกใจเลย" พระพายเอ่ยขอโทษหน้าหงอย

"ไม่ใช่หมายถึงที่บอกอย่ายอมให้พี่จีบง่ายๆ ระวังหน่อยเดี๋ยวไม่ได้พี่สะใภ้ทำไง" เขาพูดขึ้นหน้าตาย ส่วนเธอถึงกับหันขวับไปมองหน้าเขาทันที ก่อนใบหน้าเธอจะแดงซ่านขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อเห็นสายตาเขา

"พระพายไปเตรียมของทำอาหารเลยดีไหมคะ" ใบชาหันมาคุยกับคนข้างๆ แสร้งลืมทุกประโยคที่สองพี่น้องโต้เถียงกัน เปลี่ยนเรื่องเพื่อออกจากสถานการณ์นี้ ก่อนเรื่องราวจะเข้าตัวเธออีก

"ไปสิคะ แซลมอนพายเอาออกมาไว้แล้ว" พระพายพยักหน้าเห็นด้วยทันที สายตาเป็นประกายที่วันนี้จะได้ลงมือทำอาหารที่เป็นสูตรเพื่อสุขภาพให้ลูกสาว

"หืมม ครัวจะไหม้รึเปล่าเนี่ย" อวัศย์ยังไม่วายเอ่ยแซวน้องสาว

"พี่หมอก! เดี๋ยวนี้พายทำอาหารเป็นแล้วนะ" พระพายโต้แย้งทันทีเมื่อพี่ชายพูดจาดูถูก ถึงเมื่อก่อนเธอจะเกือบทำครัวไหม้จริงๆ แต่ตอนนี้เธอก็พัฒนาขึ้นตั้งเยอะตั้งแต่มีลูก

"งั้นเดี๋ยวพี่รอชิม ถ้าท้องเสียจะได้ไม่ให้พะแพงกิน" หมอกเอ่ยขึ้นยกยิ้มกวนๆ ตามสไตล์

"ใครจะให้กิน! ไปกันพี่ชา"

"เฮ้อ มีน้องสาวก็ไม่รักไม่ยอมให้กิน คุณชาคงไม่ใจร้ายไม่ให้ผมกินด้วยอีกคนนะ" สายตาเบี่ยงไปคนข้างๆ น้องสาวทันที ส่งสายตาเป็นประกายให้คนร่างเล็ก

"อยากกินก็กินสิคะ"ปภาวรินทร์ตอบกลับเสียงเข้มไม่สบตา แสร้งเก็บอุปกรณ์ทำงานบนโต๊ะ

"ดีจังที่อย่างน้อยคุณก็รักผม" ใบชาเงยหน้าหันขวับไปมองคนที่นั่งยิ้มแฉ่งบนโซฟาทันที

รักบ้าอะไร!

"อะไรของคุณ!"

"ก็พระพายไม่รักผมเลยไม่ให้ผมกินด้วย ส่วนคุณให้ผมกินก็แปลว่า..."

"แปลว่ารำคาญค่ะ! คุณจะแย่งเด็กกินก็ตามใจ" พระพายหลุดหัวเราะเสียงดังลั่นเมื่อพี่ชายตนเองโดนตอกกลับ ก่อนจะรีบวิ่งตามคนที่วาดหวังให้เป็นพี่สะใภ้เข้าไปในครัวทันที เมื่อเห็นพี่ชายส่งสายตาคาดโทษมาให้

พี่สะใภ้เธอต้องคนนี้เท่านั้น!