ตอนที่ 3 เจตนาไม่บริสุทธิ์ 1

ปิติภัทรเหนื่อยมาแล้วทั้งวัน ปกติหากส่งแฟนสาวที่บ้านเรียบร้อยก็มักจะขับรถกลับไปพักผ่อนทันที แต่เพราะวันนี้มีนาราคอยชวนพูดชวนคุยอยู่ข้างๆ ความน่าสนใจของเธอจึงดึงดูดให้เขายอมเดินเข้าไปในบ้านแค่เพียงเพราะอยากดื่มน้ำสักแก้ว

“พี่เปรมอยากทานของว่างอะไรด้วยไหมคะ”

ถึงตอนนี้จะเกือบสี่ทุ่มแล้ว แต่เพราะเห็นว่าแฟนหนุ่มอุตส่าห์แวะเข้ามาในบ้าน บงกชเพชรจึงถามอย่างใส่ใจ แค่นำน้ำเย็นมาเสิร์ฟเพียงอย่างเดียวกลัวว่าจะไม่พอ

“แต่นาราหิวค่ะ กินจากบนเครื่องแล้วไม่อิ่ม คิดถึงข้าวต้มหมูสับฝีมือของพี่บัวจัง แต่มันจะดูเยอะไปไหมอะคะ กลัวพี่บัวเหนื่อย” นาราเป็นคนตอบ ทำหน้าตาเกรงใจ

นับตั้งแต่บุพการีเสียชีวิต บงกชเพชรก็เป็นคนดูแลบ้านหลังใหญ่หลังนี้ด้วยตัวเอง ไม่จ้างแม่บ้านให้เปลืองเงินเปลืองทอง นั่นก็หมายความว่าหน้าที่ทำอาหารก็ต้องเป็นของเธอด้วย

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ทำให้ได้จ้ะ พี่เปรมจะทานพร้อมกับนาราเลยไหมคะ บัวจะได้จัดการให้สองที่เลย”

“อืม ก็ได้ครับบัว ยิ่งดึกก็ยิ่งหิวอยู่เหมือนกัน”

“งั้นรอแป๊บนึงนะคะ บัวจะรีบไปทำมาให้”

คล้อยหลังบงกชเพชรแค่อึดใจเดียว เรียวขาของนาราที่เคยแนบชิดสนิทกันก็ขยับแยกออกห่างจนมองเห็นแพนตี้สีขาว เธอโน้มตัวมาด้านหน้า ใช้แขนดันหน้าอกให้ชิดกันจนก้อนเนื้อขาวโพลนอวบอิ่มแทบทะลักออกมาจากเสื้อเกาะอกตัวสวย

ตอนนี้นาราคิดออกแล้วนะคะว่าอยากให้พี่เปรมเซ็นตรงไหน” ดวงตาคู่สวยพราวระยับยามจ้องมองใบหน้าหล่อเหลา

“ตรงไหนครับ” ปิติภัทรยื่นหน้าเข้าไปใกล้

“ก็… ตรงนี้ดีไหมคะ” นาราจิ้มนิ้วลงบนเนินอก “หรือว่าจะเป็นตรงนี้ดีนะ” ก่อนเลื่อนมือต่ำลงไปที่โคนต้นขาด้านในแล้วขยับขากว้างขึ้นอีก คราวนี้ไม่ใช้แค่แพนตี้ตัวน้อย แต่ดวงตาคมกริบกลับมองเห็น ‘ตรงนั้น’ เป็นกลีบร่องชัดเจน

สายตาของปิติภัทรจับจ้องอยู่ตรงนั้นแบบไม่วางตา เขาเคยเจอผู้หญิงให้ท่ามาก็มาก แต่ไม่เคยมีใครชัดเจนอย่างนารามาก่อน เอาตามตรงก็อึ้งอยู่เหมือนกัน รู้ทั้งรู้ว่าเขาคือใครแต่เธอก็ยังกล้าพุ่งเข้าใส่ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน

“แลกไลน์กันไว้นะคะพี่เปรม เอาไว้วันไหนทางสะดวก นาราจะได้เอา… ลายเซ็นของพี่เปรมมาเป็นที่ระลึก” เธอเน้นหนักที่คำว่า ‘เอา’ สายตายั่วเย้าจนปิติภัทรถึงกับกลืนน้ำลายแรงๆ

“ได้สิครับ ว่าแต่นารามั่นใจแล้วใช่ไหมว่าอยากเอา… ลายเซ็นของพี่ ถ้าบัวรู้เข้า…” ชายหนุ่มมองไปทางห้องครัว กังวลว่าหากบงกชเพชรรู้เรื่องนี้แล้วทุกอย่างจะจบไม่สวย

“พี่บัวไม่ได้มีหูทิพย์ตาทิพย์นะคะ ถ้านาราไม่บอก พี่เปรมไม่พูด พี่บัวจะรู้ได้ยังไง” นาราหัวเราะอย่างมีจริต ก่อนจะขยับลุกขึ้น “นาราขอตัวไปดูพี่บัวในครัวก่อนนะคะ ถ้าสนใจแลกไลน์ก็เชิญตามสบายเลย นาราจะวางโทรศัพท์ไว้ตรงนี้”

เมื่อปิติภัทรไม่พูดอะไร นาราก็ทำทีเป็นเดินผ่านเขา หมายจะเดินไปทางห้องครัว แต่ก็ไม่ลืมแกล้งทำเป็นสะดุดเท้าตัวเองจนล้มนั่งลงไปบนตักเขาแล้วอุทานเบาๆ ราวกับไม่ตั้งใจ

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ”

“เอ่อ… ไม่เป็นไรครับ” คนเจ้าชู้อย่างปิติภัทรเจอแบบนี้เข้าก็ประหม่าอยู่เหมือนกัน

“แหม แข็งปั๋งเลย” ร่างบอบบางขยับลุกขึ้นแล้วแซวเขายิ้มๆ “นาราหมายถึงตักอะค่ะ กล้ามเนื้อพี่เปรมแข็งแรงดีมาก ไม่อยากคิดถึงตอนที่… ออกกำลังกายเลย ทรงนี้คงฟิตน่าดู”

นาราหัวเราะน้อยๆ ทิ้งสายตามองเขาก่อนจะเดินนวยนาดแยกตัวไป ปิติภัทรคลี่ยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์ที่มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นในหัว มองสมาร์ตโฟนราคากว่าครึ่งแสนที่วางอยู่ตรงหน้าแล้วหยิบมันขึ้นมาแบบไม่ลังเล จัดการแอดไลน์รวมทั้งยิงเบอร์ของเธอไปที่เครื่องของเขาด้วย

แต่สิ่งที่ทำให้ปิติภัทรถึงกับตาลุกวาวและอึดอัดตรงเป้ากางเกงยิ่งกว่าเดิม นั่นก็คือภาพถ่ายวาบหวิวที่มีอยู่ในโทรศัพท์มือถือของนารา ใจของเขาเต้นรัวราวกับตีกลอง ในตอนที่เลื่อนไปเห็นภาพเปิดเปลือยทั้งร่างกายของเธอ นาราสวยไปทุกอณู เซ็กซี่บาดใจจนเกินจะหักห้ามได้

เอาเถอะ… ถือว่าทิ้งท้ายก่อนแต่งงานมีเมียเป็นตัวเป็นตนก็แล้วกัน สาวหัวนอกอย่างนาราคงผ่านอะไรมาเยอะ เธอไม่ซีเรียสกับความสัมพันธ์ชั่วครั้งชั่วคราวหรอก และแม้ว่านาราจะได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวของบงกชเพชร แต่ก็เป็นพี่น้องต่างสายเลือดกัน ไม่มีความเกี่ยวพันกันแต่อย่างใด

คงไม่เสียหายอะไรนัก หากปิติภัทรจะลองชิมทั้งพี่ทั้งน้อง

หลังจบข้าวต้มมื้อดึก ปิติภัทรก็แยกตัวกลับบ้าน ปล่อยให้สองสาวได้มีเวลาพูดคุยกันให้สมกับที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี แม้วันนี้จะเหนื่อยล้าจากงานมาแค่ไหน แต่บงกชเพชรก็ยังมองเห็นนาราสำคัญกว่าสิ่งใดเสมอ เธอช่วยจัดแจงนำเข้าของออกจากกระเป๋าเดินทาง บางส่วนแยกใส่ตะกร้า ส่วนที่เป็นข้าวของเครื่องใช้ก็นำมาจัดเรียงเอาไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง

“นาราไม่มีอะไรมาฝากนะพี่บัว ขี้เกียจขน” นาราเดินออกมาจากห้องน้ำ มือทั้งสองยังคงใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับน้ำออกจากเรือนผมในตอนที่เดินไปนั่งไขว่ห้างอยู่ปลายเตียง

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ต้องการของฝากอะไร แค่เห็นนารากลับมาพี่ก็ดีใจแล้ว ต่อไปคงไม่ต้องเหงาอีก”

“แล้วนี่พี่บัวไม่ได้จ้างแม่บ้านไว้เลยเหรอ”

“พี่ไม่ได้จ้างมาสามปีแล้ว บ้านหลังนี้มีพี่แค่คนเดียวก็เลยไม่จำเป็นต้องมีแม่บ้าน พวกงานบ้านงานเรือน เวลาว่างจากงาน พี่ก็ทำเองหมด”

“แต่ต่อไปต้องมีแล้วนะ บ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้ นาราไม่ถนัดเรื่องงานบ้านหรือทำกับข้าว เวลาที่พี่บัวไปทำงาน แล้วใครจะคอยรับใช้นารา” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์นักที่เห็นพี่สาวทำตัวสมถะทั้งที่ทรัพย์สินส่วนตัวจากมรดกก็ยังมีเก็บเอาไว้อีกมากมาย ต่างจากเธอที่ถลุงใช้ไปจนหมดแล้ว

“เอางั้นเหรอ”

“เอางั้นแหละพี่บัว อยากเห็นน้องสาวลำบากหรือไง”