ตอนที่ 8 พูดจริงหรือลองใจ

เสียงนาฬิกาปลุกในตอนเช้าดังขึ้นภายในห้องของวาโย เธอรีบควานหาและปิดเสียงพร้อมกับเอาหน้าซุกไปใต้ผ้าห่มอุ่นๆ เพราะยังไม่อยากตื่น เธอค่อยๆ ลุกขึ้นมา

“โอ๊ย ปวดหัวชะมัด เมื่อคืนดื่มไปเยอะด้วย” เธอหรี่ตามองสำรวจไปภายในห้องและสำรวจตัวเองก็เห็นเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ วางอยู่ที่ปลายเท้าของเธอ หน่วยประมวลผลในสมองของเธอก็ค่อยๆ ประมวลภาพทีละเหตุการณ์กับเรื่องเมื่อคืน

“กรี๊ดดดดด” วาโยกรีดร้องลั่นจนสุดเสียง 

“เมื่อคืน เมื่อคืนนี้” เธอรีบลุกไปหยิบเสื้อคลุมสีดำตัวโคร่งมาดู พลิกไปมาเพื่อดูให้แน่ใจ

“อร๊ายยยย เมื่อคืนฉันทำอะไรลงไปต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ฝันไป! ฉันแค่ฝันไปเท่านั้น” เธอล้มตัวลงนอนต่อแต่ก็ต้องลุกดีดตัวขึ้นมาหยิบเสื้อตัวใหญ่มาดูอีกครั้ง

“ตายแน่ๆ ฉัน ทำไมเมาแล้วเรื้อนแบบนี้” หญิงสาวนั่งกุมขมับ เพราะทั้งปวดหัวจะระเบิดแถมยังไปก่อเรื่องไว้เมื่อคืนอีก จะทำยังไงดี ไม่น่าเมาขนาดนั้นเลย

วันนี้กับการเรียนเธอแทบไม่ได้ฟังที่อาจารย์สอนเลย สมาธิไม่มีแถมยังนั่งเหม่อลอยอีก เพราะมัวแต่นึกถึงเรื่องนั้น 

เธอกล้ามากนะที่เมาแล้วไปหาผู้ชาย แล้วไม่ใช่ใครที่ไหนกลับเป็นไอดอลที่เธอชอบอีก ใครก็อยากดูดี ดูน่ารักในสายตาของคนที่เราชอบไม่ใช่เหรอ นี่อะไรกลับไปเคาะประตูห้องของเขา 

เธอคิดไม่ตกกับเรื่องนี้จริงๆ จะหายไปเฉยๆ โดยที่ไม่ขอโทษเขาสักหน่อยเหรอ อย่างน้อยก็น่าจะส่งข้อความไปขอโทษพี่ต้าก็ยังดี เริ่มจากสารภาพว่าแชตที่ส่งหาเขาคือเธอเอง

“เธอต้องยอมรับความจริงนะวาโยว่าเธอน่ะคือแฟนคลับของเขา” บอกเขาไปตรงๆ ว่าแอคเคาท์ที่ชื่อมายต้าคือเธอเอง ไม่รีรอให้คิดซ้ำกลับไปกลับมา เธอรีบส่งข้อความหาเขาในทันที

‘หนูเองนะพี่ต้า วาโยเอง หนูไม่อยากโกหกพี่อีกแล้วจริงๆ หนูคือแฟนคลับของพี่ แต่ก็อายเกินที่จะบอกตรงๆ พี่ก็รู้ว่าหนูชอบพี่มากแค่ไหน ขอโทษเรื่องเมื่อคืนด้วยนะคะ’ 

ไม่กี่นาทีมันก็ขึ้นว่าอ่าน

‘จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ’ พี่ต้าพิมพ์กลับมาหาเธอ

‘จำได้ว่า หนูไปเคาะประตูห้องของพี่ แล้วพี่ก็เอาเสื้อของพี่มาใส่ให้หนูแล้วก็บอกจะมาส่ง ขอโทษนะคะที่รบกวนเวลาของพี่’ 

เขาเปิดอ่านแล้วก็เงียบไปหลายนาที จนเธอต้องแกล้งชวนคุยอย่างอื่นเพราะอยากรู้ว่าเขาจะต่อว่าเธอมากแค่ไหน กับเรื่องเมื่อคืน 

‘พี่ต้าไม่แปลกใจเหรอคะ ที่แอคเคาท์นี้คือหนู’ 

‘รู้ตั้งแต่ วันที่อยู่เชียงใหม่แล้ว ตอนที่โทรศัพท์คุณอยู่กับผม เห็นแจ้งเตือนเข้าจากแชทของคุณเลยเห็นชื่อพอดี’ 

ยิ่งเขาพิมพ์กลับมานิ่งๆ แบบนี้ยิ่งใจไม่ดี เธอกลัวว่าจะทำให้เขารำคาญเลยไม่ได้พิมพ์อะไรกลับไป นอกจากขอโทษจากใจนะคะ พร้อมอิโมจิยกมือไหว้

‘มะรืนว่างไหม ตอนเย็นมาเจอกันหน่อย’ เขาพิมพ์กลับมาแค่นั้น แต่มันทำให้เธอยิ้มได้ในทันที นี่อาจจะเป็นยิ้มแรกของวันนี้ของเธอเลยทีเดียว

‘ว่างค่ะ’ เธอไม่ถามเขาว่าทำไมถึงนัดเธอ เพราะเหมือนว่าจะแล้วแต่เขาเท่านั้น เธอยังไงก็ได้หมดแหละ

‘จะนัดอีกทีนะ’

‘ค่ะ พี่ต้า’ 

พร้อมส่งอิโมจิยิ้มไปให้เขา ตอนนี้ใจเธอมันมีความสุขสุดๆ ที่เขานัดเจอเธอ แต่อีกใจก็กังวลว่าทำไมเขาถึงนัดเจอเธอล่ะ มันเลยกลายเป็นว่าสุขไม่สุด ทุกข์ไม่เต็มที่จริงๆ

วันนี้ทั้งวันเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตลอดเกือบทุกห้านาทีเพราะกลัวว่าพี่ต้าจะส่งข้อความมาแล้วเธอไม่ได้ยิน แต่แล้วสิ่งที่เธอรอคอยก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ พี่ต้าส่งข้อความแชทมาให้เธอ

‘วันนี้ทุ่มครึ่ง เอาเสื้อมาคืนผมที่คอนโดด้วย’ อ๋อ ใช่สิเขาคงอยากได้เสื้อคืนแบรนด์เนมราคาแพงซะด้วยสิเธอลืมเรื่องนี้ได้ยังไง แทนที่จะเอ่ยปากเอาไปคืนเขา จนเขาต้องออกปากทวงกับเธอเองใช้ไม่ได้จริงๆ เลยวาโย

‘ ได้ค่ะพี่ต้า หนูจะซักให้สะอาดเลย’ 

‘ไม่ต้องซักเดี๋ยวทำเอง’ เขาคงกลัวว่าเธอจะทำเสื้อผ้าของเขาเสียทรงหรอกมั้ง แต่ไม่เป็นไรหรอกเสื้อก็ไม่ได้เลอะแล้วก็ไม่ได้เหม็นแถมยังมีกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของเขาติดมาอีกด้วย 

 เธอไปถึงคอนโดของเขาประมาณหนึ่งทุ่มก็เลยจอดรถนั่งรอตากแอร์แถวๆนั้น เธอใส่หมวกแก๊ปเพื่อเก็บผมเพราะกลัวว่าคนอื่นจะมาเห็นเธอเข้าแล้วกลัวเขาจะเป็นข่าวไม่ดีด้วย เลยนึกขึ้นได้ว่า ทำไมเขาไม่ลงมาเอาเสื้อเองที่รถล่ะ 

เธอจึงส่งข้อความกลับไป พร้อมกับบอกตำแหน่งที่จอดรถของเธอให้เขา ภายใต้หลังคาขนาดไม่ใหญ่มากมีรถยนต์จอดหลายคันเรียงรายห่างจากประตูทางเข้าไปภายในตึกไม่ไกลมากนัก

เขาอ่านแล้วไม่ตอบ สรุปคือยังไงหรือว่าเขายุ่งอยู่ จึงส่งไปถามเขาอีกครั้ง

สักพักเขาก็เดินมาเปิดประตูรถของเธอแล้วขึ้นมานั่ง 

“พี่ต้า” เธอตะลึงนิดหน่อยไม่คิดว่าเขาจะมาเร็วขนาดนี้

“ทำไมไม่ขึ้นไปข้างบน อยู่ตรงนี้ยิ่งเป็นเป้าสายตา” เขาพูดหน้านิ่งๆ

“แป๊บเดียวค่ะ นี่ค่ะเสื้อของพี่ขอบคุณนะคะที่พาหนูไปส่งถึงที่อย่างปลอดภัย” หญิงสาวพูดยิ้มแย้ม

“ปลอดภัยเหรอ” เขายิ้มมุมปาก

“ค่ะ ปลอดภัย มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามสีหน้างงๆ

“คงจำไม่ได้จริงๆ งั้นก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องพูดอะไรมาก”

“คะ พี่อยากพูดมากกับหนูก็ได้นะคะ หนูฟังได้หมดไม่มีบ่นสักคำ” เธอยิ้มหวานส่งสายตาเป็นประกายที่มันปิดไม่มิดว่าเธอชอบเขามากถึงมากที่สุดจนเก็บไว้ไม่อยู่ 

เขาจ้องมองริมฝีปากของเธอแล้วเผลอเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างลืมตัว เลยทำให้หญิงสาวมองริมฝีปากของเขาเช่นกัน แล้วภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนก็ผุดขึ้นมา 

ภาพที่เธอดึงเขาเข้ามาในห้องรวมถึงภาพที่เขาจูบเธออยู่บนเตียงนอนนุ่มนั่น เธอทำหน้าตาเหวอ ตาโตพร้อมกับเอามือปิดปากของตัวเองอย่างอดกลั้นเพราะอยากจะร้องกรี๊ดขึ้นมาทันที

“อย่าบอกนะคืนก่อนนั้น พี่ต้ากับหนู…” เธอพูดทิ้งท้ายไว้ เขาพยักหน้าขึ้นลง

“อือ จำได้แล้วเหรอ” เขาตอบนิ่งๆ แต่สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอตลอด เพื่อรอว่าเธอจะทำยังไงต่อไป

“แต่พี่ ไม่ได้ล่วงเกิน หนูใช่ไหม” เธอเอามือปิดหน้าอกของตัวเอง

“แต่คุณก็อยากให้ผมล่วงเกินอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ถึงเมาแล้วขึ้นไปหาผมถึงห้องอย่างนั้น”

“พี่ต้า! “ เธอเรียกเขาอย่างผิดหวัง 

“ถึงหนูจะชอบพี่ต้า แต่ก็ไม่เคยคิดจะอ่อยหรือให้ท่าอะไรพี่เลยนะ หนูแค่ชอบพี่จริงๆ เพราะหนูคิดว่าพี่ต้าไว้ใจได้” 

“ฮึๆ คุณมองผมดีเกินไปแล้ว ผมก็เป็นคนมีตัณหา ราคะเหมือนกับผู้ชายคนอื่น แล้วคุณคิดว่าผมเป็นไอดอลจะไม่มีอารมณ์ทางเพศหรือไง เวลามีผู้หญิงเมามาออดอ้อนคลอเคลียแบบคืนนั้น” เขายื่นหน้าไปใกล้ๆ เธอด้วยสายตาขบขัน

“แต่พี่ต้า ยังไม่ได้ทำอะไรหนูใช่ไหมคะ ตอบมาก่อน” เธอหน้าเสีย

“ไม่รู้ตัวเหรอ หรือว่าไม่เคยมีอะไรกับใครแบบที่เคยบอกไว้จริงๆ” เขาเลิกคิ้วถามยิ้มกวนๆ

“พี่ต้า!” เธอเรียกเขาลั่นรถ 

“แสดงว่าไม่เคยมีอะไรกับใครจริงๆ สินะ เก็บไว้ให้ผมเหรอ เอ้ย! เก็บไว้ให้พี่เหรอ” เขารีบเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองเพราะคงอยากจะสนิทกับเธอเข้าจริงๆ

หญิงสาวโกรธจัดไม่คิดว่าคนที่เธอชอบจะพูดจาดูถูกเธอขนาดนี้ เขามีนิสัยเสียแบบนี้เหรอ

“เอาเสื้อพี่คืนไป แล้วลงจากรถไปเลย วันนี้หนูจะไม่ถือสากับคำพูดของพี่เพราะวันนั้นหนูเป็นฝ่ายไปหาพี่เอง” ก็สมควรที่เขาจะพูดแบบนี้กับเธอ

“ขึ้นไปข้างบนกับพี่ไหมวาโย ไม่อยากรู้เหรอ” เขาส่งสายตาเป็นประกายให้เธออีกครั้ง

“อยากรู้อะไรคะ”

“ก็อยากรู้ ว่าทำไมพี่ถึงชื่อต้า ต้าที่แปลว่าใหญ่ในภาษาจีนไง” เขาพยักพเยิดหน้าชวนเธอขึ้นไปข้างบนห้องเขา

“หนูไม่ตลกนะพี่ ไม่ขำด้วย พี่กำลังดูถูกความรักของหนูอยู่ ลงไปเลยนะ”

“โอเคๆ รู้แล้ว แล้วครั้งหน้าก็อย่าไปเมาแบบนี้กับใครล่ะ รู้ไหมว่ามันอันตรายถ้าวันนั้นไม่ใช่พี่ เธอจะเป็นยังไง พี่ก็ไม่ได้ว่าตัวเองดีนักหรอก พอมันมีอารมณ์ขึ้นมาก็หน้ามืดเหมือนกันนะ ระวังไว้หน่อยก็ดี” เธอฟังเขาพูดก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน

“เมื่อกี้พี่ยังพูดจาดูถูกหนูอยู่เลย”

“ขอโทษแล้วกัน พี่แค่อยากให้เธอกลัวพี่ก็แค่นั้น จะได้ไม่ต้องไปเมาปล่อยตัวแบบนี้ไง ยังไงเธอก็น้องไอ่สินมัน พี่ไม่ทำอะไรหรอกถ้าเธอไม่ยอม”

“พี่ต้าถ้าเป็นแบบนี้หนูจะไม่ชอบพี่แล้วนะ ไม่รู้ว่าอันไหนพูดจริงพูดเล่นกันแน่” เพราะเธอเองก็เริ่มสับสนแล้วเหมือนกัน บางทีเหมือนห่วงใยแต่บางที่อยากเหมือนลองใจเธอ

พี่ต้าหยิบถุงกระดาษใส่เสื้อที่เธอส่งให้เขาแล้วเปิดประตูลงรถไป โดยที่สายตาของหญิงสาวยังคงจับจ้องมองแผ่นหลังของเขาจนลับหายไปกับความมืดสลับกับแสงสว่างของไฟดวงสีส้มที่ติดอยู่ใกล้ทางเดิน ตรงทางที่เขาเดินเข้าไปในตัวคอนโด 

เพราะจุดที่เธอจอดรถอยู่นี้เป็นที่จอดรถเสริมของคนที่อยู่คอนโดนี้เท่านั้น พี่ต้าน่าจะจอดรถอยู่ข้างในที่เขาเตรียมไว้ให้มากกว่า เพราะเหมือนเธอจำได้ว่าลงลิฟท์มาแป๊บเดียวก็เดินถึงรถยนต์ของเขาแล้ว