ตอนที่ 2 อ่อยตั้งแต่แรกเจอ 2

หนุ่มหล่อผิวขาวจัดที่สวมแว่นตาสีดำอำพรางใบหน้าถอดแว่นออกแล้วแล้วหันไปยิ้มหวานให้แก่แฟนสาว เขามาจอดรถนั่งคอยเธอนานเป็นชั่วโมงแล้ว แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

“ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ”

“ไม่เป็นไรเลยครับ พี่นั่งเปิดเพลงฟังรอไปก็เพลินดี แต่วันนี้เหนื่อยแย่เลยนะบัว นั่งนานจนหลังแข็งหมดแล้วสิเนี่ย”

“นิดหน่อยค่ะ ใช้เวลานานกว่าปกติเป็นชั่วโมงเลย เขาอยากได้แบบเน้นรายละเอียดชัดเจนหน่อย บัวเลยต้องใช้เวลามากเป็นพิเศษ ดีนะที่ออกมาเร็ว ไม่งั้นไม่ทันแน่ๆ”

งานของเธอมักต้องมาถึงสถานที่ก่อนเวลาเพื่อดูโลเคชั่นที่ต้องการวาดลงในภาพ รวมทั้งพูดคุยตกลงเรื่องรายละเอียดกับผู้จ้างที่ต้องการนำภาพไปเป็นของขวัญให้แก่คู่บ่าวสาวด้วย

“พี่ก็บอกแล้วไงว่าให้เลิกทำ พี่เลี้ยงบัวไหว อีกไม่กี่เดือนเราก็แต่งงานกันแล้ว”

“บัวรู้ค่ะ แต่งานนี้เป็นงานที่บัวรัก การได้วาดภาพสดแล้วเห็นคู่แต่งงานมีความสุข มันเป็นความสุขของบัวไปแล้วค่ะ” หญิงสาวให้เหตุผลด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข

ปิติภัทรคือแฟนหนุ่มที่คบกันมาเกือบสามปีแล้ว เขาเป็นนักร้องชื่อดังที่มีแฟนคลับล้นหลามไปทั่วประเทศ แรกทีเดียวทั้งคู่ก็ไม่ได้คบหากันอย่างเปิดเผยนัก เธอเกรงว่าจะทำให้ความนิยมในตัวเขาลดลง

พอผ่านเข้าสู่ปีที่สอง ปิติภัทรกลับเป็นฝ่ายประกาศให้สังคมรู้เองว่าเขามีเจ้าของหัวใจแล้ว อีกไม่นานก็จะแต่งงานใช้ชีวิตครอบครัวด้วยกัน ข่าวนั้นนอกจากจะไม่ได้ทำให้ความนิยมของเขาลดน้อยลงแล้ว กลับเป็นกระแสเชิงบวกมากขึ้นอีกด้วยถึงความชัดเจนที่เขามีต่อแฟนสาว

แต่ถึงอย่างนั้นบงกชเพชรก็ยังติดนิสัยทำตัวลับๆ ล่อๆ เวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำเอาปิติภัทรขำอยู่เรื่อยที่เห็นเธอกลัวพวกนักข่าวหรือปาปารัสซี่ เขาอุตส่าห์เป็นฝ่ายเปิดตัวก่อนแท้ๆ แต่ทุกวันนี้ก็ยังไม่เคยมีภาพของเธอหลุดไปถึงมือสื่อเลย

“แล้วตอนงานแต่งเรา ใครจะมาวาดภาพสดให้แบบนี้บ้างล่ะ” ปิติภัทรครุ่นคิด ทุกวันนี้ดูเหมือนบงกชเพชรจะเป็นนักวาดภาพสดเพียงคนเดียวที่กลุ่มไฮโซนิยมชมชอบฝีมือกันมากที่สุด

“เดี๋ยวบัววาดเองก็ได้ค่ะ ยังไงบัวก็มีคอนเซปต์งานอยู่ในใจแล้ว” รอยยิ้มแต้มขึ้นบนมุมปากลามไปถึงดวงตา เมื่อนึกถึงคืนวันหวานชื่นที่จะได้เข้าสู่ประตูวิวาห์กับแฟนหนุ่ม

ภาพลักษณ์ภายนอกของการเป็นนักร้องมักถูกมองว่าเจ้าชู้ ปิติภัทรเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น เขามีข่าวฉาวอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็อธิบายให้บงกชเพชรฟังอยู่เสมอว่าเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด บางครั้งก็เกิดจากการเต้าข่าวของคู่แข่งที่ต้องการทำลายชื่อเสียง แน่นอนว่าเธอเลือกที่จะเชื่อเขา เนื่องจากทั้งคู่หว่านเมล็ดและปลูกต้นรักจนงอกงามแข็งแรง หมั่นรดน้ำพรวนดินเอาใจใส่อยู่เสมอ

“วาดเองเลยเหรอ”

“ใช่ค่ะ จะเอาให้สวยที่สุดกว่างานของใครเลย”

“พี่เชื่อมือบัวอยู่แล้วครับ” ปิติภัทรโน้มตัวไปหอมแก้มคนที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ ฟอดใหญ่ นับวันรออยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่จะได้ทำมากกว่ากอดหอมเสียที บงกชเพชรหวงตัวเหลือเกิน ไม่ว่าจะหว่านล้อมอย่างไรเธอก็ไม่เคยใจอ่อนยอมให้เขาเชยชม

“แล้วนี่จะเอายังไงต่อ บัวต้องไปรับน้องสาวที่สนามบินจริงๆ เหรอ ทำไมไม่ให้กลับเองล่ะครับ บัวเพิ่งทำงานมาเหนื่อยๆ นะ”

“เพื่อน้อง เหนื่อยแค่ไหนบัวก็ทำได้ค่ะ นาราไม่คุ้นเคยกับประเทศไทย เพราะไปเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่อายุสิบห้าแล้ว บัวไม่อยากให้น้องขึ้นแท็กซี่กลับบ้านเอง”

“งั้นพี่จะขับรถไปสนามบินให้เลยนะ”

“จะดีเหรอคะ พี่เปรมกลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวแวะส่งบัวที่บ้าน แล้วบัวค่อยเอารถไปรับนาราที่สนามบินเองก็ได้ค่ะ” บงกชเพชรเกรงใจแฟนหนุ่มเพราะเขาเองก็เพิ่งกลับจากคอนเสิร์ต กระนั้นก็ยังอุตส่าห์แวะมารอรับเธอถึงที่นี่

“ไม่เป็นไร บัวเองก็เหนื่อยยังต้องไปทำธุระต่อเลย ให้พี่ขับรถให้บัวเถอะนะ อย่างน้อยมันก็คงทำให้บัวเหนื่อยน้อยลงบ้าง” เพราะปิติภัทรน่ารักอย่างนี้ หัวใจของบงกชเพชรจึงมอบให้เขาแต่เพียงผู้เดียว ไม่เคยชายตามองใครอีกเลย

“ขอบคุณมากนะคะที่ใจดีกับบัว”

“ก็พี่รักบัวนี่นา” ชายหนุ่มยื่นมือไปบีบแก้มนุ่มอย่างมันเขี้ยว สายตาทอดมองว่าที่เจ้าสาวด้วยความรัก หากไม่ใช่เพราะต้องการให้งานวิวาห์ออกมาสมบูรณ์แบบที่สุดในฐานะคนมีชื่อเสียงในวงการเพลง รวมทั้งต้องการให้เกียรติบงกชเพชร เขาก็อยากเร่งรัดตกแต่งเธอเสียพรุ่งนี้เลย

“บัวก็รักพี่เปรมค่ะ”

เวลาที่นักร้องหนุ่มปรากฏตัวตามที่สาธารณะ เขามักสวมแมสก์และแว่นตาดำเพื่ออำพรางตัวจากบรรดาแฟนคลับ แน่นอนว่าบงกชเพชรเองก็ทำเช่นนั้นด้วย เธอเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ไม่ได้อยากเป็นข่าวให้ใครมาสนใจ

“ทางนี้จ้า” หญิงสาวโบกมือให้คนที่เพิ่งเดินทางมาถึง

“พี่บัว!” น้องสาวต่างสายเลือดที่เติบโตมาด้วยกันโบกมือตอบพี่สาว ก่อนจะลากกระเป๋าปรี่เข้ามาหาแล้วโถมตัวกอดบงกชเพชรแนบแน่นจนปิติภัทรต้องขยับหลีกทางให้

“เหนื่อยมั้ย เป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า”

“นาราต้องตอบคำถามไหนก่อนดีคะเนี่ย”

คนอายุอ่อนกว่าห้าปีที่พูดภาษาไทยด้วยสำเนียงไม่ชัดเจนนักยิ้มล้อเลียน จังหวะนั้นเองที่สังเกตุเห็นว่าพี่สาวไม่ได้มารับตนเพียงคนเดียว แต่ยังมีชายหนุ่มผิวขาวจัดและรูปร่างสูงโปร่งติดสอยห้อยตามมาด้วย

ชายหนุ่มถอดแว่นตาออก ก่อนจะดึงแมสก์ลงไปไว้ใต้คาง ยิ้มให้น้องสาวของว่าที่ภรรยาอย่างเป็นมิตร สาวนักเรียนนอกจ้องมองเขาอย่างตกตะลึง เรียวปากที่ทาทับด้วยลิปสีแดงเผยอน้อยๆ เคยได้ยินจากพี่สาวมาก่อนแล้วว่ากำลังคบหากับนักร้องดังคนหนึ่งอยู่ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะรูปร่างหน้าตาดีเกินคาด เพียงแค่ครั้งแรกที่ได้สบตาก็รู้สึกประทับใจเข้าอย่างจัง

“นี่พี่เปรมจ้ะ แฟนพี่เอง” บงกชเพชรรีบแนะนำให้รู้จัก

“สวัสดีครับ” เขาแอบตกตะลึงอยู่เหมือนกันที่พบว่าน้องสาวแฟนทั้งสวยและเซ็กซี่ไปทุกอณู หากบงกชเพชรเปรียบดั่งรสหวาน สาวงามคนนี้ก็คงเป็นรสเปรี้ยวเข็ดฟัน

นาราแตกต่างกับบงกชเพชรโดยสิ้นเชิง เธอแต่งหน้าแบบ ที่นิยมเรียกกันว่า ‘สายฝอ’ ผมยาวเกือบถึงเอวดัดเป็นลอนสวยและย้อมด้วยสีน้ำตาลอ่อน ท่อนบนสวมเป็นเสื้อเกาะอกสีครีมที่คลุมทับด้วยแจ็กเก็ตหนังสีน้ำตาล ส่วนด้านล่างเป็นกระโปรงหนังสีดำสั้นเพียงต้นขาที่แทบจะปิดแก้มก้นไว้ไม่มิด

“ยินดีที่ได้พบกันนะคะ ได้ยินพี่บัวพูดถึงพี่เปรมอยู่บ่อยๆ เพิ่งจะมีโอกาสได้เจอตัวจริงกันก็วันนี้เอง” นารายื่นมือออกไปทำให้นักร้องหนุ่มต้องสัมผัสแล้วเขย่าเบาๆ ตามมารยาท ดวงตาร้อนแรงที่จ้องมองใบหน้าขาวคมทำให้ปิติภัทรร้อนวูบวาบไปทั้งใบหน้า หากไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง ดูเหมือนอีกฝ่ายจะชอบเขาอยู่ไม่น้อย

ชายหนุ่มเคยได้ยินเรื่องของนารามาพอสมควร ทั้งบงกชเพชรและนาราต่างก็ได้รับการอุปการะเลี้ยงดูจากตระกูลที่มีชื่อเสียงในแวดวงไฮโซ ชีวิตของสองสาวเป็นไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งบุพการีบุญธรรมได้เสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุเมื่อสิบปีก่อน ตอนที่นาราอายุเพียงแค่สิบห้าปี

หลังสิ้นไร้หลักยึด ในฐานะพี่สาวคนเดียวที่เหลืออยู่ บงกชเพชรใช้ทั้งพรสวรรค์และพรแสวงของตนทำงานเพื่อส่งเสียน้องสาวให้ได้เรียนต่อที่ต่างประเทศตามความปรารถนา แต่หน้าที่นี้ก็ไม่ได้สาหัสนัก เนื่องจากพ่อแม่บุญธรรมได้ทิ้งทรัพย์สมบัติเอาไว้ให้ทั้งคู่อย่างเท่าเทียม

ตลอดเวลาที่นาราใช้ชีวิตสุขสบายอยู่เมืองนอก เธอเน้นเที่ยวและสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนมากกว่าจะตั้งใจเรียน นั่นเป็นเหตุผลที่เธอไม่ได้เดินทางกลับเมืองไทยเสียที ทรัพย์สมบัติที่ได้จากการจัดสรรแบ่งส่วนเริ่มร่อยหรอจนไม่มีเหลือ แต่บงกชเพชรไม่เคยปล่อยให้น้องสาวลำบาก ถ่ายโอนทรัพย์สินส่วนตัวแบ่งให้นาราไปพอสมควร แล้วยังส่งเงินจากการทำงานให้ด้วยทุกเดือน

“ไม่ได้เจอกันตั้งสิบปี น้องสาวพี่สวยขึ้นเยอะเลยนะจ๊ะ”

“พี่บัวเองก็ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ตอนนี้ก็คงสามสิบแล้ว แต่หน้ายังสวยใสเหมือนตอนที่เราแยกย้ายกันเลย นี่คงเพิ่งกลับจากวาดภาพที่งานแต่งใช่ไหม ถึงได้แต่งตัวสวยแบบนี้ ปกติชอบทำตัวเป็นป้า” ในคำถามนั้นมีการล้อเลียนแฝงอยู่ในที แต่คนมองโลกในแง่ดีกลับไม่ได้คิดอะไร

“ใช่จ้ะ เสร็จจากงานพี่เปรมก็พาพี่มารอรับนาราเลย”

“อ๋อ งั้นกลับกันเลยดีไหม นาราเหนื่อยมากเลย”

แทนที่จะสบตากับบงกชเพชร นารากลับทำหน้าอ้อนปิติภัทรและขยับเข้าไปกอดแขนเขาราวกับรู้จักสนิทสนมกันมานาน บงกชเพชรไม่ได้คิดอะไร ด้วยรู้ดีว่านาราเป็นสาวหัวนอก ไม่ได้ทำตัวโบราณและเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้อย่างเธอ

แต่ปิติภัทรที่ผ่านสังเวียนรักมาอย่างโชกโชนมองออกว่านารากำลังทอดสะพานให้อย่างเปิดเผย ไม่มีความใสซื่อบริสุทธิ์ในแววตาเธอ มีเพียงไฟราคะที่ฉายชัดว่ากำลังลุกโชนทุกครั้งที่จ้องมองเขา นี่สินะที่เรียกว่า… ผีเห็นผี

“ไปค่ะพี่เปรม แฟนของพี่สาวเป็นนักร้องดังแบบนี้ นาราขอควงสักวันนะ อิจฉาอะ ล้อหล่อ! พี่บัวคงไม่ว่าอะไรเนอะ” หญิงสาวหันไปมองบงกชเพชร พอเห็นอีกฝ่ายยิ้มเอ็นดู เธอก็ดึงปิติภัทรให้เดินไปยังทางออก ปล่อยให้พี่สาวเดินลากกระเป๋าตามหลังมา

“เดี๋ยวนาราขอลายเซ็นด้วยนะคะ แต่ไม่เซ็นบนกระดาษนะ” คนที่จงใจเดินแนบชิดและใช้หน้าอกบดเบียดถูแขนพูดเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน

“แล้วจะให้พี่เซ็นตรงไหนล่ะครับ”

ปิติภัทรยิ้ม ข่าวที่ว่าเขาเป็นพวกเจ้าชู้นั้นไม่ผิดจากความจริง แต่จริงตรงที่ว่าเขาไม่เคยขวนขวายหรือเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเลย ใครเสนอมาเขาก็แค่สนองตามประสาผู้ชายรักสนุกที่ไม่เน้นผูกพัน ไม่ได้ยอมให้ใครเป็นตัวจริงอย่างบงกชเพชร

ที่สำคัญ… หลังกินจนอิ่มแล้ว เขามักเช็ดล้างทำความสะอาด ไม่ให้ทิ้งคราบเอาไว้ ต่อให้นอกลู่นอกทางอย่างไรก็ไม่มีวันยอมให้กระทบไปถึงชื่อเสียงที่สั่งสมมานานนับสิบปี เรื่องที่จะปล่อยให้ใครมาแบล็กเมลได้นั้น… ไม่มีวัน คนอย่างปิติภัทรรอบคอบและระมัดระวังเสมอ

พ่อแม่ของปิติภัทรชอบบงกชเพชรมาก ชื่อเสียงการเป็นนักวาดที่ผู้คนในสังคมไฮโซชื่นชอบถือเป็นโพรไฟล์ที่ดี ไหนจะกิริยาวาจาอ่อนหวานกับใบหน้าสวยประหารยิ่งกว่าดาราบางคนนั่นอีก แต่ที่ดีกว่านั้นคือมรดกมากมายที่เธอได้รับจากการเป็นบุตรบุญธรรมของวิกรมและสุนันทา เพื่อนนักธุรกิจที่บุพการีของเขารู้จักมักคุ้นเป็นอย่างดี ฉะนั้นเขาจึงตั้งใจว่าอย่างไรก็ต้องเอาเธอมาเป็นคู่ครองเพื่อเชิดหน้าชูตาให้ได้

“ปกติเคยเซ็นตรงไหนบ้างล่ะคะ” เธอจิกตามอง กัดปากล่างเบาๆ ด้วยท่าทียั่วเย้า ปิติภัทรหัวเราะในลำคอ มองตาเดียวก็รู้แล้วว่านารากำลังอ่อย…

อ่อยหนักมากโดยไม่สนใจเลยว่าเขาคือว่าที่พี่เขยของเธอ

“ก็… ได้ทุกที่นะครับ แล้วแต่ว่าอยากจะให้เซ็นตรงไหน”

“งั้นเอาไว้ค่อยคิดดูอีกทีก็แล้วกันค่ะ เราน่าจะมีเวลาได้เจอกันอีกเยอะเลย” สองหนุ่มสาวสบตากัน ไม่ได้สนใจหันกลับไปมองคนที่ลากกระเป๋าตามมาด้านหลัง

บงกชเพชรยิ้มน้อยๆ โล่งใจเหมือนกันที่เห็นแฟนหนุ่มเข้ากับน้องสาวได้เป็นอย่างดี ชีวิตของนาราแย่กว่าเธอมากในตอนที่วิกรมกับสุนันทารับมาดูแลต่อจากสถานสงเคราะห์ ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างตามใจและยินดีทุ่มเททุกอย่างให้น้องสาว