บทที่ 26

บทที่ 26

“ฉินเซียว!” สวีเหยียนซีตะคอกใส่เขาด้วยความโกรธ

เมื่อเผชิญหน้ากับสวีเหยียนซี เขาก็อ่อนลงทันที “ที่รัก ผมผิดไปแล้ว”

เมื่อคู่สามีภรรยาที่ยืนอยู่ตรงข้ามได้ยินชื่อก็มองหน้ากัน ราวกับว่านึกบางสิ่งบางอย่างออก และความหวาดกลัวก็ฉายชัดออกมาจากแววตาของทั้งคู่ในชั่วพริบตา

เพราะอย่างไรเสีย ในเมืองจิงแห่งนี้ มีคนที่ใช้นามสกุลฉินไม่มากนัก

สวีเหยียนซีเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ “จ่ายเงิน! ชดใช้!”

“ได้ครับ” ฉินเซียวรีบควักโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพูดเร่งเร้าชายคนนั้นว่า “รีบเอาคิวอาร์โค้ดรับเงินมาสิ”

“จะ จริง ๆ แล้ว”

ชายคนนั้นเริ่มพูดติด ๆ ขัด ๆ สวีเหยียนซีจึงรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นจึงพูดขึ้นอย่างเป็นมิตรว่า “เป็นความผิดของเราเองที่เริ่มก่อน สิ่งที่ควรชดใช้ก็ควรได้รับการชดใช้ หรือถ้าไม่สะดวกรับเงินโอน เดี๋ยวพวกเราไปกดเงินสดมาให้ได้นะคะ”

“ไม่ต้อง ๆ! โอนได้ครับ โอนได้เลย” ชายคนนั้นรีบเปิดโทรศัพท์ทั้งมือไม้สั่นไปหมดจนโทรศัพท์เกือบจะตกพื้นอยู่หลายครั้ง ฉินเซียวโอนเงินสามแสนบาทให้อีกฝ่ายทันที รวดเร็วจนแทบจะไม่ทันได้กะพริบตา

เมื่อชายคนนั้นเห็นเงินสามแสนที่ถูกโอนเข้ามา ซึ่งนั้นมากกว่าสองเท่าที่ควรจ่ายเสียอีก จึงถามขึ้นว่า “สามแสนนี่มันเยอะไปหรือเปล่าครับ? ”

“ไม่หรอกค่ะ” สวีเหยียนซียิ้มบาง จากนั้นหันไปคุยอะไรนิดหน่อยกับผู้จัดการนิติ และเรื่องก็จบลงตรงนี้ เธอจึงหันหลังกลับและเดินจากไป

สีหน้าของฉินเซียวแสดงถึงการยอมจำนนพร้อมกับรีบเดินตามหลังด้วยรอยยิ้มเจื่อน “ที่รัก คุณยังไม่ได้ทานข้าวใช่ไหมเอ่ย เดี๋ยวคืนนี้ผมทำข้าวผัดสับปะรดที่คุณชอบให้ทานดีไหม?”

สวีเหยียนซีไม่แยแสเหลียวแลมองอีกฝ่ายแม้แต่หางตา

ฉินเซียวเห็นดังนั้นจึงรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก “ที่รัก คุณช่วยพูดอะไรหน่อยสิ คุณเงียบแบบนี้ผมใจไม่ดีเลย”

เธอยังคงเงียบตลอดทั้งทาง ไม่มีคำพูดใด ๆ จนกระทั่งเข้าไปในห้อง ฉินเซียวรวบรวมความกล้าทั้งหมดของเขาแล้วยืนขวางหน้าเธอไว้ พร้อมกับคว้ามือของเธอมาตบหน้าตัวเอง “ทุกอย่างเป็นความผิดของผมคนเดียว เป็นเพราะช่วงนี้สมองผมเลอะเลือนไปหมด ทำเรื่องที่ทำร้ายจิตใจคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

“ที่รัก คุณจะดุจะด่าจะตีหรือจะตบผมยังไงก็ได้ แต่อย่าทำเป็นไม่สนใจผมแบบนี้เลยนะได้ไหม ผมขอร้องล่ะ?”

สวีเหยียนซีดึงมือตัวเองกลับมาพร้อมกับพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “คุณอายุยี่สิบหกปีแล้วนะ ไม่ใช่เด็กวัยรุ่นแล้ว หยุดทำอะไรหุนหันพลันแล่นอย่างกับเด็ก ๆ สักที คนที่โต ๆ กันแล้ว เมื่อทำผิด ก็ต้องแก้ปัญหาด้วยวิธีของคนที่โตแล้วสิ ไม่ใช่แค่พูดว่า ขอโทษ ผมผิดไปแล้วสองสามประโยคพวกนี้แล้วก็จบ”

ฉินเซียวตอบกลับด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “แต่ความสัมพันธ์ของเราสองคนมันลึกซึ้งกว่านั้นนี่นา คุณจะบอกว่าไม่เอา ก็ไม่เอาได้ยังไงกัน? อีกอย่าง วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่โทรมาหาผมถามว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้าน ผมก็พูดได้แค่ว่าคุณเป็นหวัด รออีกสองสามวันค่อยกลับ แต่ถ้าเวลานานกว่านี้”

“งั้นก็บอกพวกท่านไปตรง ๆ เลยว่าคุณทำอะไรลงไป แล้วก็เรื่องที่ฉันจะหย่ากับคุณด้วย” สวีเหยียนซีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“บอกไม่ได้!” ฉินเซียวหลุดปากออกมา “และเราก็หย่าไม่ได้ด้วย!”

เป็นดังคำกล่าวโบราณกล่าวไว้ไม่มีผิด ความรักทำให้คนตาบอด เพราะเหตุนี้ ในอดีตที่ผ่านมาเธอได้มองข้ามข้อบกพร่องทั้งหมดของเขาโดยไม่มีข้อแม้ เพียงเพราะรักคำเดียว แต่ตอนนี้ เธอกลับมองเห็นถึงความขี้ขลาดตาขาว และความปรารถนาอันป่าเถื่อนของเขาได้อย่างชัดเจน

เขาคงกลัวว่าการหย่าจะส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ที่ดีในสายตาของพ่อของเขา ซึ่งจะส่งผลต่อสิทธิในการสืบทอดมรดกของเขา หรือบางที เขาอาจจะเสียดายความสัมพันธ์นี้ของพวกเขาจริง ๆ ก็ได้ แต่เขารู้ดีว่าถ้าสวีหว่านหนิงใช้เล่ห์เหลี่ยมเล่นงานเขาอีกครั้ง ก็คงถูกทำให้หลงใหลเคลิบเคลิ้มอีกครั้งเช่นเดิม

เมื่อเกิดรอยแตกร้าวแล้ว อย่างไรซะมันก็จะยังคงเป็นรอยแตกร้าวอยู่วันยังค่ำ เธอไม่สามารถใจอ่อนได้อีก และถึง แม้ในตอนนี้ ที่เขาแตะต้องสัมผัสตัวเธอ เธอกลับเริ่มรู้สึกสะอิดสะเอียนจนคลื่นไส้อยากจะอาเจียน

เธอสูดอากาศเข้าไปเฮือกใหญ่ ก่อนจะเริ่มพูดต่อว่า “ฉันเคยบอกคุณแล้ว เส้นตายในความสัมพันธ์สำหรับฉันคือการนอกใจ แม้แต่การนอกใจทางความคิดก็ไม่ได้”

ฉินเซียวพูดขึ้นด้วยอาการใกล้จะสติแตก “ผมก็ไม่ได้ล้อคุณเล่นนะ ในชีวิตนี้ของผมอยากจะใช้มันไปกับคุณคนเดียวจริง ๆ ผมจะไม่หย่า ยังมีคำสัญญาตั้งเยอะแยะมากมายที่ผมรับปากแล้วยังไม่ได้ทำให้คุณเลย เรา...”

“เหรอ? คำสัญญาเรื่องการนอกใจ คุณไม่ได้เป็นคนทำลายมันก่อนหรอกเหรอ? แล้วคำสัญญาอื่น ๆ ของคุณมันจะมีความหมายอะไรอีก? ” สวีเหยียนซีพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา และแฝงไปด้วยความประชดประชัน

“แต่เรื่องนี้มันก็ไม่ใช่ความผิดของผมคนเดียวทั้งหมด พ่อคุณวางแผนจัดการผม”

“อะไรนะ?”

ฉินเซียนสารภาพออกมาทั้งหมด “ก่อนหน้านี้ผมไม่สามารถปิดดีลกับลูกค้ารายหนึ่งได้สักที และเกือบโดนพี่ใหญ่แย่งไป ตอนนั้นพ่อคุณแอบเข้ามาช่วยผมเป็นการส่วนตัวจนสำเร็จ แต่เขาเสนอว่า ผมต้องไปทานข้าวกับสวีหว่านหนิง ตอนนั้นผมคิดว่าทานข้าวแค่มื้อเดียวเอง ทานเสร็จก็ค่อยรีบกลับ แต่ผมไม่คิดเลยว่า... ผมยอมรับว่าตอนนั้นผมไม่หนักแน่นพอ และมีความเลอะเลือนไปบ้าง”