ไม่มีใครอยากให้ลูกขาดพ่อหรอกค่ะ

วันต่อมา 

“หน้าตาสดชื่นขึ้นนะคะวันนี้ “

พี่ปลาเอ่ยทักเมื่อเห็นจอมทัพเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารด้วยใบหน้าแจ่มใสกว่าทุกวัน 

“พี่ปลาๆ ผมเดินในสวนเห็นต้นไม้หลังบ้านตรงนั้นมีลูกเต็มเลยผมอยากลองชิมครับ” 

ไม่รู้หรอกว่าต้นอะไรแต่เห็นลูกของมันแล้วก็รู้สึกน้ำลายไหลขึ้นมาซะอย่างนั้น

“หูยยยย คุณจอมทานไม่ได้หรอกค่ะ มันเปรี้ยวววเข็ดฟันเลยนะคะ เดี๋ยวพี่ปลาไปหาดูผลไม้อย่างอื่นมาให้ดีกว่าค่ะ “

มันคือมะยมไม่รู้เกิดมาเขาจะเคยกินไหมและก็คิดว่าคนอย่างเขาน่าจะไม่ชอบแน่นอน มะยมเนี่ยนะ เห็นปกติทานแต่ผลไม้นำเข้า กับเหล้ากับเบียร์ นี่จะมาอารมณ์ไหนกันแน่ นับวันเจ้านายของเธอยิ่งเพี้ยนขึ้นทุกที เมียทิ้งนี่ทำให้คนเสียสูญไปได้ไม่น้อยเลยนะะเพิ่งเคยเจอก็วันนี้แหละ 

“ทานมื้อเช้าก่อนนะคะ ข้าวต้มปลากระพงค่ะ เดี๋ยวพี่ปลาไปเอาผลไม้มาให้นะคะ” 

จอมทัพยื่นหน้าไปดมกลิ่นข้าวต้มแล้วก็รู้สึกจะอ้วกขึ้นมาทันทีแล้วก็คิดขึ้นมาได้..​รีบหยิบชุดนอนของอรฤดีขึ้นมาดมอาการคลื่นไส้ก็ทุเลาลงแล้วตักข้าวต้มเข้าปาก จะอ้วกอีกก็ทำแบบเดิมอยู่อย่างนั้น

จนพี่ปลาที่ถือจานสตอเบอร์รี่มาเห็นชะงักไปอีกที.. ไม่ปกติ เจ้านายของเขาไม่ปกติแล้ว..​

“มาแล้วค่ะ ผลไม้อร่อยๆ แต่ไม่ค่อยหวานนะคะ” 

จอมทัพรีบดันจานข้าวต้มออกแล้วรับจานสตอเบอร์รี่ในมือพี่ปลามาทันทีแล้วหยิบเข้าปากเคี้ยวจนแก้มป่องอย่างไม่รู้สึกเปรี้ยวเลยแม้แต่น้อย 

“คะ คุณจอมคะ เปรี้ยวนะคะ” 

“เปรี้ยวอะไรครับพี่ปลา นี่กำลังอร่อยเลยมีอีกไหมครับผมอยากกินอีกเยอะๆ เลย” 

“เยอะๆ เลยเหรอคะ เอาจริงเหรอคะ” 

พี่ปลากลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก เมื่อเห็นชายหนุ่มหยิบผลไม้รสเปรี้ยวเข้าปากอย่างไม่รุ้สึกรู้สา ไหนจะเอาชุดเมียมาดมนั่นอีก…อะ เอ๊ะ หรือว่า !!! 

เมื่อถึงบางอ้อ พี่ปลาก็อยากจะลองดูว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นเป็นจริงไหม เย็นวันนั้นเธอจึงรีบออกไปตลาดเพื่อเตรียมหาซื้อของหลายๆ อย่าง 

“พี่ปลาไปไหนมาครับ มีผลไม้อีกไหม”

“มีค่ะ รอสักครู่นะคะเดี๋ยวพี่ปลาเอาขึ้นไปให้ค่ะ” 

เมื่อกลับมาถึงพี่ปลาก็เห็นเขาเดินวนอยู่ที่ครัวแล้วพอเห็นพี่ปลาจอมทัพก็รีบเดินเข้ามาหาในทันทีด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง เมื่อได้คำตอบที่ต้องการก็ยิ้มกว้างเดินขึ้นห้องของตัวเองไป 

อาการของเด็กน้อยชัดๆ 

ก้อก ก้อก ก้อก  “พี่ปลาเอาผลไม้มาให้ค่ะคุณจอม” ก้อก ก้อก ก้อก 

เคาะอยู่สักพักก็ไม่มีเสียงตอบรับพี่ปลาจึงค่อยๆ แง้มเปิดประตูเข้าไปช้าๆ แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดรีบเดินเข้าไปหาจอมทัพที่เตียงนอนทันที 

ร้องไห้ทำไมคะคุณจอมเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ให้พี่ปลาโทรเรียกหมอไหมคะ 

“ไม่ๆ ไม่ต้องครับผมแค่ดูซีรี่ย์..มันเศร้าครับ” 

ห้ะ… หนัก อาการหนักแล้วนะแบบนี้ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะดูซีรี่ย์ นี่ดูแล้วยังร้องไห้อีก อะไร้ !! 

“เออ ค่ะ งั้นพี่ปลาวางผลไม้ไว้ตรงนี้นะคะ พี่ปลาไม่กวนแล้วค่ะ” 

ในจานผลไม้มีสตอเบอร์รี่ มะม่วงดิบ ตะลิงปลิง มะขาม และกีวี่ ที่ถูกทำความสะอาดหั่นและจัดเรียงมาได้อย่างสวยงามน่ารับประทานเมื่อจอมทัพหันมาเห็นก็รีบรับจานผลไม้จากพี่ปลามาแล้วหยิบเข้าปากทันที 

น้ำตาที่ไหลเมื่อครู่แห้งหายไปแล้วตอนนี้พี่ปลาส่ายหัวแล้วยิ้มออกมาให้กับคนที่กำลังแพ้ท้องแทนเมียอย่างไม่รู้ตัว แถมยังติดกลิ่นเมียอีกต่างหาก 

หลายวันต่อมา 

พี่ปลาเห็นจอมทัพเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องแทบไม่ยอมออกไปไหนก็อดสงสัยไม่ได้จนต้องเข้าไปแอบดูเพราะกลัวชายหนุ่มจะคิดมากเพราะตอนนี้เขาเหมือนถูกทิ้งไว้ลำพัง พ่อแม่ของเขาก็แทบไม่กลับบ้านเลย 

แกร่ก.. “คุณจอมไม่ลงไปทานข้าวหน่อยเหรอคะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะคะ”

“พี่ปลา ..”

“คะคุณจอม” 

“ฮึกๆ ..ฮึก ผมคิดถึงเค้าครับ … ฮึกๆ”  

โอยยย พี่ปลายืนเหวอไปพักนึงที่ได้ยินและได้เห็นภาพตรงหน้า จอมทัพนอนสะอื้นปาดน้ำตามองออกไปนอกหน้าต่างแล้วบอกคิดถึงเมีย … จะบ้าแต่ละวันต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้หน้ออ..​

“ให้.. ให้พี่ปลาโทรไปหาคุณนายไหมคะ” 

“ไม่เอา แม่ทิ้งผมไปแล้ว แม่ก็ไม่รักผมแล้วฮึกๆ …” 

เป็นไปได้เนาะคนเรา เข้มแข็งมาได้ตั้งกี่ปี มีแฟนมาแล้วนับนิ้วไม่หมดแต่มาโดนเมียทิ้งไปแค่ไม่กี่วันนอนร้องไห้โถพ่อคุ๊ณณณ 

พี่ปลาอดที่จะสงสารเสียไม่ได้ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็เหมือนกับว่าชายหนุ่มได้กำลังชดใช้สิ่งที่ตนเองทำไว้แล้ว เธอจึงตัดสินใจที่จะบอกความลับอะไรให้เขาได้รู้… 

“คุณจอมขา.. คุณจอมต้องเข้มแข็งกว่านี่นะคะ ถ้ารักเค้าก็ไปตามง้อขอคืนดีกับเค้าสิคะ  จะมัวมานอนร้องไห้เสียใจแบบนี้เค้าไม่รู้ไม่เห็นหรอกค่ะ ไปหาเค้าไปแสดงความจริงใจต่อเค้าเลยค่ะ สู้ๆ ดูกันสักตั้งให้รู้ไปเลยค่ะ” 

“แต่ผมทำเลวกับเค้าไว้มากเลยนะครับพี่ปลา ชาตินี้เค้าคงจะไม่ให้อภัยผมอีกแล้ว” 

“ไม่ลองก็ไม่รู้นี่คะ ไม่มีใครอยากให้ลูกขาดพ่อหรอกค่ะ” 

“ห้ะ…. อะไรนะครับ เมื่อกี้พี่ปลาพูดว่าอะไรนะครับ “

“ไม่มีใครอยากให้ลูกขาดพ่อหรอกค่ะ” 

เมื่อได้ยินชัดเจนชายหนุ่มก็ดีดตัวขึ้นรีบคว้าโทรศัพท์มือถือกดโทรหาพี่เชษฐ์ในทันที 

“ฮัลโหลพี่เชษฐครับผมต้องการรู้ให้เร็วที่สุดว่าอรฤดีอยู่ที่ไหนพี่เชษฐช่วยหาให้หน่อยนะคะรับ” 

คำขอที่แสนง่ายดาย เมื่อวางสายไปไม่กี่นาที เชษฐ์ก็ส่งข้อความบอกสถานที่ ที่อยู่ พร้อมปักหมุดการเดินทางมาให้เรียบร้อย แถมยังมีรูปของพ่อและแม่ของเขายิ้มร่าจิบไวน์กันสบายใจมาให้ดูอีกต่างหาก 

ทำเอาชายหนุ่มหัวร้อนรีบเหยียบรถตรงไปที่บ้านสวนของอรฤดีในทันที 

“อะไรพ่อกับแม่ก็อยู่กับอรที่นั่นมาตลอดเลยเหรอ ทุกคนรู้แต่เขาไม่รู้เพียงคนเดียวเนี่ยยะ..เชื่อเลย!!”

หลายชั่วโมงกว่าที่รถของจอมทัพจะแล่นเข้ามาสูเขตสวนดอกไม้ของอรฤดีรถยนคันหรูสีขาวยีห้อดังจากฝั่งยุโรปค่อยๆ แล่นช้าๆ เมื่อพบกับความสวยงามของดอกไม้มากมายก่อนจะลดกระจกลงรับอากาศบริสุทธิ์จากด้านนอกอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน 

การมาของจอมทัพบรรดาพ่อๆ แม่ๆ นั้นรู้ก่อนแล้วจากเชษฐ์ที่เป็นคนรายงานให้สุเมธทราบมีเพียงอรฤดีที่ยังคงไม่รู้อยู่เพียงลำพัง 

“ถ้าเอ็งไม่โอเคก็ไม่ต้องให้ไอ้ลูกหัวแข็งนั่นมันเข้ามาก็ได้นะกูเข้าใจ” 

สุเมธเห็นรถของลูกชายตนเองกำลังแล่นเข้ามาก็หันไปพูดกับคเชนทร์และภรรยาทันที เพราะสิ่งที่ลูกของเขาทำนั้นถ้าจะไม่ได้รับการให้อภัยเขาก็เข้าใจและยอมรับ

“เห้ยย อย่าพูดอย่างนั้นสิวะไอ้เมธเผื่อวันข้างหน้าลูกกูเกิดทำอะไรที่มันร้ายแรงขึ้นมาบ้างใครจะไปรู้อนาคตได้วะ” 

คเชนทร์ตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ คนเรามันพลาดกันได้ถ้าหากจอมทัพพร้อมที่จะแก้ไขปรับตัวแล้วลูกของเขามีความสุขเขาจะไปขัดขวางได้ยังไงกัน 

“เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลูกดีกว่าค่ะ พวกเราคอยดูอยู่ห่างๆ ก็พอ”

สิริวดีพูดขึ้นบ้างคนที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กันไปตลอดยาวนานคืออรฤดีถ้าหากเธอไม่ต้องการนั่นก็เป็นสิทธิของเธอที่ทุกคนต้องยอมรับ