Ep.12 เรื่องของคนสองคน (1)

“สามวันที่เค้าหายไป เธอทำไรลงไปบ้างชูใจ”

“...”

“คงไม่ได้ไปมีอะไรกับมันต่อจากมีกับเค้าใช่ปะ” ผมสบถ พ่นคำหยาบคายใส่เธออย่างทนไม่ได้พอเห็นว่าเธอได้แต่ยืนอึ้งไม่ตอบเหี้ยอะไร “มันโดนใจใช่ปะ มันดีกว่าเค้าใช่ปะ”

เพี้ยะ

ชูใจตบหน้าผมทันที นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตบผมหลังจากที่เราคบกันมาหลายปี มันไม่แรง แต่ก็ทำให้ผมรู้สึกได้

“พะ... พูดแรงไปแล้วนะโหน”

“...”

“เค้ากลับกับพันจริงๆ แต่นั่นก็เพราะว่าโหนไม่มาเจอเค้าไม่ใช่เหรอ” ผมแค่นหัวเราะออกมาเสียงดังทันที แค้นใจชิบหาย สุดท้ายเธอก็เลือกมัน

“ถ้าเธอเลือกจะไปกับมัน”

“...”

“ก็ยอมเป็นของเค้าอีกคืนได้ปะ” ผมหันกลับมามองตาเธอ คราวนี้แววตาผมวาววับไปด้วยแรงอาฆาต “แต่คราวนี้... เค้าจะปล่อยใน”

[จบพาร์ท : โหน]

เพี้ยะ

ฉันตบโหนไปอีกที ตบเพราะเขาพูดคำว่าจะปล่อยในเพราะโกรธที่ฉันกลับกับพัน

แต่ฉันพูดอะไรไม่ได้ ในเมื่อหลักฐานมันคาตา ฉันคุยกับพันลับหลังเขา มันอาจดูเหมือนนอกใจนะ แต่ฉันไม่ได้มีเจตนาจริงๆ ฉันก็แค่ปรึกษาพันเรื่องที่เขาหายไปสามวันเต็ม พันตอบกลับมาว่าเห็นเขาไปกับผู้หญิงคนอื่น

ฉันยังไม่ปักใจเชื่อ เพราะโหนรักฉันมานานขนาดนั้น แล้วก็ไม่เคยเห็นเขาจะนอกลู่นอกทางจากฉันไปไหน

แต่... ตอนนี้ฉันชักจะเชื่อแล้ว พอเขาพูดออกมาว่าจะปล่อยใน

เขาไม่คิดจะถามฉันก่อนเลยด้วยซ้ำว่าเพราะอะไร

“ปล่อยในเหมือนที่ทำกับคนอื่นอ่ะเหรอ” ฉันเม้มริมฝีปาก มองหน้าเขาอย่างผิดหวังจับใจ “ถ้าแบบนั้น... ก็ไม่น่ามามีอะไรกับเค้า แล้วบอกว่าเค้าน่ารักเลยนี่”

โหนเซไปชนกับโต๊ะด้วยแรงผลักของฉัน เขาในตอนนี้แทบประคองสติไม่อยู่ การที่เขามีคนอื่นฉันไม่เคยรู้มาก่อน ฉันไม่เคยเช็คอะไรจากเขา นั่นเพราะความที่เราเป็นเพื่อนกันมานาน ฉันเชื่อใจเขามากพอ

และคำตอบของเขา

“... ใช่”

“...”

“แล้วทำไม” ฉันสบตาเขา ในตอนนั้นตัวเองร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาเป็นคนแรกของฉัน ถึงจะไม่ใช่แฟนคนแรก แต่ก็เป็นคนแรกของทุกเรื่อง... ที่เราสัมผัสกัน มีอะไรกัน

แต่เขาเองก็ไปทำแบบนี้กับคนอื่นเหมือนกัน

ถ้าสุดท้ายเขาเองก็ไม่รักฉัน ทำไมถึงทำเพื่อฉันขนาดนั้น

“ถ้าเป็นแบบนั้น” ฉันเสียน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ โหนที่มองหน้าฉันอยู่มีแววตาที่เพิ่งรู้สึกตัว แต่มันก็สายไปแล้ว เขาพูดมันออกมาหมดแล้ว “เราก็เลิกกันเถอะนะโหน”

เขาชะงักไป เมื่อฉันตัดสินใจเป็นฝ่ายบอกลาเขาก่อน

“เค้าเองก็เสียใจ”

“...”

“แต่เค้าคงให้อภัยโหนที่ไปทำแบบนี้กับคนอื่นนอกจากเค้าไม่ได้เหมือนกัน”

โหนเซจนไปชนกับโน้ตบุ๊ค เขาเบิกตากว้าง ในขณะที่ฉันเองก็ร้องไห้ ฉันเสียใจที่เสียครั้งแรกให้เขา แล้วเขากลับมาทำแบบนี้กับฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขาหายหน้าไปไหนสามวันเต็ม แต่ที่พันบอกมันก็คงจะมีมูล ฉันไม่เคยเชื่อใครนอกจากเขา จนเขาหลุดปากพูดออกมาเอง

“ชูใจ”

“... ฮึก”

“ชูใจ เค้าไม่เอาแบบนี้ว่ะ” เขาโพล่งออกมา ร่างสูงโปร่งของโหนที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์พุ่งเข้ามารวบตัวฉันเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ฉันร้องไห้อย่างหนักกับอกของเขา แต่ก็ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว

ฉันผลักเขาออกไปทันที

“โหน พอเถอะ”

“...”

“ถ้ามีอีกคน ก็แปลว่าโหนไม่ได้รักเราจริงๆ”

ฉันเปลี่ยนสรรพนามจากคำว่าเค้าเป็นเราเหมือนก่อนหน้านั้นที่เราเคยเป็นแค่เพื่อนกัน ก่อนที่เขาจะสารภาพออกมาว่ารักฉัน ก่อนที่ฉันจะยอมคบกับเขา ก่อนที่ฉันจะยอมเสียครั้งแรกให้เขา

“อึก... ชูใจ” โหนที่เมามายพยายามจะรวบตัวฉันเข้ามากอดอยู่ท่าเดียว เขาคงครองสติไม่อยู่จนอธิบายอะไรออกมาไม่ถูก แต่ฉันไม่สามารถทนอยู่ในอ้อมแขนเขาได้อีกต่อไปแล้ว ความเสียใจ ทุกความรู้สึกที่มี ฉันเชื่อพันไปแล้วเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์

“ออกไปได้แล้ว”

“ชูใจ”

“ออกไปได้แล้วโหน!” ท้ายที่สุดฉันก็ทนไม่ไหว ฉันรั้งแขนเขาให้เดินออกไปที่หน้าประตู เปิดประตูออกแล้วผลักเขาออกไปจากห้อง โหนที่แทบไม่มีแรงขัดขืนลงไปกองกับพื้นที่หน้าประตู เขาจะหยัดตัวลุกขึ้นเพื่อพุ่งเข้าหา แต่ฉันก็รีบปิดประตูใส่หน้าเขา

ปึงๆ!

โหนทุบประตูอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ในขณะที่ฉันล้มลงไปนั่งพับเพียบกับพื้น

มากกว่าเสียใจที่ให้ครั้งแรกกับอดีตเพื่อนสนิท

นั่นคือเขาหวังแค่จะคบกับฉันเพื่อมีอะไรกันแค่นั้นเอง

[พาร์ท : โหน]

ผมฟื้นขึ้นมาอีกที ก็รู้สึกตัวว่าอยู่ใต้ตึกของชูใจ เห็นกองอ้วกตัวเองคาอยู่ในถุงพลาสติกข้างๆ

ผมเสยผมตัวเองขึ้นไป กลิ่นเบียร์หึ่งจนไม่น่าดู ก่อนที่จะหยัดกายลุกขึ้นเพื่อไปสตาร์ทรถแล้วจะขับออกไป แต่ก็เพิ่งรู้ว่าน้ำมันหมด

ผมล้มตัวลงนั่งพิงมอเตอร์ไซค์คันเก่ง จำได้ดีว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่ก็แค่ลางๆ จำได้ว่าชูใจพูดอะไรสักอย่างไปแล้วผมตอบแบบไม่คิดไปว่าใช่ แล้วทำไม แค่นั้น

จำได้แค่ว่าตัวเองแดกเบียร์ไฮเนเก้นที่แพ้ที่สุด แล้วเมามายขึ้นไปหาเธอ ไปโวยวาย ไปเห็นว่าเธอ

คุยกับไอ้พันอยู่

“เหอะ สุดท้ายก็ไม่ยืดจริงๆ ว่ะ” ผมพึมพำกับตัวเองตอนที่ล้วงบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบ แต่ไฟแช็คหล่นหายไปไหนไม่รู้ เลยได้แต่คาบมวนบุหรี่ท่ามกลางอากาศร้อนจนแทบละลาย เผาไหม้ความรู้สึกผมจนเป็นจุล

“เราก็เลิกกันเถอะนะโหน”

ผลของการวู่วามไปขู่เธอว่าจะปล่อยใน สุดท้ายก็ได้คำบอกลามาเป็นของฝาก

เจ็บดีว่ะ

ผมแค่นหัวเราะออกมา ชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์ที่หน้าตึกของชูใจ ผมผุดลุกขึ้นจากเบาะมอเตอร์ไซค์ หรี่ตามองทะเบียนรถที่โคตรคุ้น ก่อนจะรู้ว่ามันเป็นใครตอนที่มันเปิดประตูรถออกมาหลังจากที่จอดรอหน้าหอพัก

ไอ้พัน

ผมนิ่งไปเมื่อมันหันมาเห็นผมที่ยืนอยู่ตรงนี้ ไอ้พันเสหน้าไปทางอื่นอย่างไม่อยากจะมอง ในขณะที่ผมจะรู้สึกไม่โอเค

มันมารับชูใจเหรอวะ

“กูก็มารับชูใจ” ผมเดินตรงไปผลักไหล่มันทันที กล้าพูดเต็มปากเต็มคำว่าชูใจเป็นอะไรกับผม เพราะผมรักเธอ “มึงมีธุระอะไรกับเมียกู”

“เมีย?” สีหน้ามันเปลี่ยนไปทันที ก่อนที่ไอ้พันจะแค่นยิ้ม “แล้วไง”

มันผลักไหล่ผมกลับ ผมไม่คิดว่ามันจะเล่นสกปรกเป็นจนวันนี้

“...”

“ตอนนี้เมียมึงเค้าคุยอยู่กับกูว่ะ”

ผมนิ่งอึ้งไป ข้อความในไลน์ที่ผมไม่ได้อ่านเมื่อคืนที่ไปหาชูใจเพราะเมาไม่ได้สติ ผมรู้แค่ว่าชูใจคุยกับไอ้พัน แต่ไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไรกัน

แต่เท่าที่รู้ เธอต้องได้เรื่องผิดๆ อะไรจากไอ้พันมาสักอย่าง

“มึงไปพูดอะไรกับเมียกูไว้” ผมกระชากคอเสื้อมันเข้ามาจนชิดตัว เราสูงเท่ากันเลยไม่เป็นปัญหากับไอ้พัน มันปัดมือผมทิ้งทันที

“พูดอะไรของมึง”

“แล้วชูใจจะมีอาการแบบนั้นได้ไง ถ้ามึงไม่พูด” ผมกดเสียงต่ำ จ้องหน้ามันท่ามกลางแดดที่ร้อนระอุพอๆ กับใจผม

“มึงหายหน้าไปสามวัน ชูใจเขากังวลเลยมาปรึกษากู” มันไหวไหล่ “ก็เท่านั้น”

“...”

“คงรู้ตัวมั้งว่าหายไปเพราะอะไร กูเห็นมึงไปเดินกับเด็กที่เกษตร” มันแค่นยิ้ม “ถ้าไม่จริงจังกับชูใจขนาดนั้น ไปหาคนอื่นก็ได้”

“...”

“คนนี้กูดูแลเอง”