บทที่ 35

บทที่ 35

สวีเหยียนซีเม้มปาก “หวังว่าคุณจะได้รับบทเรียนจากครั้งนี้นะ”

ฉินเซียวค่อย ๆ หยุดร้องไห้ “พ่อบังคับให้ผมเซ็นเอกสารหย่าแล้ว”

“อืม”

“แต่ผมก็ยังไม่อยากหย่าอยู่ดี เสี่ยวซี”

สวีเหยียนซีเหนื่อยเกินกว่าจะมีแรงมาพูดเรื่องไร้สาระกับเขา เธอจึงทำเพียงแค่เรียกชื่อเขาอย่างอ่อนแรง “ฉินเซียว”

“เสี่ยวซี ตอนนี้ผมอยู่สนามบิน” ทันทีที่ฉินเซียวพูดจบ ลิฟต์ก็เปิดออกพอดี

ทันใดนั้น ร่างของสวีเหยียนซีก็สั่นสะท้าน!

“ผมจะกลับมาในวันสุดท้ายของช่วงทบทวน ถึงตอนนั้นผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเองว่าผมไม่ได้ทำตัวเป็นเด็ก ๆ อีกแล้ว ได้ไหม?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงขอร้องอ้อนวอน

“ฉินเซียว!” คำคำนี้สวีเหยียนซีแทบจะตะโกนออกมา แต่ใครจะไปคิดว่าฉินเซียวจะวางสายไป เธอพยายามกดโทรกลับไปอีกครั้งอย่างหงุดหงิด แต่ปลายสายกลับปิดเครื่องไปแล้ว

สมองของเธอว้าวุ่นไปหมด เธอจึงเลือกที่จะโทรหาประธานฉิน “ลุงฉินคะ หนูเองนะคะ เมื่อกี้ฉินเซียวโทรหาหนูบอกว่าตอนนี้เขาอยู่ที่สนามบิน และตอนนี้หนูไม่สามารถติดต่อเขาได้แล้วค่ะ”

“อะไรนะ! ไอ้ลูกสารเลวนี่! เดี๋ยวลุงจะส่งคนไปตามเขากลับมา เสี่ยวซี ตระกูลฉินต้องขอโทษหนูด้วยนะ”

“อืม ไม่เป็นไรค่ะ” สวีเหยียนซีแสร้งทำเป็นไม่สนใจราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเธอพร้อมกับวางสายไป และทันทีที่วางสาย ร่างกายของเธอก็อ่อนแรงลงทันที

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!

สวีเหยียนซีขยี้ผมแรง ๆ พร้อมกับใช้นิ้วมือปลดล็อคประตูห้อง

เธอยังไม่ทันได้เข้าห้อง จู่ ๆ ก็มีมือของใครบางคนโผล่ออกมาตรงขอบประตู

ตามด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง “ผมยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ คุณมองไม่เห็นเลยหรือไง?”

เขาคือจ้าวจวิ้นโจว

ร่างกายของสวีเหยียนจากที่ตึงเครียดก็คลายลงทันที เธอหันกลับมาพร้อมกับก้มหน้าลง “ขอโทษค่ะท่านประธานจ้าว พอดีกำลังยุ่งอยู่กับการโทรศัพท์ เลยไม่ทันได้สังเกตว่าคุณยืนอยู่ตรงนี้ มีเรื่องด่วนอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ?”

เมื่อเห็นเธอตกอยู่สภาพแบบนี้ จ้าวจวิ้นโจวก็มีความคิดอยากจะจับไอ้ฉินเซียวมาจัดการซะให้รู้แล้วรู้รอด เขานิ่วหน้าพร้อมกับเปิดประตูจนสุด “คนที่มีเรื่องไม่ใช่ว่าควรเป็นคุณหรอกเหรอ มาขอโทษผมทำไม” และสุดท้าย เขาก็พูดประโยคบอกเล่าขึ้นมาหนึ่งประโยคว่า “พวกเขากำลังรังแกคุณ”

ในวินาทีนั้น ไหล่ของสวีเหยียนซีเกร็งมาก และเล็บก็เกือบจะจิกลงไปในเนื้อ

อยู่ต่อหน้าโหยวฉีเธอแสดงได้ดีแล้วแท้ ๆ

แต่ทำไมพออยู่ต่อหน้าเขาถึงได้ถูกคำพูดของเขาเพียงประโยคสั้น ๆ ประโยคเดียว ทำให้ความรู้สึกน้อยใจถูกกระตุ้นออกมาได้ขนาดนี้

เธอเม้มปากแน่น พยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

“กลับไปอาบน้ำนอนซะ” เมื่อเขาพูดจบก็หันหลังเดินออกไป

สวีเหยียนซีราวกับคาดการณ์ได้ว่าเขากำลังจะไปทำอะไร จึงรีบคว้ามือของเขาไว้ “จ้าวจวิ้นโจว!”

เมื่อจ้าวจวิ้นโจวหันกลับมา ภาพที่อยู่ตรงหน้าคือดวงตาของเธอคู่นั้นเริ่มแสดงสีแดงก่ำ น้ำตาค่อย ๆ เอ่อล้นคลออยู่เต็มเบ้าตา ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็พลันเย็นชาลง เขาใช้เสียงทุ้มต่ำพูดด้วยความโกรธว่า “คุณคิดอะไรอยู่ แค่คุณเอ่ยปากขอให้ผมช่วย ผมจะปล่อยให้คุณกลับไปบ้านตระกูลสวีคนเดียวแบบนี้เหรอ?”

“อ๋อ คุณจะไปช่วยอยู่ข้างฉันเหรอ?” สวีเหยียนซีเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พยายามไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

“แล้วคุณคิดว่าไงล่ะ” เขาพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด

สวีเหยียนซีพลัน อ๋อ ขึ้นมา “เขาไปหาผู้หญิง ส่วนฉันก็ไปหาผู้ชาย พวกเราเหมาะสมกันดีนี่เนอะ”

“...เหมาะสมก็บ้าล่ะ!” เปลือกตาของจ้าวจวิ้นโจวกระตุกขึ้นอย่างแรง น้ำเสียงของเขาถูกบีบออกมาจากตามไรฟัน

นี่เป็นครั้งแรกที่สวีเหยียนซีเห็นเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันขนาดนี้ เธอจึงชะงักไปครู่หนึ่ง

จ้าวจวิ้นโจวกดขมับตัวเองเพื่อระงับความโกรธ และในวินาทีต่อมา เขาก็เอื้อมมือไปโดยใช้นิ้วหัวแม่มือค่อย ๆ ปาดน้ำตาที่กำลังไหลออกมาจากหางตาซ้ายของเธอ

การสัมผัสเพียงชั่วครู่นั้น ทำให้สวีเหยียนซีลืมไปเลยว่าเมื่อครู่เขาพูดดุดันมากแค่ไหน การกระทำนั้นทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวขึ้นมาทันที เธออดไม่ได้ที่จะถอยหลังออกเล็กน้อย

และในเวลาเกือบจะพร้อมกันนั้น จ้าวจวิ้นโจวใช้มืออีกข้างหนึ่งจับขอบประตูไว้ ราวกับว่าเป็นการกักบริเวณเธอ

“บอกมาเถอะ ว่ามันไปถึงขั้นไหนแล้ว ถ้าคุณไม่บอก ผมคงต้องไปถามที่บ้านตระกูลสวีให้รู้เรื่องเอง”

สวีเหยียนซีทำได้เพียงแค่พูดว่า “สวีกั๋วหมิงวางยาฉินเซียว เขากับสวีหว่านหนิงก็เลยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน”

จ้าวจวิ้นโจวหัวเราะเยาะออกมา “อ๋อเหรอ? แล้วยังไงต่อล่ะ”

“พวกเราได้เซ็นใบหย่าแล้ว”