เสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้วชั้นจะนอน

“นังแหนมรีบมาทำความสะอาดให้คุณเขาเร็ว”

ป้าพันรีบบอกให้แหนมมาทำความสะอาดเมื่อชายหนุ่มรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ 

“นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนะคะเดี๋ยวป้าไปเอาน้ำเย็นๆ มาให้ดื่มค่ะ” 

“ขอบคุณมากครับ”

แหนมรีบทำความสะอาดอย่างรวดเร็วตามที่เธอถนัดป้าพันเองก็เดินเข้าบ้านไปเตรียมน้ำเตรียมของว่างมาให้ชายหนุ่ม

จอมทัพเดินดูในสวนไปรอบๆ บริเวณเรื่อยๆ ทอดมองออกไปไกลสุดลูกหูลูกตาพร้อมกับลมเย็นๆ ที่พัดเอื่อยๆ ปะทะหน้าเขาเป็นระยะๆ มันทำให้รู้สึกเหมือนหลุดมาอีกโลกหนึ่งที่ปราศจากความวุ่นวายใดๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงเลือกมาอยู่ในที่แบบนี้ 

“ห้องพร้อมแล้วค่ะคุณผู้ชาย” 

“ขอบใจนะ” 

แหนมวิ่งมาบอกแล้วก็รีบวิ่งหนีไปเพราะทนมองหน้าเขานานๆ ไม่ได้มันเขินจนพูดผิดพูดถูกไปหมดดาเมจคนหล่อมันรุนแรงเกินไปสำหรับเธอ

เมื่อยามค่ำคืนมาถึงชายหนุ่มล้มตัวลงนอนด้วยความอิ่มอกอิ่มใจเพียงแค่ได้เห็นหน้าเธอเขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ยิ่งได้เห็นท้องที่นูนขึ้นมาแตกต่างจากเดิมนั้นก็ยิ่งทำให้เขาตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

ต่อให้นอนกับพื้นดินเขาก็มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ลูกใกล้เมียแบบนี้ นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแล้วก็หลับไปจากความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวัน

“พวกเราจะไม่กลับไปดูตาจอมกันจริงๆ เหรอ”

คเชนทร์พูดด้วยความอยากรู้เพราะไม่มีใครกลับไปแถมยังเปิดพูวิลล่าหลังโตแล้วเรียบร้อย รู้สึกว่าช่วงนี้ใช้ชีวิตได้ร่อนเร่กันเหลือเกินทั้งสี่คนบ้านก็ไม่กลับ งานก็ไม่ทำเอาแต่หาที่นอนที่เที่ยวไปวันๆ 

“หนูอรคงไม่ใจร้ายฆ่ามันตายหมกสวนดอกไม้หรอกน่า ให้ทั้งสองคนได้ใช้เวลาปรับตัวกันสักหน่อยดีกว่าคนแก่อย่างเราใจเย็นๆรออุ้มหลานก็พอ”

ทัศนีย์ไม่เข้าข้างลูกตัวเองสักนิดแถมยังยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีกต่างหาก 

“รีบๆ เที่ยวกันดีกว่าพวกเราอีกหน่อยหลานคลอดออกมาก็อดเที่ยวกันแล้วนะ” 

“นั่นสิๆ อย่าไปสนใจมันเลยปล่อยให้หนูอรจัดการมันไปก็แล้วกันเนอะ” “ฮ่าๆ” 

“เนอะๆ ฮ่าๆๆๆๆ “

เสียงชนแก้วหัวเราะชอบใจดังลั่นบ้าน ช่างเป็นช่วงชีวิตของคนแก่ที่มีความสุขเสียจริงๆ 

เช้าวันต่อมา 

วันนี้วิวดอกไม้ที่คนท้องชอบดูในตอนเช้านั้นเปลี่ยนไปมีคนที่เธอไม่ชอบขี้หน้ากำลังยืนรดน้ำดอกไม้ตั้งแต่เช้าตรู่ ชุดคนทำสวนก็เหมาะกับเขาดีไม่น้อย 

แต่เห็นอย่างนั้นอรฤดีก็หมดอารมณ์ชมวิวเดินกลับเข้าบ้านไปทันที 

“เข้ามาเร็วจังค่ะ ไม่ชมสวนแล้วเหรอคะ” 

ป้าพันเอ่ยถามพร้อมกับยกมื้อเช้ามาเสริฟทันที

“หอมจังเลยค่ะ” 

“ใช่ไหมคะ ทานเยอะๆ นะคะ คุณหนูในท้องจะได้แข็งแรง”

“อื้มมม  อร่อยจังเลยค่ะ” 

“ชอบใช่ไหมคะ คุณผู้ชายต้องดีใจมากแน่ๆ เลยค่ะอุส่าห์ตื่นมาเข้าครัวทำเองกับมือเลยนะคะ” 

“แค่กๆ อะไรนะคะป้าพัน ใครเป็นคนทำนะคะ” 

“ผมเอง.. ก็คุณบอกให้ผมพิสูจน์ว่าผมพร้อมจะเป็นพ่อคนหรือเปล่าต่อไปนี้ผมจะทำมื้อเช้าให้ลูกทานทุกวัน”

“แต่ชั้น” 

“ผมทำให้ลูก”

ช่วงบ่าย.. 

“ผมซักผ้าให้ลูก”

ช่วงเย็น

“ผมเอานมอุ่นๆ มาให้ลูก” 

ไม่ว่าจอมทัพจะทำอะไรก็ดูทุกคนจะเห็นดีเห็นงามไปด้วยซะหมดทุกอย่างเปิดทางให้กันแบบสุดๆ แต่ถึงอย่างนั้นอรฤดีก็ยังไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ 

ก้อก ก้อก ก้อก 

“นี่คุณมาทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” 

“ผมไม่ได้มาหาคุณผมมาบอกฝันดีลูกผม”

พูดจบเขาก็ตีหน้ามึนเดินดุ่มๆ เข้ามาย่อตัวลงคุกเข่ากับพื้นแล้วลูบท้องเธอเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปจูบด้วยความอ่อนโยนโดยไม่ลืมที่จะสูดหอมกลิ่นกายเธอที่เขาโหยหาเหลือเกินแต่จะทำโจ่งแจ้งก็ไม่ได้เดี๋ยวจะเป็นเรื่องขึ้นมา 

“เสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้วชั้นจะนอน” 

คนตัวสูงไม่ได้พูดอะไรอีก เขายอมทำตามที่เธอบอกอย่างว่าง่ายแล้วเดินออกไปเงียบๆ 

“สู้ๆ นะคะคุณผู้ชาย ป้าเอาใจช่วยค่ะ” 

ป้าพันพูดให้กำลังชายหนุ่มก่อนจะเดินออกจากบ้านไปนอนที่ห้องเก็บของเหมือนเดิม 

เขาก็หันมายิ้มตอบกลับแต่รอยยิ้มในวันนี้ของเขานั้นมันเต็มไปด้วยความสุขอย่างบอกไม่ถูกแววตาของเขาไม่ได้เศร้าเหมือนวันแรกอีกแล้ว .. 

เช้าวันต่อมา 

อาหารเพื่อสุขภาพถูกวางไว้ตรงหน้าเธอด้วยมือของเขาและยังยืนมองเธอแทบไม่ละสายตาอีกต่างหาก 

“จะมองอะไรขนาดนั้นใครมันจะไปกินลง มีอะไรทำก็ไปทำสิเข้ามายืนในบ้านทำไม” 

เขายิ้มๆ กับท่าทางและคำพูดของเธอมันดูน่ารักเกินกว่าที่จะโกรธได้ลงแถมยังน่าจับมาหอมแก้มเลยจริงๆ ตอนที่งอนๆ แบบนี้ 

“อุก..อึก อ้วกกกกก อ้วกกกก” 

ยังไม่ทันที่เขาจะได้เดินออกไปหรือพูดอะไรอยู่ๆ ก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาเอาอีกแล้วววอาการมาอีกแล้วสินะ

“นี่คุณ..”

อรฤดีรีบลุกขึ้นเมื่อเห็นคนตรงหน้าอาการไม่ดี ทั้งป้าพันและแหนมก็รีบวิ่งเข้าไปดูในทันที 

“เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะคุณผู้ชาย หน้าซีดไปหมดแล้วค่ะ” 

แหนมรีบเอายามาให้พร้อมกับถือถุงเตรียมรอรอบสอง 

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร” 

เมื่อได้ยินอย่างนั้นอรฤดีก็นั่งลงที่โต๊ะเหมือนเดิมไม่สนใจเขาอีก 

“ไปนอนพักก่อนนะคะเดี๋ยวป้าเอาเกลือแร่ไปให้ค่ะ” 

จอมทัพพยักหน้ารับแล้วรีบเดินกลับไปที่ห้องตัวเองเมื่อไปถึงก็รีบหยิบเอาเสื้อของอรฤดีที่แอบหยิบมาวันที่ซักผ้าให้เธอเอาขึ้นมาดมสูดหายใจเข้าจนเต็มปอดไปหลายฟอดอาการวิงเวียน คลื่นไส้ก็ค่อยๆ บรรเทาลง 

เพียงแค่ได้ดมกลิ่นเธอเขาก็มีเรี่ยวมีแรงอยากออกไปทำสวนในทันที..ไม่ใช่ขยันอะไรหรอก แต่สวนตรงที่เขาทำมันตรงกับห้องของเธอและนั่นทำให้เขาได้เห็นได้แอบมองเธอทั้งวันมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ 

“คงจะเหนื่อยมากนะคะ คุณเขาตื่นมาทำงานเองทุกอย่างตั้งแต่เช้าเลยค่ะไม่เคยบ่นเลยสักคำคุณอรจะไม่ไปดูหน่อยเหรอคะ” 

ป้าพันถือขนมเค้กที่อรฤดีชอบมาให้เป็นของว่างแล้วถือโอกาสช่วยพูดให้จอมทัพทันที 

“ป่วยก็ไปหาหมอสิคะ ทนไม่ไหวก็กลับบ้านไปอรก็ไม่ได้ห้ามอะไรเค้านี่คะ” 

นอกจากจะไม่มีเยื่อใยแล้วก็ยังเฉยชามากจนป้าพันไม่รู้จะช่วยพูดอะไรต่อเลยทีเดียว

และหลังจากนั้นในทุกๆ วันหลังจากที่เตรียมมื้อเช้าไว้ให้เธอแล้วเขาก็จะถือจอบเข้าสวนไปช่วยคนงานปลูกดอกไม้รดน้ำพรวนดินหมั่นดูแลให้ออกดอกมาให้เธอได้ตื่นมาพบกอดดอกไม้สวยๆ ในทุกๆ เช้า .. ซักผ้าให้เธอและยังเริ่มจัดเตรียมอุปกรณ์ข้าวของเครื่องใช้เด็กอ่อนด้วยตัวเอง 

ยิ่งเธอท้องแก่ขึ้นทุกวันเขาก็ยิ่งคอยดูแลใส่ใจใกล้ชิดทุกอย่างสม่ำเสมอจนเป็นเวลาผ่านมาสองเดือนกว่าแล้วที่เขาอยู่ที่บ้านสวนแห่งนี้กับเธอ.. ตอนนี้ท้องเธอโตขึ้นมาก..