เกลียดที่แปลว่าห่วง(1)

หยาดฝนชโลมลงบนเนื้อตัว ความเหน็บหนาวเริ่มแทรกซึมผ่านผิวหนังสู่ก้อนเนื้อหัวใจ สองแขนยกขึ้นกอดอกเพื่อคลายความเย็น

ยะเยือก แม้มันจะไม่ได้ผมสักเท่าไรก็ตาม

ใบหน้าอวบอิ่มเงยขึ้นมองหน้าต่างห้องของผุ้ที่เป็นทั้งสามีและ

เจ้าชีวิต ไฟในห้องดับไปครู่ใหญ่แล้ว เขาใจร้ายกับเธอเหมือนเดิมไม่เหลือความใจดีช่วงเยาว์วัยเลยสักนิด

“มาเรีย เราจะทำยังไงดีคะ ถ้านั่งอยู่แบบนั้นทั้งคืนคุณนับหนึ่งได้ป่วยกันพอดี”

มิก้ายืนสั่นขาเรา ๆ อยู่ด้านหลังมาเรีย ซึ่งกำลังมองออกไปยัง

สนามหญ้า ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก หลังกลับมาจากทำธุระด้านนอกเธอก็เพิ่งทราบเรื่องราว แต่ก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรมาดามของคฤหาสน์แห่งนี้ได้

“ป่วยก็ต้องรักษา ขนาดคุณนับหนึ่งเป็นเมียยังโดนขนาดนั้นเลย พวกเราเป็นแค่ลูกจ้างจะไปทำอะไรได้”

“โธ่...มาดาม”

หญิงสาวครางชื่ออกมาแผ่วเบาด้วยความสงสาร มันก็จริงอย่างที่มาเรียว่า ลูกข้างอย่างพวกเธอจะไปทำอะไรได้

“กลับไปดูแลคุณอรนิด หากเธอถามหาคุณนับหนึ่งให้บอกไปว่าอยู่ปฏิบัติคุณฌอนอยู่เรือนหลังใหญ่”

หันไปบอกมิก้า เจ้าตัวรับคำแล้วเดินกลับไปยังเรือนหลังเล็กตามคำสั่งทันที ส่วนมาเรียเลือกเดินขึ้นไปด้านบนและตรงไปยังห้องของคุณฌอน แม้เห็นว่าไฟจะดับแล้วแต่เธอมั่นใจว่าเขายังไม่นอน

เคาะประตูได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงเอ่ยอนุญาตจากด้านใน เธอจึงรีบเปิดประตูเข้าไป สิ่งที่เห็นคือภายในห้องเปิดไฟสลัวตรงหัวเตียง ส่วนผู้เป็นเจ้าของห้องนั่งอยู่เก้าอี้มุมหนึ่ง ในมือมีแก้วไวน์โคลงไปมา

เพียงเห็นสีหน้าของแม่บ้านเก่าแก่เขาก็รู้ได้ทันทีว่ามาหาตนเองเรื่องอะไร

“ดิฉัน...มาขอร้อง” เป็นคำพูดสั้น ๆ ไม่ได้กล่าวเปิดอ้อมอะไรมากมาย

“กฎก็ต้องเป็นกฎ ถ้าไม่อย่างนั้นใครจะเกรงกลัว”

น้ำเสียงยังราบเรียบเหมือนเดิม ทว่านัยน์ตาของชายหนุ่มมันตรงกันข้ามกับคำพูด เธอเลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิดทำไมจะไม่รู้จักนิสัยว่าเป็นอย่างไร

“คนอื่นฉันไม่ทราบ และไม่คิดสนใจ แต่คุณหนึ่งเป็นภรรยานะคะ”

“ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นเป็นเมีย ก็แค่ของเล่นถูกกฎหมาย...”

“แน่ใจแล้วเหรอคะว่าของเล่น สองปีที่แล้วก็เห็นหวงของเล่นจนเกือบอุ้มฆ่าเพื่อนของเธอมาแล้ว ความผิดของเธอไม่ได้ร้ายแรง...ไ

ปัง!

ยังพูดไม่ทันจบร่างแม่บ้านสูงอายุต้องสะดุ้งสุดไหล่ เมื่อฌอนตบโต๊ะเสียงดังลั่นด้วยความไม่พอใจ

“ความผิดไม่ร้ายแรง...มาเรียกล้าพูดออกมาได้ยังไง”

“กะ ก็แค่...ออกไปด้านนอกโดยไม่มีผู้ติดตาม การที่คุณฌอนลงโทษเธอแบบนั้นก็เพราะเป็นห่วงไม่ใช่เหรอคะ”

แม้จะกลัวแต่มาเรียก็ยังโพล่งออกไป แต่มันกลัยเหมือนเป็นการสาดน้ำมันลงกองไฟ เขาไม่เคยเป็นห่วงเธอ ไม่เคยคิดเป็นห่วงแม้แต่นิดเดียว

“ผม แค่ไม่อยากเสียทุกอย่างของตระกูลไคโร”

น้ำเสียงของคำตอบเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด มาเรียรู้ดีว่าผู้กุมอำนาจของเดียร์มาส ยังคงเป็นคนปากแข็งเหมือนเคย ตอนเด็ก ๆ เป็นอย่างไร โตขึ้นมาเขาก็ยังคงเป็นอย่างนั้น

“ต่อไปอาจจะต้องเสียหัวใจตัวเองไปด้วยก็ได้นะคะ”

มาเรียพูดจี้ใจดำอีกครั้งแล้วค่อมศีรษะขอตัวโดยไม่เปิดโอกาสให้

ฌอน ไคโร ได้โต้เถียงเลยแม้แต่คำเดียว

คฤหาสน์กว้างใหญ่ไพศาล มีคนดูแลนับร้อย่แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยเหลือมาดามหญิงของไคโรสักคน ได้แต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ หากคนเจ้าเนื้อล้มฟุบลงไปอย่างน้อยก็คงพาไปรักษาตัวทัน

ความหนาวเย็นเคลือบไปทั้งกระดูกจนต้องยกแขนขึ้นกอดอก พลางยกมือเช็ดหยาดน้ำฝนบนใบหน้าเป็นระยะ ร่างกายโรยแรงเพราะไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้า ในหัวหนักอึ้งดวงตาปรือปรอยแล้วสติของเธอก็ดับวูบ

ร่างอ้วนกำลังจะร่วงหล่นลงพื้น แขนแกร่งของใครบางคนเข้ามารับเอาไว้ได้ทัน หญิงสาวปรือตาขึ้นมองแล้วครางชื่อแผ่วเบาผ่านลำคอ

“พี่เพชร...”

ฌอนพ่นลมหายใจออกมา แม้จะไม่มีสติแต่คนในอ้อมกอดยังคงจดจำชื่อนี้ของเขาได้เป็นอย่างดี ทำไมไม่ลืมมันไปเพราะถึงอย่างไรแล้วความสัมพันธ์ของเราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ยาก

...หากเธอไม่เป็นลูกของผู้หญิงคนนั้น ป่านนี้หัวใจของเขาคงมอบให้เธอไปนานแล้ว

“ไปเอาเสื้อผ้าเธอมาให้ฉัน”

ร่างสูงหันไปสั่งแม่บ้านเสียงเข้ม แล้วอุ้มคนเจ้าเนื้อ ผ่านหน้าไปทุกคนต่างหันไปยิ้มน้อย ๆ ถึงจะเห็นทั้งคู่บึ้งตึงใสกันมาตลอด แต่ลึก ๆ แล้วต่างคนต่างก็เป็นห่วงกันและกัน

ฌอนจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเรียบร้อยและถอยตัวเองกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม พลางปิดเปลือกตา เขาหายใจเข้าออกสม่ำเสมอและเข้า

สู่ห้วงนิทราไปในที่สุด

ทั้งคืน...เขานอนเฝ้าเธออยู่อย่างนั้นทั้งคืน นับหนึ่งลืมตาขึ้นในเช้าของวันถัดมา เธอยังคงจับจ้องใบหน้าหล่อของฌอนไม่วางตา การกระทำบางอยางของผู้ชายคนนี้ทำให้ความรู้สึกของเธอสับสน

เขาเกลียดเธอจริง ๆ เหรอ? แล้วทำไมบางครั้งถึงดูเป็นห่วงมากกว่าที่บอกว่าเกลียด