บทที่ 25

บทที่ 25

“ค่ะ!” สวีเหยียนซีรีบลุกหนีไปทันที

ตอนเธอเดินเข้ามาห้องทำงาน จ้าวจวิ้นโจววางสายโทรศัพท์พอดี เธอเอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านประธานจ้าวคะ คุณเรียกฉันมามีธุระอะไรเหรอคะ?”

เขาวางโทรศัพท์ลง “สวีเหยียนเช่อกำลังสืบเรื่องของผม”

สีหน้าของสวีเหยียนซีแสดงความประหลาดใจออกมาทันที

จ้าวจวิ้นโจวนั่งเอนตัวพิงเก้าอี้ทำงานด้วยสีหน้าท่าทางสบายเหมือนกับแค่เรียกเธอมานั่งคุยเล่นเท่านั้น เขาเอ่ยถามขึ้นว่า “คุณอยากให้เขาสืบเจอเรื่องของผมหรือไม่อยากให้เขาสืบเจอ?”

เดาไม่ยากเลยว่าทำไมสวีเหยียนเช่อถึงจะสืบเรื่องของเขา คงเป็นเพราะทั้งสองครั้งที่เขาส่งคนมาตามหาเธอก็ถูกจ้าวจวิ้นโจวขวางไว้ตลอด ดังนั้นก็ไม่น่าแปลกใจที่เขาจะเกิดสงสัยขึ้นมา

มองออกเลยว่าจ้าวจวิ้นโจวไม่กลัวถูกตรวจสอบเลย ไม่งั้นคงไม่เอาเรื่องนี้มาพูดเล่นลอย ๆ กับเธอแบบนี้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ถ้าท่านประธานจ้าวมีความสุขก็ดีแล้วค่ะ”

จ้าวจวิ้นโจวขมวดคิ้วเล็กน้อย คำตอบนี้เกินความคาดหมายของเขา เขาพูดแซวว่า “ไม่กลัวว่าเขาจะสืบเจอว่าผมกับคุณใกล้ชิดกันเหรอ?”

เธอยังไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ยิ่งเธอแสดงท่าทีตื่นเต้นและกังวล เขาก็ยิ่งมีพลัง

สวีเหยียนซีพูดขึ้นมาตรง ๆ “คุณคือเจ้านายของฉัน ใกล้ชิดกันไม่ใช่เรื่องปกติเหรอคะ?”

ผ่านไปชั่วครู่ เขาถึงพยักหน้า “ดูเหมือนว่า... จะมีเหตุผลอยู่นะ” ริมฝีปากบางของชายหนุ่มโค้งเล็กน้อย สายตาที่เหมือนมีพลังทะลุทะลวงทำให้สวีเหยียนซีรู้สึกเหมือนไร้ที่หลบซ่อนตัว แต่เธอก็ยังพยายามทำเป็นสงบนิ่งอยู่

จ้าวจวิ้นโจวเหมือนจะคิดทบทวนอะไรได้อีก เขาพูดขึ้นทันทีว่า “แต่จู่ ๆ ผมกลับรู้สึกว่าเก็บความลึกลับเอาไว้หน่อยก็ดีเหมือนกันนะ”

เปลือกตาของสวีเหยียนซีกระตุกสองที เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอกของเขา เธอก็รู้สึกมั่นใจเป็นอย่างมากว่าเขาจะต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ ๆ แต่เธอไม่อยากรู้อยากเห็นอะไร ยังไงซะสักวันก็ต้องมีคนรู้ว่าเธอมาทำงานที่นี่อยู่ดี

เธอยิ้มบาง ๆ “ท่านประธานยังมีธุระอย่างอื่นอีกไหมคะ? ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะขอตัวกลับไปทำงานต่อค่ะ”

“อืม”

พอเดินออกจากห้องทำงาน สวีเหยียนซีก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ทุกครั้งที่ต้องคุยกับประธานจ้าว เธอก็รู้สึกเหมือนเซลล์สมองตายไปหลายล้านเซลล์

เธอทุ่มเทอยู่กับการออกแบบตลอดทั้งบ่าย จนกระทั่งเลิกงานเธอได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการฝ่ายนิติของคอนโดเก่าว่า ฉินเซียวกำลังมีปัญหาขัดแย้งกับลูกบ้านคนอื่น ๆ ถ้าไม่ยอมมาเคลียร์ อีกฝ่ายจะโทรแจ้งตำรวจ เพราะยังไงเธอก็คือเจ้าของคอนโดนั้น เธอเลยจำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง

เมื่อมาถึงห้องทำงานของฝ่ายนิติด้วยความเร่งรีบ เธอก็เห็นฉินเซียวนั่งอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าถอดใจ พร้อมกับสามีภรรยาคู่หนึ่งที่ดูโกรธมาก

เมื่อผู้จัดการนิติเห็นเธอก็เหมือนเห็นคนช่วยชีวิต “คุณสวีในที่สุดคุณก็มาสักที”

เมื่อได้ยินว่าสวีเหยียนซีมาแล้ว ฉินเซียวก็มีกำลังใจขึ้นมาทันที เขาลุกขึ้นและรีบวิ่งมาหาเธอด้วยความดีใจ “ที่รัก คุณมาแล้ว!”

สวีเหยียนซีมองเขาอย่างไม่แยแส เดินตรงไปหาสามีภรรยาคู่นั้น เธอได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากปากผู้จัดการนิติจนเข้าใจชัดเจนแล้วว่า ฉินเซียวระบายอารมณ์ใส่คนอื่นด้วยการทุบกระจกรถของเพื่อนบ้านที่จอดอยู่ข้าง ๆ ที่จอดของเธอจนแตก

พฤติกรรมที่หุนหันพลันแล่นแบบนี้ เมื่อก่อนเธอก็เคยเห็นฉินเซียวมีพฤติกรรมแบบนี้ ทุกครั้งเป็นเธอที่เข้าไปห้ามได้ทันจึงไม่เกิดเรื่องร้ายแรง ตอนนี้พอเขาทำเรื่องแบบนี้ เธอกลับเริ่มสงสัยว่ามันเป็นเล่ห์เหลี่ยมที่เขาตั้งใจทำขึ้นเพื่อเรียกให้เธอมา

เธอโค้งตัว “ขอโทษเป็นอย่างยิ่งนะคะ ทำให้คุณทั้งสองต้องเดือดร้อนและเสียหายขนาดนี้ วางใจได้เลยนะคะ ค่าเสียหายทั้งหมดเราจะชดใช้คืนให้สองเท่าเลยค่ะ ขอโทษคุณทั้งคู่จริง ๆ นะคะ”

คำขอโทษอย่างจริงใจของเธอ ทำให้ความโกรธแค้นของคู่สามีภรรยาลดลงไปอย่างมาก

ผู้เป็นภรรยารู้ว่าผู้ชายที่มีนิสัยใจร้อนแบบนี้ไม่คู่ควรกับผู้หญิงที่สวยและอ่อนโยนแบบนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นสองประโยค “พวกเราก็ไม่ใช่คนที่ชอบหาเรื่องนะคะ แต่ว่าสามีของคุณทำเกินไปจริง ๆ! เมื่อกี้เขายังจะลงไม้ลงมือกับสามีของฉันเลยค่ะ! คุณผู้หญิง อย่าหาว่าฉันว่าเลยนะ สามีของคุณเขาดูมีแนวโน้มชอบใช้ความรุนแรงนะคะ คุณต้องระวังตัวหน่อยนะ”

ทันทีที่ประโยคนั้นออกมา ฉินเซียวก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“คุณพูดว่าอะไรนะ!”

เมื่อผู้เป็นสามีเห็นสถานการณ์ดังนั้นก็ให้ภรรยามาหลบที่หลังทันที “นี่ยังคิดจะลงไม้ลงมืออีกรึไง! อย่าคิดว่าฉันจะกลัวนายนะ!”

“ถ้าเก่งจริงก็ออกไปต่อยกันข้างนอก” เดิมทีฉินเซียวก็มีอารมณ์ที่ฉุนเฉียวอยู่แล้ว และกำลังหงุดหงิดไม่มีที่ระบายอยู่พอดี