บทที่8 ผักบ้านเฮอเป็นที่ต้องการของตลาด

ตอนเช้ามืดสามแม่ลูกก็รีบออกมาตัดผักเพื่อเตรียมเอาไปขาย ชูเม่ยสามารถมาช่วยบุตรสาวได้เพราะสามีอาสาเฝ้าบุตรชายให้ .

เมื่อมีแรงงานสามคนการเก็บผักก็ไวขึ้น เก็บผักเสร็จทั้งสามก็เข้าบ้านมาเตรียมทำอาหารเช้า เช้านี้หยางชินทำโจ๊กหมู นางใช้ข้าวเย็นที่เหลือจากเมื่อวานมาปั่นให้ข้าวเละแล้วจึงเอามาต้มเป็นโจ๊กทำให้ใช้เวลาเร็วขึ้น หลินหนานเดินไปดูคอกสัตว์ตามที่เสี่ยวมาวกัดขานางให้ตามไป ก็เห็นไก่ออกไข่เกือบร้อยฟอง เลยเอาตะกร้าไปเก็บแล้วเตรียมเอาไปขายด้วย หยางชินเห็นดังนั้นเลยเอาตะกร้าเก็บไว้ในมิติเพื่อกันไข่แตกเสียหาย .

เมื่อมื้อเช้าพร้อมไป๋หมิงก็เดินออกมาจากห้องเพราะได้กลิ่นโจ๊กหมูหอมๆ สามพี่น้องเลยนั่งกินโจ๊กับหมูหวานส่วนชูเม่ยก็นำโจ๊กไปให้สามีกิน ตอนนี้สามีนางพอที่จะจับช้อนตักอาหารได้บ้างแล้วถึงจะต้องใช้เวลากินนานหน่อยเพราะกว่าจะยกแขนแต่ละครั้งต้องใช้เวลา

วันนี้ใช้เวลาเดินทางไวกว่าวันก่อนเพราะทั้งสามพี่น้องนั้งเกวียนกัน หลินหลานกับไป๋หมิงนั้งชมวิวไปตลอดทาง เมื่อถึงตัวเมืองก็จ่ายค่าผ่านทางแล้วจ่ายค่าฝากเกวียนก่อนจะไปที่ตลาดเพื่อเช่าแผงขาย

ทั้งสามพี่น้องยังไม่ทันได้ตั้งแผงก็มีคนมายืนรอซื้อ

"เมื่อวานข้าก็มารอเจ้าตั้งนานเพราะคิดว่าเจ้าจะมา"

"เมื่อวานไม่มีผักเจ้าค่ะ แต่ต่อไปนี้จะมีผักมาขายทุกวันท่านป้าไม่ต้องห่วงนะเจ้าค่ะ"หยางชินที่ถนัดเรื่องค้าขายมีหรือจะไม่รีบพูดเอาใจลูกค้า

เมื่อตั้งแผงเสร็จก็มีคนมาซื้ออย่างไม่ขาดสาย สองพี่น้องช่วยกันขายส่วนไป๋หมิงก็อยู่ที่หลังของหยางชิน ที่แผงมีทั้งผักและไข่ไก่ ด้วยนางเอาผักมาขายไม่ถึงกับมากมายจนแผงอื่นขายไม่ได้ ทำให้พอแผงของนางหมดคนก็ไปซื้อแผงอื่นต่อแต่แค่นางขายหมดก่อนเท่านั้นเอง นางไม่อยากสร้างศัตรู เพราะการขายผักแค่บังหน้าแต่นางจะหาเงินทางปรุงยารักษาคนเป็นงานหลัก

ขายผักหมดพวกนางพี่น้องก็เก็บแผงแล้วเดินไปร้านขายยาต่อ แต่ก่อนจะกลับก็มีคนของเหลาอาหารมาติดต่อขอซื้อผักจากนางทุกวัน เมื่อเห็นมีรายได้เข้ามาเพิ่มไหนเลยหญิงสาวจะปฏิเสธ

"มาขายหรือซื้อละ?"

"มาขายเจ้าค่ะ"

"เจ้าเองหรือ!..มาเข้ามาก่อน"

"คารวะเถ้าแก่เจ้าค่ะ"

"วันนี้ข้าน้อยมียาบำรุงและยาแก้แพ้อากาศมาเสนอขายเจ้าค่ะ"พูดจบก็นำขวดยาออกมาให้เถ้าแก่ตรวจสอบ

"ฝาสีฟ้ายาแก้แพ้อากาศส่วนฝาสีดำคือยาบำรุงเจ้าค่ะ"

"ช่วงนี้เริ่มอากาศเปลี่ยนฤดูคนไม่สบายกันเยอะ ยาเจ้าถือว่ามาถูกจังหวะ ข้าไม่ขายของแพงให้คนไข้ยาเจ้าข้าก็จะรับซื่อในราคาเป็นธรรม"

"ข้าที่มาจากครอบครัวชาวบ้านก็ไม่อยากเอาเปรียบคนที่กำลังเดือดร้อนเจ้าค่ะ เถ้าแก่ก็คิดราคาตามสมควรข้าเข้าใจเจ้าค่ะ"

"ยาแก้แพ้อากาศข้าให้ขวดละ170อีแปะส่วนยาบำรุงคนซื้อส่วนใหญ่จะมีฐานะข้าให้220อีแปะแล้วกันเจ้าคิดเห็นเช่นไร "

"เอาตามที่เถ้าแก่ว่านั้นแหละเจ้าค่ะ"นางไม่ลงทุนอะไรเลยนอกจากลงแรง ราคานี้ถ้าขายได้หลายขวดก็สร้างเงินให้นางได้มากอยู่

"ข้ามีมาอย่างละ20ขวดเจ้าค่ะ"

"ได้ๆ..เดี๋ยวข้าคิดเงินให้"เมื่อคิดเงินยาแก้แพ้ได้3ตำลังกับอีก400อีแปะส่วนยาบำรุงได้4ตำลึงกัับอีก400อีแปะ พวกกับค้าผักและไข่วันนี้นางได้เงินเข้ากระเป๋าไปฝากท่านแม่เกือบ10ตำลึง ถือว่าหายเหนื่อย

ก่อนกลับก็ไม่ลืมซื้อซาลาเปาและถังหูลู่ให้น้องสาวทั้งสอง ส่วนนางก็แวะซื้อถ่านไปถึง4กระสอบใหญ่ ถึงถ่านจะมีราคาที่แพงมากถึงกระสอบละ900อีแปะต่อกระสอบแต่เพื่อความอุ่นในหน้าหนาวนางยอมจ่าย ทำไมนางถึงเผาถ่านไม่เป็นนะได้ประหยัดค่าถ่าน

ในขนาดที่ทั้งสามพี่น้องกำลังจะเดินกลับไปที่ฝากเกวียน ก็มีกลุ่มคนกำลังเดินทางด้วยความเร่งรีบ

"เร็วเข้าก่อนที่คุณชายจะอาการหนักไปมากกว่านี้"คนไช้ที่พูดก็เร่งเดินทางไปโรงหมอเพื่อตามท่านหมอ คุณชายบ้านฟานมีสุขภาพที่ไม่แข็งแรงต้องค่อยหาหมออยู่ตลอด ยิ่งอากาศเปลี่ยนฤดูแบบนี้ยิ่งอาการหนักถึงกลับต้องตามหมอทุกวัน

หยางชินมองตามก็คิดว่ายานางก็ต้องขายดีในช่วงนี้แนๆ ก่อนจะพาน้องๆกลับบ้าน วันนี้ของขายหมดเร็วแถมใช้เวลาเดินทางไว้กว่าครั้งแรกทำให้มาถึงบ้านหลังเที่ยงเพียงเล็กน้อย นางยังแวะบ้านหลูเพื่อขอซื้อฟากไว้ให้วัวและทำเป็นที่นอนให้ลูกหมูป่่ากับไก่อีกด้วย ตอนแรกป้าหลูก็จะไม่เอาเงินแต่หยางชินบอกถ้าไม่รับนางก็ไม่กล้ามารบกวนอีกนางหลูเลยต้องจำใจรับไว้แต่ก็เอามันเทศให้หญิงสาวมาเกือบกระสอบเล็ก หยางชินเลยรับไว้ หน้าหนาวเอามาเผากินคงอร่อยไปอีกแบบ

เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เห็นมารดากำลังนำผักที่ไม่สวยเอามาตากแห้งเพื่อเก็บไว้เป็นเสบียง ตอนนี้หน้าบ้านนางเต็มไปด้วยผักต่างๆแถมมารดายังทำผักดองใส่ไหอีก

พอพาวัวไปเก็บเข้าคอกแล้วนำน้ำในมิติให้มันกินมันก็กินอย่างดีใจ ส่วนสัตว์ตัวอื่นพอเห็นก็ร้องโวยวายจะกินด้วยนางเลยเทให้พวกมันกิน ที่ไก่นางออกไข่เยอะอาจเพราะได้น้ำจากในมิติก็ได้

เดินกลับมาหน้าบ้านก็เห็นเจ้าเสี่ยวมาวนอนเล่นที่แคร่หน้าบ้าน ส่วนน้องๆนางคงหลับกลางวันไปแล้ว นางเลยเดินเข้าไปในห้องมารดาเพื่อเตรียมฝังเข็มให้บิดา นางมั่นใจว่าฝังเข็มให้บิดาแล้วไม่เกือนเดือนท่านต้องกลับมาเดินได้อย่างแนนอน

"ชินเอ๋อมาแล้วเหรอลูก "ชูเม่ยที่อุ้มบุตรชายคนเล็กกล่อมให้นอนเมื่อเห็นบุตรสาวคนโตก็เอ่ยทักขึ้น พอบุตรชายได้ยินเสียงมารดาจากที่กำลังจะเคลิ้มหลับก็สะดุ้งตื่น

"โอ๋ๆๆ..หลับสะลูก"พอเห็นบุตรชายตื่นก็รีบกล่อมเพื่อให้ทารกน้อยหลับต่อ

หยางชินเห็นน้องชายแก้มยุ้ยก็เอ็นดูน้องชายไม่ใช้น้อย แล้วเดินมาฝังเข็มให้บิดาอีกรอบ

"ฝังเข็มรอบนี้ก็พอแล้วเจ้าคะ ที่เหลือก็แค่ดื่มยาบำรุง ลูกทำไว้ให้แล้ว แถมยังเอาไปขายอีกด้วยได้ตำลึงมาฝากท่านแม่เยอะเลยเจ้าค่ะ"

"เอาไว้ที่ลูกนั้นแหละ ไว้ที่แม่กลัวจะไม่ปลอดภัย"ชูเม่ยกลัวนางจะเก็บไม่ดีแล้วโดนบ้านใหญ่แย่งไปเพราะในอดีตสามีนางหาเงินมาเท่าไรถึงจะแบ่งให้บ้านใหญ่แล้วแต่แม่สามีก็คอยแต่มาหาเรื่องแย่งเอาส่วนที่เหลือไปอีกจนบ้านนางเกือบจะไม่มีเงินติดกระเป๋าเลย แม่สามีมักจะใช้ข้ออ้างว่าจะเก็บไว้ให้เดือดร้อนค่อยไปขอคืน แต่พอบ้านนางเดือดร้อนจริงๆแม่สามีกลับไม่คิดคืนเงินมาให้

หยางชินพอฟังมารดาพูดเช่นนั้นก็นึกอะไรได้ นางหยิบแหวนไม้ออกมาให้มารดา

"ท่านแม่หยดเลือดลงไปที่แหวนสิเจ้าค่ะ"ชูเม่ยฟังบุตรสาวบอกก็ทำหน้าสงสัย

"สิ่งนี้เรียกแหวนมิติเจ้าคะ ลูกได้มาตอนเข้าไปในถ่ำที่เจ้าลูกหมูอยู่ ในนั้นที่มีตำราแพทย์ทำให้ลูกสามารสรักษาท่านพ่อได้เจ้าค่ะ"

"งั้นลูกเก็บไว้เถอะลูก แม่ไม่จำเป็นต้องใช้"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ..ลูกมีกำไลมิติแล้ว ส่วนแหวนมิติท่านแม่ได้เอาไว้เก็บเงินในบ้านเราไงเจ้าค่ะ"พอฟังบุตรสาวบอกเช่นนั้นนางเลยเอาเข็มมาจิ้มที่นิ้วจนมีเลือดออกแล้้วหยดลงไปที่แหวน แล้วนางก็เห็นห้องขนาดความยาว7จั้ง(23.31เมตร)ความกว้าง5จั้ง(16.65เมตร)ในนั้นยังมีก้อนทองอีกหลายร้อยก้อนอีกด้วย

"ชินเอ๋อ!..ในนั้นมีตำลึงทองอยู่ด้วยตั้งหลายก้อน!!"

"ดีเลยเจ้าค่ะ..บ้านเราไม่ลำบากแล้ว"พูดจบก็หยิบตำลึงเงินที่ขายของได้วันนี้เอาให้มารดา

"วันนี้ลูกขายของได้9ตำลึงกับอีก35อีแปะแต่ซื้อถ่านและฟางและของอีกเล็กน้อยเลยเหลือมาเท่านี้เจ้าค่ะ"พูดแล้วก็ส่งเงิน5ตำลึงกับอีก68อีแปะให้มารดา

"ถ่านแพงมากเจ้าค่ะ แต่ไม่ซื้อก็ไม่ได้"หญิงสาวบ่นให้มารดาฟัง

ชูเม่ยเลยเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบหีบไม้เก่าๆออกมา ในนั้นมีตำลึงที่บุตรสาวให้ครั้งก่อน นางจะเอาเก็บไว้ในมิติเพื่อความปลอดภัย ในนั้นยังมีปิ่นไม้หอมที่สามีนางแอบซื้อไว้เตรียมให้บุตรสาวตอนปักปิ่น

"อีกสามวันก็ถึงวันปักปิ่นเจ้าแล้ว นี้ท่านพ่อเตรียมไว้ให้เจ้า วันนั้นแม่จะปักปิ่นให้เจ้านะ"

"เจ้าค่ะ"นางยิ้มรับ

เช้ามืดของอีกวันสามแม่ลูกก็ตื่นมาช่วยกันตัดผักเอาไปขายเหมือนเดิมวันนี้ตัดเยอะหน่อยเพราะต้องเอาไปส่งเหลาอาหารที่สั่งด้วยแถมวันนี้ก็ยังมีไข่ให้เก็บอีกเกือบร้อยฟองตามเคย

พอไปถึงในเมืองนางก็เอาผักไปส่งที่เหลาอาหารก่อนจะมาตั้งแผงขาย แต่ยังไม่ทันพวกนางจะตั้งแผงก็มีคนมายืนรออยู่เต็มหน้าร้าน

"แม่ค้ามาแล้ว พวกข้ามารอตั้งนาน"

"มาแล้วเจ้าค่ะ..โปรดรอสักคู่ขอข้าตั้งร้านก่อนนะเจ้าค่ะ"

พอตั้งร้านเสร็จลูกค้าก็แย่งกันซื้อ..วันนี้หยางชินรับอาสาผูกไป๋หมิงไว้ข้างหลังเองเช่นเคย ลูกค้าจึงจำแผงนี้ว่าเป็นแผงผักสามพี่น้อง

"ไข่ไก่ข้าขอซื้อ30ฟอง เมื่อวานข้าซื้อไป10ฟองทำอาหารออกรสชาติไข่อร่อยมาก วันนี้เลยจะซื้อไปฝากบ้านเดิมสะหน่อย"

"ได้เข้าค่ะ"พอมีคนพูดแบบนั้นไข่นางก็ขายดีขึ้นไปอีก ใช้เวลาเพียงสองเคอนางก็ขายผักหมดแล้วเตรียมตัวกลับบ้าน ส่วนคนซื้อไม่ทันก็ไปซื้อแผงอื่นต่อ

"เจ้าเอามาขายน้อย ทำไมไม่เอามาขายให้เยอะกว่านี้ละ"

"ข้าปลูกกันสองคนพี่น้องเจ้าค่ะเลยได้เท่านี้แถมที่ปลูกก็น้อยด้วย ถ้าซื่อของข้าไม่ทันแผงอื่นก็ยังมีเจ้าค่ะ" แผงผักนางใครมาไวก็ได้ไป เมื่อขายผักเสร็จสามพี่น้องก็กลับบ้านโดยไม่ได้ซื่ออะไร

ก่อนกลับก็แวะเอาผักและไข่ไปฝากเถ้าแก่ร้านโอสถ

"อ้าว..พวกเจ้ามาขายอะไรหรือวันนี้?!"เถ้าแก่เห็นสามพี่น้องก็เอ่ยถาม

"ไม่ได้ขายเจ้าค่ะ วันนี้ข้าเอาผักและไข่ของครอบครัวข้ามาฝากท่าน ผักของข้ารสชาติดีกว่าใครเลยนะเจ้าค่ะ "

"555..เช่นนั้นเหรอ! ดีๆ เย็นนี้ข้าจะให้ฮูหยินข้าทำเป็นมื้อเย็น"

"หมดธุระแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อนนะเจ้าค่ะ"บอกลาแล้วก็ชวนกันกลับ แต่พอเดินมาถึงจุดฝากเกวียนก็เห็นหลงจู้ที่นางเอาผักไปส่ง อย่าบอกว่าผักนางมีปัญหานะ

"เจ้ามาแล้ว.."

"หลงจู้มีอะไรหรือเจ้าค่ะ? อย่าบอกว่าผักข้ามีปัญหานะ!"

"ไม่ใช่..ตรงกันข้าม ผักเจ้าทำให้ที่ร้านจะไม่พอขายสิไม่ว่า เลยจะมาสั่งว่าพรุ่งนี้ให้เพิ่มผักอีก "

"ได้เจ้าค่ะ..พรุ่งนี้ข้าจะส่งผักเพิ่มให้"

เมื่อได้คำสั่งซื้อเพิ่มหญิงสาวก็อารมณ์ดี พาน้องๆกลับบ้าน

ระหว่างทางไป๋หมิงก็เห็นมีคนนอนอยู่ริมทางเลยเรียกพี่สาวให้ดู

"พี่ใหย่..คนนอนโน้น"

หยางชินเลยมองตามมือน้องสาวก็เห็นมีคนนอนเจ็บจริงๆด้วยเลยหยุดเกวียนแล้วเดินลงไปดู

"ตัยหรือยัง"ไป๋หมิงถามด้วยความซื่อ

หยางชินก้มลงดูใกล้ๆก็เห็นสีหน้าที่ม่วงคล้ำ นี้มันอาการของคนโดนพิษนี้แถมใกล้ตายแล้วด้วยนางช่วยไม่ได้แล้ว พอมองรอบๆก็เห็นมีอีกคนที่ยังพอมีแรงขยับตัวได้แต่ใส่หน้ากากไว้

"ท่านเป็นเช่นไรบ้าง "นางดูแล้วคนผู้นี้โดนพิษไม่มากแต่น่าจะเพราะเสียเลือดจากบาดแผลถึงทำให้ไม่มีแรง อาจเพราะพยามขับพิษออกจากร่างกาย นางจะเอาหน้ากากออกแต่คนผู้นั้นกลับจับมือไว้ไม่ให้นางเอาหน้ากากออก จะตายอยู่แล้วยังหวงกลัวคนจะเห็นหน้าอีก

"จะตายอยู่แล้วหวงใบหน้าไว้ทำไมกัน กลัวข้าเห็นหน้าแล้วต้องแต่งให้เจ้าหรือไงกัน "พูดจบก็เอายาแก้พิษของหมอเทวดาและยาบำรุงให้เขากินวางไว้ในมือโดยไม่เปิดหน้าเพราะรำคาญ

"เมื่อไม่อยากให้ข้าเห็นหน้าก็กินเอาเองแล้วกัน ข้าไปแหละ เสียเวลากลับบ้านจริงๆ"พูดอย่างหมั่นใส้ ก่อนจะเดินกลับไปหาน้องๆแล้วบังคับเกวียนออกไป