ความปั่นป่วน

"ถึงพี่จะว่ากระนั้น ข้าก็ต้องขอบน้ำใจพี่ ที่พี่ได้ช่วยข้าหลายครั้งหลายครา" ระย้าแก้วเอ่ยคำขอบคุณ ไอ้สิงห์

"ทูนหัวของบ่าว เรากับเรือนกันเถิดหนาอย่าอยู่ตรงนี้ให้เสียเวลาเลย นี่ก็ดูท่าอีกมินานฝนก็คงจะตก" อีแตงข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของระย้าแก้วรีบพูดแทนผู้เป็นนาย

สองเท้าก้าวเดินออกอย่างมั่นใจ ว่าจะไม่หันกลับไปมองไอ้สิงห์ เพราะหากระย้าแก้วหันกลับไป น้ำตาคงได้อาบสองแก้มเป็นแน่

"คุณหนูอย่าร้องไห้เลยหนา อย่าให้ผู้ใดเห็นน้ำตาของคุณหนูอีกต่อไปคุณหนูของบ่าวเข้มแข็ง"

"ข้าขอบน้ำใจพี่แตง ยิ่งนักที่อยู่เป็นเพื่อนข้าเสมอ"

อีแตงรีบประคองร่างอรชรของระย้าแก้ว นายทูนหัวที่มันรักหนักหนา มาให้พ้นจากตลาด ลัดเลาะมาจนถึงน้ำตกท้ายหมู่บ้าน ทางผ่านกลับบ้านของระย้าแก้วซึ่งน้ำตกกับบ้านของระย้าแก้วห่างกันไม่ถึงห้าสิบก้าว เรียกว่าใกล้มาก

"พี่แตงไปที่เรือนก่อนเถิดหนา ข้าขอนั่งเล่นที่ชิงช้าเถาวัลย์สักครู่" หากข้าสบายใจขึ้นข้าจักได้กลับเข้าเรือน

"คุณหนูจะเอาเยี่ยงนั้นก็ได้เจ้าค่ะ แต่อย่านานนักหนานะเจ้าคะ หากแม่นายศรีไพรตามหา บ่าวจักถูกเฆี่ยนหลังลายเป็นแน่"

"มินานดอกพี่แตง หากข้าสบายใจขึ้น ข้าจะรีบกลับเรือนทันที"

อีแตงรีบเดินกลับเข้าเรือน เพื่อไปเตรียมสำรับอาหารให้กับระย้าแก้ว ต่อให้ระย้าแก้วกลับเข้าไปเรือนตอนนี้ ก็คงหนีไม่พ้นโดนแม่นายศรีนวลเอ็ดเป็นแน่

เหตุเพราะกลับมาทีไร ก็หนีไม่พ้นจักต้องร้องไห้กลับมาทุกครา เหตุเดียวที่ทำให้ระย้าแก้วร้องไห้ได้นั้นก็คือเรื่องของไอ้สิงห์ผู้เดียวเท่านั้น

ไอ้สิงห์ที่พยายามจะสลัดจันทร์แรม ให้พ้นทางเสียทีเพราะตั้งแต่คบกัน มาไปมาหาสู่กับนาง นางเริ่มมีอาการแสดง ความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ หึงหวงไอ้สิงห์กับสตรีนางอื่นไปทั่ว

จนไอ้สิงห์รู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจแต่ก็ยังมิได้ตัดขาดนางจันทร์แรมเสียทั้งหมด

"พี่สิงห์ไปเดินดูของอย่างอื่น เป็นเพื่อนข้าหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ นานๆข้าจะมาตลาดเสียที"นางจันทร์แรมใช้สองมือควงแขนของไอ้สิงห์

"จันทร์แรม เจ้าอย่าทำเยี่ยงนี้เลย นี่มันกลางตลาดหากคนอื่นพากันเอาไปพูด เจ้าจะเสียหายได้หนาปล่อยแขนพี่เถิด" ไอ้สิงห์รีบเอ่ยห้ามปาม

"ใครจะพูดเยี่ยงไร ก็ช่างหัวมันปะไรเล่า ก็ข้ารักพี่ พี่ก็รักข้ามิใช่หรือ ข้าจะสนใจผู้อื่นไปใย"

ไอ้สิงห์ที่นับวัน ได้ฟังคำพูดของจันทร์แรม ราวกับแม่หญิงตลาด ที่มิได้ผ่านการอบรมกุลสตรีใด ๆ มาเลย นับวันยิ่งทำให้ไอ้สิงห์อยากจะตีตัวออกห่าง

มันคงจะจริงอย่างที่ไอ้ดำได้พูดกล่าวเตือนเขาก่อนหน้านี้เป็นแน่ แต่หากเขายังมิได้เห็นกับตาเขาก็มีอาจจะตัดนางจันทร์แรมไปได้

"พี่สิงห์ พี่สิงห์ ..!! ไอ้เผือกควายตัวโปรดของพี่มันกำลังจะคลอดลูกนะพี่รีบกลับไปดูเถิด"

เสียงไอ้ดำตะโกนลั่นตลาดโวยวายเรียกไอ้สิงห์ให้รีบกลับไปดูอีเผือก

"มึงว่ากระไรหนาไอ้ดำ..!" ไอ้สิงห์แกล้งทวนคำของไอ้ดำทันทีเพราะมันก็กำลังหาข้ออ้างที่จะไม่อยู่กับนางจันทร์แรม

"อีเผือกกำลังจะคลอดลูกข้าเลยอยากให้พี่ไปดู"

"ได้สิ งั้นมึงกับกูไปกันเลย"

"แม่จันทร์ข้าต้องขอตัวก่อนหนา" พูดจบไอ้สิงห์ก็ใช้มือหนาแกะมือเรียวของนางจันทร์แรมที่เกาะแขนของเขาออกอย่างไม่ใยดี

ไอ้ดำและไอ้สิงห์รีบวิ่งมาจนพ้นจากตลาดก็ไกลโขอยู่ไอ้สิงห์หยุดพักและหรี่ตา หันกลับไปมองที่ไอ้ดำยังเจ้าเล่ห์

"มึงโกหกกูใช่หรือไม่ไอ้ดำ อีเผือกมันต้องคลอดลูกอีกตั้ง 2-3 เพลาถึงจะออกลูก"

"แห่ ๆ พี่ก็ถ้าอุตส่าห์ทำเนียนแล้วหนาพี่ยังจับได้อีกหรือ"

"แต่ก็ขอบน้ำใจเอ็งยิ่งนัก ที่ช่วยข้าออกมาจากนางจันทร์แรม ข้าเริ่มรู้สึกเอือมระอานางเหลือทน แต่มิรู้จะสลัดนางให้ออกไปเยี่ยงไรดี" ไอ้สิงห์เองก็เริ่มจะปวดหัวกับนางจันทร์แรมขึ้นทุกวัน

"เอาไว้คาดคิดแผนเด็ด ๆ ออกเมื่อไหร่ข้าจะรีบบอกพี่หนา เพราะข่าวของนางจันทร์แรมเรื่องอื้อฉาวเต็มไปหมด"

"หากพี่จับนางได้คาหนังคาเขาสักวันหนึ่งนางจะไม่กล้ามาเข้าใกล้พี่อีกเลยเชื่อข้าเถอะ" ไอ้ดำรีบออกความคิดของตนให้กับผู้เป็นนายอย่างไอ้สิงห์

"กูก็หวังเช่นนั้น เมื่อก่อนกูไม่รู้ผีห่าซาตานตนใดบังตากูให้ไปหลงรักนางได้" ไอ้สิงห์ตัดพ้อ

"แล้วพี่จะกลับเดือนเลยหรือไม่"

"ยังหรอกเดี๋ยวกูขอไปทำกิจ ของกูสักพักกูจะรีบตามกลับไป"

พูดจบไอ้สิงห์ก็เร่งเก้าฝีเท้าไป ตรงน้ำตกหลังหมู่บ้านเพื่อไปหาระย้าแก้ว แม้มันจะไม่มีเหตุผลที่จะพบเจอระย้าแก้วก็ตาม แต่มันก็ยังต้องการไปหาหล่อน มันเดินมาได้ไม่นานนักก็มาถึงน้ำตก มันหันไปมองตรงเถาวัลย์ที่ประจำของระยะแก้วมักจะนั่งเล่นอยู่

ภาพที่มันเห็นตอนนี้คือระย้าแก้วนั่งร้องไห้ตาบวมแดงทั้งสองข้างน้ำตาหยดใส ๆ ไหลเต็มสองแก้ม

เมื่อก่อนเขาไม่เคยห่วงใยว่าระย้าแก้วจะรู้สึกเยี่ยงไรแต่เหตุใดตอนนี้เขาจึงรู้สึกเจ็บปวด และหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นระย้าแก้วจะต้องร้องไห้เพราะตน

"เอ็งจักมานั่งอ่อยเหยื่อผู้ใดเล่า"ไอ้สิงห์ที่อยากจะปลอบใจ แต่กลายเป็นประชดประชันระย้าแก้วแทนทุกครั้งอยู่ร่ำไป

"พี่สิงห์มาทำกะไรที่นี่"ระย้าแก้วที่ได้เห็นหน้าไอ้สิงห์ก็รีบเช็ดน้ำหูน้ำตาทันที

"ข้าจักมาทำกะไรมันก็เรื่องของข้า แล้วเอ็งเล่าเหตุใดมิกลับเข้าไปที่เรือน มานั่งอยู่ผู้เดียวกงนี้ รู้นึไม่ว่ามันอันตราย"

"เรื่องของข้าเถิด พี่ไปดูแลแม่จันทร์แรมของพี่ อย่ามานั่งประชดประชันข้าเยี่ยงนี้เลย"แค่นี้หัวใจก็บอบช้ำเหลือทน

"เดี๋ยวนี้เอ็งปากกล้าขึ้นเยอะนะ"

"ข้ามิได้ปากกล้า ข้าเห็นพี่เกลียดข้ายิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ ข้าก็มิรู้ว่าถ้าจะทำเยี่ยงไร ให้พี่ชอบข้าขึ้นมาบ้าง"

ไอ้สิงห์ที่ได้ยินคำสารภาพรัก จากปากของระย้าแก้วเป็นประจำ มันก็หยิ่งทรนง มักจะทำร้ายจิตใจของ ระย้าแก้วไม่ว่าจะเป็นคำพูด หรือการกระทำ มันก็ไม่เคยสนใจ มันจึงได้นึกพิเรนขึ้นมา

"หากเจ้าสามารถนั่งรอข้ากงนี้ได้จนถึงรุ่งเช้า มิไปที่ใดเลย ข้าอาจจะเห็นใจ รักเอ็งบ้างก็ได้"

ระย้าแก้วที่ได้ยินเช่นนั้น ก็มิคิดอันใดตอบตกลงทันควัน แม้เวลานี้จะโพล้เพล้ใกล้ค่ำ แลดูท่าเหมือนฝนก็กำลังจะตกลงมา

"ได้หากข้าสามารถนั่งรอพี่กงนี้ได้จนถึงรุ่งเช้าพี่สัญญาได้หรือไม่ ว่าพี่จะเลิกเกลียดข้า ไม่ถึงกับต้องรักข้าตอบกลับ แต่อย่าพูดจาทำร้ายจิตใจข้าเยี่ยงที่ผ่านมาได้หรือไม่..?" ระย้าแก้วรีบร้องขอและบอกข้อเสนอกับไอ้สิงห์

"หากเอ็งทำได้เยี่ยงปากพูด ข้าจะเลิกเกลียดเอ็ง แต่ข้าคงมิรับรักคนอย่างเอ็งดอก แลรุ่งเช้าข้าจักมารับเอ็งที่นี่ด้วยตัวเอง "พูดจบไอ้สิงห์ก็เดินจากไปโดยมิได้ไตร่ตรองว่าตนเองได้พูดสิ่งใดออกไป