บทที่7 บ้านใหญ่ไม่ยอมจบ

พอเอาน้ำอุ่นมาชูเม่ยก็อาสาปะคบให้สามีเอง หยางชินเลยจะขึ้นไปหาสมุนไพรมาไว้ให้บิดา นางรู้ว่าต้องใช้สมุนไพรตัวไหนและสามารถต้มยาได้ด้วย แปลกมากทั้งๆ ที่นางไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย ร่างเดิมก็ไม่มีความรู้ เดี๋ยวคืนนี้ต้องเปิดกล่องตำราดูอีกรอบซะแล้ว.

"ลูกจะขึ้นเขาไปหาสมุนไพรมาให้ท่านพ่อ ท่านแม่อยู่บ้านอย่าเปิดประตูให้ใครเข้ามานะเจ้าคะ ของเรามีเต็มบ้าน ถ้าบ้านใหญ่มาแย่งไปเราต้องแย่แน่ๆ" หญิงสาวกำชับมารดาก่อนจะสะพายตะกร้าหลังเอาแส้พันเอว ซึ่งใช้ยังไม่เป็น แต่มีไว้ให้อุ่นใจ และไม่ลืมชวนเสี่ยวไปขึ้นเขา เจ้าแมวก็วิ่งตามอย่างรู้ความ เดินขึ้นเขาชั้นนอก ไม่มีอะไรให้เก็บ นางเลยเดินเข้าป่าชั้นใน.

"เสี่ยวมาวช่วยระวังภัยให้ข้าด้วยนะ" นางกำชับเจ้าแมวน้อยเพราะตัวเองไม่มีวิชาการต่อสู้อะไรเลย ทำได้ดีที่สุดคือการหลบหนี.

เดินไปเรื่อยๆ ก็พอได้ยาสมุนไพรแก้ไข้บ้าง แก้ท้องเสียบ้าง แค่มองนางก็ดูออกว่าต้นไหนเป็นสมุนไพรเอามาทำยาได้ ทั้งๆ ที่รอบที่แล้วก็เดินผ่าน แต่กลับมองไม่ออก ความสามารถนี้มาได้อย่างไร?

นางเดินไปก็เก็บต้นยาไป นางกำลังคิดว่าจะทำยาลูกกลอนรักษาโรคเอาไปขายที่ร้านสมุนไพร ยาของนางต้องพิเศษกว่าใครเพราะนางจะผสมน้ำจากมิติลงไปทำให้สรรพคุณดีแนนอน เดินเข้าไปลึกอีกก็เจอต้นผิ่งกัว เลยคิดจะเก็บเอาไปฝากน้องๆ ระหว่างเก็บก็เห็นลูกที่แก่จนเน้าหล่นจากต้น นางเลยคิดอย่างเอาเมล็ดมันไปปลูกในมิติ ถึงมิตินางจะไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็น่าจะปลูกผลไม้ได้บ้างแหละ ไหนจะสมุนไพรที่เก็บมาได้อีก นางจะเอาไปขยายพันธุ์ปลูกในมิติได้ไม่ต้องขึ้นเขามาบ่อยๆ คิดได้ดังนั้นเลยมีกำลังใจหาสมุนไพร พอได้มาก็เก็บเข้ากำไลมิติ หยางชินนึกขึ้นมาได้ก็เดินไปทางที่เคยเก็บเห็ดหลินจือ พอเจอขอนไม้ที่เห็ดหลินจือขึ้นนางก็จับเอาเข้ามิติทันที '"เสี่ยวมาว..เจ้ารู้จักโสมมั้ย?" หญิงสาวอยากได้โสมเอาไว้ปลูกในมิติ ความหวังอยู่ที่ลูกสมุนน้อยแล้ว

"เมี๊ยววว"เจ้าแมวน้อยรับคำแล้วก็วิ่งนำเจ้านายไปในป่าลึก เจ้านายสาวก็วิ่งตามอย่างเชื่อใจ.

จนมาถึงป่าลึกชั้นใน เจ้าแมวน้อยไปนั่งลงข้างๆต้นไม้ที่มีดอกสีแดง พอหญิงสาวไปดูไกล้ๆก็มองออกว่าเป็นต้นโสมเลยรีบลงมือขุดอย่างเบามือ บริเวณนี้ขึ้นหลายต้นเลยแถมมีต้นเล็กด้วย รออะไรละขุดให้หมด นางจะเอาไปปลูกในมิติให้หมดเลย แถมยังได้สมุนไพรหายากอีกหลายต้นด้วย เลยออกไปก็มีต้นส้มอีกด้วยดีจริง หยางชินเพลิดเพลินกับการเก็บสมุนไพรตัวยาต่างจนเริ่มเย็นก็ชวนเจ้าแมวน้อยกลับลงเขา ขึ้นเขาวันนี้ถือว่าได้กำไร

พอลงเขามาถึงหน้าบ้านก็เห็นมีคนยืนอยู่ตรงประตูหน้าบ้าน นางเลยรีบเดินเข้าไปดูว่าใครมา แต่ในใจก็คิดว่าอาจเป็นบ้านใหญ่ที่อยากมาแบ่งของในบ้านของนาง

"บ้านสามชั่งอกตัญญูยิ่งนักมีเสบียงกลับไม่คิดจะเอามากตัญญูต่อท่านพ่อท่านแม่..เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ"สะใภ้ใหญ่เฮอยืนตะโกนเรียกให้สะใภ้สามเปิดประตูมาสักพักแล้วแต่ภายในบ้านกลับเงียบไม่คิดออกมาเปิดตอนรับ มันชั่งน่าโมโหยิ่งนัก ขนาดครั้งนี้นางพาแม่สามีมาด้วยนะ

"ท่านย่ากับป้าสะใภ้มีอะไรกับบ้านสามเราอีกเจ้าค่ะ"

"เจ้ามาก็ดีแล้ว เปิดประตูให้ข้าเข้าบ้านเดี๋ยวนี้ ข้ายืนนานปวดขาไปหมดแล้ว"แม่เฒ่าเฮอเห็นหลานสาวก็รีบสั่งทันที เข้าไปได้นางจะตีนังลูกสะใภ้ให้ตายเลยคอยดู

"มีอะไรก็พูดกันตรงนี้เจ้าค่ะ ข้าไม่สะดวกเปิดประตูตอนรับใครทั้งนั้น"นังย่านี้ดูก็รู้ว่าร้ายไม่เบา พอเจอหน้าก็สั่งนางเหมือนคนใช้

"นี้..นังตัวขาดทุน ข้าสั่งให้เปิดประตูทำไมถึงขัดคำสั่ง ข้าเป็นย่าเจ้านะ "

"ข้าไม่ลืมเจ้าค่ะว่าท่านคือท่านย่าของข้า ท่านย่าที่พอเห็นบุตรชายบาดเจ็บหนักเลยกลัวจะต้องเสียตำลึงเยอะเพื่อรักษาจึงบังคับให้บ้านสามเราแยกบ้านแถมยังไม่แบ่งอะไรให้บ้านสามอีกด้วยนอกจากเงิน1ตำลึง พวกเราต้องอยู่กันอย่างลำบากไหนจะต้องรักษาท่านพ่ออีก ตอนข้าป่วยเจียนตายท่านแม่บากหน้าไปขอความช่วยเหลือ พวกท่านไม่ช่วยแถมยังขับไล่มารดาข้าออกมาอีก ในเมื่อพวกบ้านใหญ่ไม่เคยคิดเหลียวแล แล้วตอนนี้จะมาถามหาความกตัญญูอะไรเจ้าค่ะ ไม่ใช้ว่าบ้านสามไม่คิดกตัญญู ช่วงเทศการเราจะกตัญญูตามสมควร แต่ตอนนี้เราไม่มีอะไรจะกตัญญูทั้งนั้นเจ้าค่ะ ท่านพ่อยังต้องใช้เงินเพื่อรักษาตัว"หญิงสาวพูดยืดยาวเสียงดังฟังชัดให้ชาวบ้านที่เดินมามุงดูให้ได้ยิน นางไม่กลัวใครทั้งนั้น

จนมีชาวบ้านออกมาพูดช่วยหญิงสาวอีกแรง

"ที่หยางชินนางพูดก็ถูกนะแม่เฒ่าเฮอ ตอนนั้นบ้านใหญ่ไม่เคยใส่ใจบ้านสามเฮอ ตอนนี้พวกนางก็ยังลำบากอยู่นะ"

"ลำบากอะไร พวกนี้มีปัญญาซื้อวัวเทียมเกวียนได้ต้องสุขสบายแล้วแนๆ แบบนี้ก็ต้องแสดงความกตัญญูให้บ้านใหญ่สิ"หยางชินพอได้ยินป้าสะใภ้พูดเช่นนั้นเลยตอบด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร

"เรื่องเกวียนเป็นเพราะข้าดวงดีไปเจอเห็ดหลินจือดอกเล็ก เลยเอาไปขายและเพราะต้องคอยพาท่านพ่อไปหาหมอเลยยอมเฉือนเนื้อเอาเงินตรงนั้นมาซื้อวัวเทียมเกวียน ส่วนความเป็นอยู่เราก็ยังไม่ถือว่าสบายยังต้องปลูกผักเพื่อเอาไปขายในเมืองได้เงินวันละไม่กี่อีแปะก็ต้องเจียดไว้ซื้อยาให้ท่านพ่อ ท่านย่าจะมาเอาอะไรกับครอบครัวเราเจ้าค่ะ"

"ฟังแล้วก็น่าเห็นใจยิ่งนัก"ชาวบ้านที่ฟังก็อดที่จะสงสารบ้านสามเฮอไม่ได้

"แถมก็ยังจะใกล้หน้าหนาวแล้ว ข้าต้องรีบหาเสบียงเก็บไว้กินช่วงนั้นด้วย ตอนนี้มีข้ากับน้องสาวที่ทำงานได้ ท่านแม่คลอดน้องชายก่อนกำหนดทำให้ร่างกายไม่แข็งแรง แบบนี้ท่านย่ายังจะคิดว่าบ้านสามเราสบายอีกเหรอเจ้าค่ะ"เมื่อเห็นชาวบ้านเข้าข้างเลยรีบเล่าต่อ

"ไอหย้า..แบบนี้ก็ลำบากนะสิ แม่เฒ่าเฮอ เจ้าควรช่วยเหลือบ้านสามบ้างนะ บ้านเจ้าก็ใช้ว่าจะบำลากอะไรมาก แบ่งเสบียงมาให้บ้านสามบ้างคงไม่ถึงกับทำให้พวกเจ้าอดหลอกนะ"ชาวบ้านอีกคนช่วยเสริมทัพอีกแรง

"เสบียงอะไร ข้าไม่มีให้ทั้งนั้น ใกล้หน้าหนาวแบบนี้ยิ่งต้องประหยัดจะให้เอามาแบ่งให้บ้านที่แยกไปแล้วได้ไง พวกเจ้าหยุดพูดเดี๋ยวนี้ "เรื่องอะไรนางต้องแบ่งให้เจ้าพวกตัวขาดทุนนี้ด้วย ฟังแล้วสะใภ้ใหญ่คงคิดไปเอง วันนี้มาเสียเที่ยวแถมยังจะโดนไถ่เสบียงอีก ซวยจริงๆ แล้วหญิงชราก็รีบเดินหนีกลับบ้านโดยไม่รอลูกสะไภ้

"ท่านแม่..รอข้าด้วย"สะใภ้ใหญ่เมื่อเห็นแม่สามีเดินหนีไปก็รีบเดินตาม

เมื่อชาวบ้านเห็นว่าไม่มีอะไรก็แยกย้าย

"หยางชินเอ้ย..ช่วงนี้อาจลำบากหน่อยนะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกป้าได้นะ"ชาวบ้านที่ช่วยพูดให้เมื่อกี่บอกอย่างมีน้ำใจ คนผู้นี้ถ้าจำไม่ผิดมีชื่อว่าป้าหลู นางเป็นคนที่ค่อยช่วยเหลือครอบครัวนางตลอดเวลามีของกินก็เดินเอามาแบ่่งให้เพราะสงสารว่ามีแต่ผู้หญิงแถมมารดายังท้องใหญ่อีกทำอะไรลำบาก

"ขอบคุณท่านป้าหลูมากเจ้าค่ะ ไม่ได้ท่านบ้านสามเราต้องแย่แนๆ"ถึงนางจะสู้ได้แต่ในเมื่อมีคนยื่นมือเข้ามาช่วยก็ต้องรีบขอบคุณ

"ไม่มีอะไรแล้วเจ้ารีบเข้าบ้านเถอะนะเดี๋ยวมารดาเจ้าจะเป็นห่วง"

"เจ้าค่ะ"บอกลาแล้วก็เดินแยกย้ายมาเรียกให้มารดาเปิดประตู

"ท่านแม่..ข้าหยางชินกลับมาแล้วเจ้าค่ะ"

ชูเม่ยเมื่อได้ยินเสียงของบุตรสาวก็รีบเดินมาเปิดประตู

"กลับมาแล้วเหรอลูก"พูดพร้อมมองด้านหลังบุตรสาว เมื่อไม่เห็นใครก็ค่อยสบายใจ เมื่อสองแม่ลูกเดินกลับเข้ามาในบ้านก็ลงกลอนอย่างแนนหนาก่อนจะพากันเข้าบ้าน

"พี่ใหญ่กลับมาแล้ว ท่านเจอท่านย่ามั้ยเจ้าค่ะ?"หลินหยานเอ่ยถามพี่สาว พวกนางสามแม่ลูกได้ยินเสียงท่านย่าเรียกแต่ไม่มีใครกล้าไปเปิดให้เพราะกลัวท่านย่าจะมาแย่งของในบ้านไปตามที่พี่สาวเตือน ของที่พี่สาวนางหามาอย่างยากลำบากจะให้ท่านย่าแย่งไปไม่ได้

"เจอ แต่กลับไปแหละ พี่ไม่ยอมให้บ้านใหญ่มาแย่งของบ้านเราแนๆพวกเจ้าไม่ต้องกลัว"นางพูดให้ความมั่นใจกับน้องสาว

"ท่านแม่ ลูกได้ตัวยาเอามาไว้รักษาท่านพ่อได้แล้วเจ้าค่ะ"

"จริงเหรอลูก!..ดีจัง"ชูเม่ยพอได้ยินบุตรสาวบอกว่ามียารักษาสามีให้หายก็ดีใจ

"เดี๋ยวลูกไปล้างสมุนไพรก่อนนะเจ้าค่ะ ได้เอามาตาก"พูดจบก็เดินไปข้างบ้านเพื่อแยกสมุนไพร นางทำอย่างชำนานเหมือนเคยทำมาก่อน

คืนนั้นพอทุกคนเขานอนหมดหยางชินก็มองเข้าไปในกำไลมิติ ในนั้นนอกจากตำราพอมองดีๆก็เห็นมีจดหมายวางอยู่ตรงมุมด้วย เลยหยิบมาอ่าน

'แด่ใครก็ตามที่เจอจดหมายฉบับนี้ นั้นหมายความว่าเจ้าคือผู้สืบทอดวิชาแพทย์รักษาจากข้าหมอเทวดาผู้มีนามว่า'เว่ยเหยียนซี' เมื่อเจ้าได้กรีดเลือดเพื่อเปิดกล่องนี้มันจะกลายสภาพเป็นกำไลพร้อมกับความรู้ของข้าที่ได้ถ่ายทอดลงไปมันจะตกทอดการรักษาไปถึงเจ้า ยังมีแหวนมิติให้เจ้าอีก3วงก่อนใช้ก็หยดเลือดลงไปก่อน ขอให้เจ้าจงใช้ความรู้ที่ได้จากข้าไปอย่างเกิดประโยชน์ 'พร้อมลงท้าย'หมอเทวดาเว่ยเหยียนซี'ก่อนที่จดหมายจะมีไฟลุกจนไหม้จดหมายกลายเป็นขี้เถ้า

เป็นแบบนี้นี้เอง มิหน่านางถึงฝังเข็มให้บิดาอย่างมั่นใจ เมื่อรู้สาเหตุนางก็เข้ามิติไปปลูกสมุนไพรและต้นผิ่งกัว นางใช้วิธีเอากระถางมาปลูกแล้วเอาชั้นวางของมาแล้วเอากระถางวางเรียง ทำให้ประหยัดพื้นที่ไปได้มากแถมยังเหลือไว้ปลูกผักอีกด้วย นางใช้ทุกตารางนิ้วอย่างเป็นประโยชย์ที่สุด พอเสร็จก็นึกอยากลองปรุงยาเลยเอาสมุนไพรต้มในหม้อเตาไฟฟ้าในมิติโดยใช้น้ำในบ่อเอามาต้มแทนน้ำธรรมดา ผ่านไปหนึ่งชั่วยามก็ได้ยาบำรุงมาหนึ่งหม้อ พอตัวยาเย็นนางก็เอาใส่ขวดแก้วขนาดเล็กเท่าขวดยาแก้ไข้เด็กที่มีขายในร้าน ใช้ไปก่อน หมดแล้วค่อยหาซื้อขวดแบบยุคนี้ พรุ่งนี้นางจะเอายาแก้แพ้อากาศตัวนี้ไปขายในร้านขายยา แล้วยังเตรียมทำยาบำรุงจากสมุนไพรแห้งที่มีอยู่ในกำไลมิติ สรรพคุณที่ดีพอผสมกับน้ำในบ่อมิติยิ่งทำให้ตัวยามีคุณภาพมากขึ้น นางจะเอาให้บิดากินทุกวันเชื่อว่าท่านพ่อจะหายเร็วขึ้นแนนอน