คุณกับลูกปลอดภัยดีใช่ไหม

การกระทำดูแลเอาใจใส่ของเขาการเป็นกิจวัตรประจําวันที่ไม่ว่าจะเป็นเธอและเขาต่างคุ้นชินแม้ดูเหมือนจะหมางเมินอยู่บ้างเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ยังตีหน้ามึนไปเรื่อยๆ ไม่สนใจและยังมีป้าพันคอยเป็นกำลังใจสำคัญคอยช่วยเหลือทำให้ทุกอย่างดูราบรื่นไปได้ด้วยดีขึ้นทุกวันๆ แม้เขาจะยังคงได้นอนที่ห้องเก็บของหลังบ้านเหมือนเดิม … 

“เห้ยบ้านนี้แหละมีแต่ผู้หญิงกับคนแก่ ป่านนี้คนงานกลับไปหมดแล้วทางสะดวกเว้ย” 

เด็กแว้นสองคนที่ต้องการเงินคอยซุ่มดูอยู่หลายวันตั้งใจจะเข้ามาขโมยเงินหรือของมีค่าเอาไปใช้กินใช้เที่ยว หลังจากที่ดูลาดเลามานานพอสมควรวันนี้ก็ตัดสินใจลงมือ.. 

“แล้วถ้ามีคนขัดขืนจะให้ทำยังไงวะ” 

“ก็ตบให้กลิ้งไปดิ่วะ ให้มันรู้ซะบ้างแต่พวกมันคงไม่กล้าหรอกมีแต่ผู้หญิงท้องกับคนแก่นี่หว่า” 

“อีคนท้องเป็นเจ้าของบ้านห้องมันน่าจะมีเงินเก็บไว้ แอบเข้าไปให้เงียบๆ อย่าให้อีแก่นั่นรู้จะได้จบงานไวๆ เข้าใจไหม” 

“เออๆ รู้แล้วน่า มึงนั่นแหละอย่าพลั้งมือทำให้เป็นเรื่องใหญ่ก็แล้วกัน”

“พูดมา! ไปได้แแล้วๆ”

เมื่อตกลงกันได้ บอกแผนการกันเสร็จสรรพแจ็กและเจก็ค่อยๆ ย่องเข้าไปในบ้านและเดินเลาะไปยังห้องที่คิดว่าเป็นห้องของอรฤดี 

แกร่ก..แกร่ก กึก กึก กึก “ใคร ใครน่ะ!” 

เสียงพยายามงัดประตูดังขึ้นผิดสังเกตทำเอาคนท้องที่นอนไม่ค่อยสบายตัวตื่นขึ้นมาในทันที 

“ป้าพัน แหนม มีใครอยู่ข้างนอกไหม ป้าพัน” 

เมื่อรู้สึกถึงความไม่ปกติอรฤดีก็ตะโกนเรียกเสียงดังในทันทีพร้อมกับพยายามดันตัวเองลุกขึ้นช้าๆ ไปด้วย 

“เห้ยมันตื่นแล้วโว้ยเร็วๆ สิ” 

“เอองั้นก็เข้าไปเลยไม่ต้องสนใจเหี้ยอะไรแล้วแค่คนท้อง”

“กรี้ดดดดโจรรรร! ช่วยด้วยยโรจเข้าบ้านนน!” 

“หุบปากนะมึงอีนี่เดี๋ยวกูตบปากเลยแม่งเอาเงินมา!” 

เจที่ปีนหน้าต่างเข้ามาได้ก่อนก็เดินตรงปรี่ไปหาอรฤดีแล้วง้างมือทำท่าจะตบเธอเพื่อขู่ให้เธอหยุดร้อง 

“เงินอยู่ไหนมึงซ่อนเงินไว้ที่ไหนถ้าไม่อยากเจ็บตัวเอาเงินมาเดี๋ยวนี้!” 

อรฤดีพยายามมองออกไปข้างนอกว่ามีใครได้ยินเสียงเธอไหมแต่ก็ไม่มีใครเข้ามาเลย แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะคนที่บอกว่าจะดูแลเธอ .. 

!กูบอกให้เอาเงินมาไงอีฉิบหายเดี๋ยวกูตบให้ลูกไหลแม่งเลย!” 

“ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! เห้ยไอ้เจ!” 

เสียงจอมทัพใช้ไม้หน้าสามฟาดเด็กคนหนึ่งเข้าอย่างจังจนล้มลงไปกองกับพื้น แจ็กที่กำลังง้างมือจะตบอรฤดีก็หันกลับมาด้วยความตกใจไม่คิดว่าจะมีใครเข้าขัดขวางแบบนี้

“กรี้ดดดด! คุนอรขาป้ามาช้วยแล้วค่ะ!” 

ป้าพันเปิดไฟให้สว่างแล้วคว้าไม้ไว้ในมือ

“ผลั๊วะ ๆ ๆ” 

ตอนนี้แจ็กวิ่งเข้าใส่จอมทัพอย่างไม่กลัวไม้ในมือเขาเลยสักนิดเพราะมั่นใจในฝีมือที่เคยฝึกเรียนต่อยมวยมาบ้าง 

“มาค่ะมาหาป้าค่ะ!” 

ป้าพันรีบวิ่งเข้าไปกอดอรฤดีเอาไว้แล้วพาเธอออกไปจากห้องนั้นทันที 

“มึงทำน้องกูไอ้เหี้ย! ผลั๊วะ! ๆ” 

“ตุบ ตับ ผลั๊วะๆ  โครมคราม”

เสียงทั้งสองต่อสู้กันไม่มีใครยอมใครต่างคนต่างเจ็บตัวเมื่อหันไปมองดูว่าอรฤดีออกไปจากห้องแล้วจอมทัพก็ไม่ห่วงอะไรอีกแล้ว 

แต่ไม่นานเสียงรถตำรวจที่เขาสั่งให้ป้าพันโทรไปแจ้งก่อนจะเข้ามาช่วยอรฤดีก็มาถึงทำให้ทั้งสองคนพี่น้องรีบวิ่งหนีเอาตัวรอดไปคนละทิศละทางแต่ก็ไม่รอด 

จอมทัพทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาเลือดไหลเต็มหน้าและหัวหลายจุดข้าวของในห้องแตกพังกระจัดกระจายไปหลายอย่าง 

“คุณๆ คุณเป็นยังไงบ้าง คุณ..” 

อนรฤดีรีบวิ่งเข้ามาหาคนที่เจ็บหนักสุดด้วยความกลัว ภาพในวันวานกลับมาทับซ้อนกันอีกครั้ง.. 

ในวันที่เขาเคยช่วยเธอจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด โดยไม่ห่วงตัวเองเลย.. .”ฮึก ๆ คุณตอบชั้นสิคุณ ..” 

เจ้าของใบหน้าสวยสะอื้นร้องไห้ออกมาในทันทีเมื่อร้องเรียกเท่าไหร่เขาก็ไม่ตอบแถมเลือดที่หัวก็ยังไหลออกมาเต็มไปหมด 

“คุณกับลูกปลอดภัยดีใช่ไหม” 

เขาปรือตามามองเธอที่ดูเหมือนจะเริ่มพร่าเลือนไปทุกที .. เห้อเจ็บตัวอีกแล้วตั้งแต่ครั้งนั้นรู้งี้ไปฝึกชกมวยไว้ซะก็ดี … ได้แต่คิดในใจจริงๆ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกแค่แผลหัวแตก หน้าแหกนิดหน่อยแต่มันทั้งเจ็บทั้งเหนื่อยจนไม่มีแรงจะลุกขึ้นแล้ว ทำงานในไร่มาทั้งวันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว .. 

“ชั้นไม่เป็นไร ชั้นไม่เป็นไรเลย”

เมื่อได้ยินแบบนั้นก็สบายใจแล้วก็หลับตาลงไม่ไหวแล้วคงต้องขอพักก่อน แต่คนที่ไม่รู้นี่สิ กลัวจนร้องไห้ไม่หยุด..

“คุณ คุณตื่นก่อนคุณณณ”

“หมอกำลังมาแล้วค่ะคุณอร” 

“แม่..” 

หมอปราบมาถึงก็ตกใจกับภาพตรงหน้ามากอรฤดีเองก็ดูไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่

“แม่พาอรไปนั่งก่อนครับ

ด้วยความกลัวเธอร้องไห้จนเป็นลมไปแล้ว แหนมออกไปคุยกับตำรวจอยู่ที่ข้างนอกเมื่อเสร็จำตำรวจเอาตัวไปแล้วก็รีบเข้ามาช่วยดูแลข้างใน 

ทุกอย่างดูวุ่นวายยุ่งเหยิงไปหมดกว่าจะทำแผลกว่าจะจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็ปาไปหลายชั่วโมง 

“สบายใจได้แล้วนะครับ พี่ทำแผลให้หมดแล้วให้ยาแก้ปวดไปด้วยน่าจะหลับยาวเลย เราก็พักผ่อนนะ” 

หมอปราบจัดเตรียมทุกอย่างให้เข้าที่รอบเตียงคนที่เจ็บที่นอนหลับไม่ได้สติเรียบร้อยก็มานั่งลงข้างๆ อรฤดีที่เอาแต่จ้องมองคนบนเตียงไม่ละสายตา 

“ขอบคุณมากนะคะพี่หมอ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ เค้าจะไม่เป็นอะไรไปใช่ไหมคะ” 

เธอหันมาถามหมอปราบน้ำตาคลอน่าสงสาร

“ไม่หรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นมาวิ่งได้แล้วเชื่อพี่สิ” 

“อรเชื่อพี่หมอค่ะ” 

เธอค่อยๆ ลุกข้นไปนั่งลงที่ข้างเตียงเขาแล้วกุมจับมือของเขาไว้ไม่ปล่อยเมื่อเห็นอย่างนั้นทุกคนก็พากันออกไปให้เธอได้ใช้เวลากันเพียงลำพัง 

“เราก็ต้องพักผ่อนมากๆ นะ ถ้าเป็นอะไรไปอีกคนจะแย่เอาเข้าใจไหม” 

คำพูดทิ้งท้ายจากหมอปราบก่อนจะเดินพ้นประตูห้องไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ บางอย่างที่ไม่อาจจะพูดออกไปได้ ..

“ค่ะพี่หมอ อรขอนั่งอยู่อีกแปปเดียวค่ะ” 

เมื่อเสร็จเรื่องในบ้านแล้วหมอปราบก็ขับรถออกไปที่โรงพักทันทีเด็กเปรตพวกนี้ปล่อยเอาไว้ไม่ได้ต้องสั่งสอนกันหน่อย..

“เดี๋ยวป้าเฝ้าคุณผู้ชายให้เองค่ะ คุณอรไปนอนพักผ่อนเถอะนะคะ” 

ป้าพันพูดเบาๆ เพราะไม่อยากจะให้ดังรบกวนคนป่วยมากนัก 

อรฤดีส่ายหัวเบาๆ น้ำตาใสๆ ค่อยๆ ไหลเอ่อออกมามือก็กำจับมือของอีกคนเอาไว้แน่น 

“อรกลัวค่ะ กลัวว่าเขาจะไปจากอรจริงๆ “

“คุณอรขา..ป้าขอพูดอะไรหน่อยนะคะ อย่าหาว่าป้าสอนเลย ดูสิคะคนเราจะตายจากกันตอนไหนยังไม่รู้เลยค่ะ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมากไม่มีเวลาให้เราเตรียมตัวหรอกนะคะ ถ้าวันนี้โชคไม่ดีคุณอรจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตเลยนะคะ แล้วทำไมตอนที่ยังมีเวลาเราถึงไม่ทำดีกันไว้ล่ะคะ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันเถอะค่ะ ชีวิตคู่ใครๆ ก็ต้องเจอเรื่องขัดอกขัดใจด้วยกันทั้งนั้นถ้ามัวแต่ไปเสียเวลาตรงนั้นแล้วเวลาดีๆ ที่จะเกิดขึ้นล่ะคะ.. ถ้ายังรักยังต้องการกัน.. อภัยให้กันเถอะค่ะ” 

อรฤดีปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายอีกต่อไปแล้วโผเข้ากอดป้าพันไว้แน่นเพราะเธอแท้ๆ จนทุกอย่างเกือบจะสายไปแล้ว

ป้าพันลูบหัวทุยของเธอเบาๆ ด้วยความรักและเอ็นดูก่อนจะจัดที่นอนให้เธอได้นอนเฝ้าอยู่ใกล้ๆ เขาอย่างที่ต้องการ