คนผิดต้องรับโทษ(2)

ดวงตากลมตวัดมองร่างกำยำในชุดลำลองสบาย ๆ บ่งบอกให้รู้ว่าวันนี้เป็นวันหยุด เขาเองก็จ้องมองมายังเธอด้วยสายตาเย็นชา ใบหน้าเรียบนิ่งภายในใจคงอยากจะดึงBeretta สีเงินใต้ชายเสื้อมาจ่อยิงหัวเธอเต็มทน

“คุณฌอนจะไล่พวกเขาออกไม่ได้นะคะ พวกเขาไม่ได้ผิดอะไร หนึ่งเป็นคนผิดเองที่ไปไหนไม่บอก เมื่อวานหนึ่งก็บอกคุณไปแล้วว่ารีบ”

“แล้วยังไง?”

เขายืดตัวตรงยกขาขึ้นไขว่ห้าง เดฟเหลือบตามองผู้เป็นเจ้านายเป็นระยะ ๆ ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกันแน่ เดาความคิดไม่ค่อยออก

“...เพราะถึงยังไงพวกเขาก็ทำผิดสัญญา ข้อเจ็ดของสัญญาจ้างอยู่ดี”

ปึก!

ฌอนดึงแฟ้มบนโต๊ะโยนลงไปต่อหน้าหญิงสาว เธอรีบก้มหยิบขึ้นมาก่อนแล้วต้องเบิกตาขึ้น เหมือนสัญญาทาสมากกว่าที่ต้องมาคอยติดตามเธอดั่งเงา หากทำผิดขึ้นมาทั้งหมดก็จะถูกไล่ออกและยังต้องถูกปรับเงินอีก

สิบเท่าของเงินเดือน

เห็นแก่เธอที่วิ่งออกมาปกป้อง...เดฟนายไม่ต้องปรับเงินพวกเขาถึงสิบเท่าหรอกนะ เอาสักครึ่งหนึ่งก็พอ” น้ำเสียงกดต่ำ มุมปากยกยิ้ม

สีหน้าแบบนั้นนับหนึ่งรู้ดีว่าผู้นำของเดียร์มาสต้องการอะไร

เขาแค่อยากทำให้เธอทุกข์ใจหรือทรมานจนต้องเป็นคนขอหย่า แล้วทุกอย่างจะได้กลับไปเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์

ตอนนี้เธอยังทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะแม่ยังป่วยอยู่ ค่ารักษาต่างประเทศค่อนข้างสูง โดยเฉพาะประเทศเสรีการค้าอย่างประเทศนี้ แต่เพราะเดียร์มาสกรุ๊ปมีโรงพยาบาลในเครือหลายสิบแห่งและมีคุณภาพการรักษาดี เธอจึงยังจำเป็นที่จะต้องทนอยู่และให้เขาตราหน้าว่าเห็นแก่เงิน

“พี่เพชร...หนึ่งขอร้อง”

เป็นคำขอร้องเรียบง่าย แต่คนถูกเรียกกลับเกลียดที่ได้ยินชื่อนี้ เธอจะเรียกขื่อนี้ของเขาอีกทำไม เพระยิ่งได้ยินเหมือนเป็นการตอกตะปูลงรอยแผลเป็นให้กลับมาเป็นแผลสดได้อีกครั้ง

“อ๊อก!”

ร่างสูงดีตัวลุกขึ้นบีบปลายคางใบหน้าอวบจนยู่เข้าหากัน ความเจ็บส่งผลให้มือทั้งสองข้างยกขึ้นตีแขนเขาเรา ๆ เดฟขยับปลายเท้าจนเข้ามาห้ามแล้วต้องชะงักลง

“อย่ายุ่ง!”

ขนาดมือขวาคนสนิทยังทำอะไรไม่ได้แล้วลูกน้องและเด็กรับใช้ปลายแถวอย่างพวกเขาจะไปทำอะไรได้ นอกจากก้มหน้างุด

...สังคมชายเป็นใหญ่คงมีอยู่ทุกประเทศสินะ

“หนึ่งเจ็บค่ะ! ปล่อย!”

“อย่าเรียกชื่อนั้นให้ฉันได้ยินอีก”

ปลายมือสะบัดอย่างแรงจนร่างอ้วนเซถลา โชคดีกลุ่มคนที่กำลังจะถูกไล่ออกรับเอาไว้ได้ทัน พวกเขาพยายามบอกเธอว่าไม่เป็นไรและแสดงอาการอยากปกป้องเต็มที่ ชายหนุ่มไม่พอใจมีแต่คนรักและห้อมล้อมจึงก้าวเท้าจะเดินออกไปจากห้องนั้น

“คุณฌอน ทำโทษหนึ่งแทนพวกเขาก็ได้ค่ะ”

ขายาวหยุดลงหลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ใบหน้าหล่อหันกลับไปมองเธอช้า ๆ ดวงตาดุดันจนน่ากลัว แน่นอนว่าคนทำผิดก็ต้องได้รับโทษ ผู้หญิงคนนี้ก็เช่นกัน

“...แต่อย่าไล่พวกเขาออกเลยนะคะ”

สองมือยกขึ้นไหว้เหนืออกแบบชาวไทย ขอบตาชื้นไปด้วยหยดน้ำใส พยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้แต่มันก็แสดงออกมาเป็นการสั่นไหวของหัวไหล่

ฌอนหันกลับมายืนตรงหน้าเธออีกครั้ง ดวงตากลมนั้นสะท้อนความกลัวให้เห็น นับหนึ่งในวัยเด็กยังคงอยู่ในห้วงความคิดเขาเช่นกัน

ครืด...ครืด...ครืด

ท้องฟ้าส่งเสียงคำรามตามด้วยแสงสว่างจ้าของสายฟ้าตามมาเป็นระยะ ปลายนิ้วเชยคางเธอเงยขึ้นให้สบตาตนเอง

“ไม่ใช่แค่พวกเขาที่ต้องถูกทำโทษ แต่เธอก็ต้องโดนเหมือนกัน แต่ในเมื่อเธอเห็นใจคนพวกนั้น ฉันก็จะทำตามที่เธอขอ...”

ดวงตาดุดันแต่เป็นประกายนั้น ทำให้นับหนึ่งรู้แล้วว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ

ที่จะไล่บอดี้การ์ดหรือแม่บ้านออกตั้งแต่แรก แต่แกล้งทำเพื่อที่จะหาเรื่องทำร้ายจิตใจและร่างกายเธอเท่านั้น เพียงเพราะต้องการใบหย่า

“คุณฌอน จะให้หนึ่งทำอะไรคะ” หวังเอาไว้อย่างเดียวว่ามันคงไม่โหดร้ายเกินไป

คำสั่งของเขาไม่ได้เป็นคำพูดเพียงแค่หันหน้าไปยังประตูบ้าน ซึ่งยามนี้ฝนห่าใหญ่กำลังตกหนักอย่างบ้าคลั่ง เธอรู้ได้ทันทีว่าบทลงโทษที่เธอจะได้รับเป็นอะไร

“แน่ใจเหรอครับ ว่าจะปล่อยให้คุณนับหนึ่งนั่งคุกเข่าตากฝนอยู่

อย่างนั้น ผมเกรงว่า...”

“หรือนายอยากไปนั่งแทน” ตวัดตามองดุ เดฟส่ายหน้าปฏิเสธรัว

“เลิกงานแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังไม่กลับไปอีก”

“กลังจะกลับครับ แต่ว่ามีงานด่วนเข้ามาก่อน”

“งานอะไร?” ยังงมีงานด่วนอะไรที่เขายังจัดการไม่หมดอีกเหรอ

เดฟ ครูซ เลื่อนโทรศัพท์ให้คูคลิปของชายสูงอายุคนหนึ่ง กำลังเดินพูดคุยกับศัตรูต่างแก๊ง เขาขบฟันแน่นกับการถูกหักหลัง และไม่รักษาคำพูดอยากเลาะหนังปากไปโยนให้เป็ดกินจริงๆ

“อืม เดี๋ยวฉันคิดหาวิธีจัดการเอง”

“ครับ” เดฟค่อมหัวเล็กน้อยแล้วถอยหลังออกจากห้องไป เพียงเสี้ยววินาทีที่ประตูปิดลงชายหนุ่มก็พ่นลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า

ปลายนิ้วเคาะโต๊ะไปมา แล้วสะบัดหัวไล่ความคิดเมื่อหน้าใครบางคนลอยเข้ามาก่อกวนความรู้สึก

เขาลุกขึ้นเดินไปเปิดผ้าม่านตรงหน้าต่าง ดวงตาทอดมองร่างกลม ๆ ที่กำลังนั่งคุกเข่าท่ามกลางสายฝน หน้าอกข้างซ้ายรู้สึกหน่วงอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็พยายามกลบมันไว้ด้วยความโกรธและความเกลียด

การที่ลงโทษแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน เมื่อไรที่เธอทนไม่ได้ ใบหย่าก็คงได้มาง่ายๆ โดยที่ไม่ต้องลงมือทำอะไรมากมาย