ชุดนี้ไม่ต้องซักนะครับ

“พ่อกับแม่ล่ะครับพี่ปลา” 

จอมทัพเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วก็มีเพียงความเงียบงันไร้ซึ่งเสียงของแม่เขาที่มักจะดังลงมาถึงชั้นล่างเวลาที่ดูรายการตลกชื่อดังช่องหนึ่ง 

“คุณๆ ทั้งสองไม่อยู่บ้านค่ะ แต่ไม่ได้แจ้งไว้ว่าจะไปที่ไหนค่ะกลับเมื่อไหร่ค่ะ” 

ชายหนุ่มกวาดสายตามองบ้านที่ว่างเปล่าและเงียบเหงานี้ด้วยหัวใจที่มันห่อเหี่ยวเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป ก่อนจะเดินขึ้นห้องของตัวเองบนชั้นสอง 

ความเหงาและความว่างเปล่าที่มันรู้สึกได้ว่าไม่เหลือใครสักคนเลยจริงๆ โดยเฉพาะสายตาของพ่อเขาที่แม้ปกติจะไม่ค่อยพูดอะไรมากมายและเป็นคนตลกใจดีแต่ตอนนี้สายตาของพ่อเขาที่มองมามันช่างเย็นชาเหลือเกิน ยิ่งแม่เขาที่เสียน้ำตาออกมาด้วยความเสียใจนี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำให้แม่ร้องไห้ออกมาแบบนั้นมันคือคำตอบว่าเขาเป็นคนที่เลว เป็นคนที่ใช้ไม่ได้เอาเสียเลย 

เมื่อเปิดโทรศัพท์มือถือก็เจอรูปของลูกปัดคนที่เราเคยรักและตั้งใจจะใช้ชีวิตร่วมกับเธอไปจนวันสุดท้าย…แต่เธอกลับโกหกหลอกลวงเขาตลอดเวลา คำพูดที่แสนหวานของเธอมันไม่มีคำไหนที่เป็นเรื่องจริงเลย.. 

สาเหตุที่ครอบครัวของเธอไม่ค่อยจะชอบลูกปัดสักเท่าไหร่นักนั่นก็เพราะว่าเรื่องเมื่อหลายปีก่อน เป็นช่วงที่เขาไปเรียนเมืองนอกได้ไม่นาน และได้เจอกับเธอ โดยที่เธอนั้นมีคู่หมั้นอยู่แล้วก็คือดนัยนั่นเอง 

แต่ด้วยความที่จอมทัพไม่รู้ว่าเธอมีคู่หมั้น และลูกปัดที่เห็นจอมทัพแล้วก็ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบเช่นกันเธอจึงปิดบังเรื่องที่มีคู่หมั้นเอาไว้ เพราะทั้งสองคนก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้เรียนด้วยกัน

แล้ววันที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนกำลังไปได้ด้วยดี ลูกปัดก็ท้องขึ้นมา ซึ้งจอมทัพค่อนข้างตกใจเพราะเขาป้องกันตลอดมีข้อสงสัยหลายอย่างจนเรื่องถึงหูผู้ใหญ่ เธอใช้การตั้งท้องมาใช้เป็นข้อได้เปรียบในการต่อรองต่างๆ แต่แม่ของจอมทัพให้คนไปสืบเรื่องราวครอบครัวเธอจึงได้รู้ว่าเธอมีคู่หมั้นอยู่แล้วและติดต่อกันอยู่ตลอดเวลาและคาดว่าเด็กในท้องก็เป็นลูกของเธอกับคู่หมั้น ไม่ใช่ลูกของจอมทัพ 

เมื่อแม่ของจอมทัพจะเปิดเผยเรื่องที่เธอโกหกเธอก็ทำแท้งในทันทีและบอกว่าเป็นอุบัติเหตุทำให้จอมทัพรู้สึกผิดมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น 

ถึงแม้แม่ของจอมทัพจะบอกความจริงแล้วแต่เขาก็ยังตัดใจไม่ได้เพราะรักลูกปัดมากเธอสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก พร้อมจะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไปด้วยความรักเขาจึงมองข้ามเรื่องเหล่านั้นไปได้อย่างง่ายดาย 

โดยไม่รู้เลยว่าลูกปัดไม่เคยห่างหายการติดต่อไปจากดนัยเลย จนได้มาเจอกันกับอรฤดีถึงจุดเริ่มต้นของเขาและเธอจะไม่ได้สวยงามราบรื่นเท่าไรนัก 

แต่การได้มีเธออยู่ข้างๆ มันทำให้เขาได้เห็นบางสิ่งบางอย่าง ความสบายใจแบบที่เขาไม่เคยได้ใครมาก่อน รอยยิ้มที่หลายๆ ครั้งเขาก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาเผลอยิ้มออมาตั้งแต่เมื่อไหร่เมื่อเธออยู่ตรงหน้าเขา 

เขาไม่เคยคิดที่จะอยากทำอะไรเพื่อเธอเลยสักนิดแต่รู้ตัวอีกทีสิ่งที่เธอชอบก็ถูกสร้างขึ้นด้วยมือของเขา รอยยิ้มของเธอที่เขาอยากจะเห็นและรักษามันไว้ … แต่เขากลับทำลายมันให้พังลงไปกับมือ 

เขาทำให้เธอเจ็บปวด แววตาที่เธอมองเขามันเต็มไปด้วยความเกลียดชังมันทำให้รู้ได้ชัดเจนเลยว่าสิ่งนี้คือความเสียใจจริงๆ มันคือความเจ็บปวดที่ทรมานเสียจนไม่รู้เลยว่าชีวิตนี้จะต้องก้าวเดินไปทางไหนต่อ 

ภาพรอยยิ้มและร้องไห้ของเธอมันคอยตามหลอกหลอนเขาแม้แต่ตอนหลับฝัน เสียงสะอื้นที่เขาไม่แม้จะสนใจฟังตอนนี้มันดังก้องชัดเจนจนเขาเผลอปาดน้ำตาตัวเองไปหลายครั้ง… 

“ผมขอโทษ … ผมขอโทษ” 

เสียงพูดแผ่วเบาดังจนแทบไม่ได้ยินจากปากคนที่ละเมอเพ้อออกมาเมื่อผล็อยหลับไปจากความเครียดและเพลียจากการคิดมาก .. แต่ใครเลยจะได้ยิน

หลายต่อหลายวันผ่านไปที่บ้านของเขาก็ยังเงียบเหงาอยู่เหมือนเคยพ่อแม่ของเขาไม่ค่อยจะอยู่บ้านเอาเสียเลย กลับมาก็แค่วันสองวันแล้วก็หายไปอีกเป็นแบบนั้นเสมอๆ 

“อ้าวลงมาแล้วเหรอคะคุณจอมวันนี้มีสเต็กที่คุณจอมชอบด้วยนะคะ พี่ปลาตั้งใจทำสุดฝือมือเลยค่ะ” 

“ดีเลยกำลังอยากทานอยู่พอดีเลยครับ” 

จอมเดินมานั่งประจำที่ของตัวเองและก็มองหาพ่อกับแม่ของตนด้วยความเคยชินถึงจะไม่มีใครเลยก็ตาม 

“อึก..อุบ อ้วกกกก  อ้วกกกก”  

“ว้ายยย เป็นอะไรไปคะคุณจอม ไม่สบายหรือเปล่าคะ” 

“พี่ปลาทำอะไรมาครับ อุกก..อ้วกกกก เหม็นมากเลยครับแค่กๆ” 

เพียงแค่พี่ปลายกจานสเต็กมาวางชายหนุ่มก็อ้วกพุ่งออกมาทันทีทำเอาพี่ปลาตกอกตกใจไปหมด ดูเหมือนว่าช่วงนี้เจ้านายของเธอจะเครียดมากจริงๆ ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังเสียสุขภาพแน่ๆ 

“ถ้างั้นพี่ปลาจะไปตักข้าวต้มมาให้นะคะ” 

จอมทัพบ้วนปาก ล้างมือเสร็จก็มานั่งที่เดิมให้ตายเถอะข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินแล้วยังมาอ้วกออกหมดไส้หมดพุงแบบนี้อีกทรมานสุดๆ ไปเลย 

นั่งคิดอะไรเพลินไปได้ไม่นานพี่ปลาก็ยกถ้วยข้าวต้มมาวางกลิ่นหอมๆ ที่ชายหนุ่มได้กลิ่นเข้าไปแล้วก็

 “อ้วกกกกแค่กๆ อุก อ้วกกกก” 

“ว้ายยคุณจอมมมม” 

ชายหนุ่มวิ่งอ้วกจนหมดเรี่ยวแรงจนต้องคลานออกจากห้องน้ำมานอนซมอยู่บนโซฟา 

พี่ปลารีบไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเหงื่อเช็ดหน้าเพิ่มความสดชื่นให้ชายหนุ่มพร้อมกับเกลือแร่แก้วโต 

“เหมือนจะตายเลย เกิดมาไม่เคยเป็นอะไรแบบนี้มาก่อนสงสัยจะเครียดมากไปหลายวันมานี้เอาแต่คิดเรื่องเดิมๆ วนไปวนมาเครียดลงกระเพราะหรือเปล่านะเรา” 

นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแล้วก็หันไปหยิบแก้วเกลือแร่มาดื่มแต่ก็สะดุดตากับถุงกระดาษสีดำที่วางอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ 

“นั่นถุงอะไรครับพี่ปลา แม่ลืมไว้เหรอ” 

“อ่อ เปล่าค่ะ อันนั้นเป็นถุงผ้าคุณอรพอดีคุณนายให้ไปทำความสะอาดบ้านน่ะค่ะ พี่เลยเอามาซักเก็บไว้ค่ะ” 

“ไหนเอามาให้ผมดูหน่อย” 

“แต่พี่ปลายังไม่ได้ซักเลยนะคะ อยู่ในตู้ตั้งหลายวันแล้วน่าจะเหม็นอับนะคะไม่เป็นไรเอามาเถอะครับพี่ปลา” 

“คะ ค่ะ” 

พี่ปลาก็ได้แต่คิดว่ายังไงก็ของเมียเค้านี่เนอะ น่าจะคิดถึงเมียนั่นแหละไม่มีออะไรหรอแล้วก็เดินไปหยิบถุงกระดาษที่มีชุดของอรฤดีอยู่เต็มถุง 

เขารับถุงมาแล้วก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่งเอนพิงโซฟาไว้เพียงแค่กลิ่นหอมจางๆ จากเสื้อผ้าก็ทำให้เขารู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที ทำให้ชายหนุ่มรีบรื้อเสื้อผ้าของเธออออกมา

“ค่อยๆ สิคะคุณจอมยังไม่มีแรงงเลยนะคะ เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปอีกหรอกค่ะ ข้างล่างมีแต่ชุดนอนค่ะ จะรื้อออกมาหรอคะ” 

พี่ปลารีบปรามไว้เพราะเขารื้อออกมาจะหมดถุงแล้วทำเหมือนหาอะไรอยู่อย่างนั้น แต่เมื่อได้ยินพี่ปลาพูดอย่างนั้นเขากลับจับถุงเทออกมาหมดเลยทันที 

“ผมเอาตัวนี้ครับ  ฟอดดดดด!  ฟอดดดดดด!”

“เอ่อออ… เอ่ออ” 

ชายหนุ่มหยิบชุดนอนสายเดี่ยวผ้าซาตินสีครีมออกมาแล้วเอาโป่ะหน้าตัวเองไว้สูดหายใจหอมชุดนอนของเมียสุดลมหายใจทำเอาที่ปลาถึงกับตกกะใจตาค้างพูดอะไรไม่ออกกับภาพตรงหน้า อยู่กันมาตั้งยี่สิบกว่าปีพึ่งจะเห็นเขาทำอะไรแบบนี้ … อันนี้คือเพ้อหาเมีย หรือคิดถึงมากเกิน หรือโรคจิต อะไรยังไงพี่ปลางง ไปหมดแล้ว 

“ชุดนี้ไม่ต้องซักนะครับ”

จอมทัพผงกหัวขึ้นมาเปิดผ้าเมียออกจากหน้าเล็กน้อยแล้วบอกกับพี่ปลาที่กำลังเก็บส่วนที่เหลือกลับใส่ถุงเหมือนเดิม 

“ค่ะ เป็นไงบ้างคะหอมชื่นใจไหม”

“สุดๆ เลยครับ หายเวียนหัวเลย ผมขออยู่แบบนี้สักพักนะครับ” 

คำถามที่ไม่คิดว่าเขาจะตอบ กลับตอบเสียงกระปรี้กระเป่าออกมาเฉยเลยทำเอาพี่ปลารีบถือถุงวิ่งหนีไปแทบไม่ทัน 

รู้แล้ววว รู้แล้วววทำไมคุณอรถึงหนีไป อีปลารู้แล้วววววว