Ep.11 มาโซคิสต์ (3) จบตอน

“บ้าจัง”

ฉันหน้าแดง เพราะหลังจากวันนั้นที่เรามีอะไรกันเป็นครั้งแรก ในหัวฉันก็ล่องลอย คอยนึกถึงแต่โหน

นึกถึงสัมผัสของเขา นึกถึงร่างกายของเขา ริมฝีปากของเขา

นี่ฉันกำลังอยู่ในอาการอะไรเหรอ ใช่อาการหลงแฟนตัวเองรึเปล่า

พูดแล้วก็เอามือมาอังแก้มร้อนๆ ของตัวเอง วันนี้ฉันมาเรียน แต่ก็แทบไม่รู้เรื่องเลย จริงๆ ก็ตั้งแต่คบกับโหน ความรู้ก็ไม่ค่อยเข้าหัวตั้งแต่วันนั้น เพราะในสมองฉันเอาแต่วนเวียนคิดถึงแต่เขา

ฮึ เป็นเอามากนะชูใจ

โหนหายหน้าไปสามวันเต็มหลังจากวันนั้น มีเพียงแค่แชทเฟสที่ติดต่อมาเรื่อยๆ โทรหาบ้างบางครั้ง แต่เหมือนว่าเขาจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง ฉันก็กังวลนะ แต่... ไม่รู้สิ

ก็ที่คิดอยู่ในหัวมีแต่เรื่องที่ว่าอยากทำอะไรกับเขาอีกอ่ะ

มันน่าอายที่สุดเลยนะ ตั้งแต่วันนั้นก็คิดถึงแต่สัมผัสของเขา ความรู้สึกดีๆ ในวันนั้น

ฉันอยากทำกับเขาอีกอ่ะ อยากทำอีก!

แต่ก็ได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ เพราะว่าโหนหายหน้าไปสามวันแล้ว ทิ้งให้ฉันนอนเหงาอยู่คนเดียว

มารับก็ไม่มารับ มาส่งก็ไม่มา มันน่างอนมั้ยอ่ะ

งอนจริงๆ แล้วนะ

ฉันอมลมเข้าปากจนแก้มป่อง กดอ่านแชทเฟสที่โหนตอบกลับมาแล้วทำทีไม่ตอบ ดีล่ะ วันนี้ฉันจะกลับบ้านคนเดียว

จนเลิกเรียน โหนเองก็ไม่ตอบฉันเหมือนกัน ฉันเองก็ไม่คิดจะส่งข้อความไป มันเป็นความรู้สึกแง่งอนเล็กๆ ถึงแม้ว่าช่วงที่เป็นเพื่อนกัน เขาก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว บางทีติดธุระอะไรไม่มาหา แล้วเขาก็ไม่ชอบคุยเรื่องปัญหาตัวเอง

ฉันอ่ะรู้ดีตลอดแหละ รู้นิสัยเขาดีที่สุด

แต่ครั้งนี้เราเป็นแฟนกันแล้วนะ ขอได้มั้ย ใส่ใจฉันให้มากขึ้นอีกนิดอ่ะ

ฉันทำหน้ามุ่ย ในหัวมีแต่โหนอยู่เต็มไปหมด แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อลงไปแล้วก็เห็นรถยนต์ของใครบางคนที่คุ้นเคย

“ชูใจ” เป็นพันนั่นเอง ฉันมองไปทางเขาอย่างแปลกใจที่เขามาที่นี่ จริงๆ ก็ไม่รู้จะคุยอะไรดี เพราะพันมาบอกรักฉันวันนั้นมันทำเอาทำตัวกับเขาไม่ค่อยจะถูก

“พันมาทำไมเหรอ” ฉันถาม แล้วเขาก็ฉีกยิ้ม

“เห็นเธอกลับคนเดียวมาสองสามวันแล้ว ไอ้โหนมันไม่ได้ไปรับใช่ปะ”

“...”

“ให้เราไปส่งเธอที่หอนะ”

[พาร์ท : โหน]

ผมหายหน้าไปจากชูใจสามวันเต็ม อีกอย่างเพราะแผลที่หน้า ขี้เกียจตอบคำถามเธอเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่แคร์ที่จะไปรับไปส่งเธอ

แต่เรื่องที่ไอ้พันพูดมันยังวนเวียนอยู่ในหัวผม

‘กูทักชูใจไปว่ารักเธอมานาน แล้วเธอก็เหมือนว่าจะให้โอกาสกูด้วยว่ะ’

ผมยังไม่ได้ตัดสินใจถามชูใจ เพราะอยากสังเกตอาการเธอว่ายังอยากมีผมอยู่มั้ย ระหว่างที่ผมหายหน้าไปสองสามวัน

และตอนนี้ เธออ่านไม่ตอบข้อความผม

เชื่อปะ แค่นั้นเอง แม่งทำให้ร้อนใจจนต้องขับรถไปที่มหาลัยเธอ เพราะคิดว่าเธอจะไม่เอา ผมเองก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะดีพอให้ชูใจรัก วันนั้นที่ทำไปก็รุนแรงซาดิสต์จนเธอไม่น่าจะชอบ

ที่ผมน้อยใจ เพราะเคยมีครั้งนึงที่ชูใจเคยบอกกับผมว่าไอ้พันคือผู้ชายที่ตรงสเป็ค เธอกล้าที่จะพูดกับผมคนเดียว และแม่งก็เป็นผมที่ไม่เคยอยู่ในสายตาเธอเลย

การได้เป็นแฟนเธอ ได้ตัวเธอ มันถือว่าผมฟลุ้คแค่ไหนรู้ปะ

คนที่เธอไม่เคยมองมาหลายปี ตอนนี้ได้เป็นคนแรกของเธอ ถามว่าผมดีใจมั้ย ผมดีใจว่ะ แต่มันคงไม่มีผล ถ้าเกิดว่าชูใจได้เคยสักครั้งแล้ว และคนที่เธอเคยมีใจดันทักเธอไปในช่วงเวลาที่เธอได้สัมผัสกับคำว่าเซ็กซ์ครั้งแรกกับคนที่ไม่ดีพออย่างผม ว่าแอบรักเธอมานาน

เธอจะเลือกผมมั้ย จะยังเลือกครั้งแรกของเธอรึเปล่าวะ

หรือจะเลือกคนที่เธอชอบ

ผมร้อนใจจนถึงหน้ามหาลัย ผมมารับมาส่งชูใจตลอด ไอ้พันไม่เคยมาเพราะมันไม่กล้าพอ แต่บ้านมันมีฐานะ มีรถ มีเงิน หน้าตาก็ใช้ได้ ยังไงมันก็ดีกว่าผมอยู่แล้ว

แต่ทันทีที่ผมเดินเข้าไปข้างใน แล้วเห็นรถที่คุ้นเคยขับผ่านหน้าไป

กระจกมันไม่มีฟิล์มทึบ และเหมือนจะจงใจ เพราะมันเป็นรถของไอ้พัน ก่อนที่ผมจะเห็นว่าชูใจนั่งอยู่ข้างๆ มันตอนที่รถคันนั้นผ่านตัวผมไป

ติ๊ง

เสียงแจ้งเตือนแชทเข้าในมือถือผมดังขึ้น มือที่สั่นอย่างหนักของผมกดเปิดหน้าจอ ก่อนจะได้เห็นข้อความสั้นๆ ของชูใจที่ส่งกลับมา

Shoujai Chutimon : จะไม่มารับกันจริงๆ ใช่มั้ยอ่ะ

Shoujai Chutimon : งั้นเค้ากลับบ้านเองแล้วนะ

แม้แต่ในนี้ เธอยังโกหกผม

ผมเลือกที่จะไม่ขี่รถตามเธอไป ในหัวมีแต่คำว่า เธอจะไม่เอาผมใช่มั้ย

เธอจะเลือกไอ้พันใช่มั้ย แค่เพราะผมหายหน้าไปสามวัน เธอก็ลืมผมไปง่ายๆ แล้วไปกับใครอีกคนนึงแล้ว

ก็เอาดิ ผมมันไม่ดีพอสำหรับเธอไง ผมมันก็แค่ไอ้ผู้ชายที่ดูไม่ดีคนนึง ไม่มีค่า ไม่หล่อไม่รวยเหมือนคนอื่นเขา

สุดท้ายเธอก็เหมือนคนอื่นๆ

ความผิดหวังทำให้ผมนั่งเมาอยู่หน้าเซเว่น ซื้อไฮเนเก้นสองขวดมาแดก แต่ไม่อยากไปให้เพื่อนเห็นว่าผมอกหักกับแฟนที่เพิ่งคบกันแค่เดือนกว่า ผมเมามายในขณะที่คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองผมเหมือนขยะ

ผมแค่จำได้ ว่าชูใจเคยบอกว่าชอบไอ้พัน มันเหมือนเป็นผู้ชายในสเป็ค

แต่ถ้าสุดท้ายเธอเป็นของผมแล้ว ถ้าเธอมาทำแบบนี้

ก็ไม่ต่างกับการนอกใจผมหรอกว่ะ

ตอนนี้ผมมายืนหน้าห้องของชูใจ สภาพผมตอนนี้เมามายไม่ได้สติ

ผมอยากจะถามเธอ อยากจะรู้ว่าเธอไปกับมันทำไม แต่อย่างที่รู้ ตอนนี้ผมไม่มีสติที่จะถามเธอด้วยคำถามดีๆ ด้วยซ้ำ

ผมเริ่มทุบประตู แล้วทุบซ้ำๆ เพราะฤทธิ์เบียร์ที่ผมแพ้แต่ยังเสือกกระดกมันลงคอไปเพื่อมาลงกับเธอ ผมทุบจนชูใจเปิดประตูออกมาทำท่าจะโวย พอเธอเห็นว่าเป็นผมร่างเล็กก็เงียบไป

เกิดเป็นความเงียบระหว่างเราสองคน เธอคงรู้แล้วว่าเป็นผม

“... หายไปไหนมาอ่ะ” คำถามแรกของชูใจคือคำถามที่ยังมีใจจะห่วงว่าผมหายไปไหนสามวันเต็ม แต่การกระทำที่เธอเพิ่งทำลงไป มันทำให้ผมเลือกที่จะไม่แคร์ว่าเธอจะห่วงผมมากแค่ไหน

“ทำไมเค้าต้องบอกเธอด้วย” เสียงผมยานคาง ท้าวกับขอบประตูไว้ตอนที่เธอมีสีหน้าเหมือนได้กลิ่นเบียร์จากตัวผม

“กินเหล้ามาเหรอ” เธอเบิกตาโต “นี่เมามาหาเค้าเหรอ”

“จะเข้าไปในห้อง” ผมพูดแค่นั้น ผลักไหล่เธอให้หลบ แล้วเดินเซเข้าไปในห้อง ในนั้นมีโน้ตบุ้คเธอที่ถูกเปิดค้างไว้ที่หน้าจอของแชทไลน์ในคอม เหมือนว่าเธอกำลังคุยกับใครอยู่ตอนที่กลับมา

แม้สายตาผมจะพร่ามัวเพราะเบียร์ แต่ตอนที่เดินไปใกล้ๆ แล้วเห็นว่าคนที่เธอคุยอยู่มันคือใคร เพราะผมก็มีมันในไลน์เหมือนกัน

ผมก็สะอึกอึ้ง หัวใจแหลกสลาย

“หะ โหน” ชูใจเรียกชื่อผมเสียงแกว่งไปหน่อยๆ คงเพราะร้อนตัวกลัวผมรู้ใช่ปะว่าเธอกำลังนอกใจผมอยู่

“นี่ใช่ปะคำตอบของเธอ” ผมเลิกคิ้วถามชูใจ เสียงผมยานคาง ตาผมลาย แต่ที่ผมรู้ตอนนี้ คือเธอคบกับผมเพื่ออะไร ถ้าสุดท้ายเธอจะไปกับคนอื่น คุยกับมันตอนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน

“... อะไรนะ”

“เค้าไปรับเธอวันนี้” ผมตัวสั่น กวาดหนังสือบนโต๊ะทำงานของเธอจนมันหล่นลงไปกองที่พื้น “แล้วเค้าเห็นเธอไปกับไอ้พัน กลับไปกับมัน นั่งรถมัน”

“...!”

“สามวันที่เค้าหายไป เธอทำไรลงไปบ้างชูใจ”

“...”

“คงไม่ได้ไปมีอะไรกับมันต่อจากมีกับเค้าใช่ปะ”