Ep.12 เรื่องของคนสองคน (2) จบตอน

ผมผละมือออกจากคอเสื้อมันทันที เด็กเกษตร? สามวันที่ผ่านมา มันตามติดผมอยู่เหรอวะ รู้เหรอว่าผมไปไหนกับใคร

“ถ้ากูไปจริงๆ” ผมพูดมันออกมาจนได้ “แต่กูกะเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ขอให้มึงเลิกยุ่งกับชูใจได้มั้ยวะ”

“เหี้ยจริงๆ นะไอ้โหน” มันสบถออกมา ผลักไหล่ผมที่ไม่มีแรงเพราะแฮงค์จนเซไปอีกทาง “ที่กูยกพวกไปซ้อมมึงก็ไม่ใช่เหตุผลที่ไหน เพราะกูเห็นว่ามึงเองก็ไม่ได้มีชูใจคนเดียว”

“...”

“กูเคยบอกเมื่อนานมาแล้วใช่มั้ยที่กูยอมถอยให้มึง ว่าถ้ามึงทำให้ชูใจเสียใจ ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง”

“...”

“กูก็จะกลับมารักชูใจต่อไป”

ผมนิ่งไป ในวินาทีนั้นผมเห็นว่าชูใจยืนอยู่ข้างหลังผมตอนที่เซไปหาเธอ พอหันกลับไปมอง สีหน้าของชูใจที่มองผมนั้นเต็มไปด้วยความเสียใจ

เธอคงเชื่อไอ้พันไปโดยไม่ทันคิด แต่ตอนนี้มันก็ผิดที่ผมเอง ผมพูดมันออกไปแล้วว่ะว่าผมเองก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนแค่กับเธอ การที่ผมโมโหที่เธอไปกับพัน นั่นก็เป็นเพราะผมแค่หวงของ

เอาจริงๆ แล้วผมมันก็แค่

“เราจะไม่ถามหรอกนะว่าโหนไปกับใคร” ชูใจที่ยืนอยู่ข้างหลังผมพูดออกมา เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลต่อหน้าผม “ไม่ถามด้วยว่าคนๆ นั้นอยู่ในสถานะอะไรกับโหนระหว่างที่คบกับเราอยู่”

“...”

“เพราะตอนนี้เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่”

ผมชะงักไป ร่างเล็กก้มหน้างุดเดินผ่านหน้าผมไปทันที ผมไม่กล้าแม้แต่จะคว้าข้อมือเธอแล้วอธิบายเรื่องทั้งหมด ผมปล่อยให้เธอเข้าไปนั่งในรถไอ้พันทั้งที่ผมยังยืนหันหลังให้มันกับชูใจ ปล่อยให้มันขับรถออกไป

ทิ้งให้ผมยืนเคว้งอยู่คนเดียว

คนเดียวโดยไม่เหลือใคร แม้แต่เพื่อนสนิท... หรือเมีย

ผมเคยมีเด็กที่ติดพันอยู่ด้วยคนนึง โดยที่ไม่เคยเปิดเผยให้ใครรู้

เด็กคนนั้นท้องกับเพื่อนผมที่เคยเรียนอยู่ด้วยกัน แต่เพื่อนผมตายด้วยอุบัติเหตุตอน ม.3 เธอจึงอุ้มท้องมาโดยที่มีผมคอยเทียวมาดูแลเป็นบางครั้ง

จนสุดท้าย คนในบ้านเธอเข้าใจผิดว่าผมเป็นพ่อเด็ก พยายามให้ผมได้หมั้นกับเธอ แล้วผมก็หมั้นกับเธอแบบไม่จริงจัง เพียงเพราะจะรักษาหน้าให้เด็กผู้หญิงคนนั้น

พ่อผมให้พวกเขาเก็บเป็นความลับ แล้วคอยแวะไปไหนมาไหนกับเธอในช่วงเวลาที่ไม่มีใครสังเกต

ผมทำมาแบบนี้ในขณะที่หลงรักชูใจหัวปักหัวปำจนลืมว่าผมเองก็มีพันธะ แต่ความที่เธอท้องตั้งแต่ ม.ต้น ทำให้ผมต้องรับผิดชอบเธอตั้งแต่อายุยังน้อย ความเป็นเด็กทำให้ผมรักเธอโดยไม่มีเหตุผล

และความเป็นเด็ก มันทำให้ผมคิดว่าการหมั้นมันเป็นแค่หน้าที่ที่ต้องทำแทนเพื่อน

และใช่ ถึงตอนนี้เรื่องหมั้นอะไรนั่นจะห่างหายไปแล้ว แต่ผมก็ยังติดต่อกับเธอ

เธอชื่อ ‘น้องเจนจิรา’ ชื่อจริงที่ผมเรียกเธอบ่อยๆ และสามวันนั้นผมก็แค่ไปรับเธอที่เกษตร แล้วเดินเลือกของขวัญให้ลูกของเธอที่เกิดมากับเพื่อนคนนั้นที่ตายไป ตอนนี้ลูกเธอตัวโตเกือบเท่าผม เข้าโรงเรียนมัธยมชื่อดังแถวนั้น

แต่ผมจะอธิบายยังไง ที่ผมทำก็แค่ความเอ็นดูที่เธอเคยเป็นเมียเพื่อนผมที่มันแก่แดดฟันเด็ก ม.ต้น จนท้องตั้งแต่เล็ก

เอาง่ายๆ ผมก็ไม่ใช่เด็กที่ดีเด่ห่าไรมากตอนนั้น แต่อย่างน้อยมันก็เพื่อนผม

... เพื่อนเหรอวะ

“เหอะ” ผมแค่นหัวเราะออกมาระหว่างที่เข็นรถมอเตอร์ไซค์ไปเติมน้ำมันที่ปั้มใกล้ๆ ในตอนที่แฮงค์อยู่ ทั้งหน้าผมเต็มไปด้วยน้ำตา ทั้งเสียใจ ทั้งเจ็บใจ

เพราะคำว่าเพื่อนนี่ล่ะมั้งไอ้โหน ที่ทำให้ชีวิตกูต้องพังอยู่เรื่อยไป

[จบพาร์ท : โหน]

“พันไปส่งเราแค่วันนี้พอนะ”

ฉันพูดกับร่างสูงที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับข้างๆ เพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากเปิดใจให้เขาด้วย เรื่องที่คุยเมื่อคืนก็มีแต่เรื่องที่โหนหายไปทั้งนั้น ฉันพยายามถามหาหลักฐานจากพัน แต่เขาไม่มี ฉันเลยยังไม่อยากจะเชื่อเขา

จนเมื่อคืนได้มารู้เรื่องจากโหน ฉันเลยเสียใจมาก

ฉันบอกเลิกเขาไปแล้ว และโหนก็ไม่คิดจะขับรถตามมาด้วย

ในใจฉันหวังให้เขามาง้อ แต่ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเขาเองก็มีคนอื่นอยู่ ส่วนฉันก็แค่ผู้หญิงโง่ๆ คนหนึ่งที่โดนเขามีอะไรด้วยแล้วนอกใจฉันไปหาผู้หญิงอีกคน

ตลกดีมั้ยนะ ครั้งแรกก็ฉี่ราดใส่เขาไปด้วย คงไม่ชอบสินะถึงได้ทิ้งฉันไปอ่ะ

คิดแล้วก็ปวดใจ ฉันสะอื้นออกมา ในขณะที่พันเองที่พยายามตื้อฉันด้วยข้อมูลการนอกใจของโหน เขาเอื้อมมือมาลูบผมฉันเบาๆ

“ไม่ต้องเสียใจ”

“...”

“อยากให้รู้ว่ามีคนที่พร้อมจะดูแลเธออยู่นะ ไม่ว่าเธอจะเป็นของใครไปแล้ว”

“... อะไรอ่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมามองเขาทั้งน้ำตา ทั้งที่อายมากที่เขาพูดเหมือนรู้ว่าฉันตกเป็นของโหนไปแล้ว แต่ก็ยังอยากจะถาม “พูดเหมือนรู้อะไรสักอย่างเลย”

“รู้ก็แล้วกัน” เขาคลี่ยิ้มออกมา ฉันอายหนักกว่าเก่า ไม่ชอบเลยอ่ะที่คนอื่นมารู้เรื่องอะไรแบบนี้โดยที่เราไม่ได้บอก “แต่เราโอเคนะ”

“...”

“แล้วที่บอกว่าให้ไปส่งแค่วันนี้ ไม่คิดจะเปิดใจให้เราเลยเหรอ”

“อื้อ” ฉันตอบรับทันที “พันเคยเป็นสเป็คเรานะ แต่ตอนนี้สเป็คเรามันไม่มีอีกแล้ว”

“...”

“ยอมรับนะ ว่าตอนนี้ใจเราไปอยู่ที่โหนเรียบร้อยแล้ว” ฉันพูดแล้วก็ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม ร้องไห้จนหน้าแดงไปหมด แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะเลิกร้องไห้จนกว่าจะไปถึงมหาลัยรึเปล่า “แต่พอมาเจอแบบนี้”

“...”

“เราก็ไม่อยากเปิดใจให้ใครอีกแล้วอ่ะ”

ตาฉันแดงไปหมด เดินตาบวมไปมหาลัยทุกวัน

เชื่อมั้ย ฉันร้องไห้บ่อยมากๆ แล้วก็ร้องไห้ทุกวันด้วย เพราะความอ่อนแอทำให้ฉันเลือกที่จะคุยกับพันในตอนนั้นที่โหนหายไปไม่ยอมมารับ แต่ก็แค่ไม่กี่วันเท่านั้น ก็แค่วันเดียวที่ฉันเผลอคุยไป และวันนั้นที่เลิกกันแล้วฉันเลือกที่จะประชดแล้วไปกับพันนั่นล่ะ

แต่โหน... ไม่สิ เขาไปกับคนอื่นตอนที่หายไปสามวันนั้น

ฉันเห็นร่องรอยของแผลชกต่อยที่ใบหน้าของโหน แต่ไม่ได้สังเกตและไม่ได้ถามเพราะใจไม่ได้ไปที่แผลเลยในตอนที่ทะเลาะกัน ฉันยอมรับว่างี่เง่า และยอมรับว่าตัวเองก็ชินเพราะสมัยที่คบกันเป็นเพื่อน เขาเองก็มีแผลชกต่อยที่ใบหน้ามาเกือบตลอด

เอาเถอะ ก็เลิกกันแล้วนี่เนอะ

ฉันนั่งอื้ออึงอยู่ที่มหาลัยมาหลายวัน ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับวิชาที่เรียนมาเกือบอาทิตย์แน่ะ ไม่รู้ว่าเป็นโชคร้ายหรือโชคดีที่มีวันหยุดนักขัตฤกษ์ ทำให้ไม่ต้องมาเรียนสองสามวัน แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนด้วย เลยอุดอู้อยู่แต่ในห้อง

ฉันเป่าผมอยู่หน้ากระจก มองใบหน้าที่ขาวซีดของตัวเอง ตั้งแต่เลิกกันฉันปล่อยตัวมากเลย เวลาไปมหาลัยที่ปกติจะมัดทรงดังโงะไป หรือไม่ก็ผูกเปียสวยๆ แต่ตอนนี้ไว้ผมกระเซอะกระเซิงไปเกือบทุกวัน

โหนหายหน้าไปเลย มีบางครั้งที่ฉันเผลอคิดถึงเขา แต่ก็นั่นล่ะ

เขาไม่มาหาเลย

ฉันปิดที่เป่าผมทันทีที่คิดถึงเขา เจ็บหน่วงไปหมด ฉันเริ่มร้องไห้ออกมาจนหน้าแดงก่ำ แล้วซบหน้าลงกับโต๊ะเครื่องแป้ง

ร้องไห้แบบนี้ทุกวันเลย

“... อึก!” แล้วอยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนจะอ้วก รีบผุดลุกขึ้นแล้ววิ่งตรงไปในห้องน้ำ ฉันโก่งคออ้วกลงไปในฝาชักโครก รู้สึกมึนหัวไปหมดตอนที่เห็นว่าไม่มีอ้วกออกมาเลยแม้แต่หยดเดียว

ฉันเม้มริมฝีปากแน่น นั่งพับเพียบลงข้างๆ กับโถชักโครก แล้วนั่งทบทวนว่าตัวเองเป็นอะไร

หรือว่าฉันจะ... ท้อง?

ไม่หรอกมั้ง แค่ครั้งเดียวเอง แล้ววันนั้น...

ฉันนิ่งไป เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าวันนั้นโหนไม่มีถุงยาง เขาใส่ไปแบบนั้น ไม่รู้ว่าตอนท้ายเขาเสร็จที่ไหน ฉันรู้แค่ฉันฉี่ราดแล้วก็สลบไป

ฉันเม้มริมฝีปากแน่น ไม่มีที่พึ่งใดนอกจากโหน

เพราะตอนที่เป็นเพื่อนกัน ฉันเองก็ส่งข้อความไปปรึกษาเขาบ่อยๆ แม้ว่าโหนจะเป็นเพศตรงข้ามกับฉัน ความเป็นเพื่อนของเรามันเหนียวแน่นเกินไป

อย่างน้อยก็อยากให้เขารู้... ในฐานะเพื่อนที่เคยสนิท หรือคนที่เคยรักกัน

Shoujai Chutimon : โหน

ฉันทักไปแค่ชื่อของเขา แค่คำสั้นๆ เท่านั้นเอง แต่พอมันขึ้นว่าอ่านแล้วทันที หัวใจฉันก็พองโตขึ้นมาเล็กๆ

แปลว่าเขายังสนใจฉันอยู่เนอะ แม้ว่าเราจะเลิกกันไปสองอาทิตย์แล้วก็ตาม

ชื่อ โหน : ว่าไง

ข้อความที่เขาตอบกลับมาทำให้หัวใจของฉันยิ้มออกมา ฉันหลับตาลง ลูบท้องตัวเองเบาๆ นั่นเพราะว่าเขาเป็นแฟนคนแรกที่ฉันให้ใจไปมากมายขนาดนี้ ยอมทุกอย่างเพื่อเขา ฉันถึงได้อ่อนไหวมากๆ

ถึงเราจะกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่ขอได้มั้ย

Shoujai Chutimon : เราท้องนะ

Shoujai Chutimon : รู้รึเปล่า

ฉันอยากให้เขารู้จริงๆ นะ

[พาร์ท : โหน]

ผมที่ยืนดูดบุหรี่อยู่ที่บ้านไอ้รักชะงักไปทันทีเมื่อได้เห็นข้อความของเธอ เพราะความรู้สึกผิดทำให้หลังจากที่เลิกผมไม่กล้าแม้แต่จะไปสู้หน้าเธอว่าผมยังรักเธออยู่ เรื่องคู่หมั้นนั่นผมแม่งก็ผิดจริงๆ นั่นแหละว่ะ ถ้าจะบากหน้าไปอธิบาย มันก็เหมือนทรยศความรู้สึกของเธออยู่ดี

ผมหมั้นกับน้องเจนเพราะเพื่อนผมตายและเป็นความเข้าใจผิด แต่นั่นก็ตรงกับตอนที่ผมแอบชอบเธอ ก็เหมือนกับมีผู้หญิงสองคนในเวลาเดียวกัน

แต่เชื่อปะ ผมไม่เคยรักน้องเจน เราไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนั้น ก็แค่หมั้นแทนเพื่อนที่ตายเพื่อรับหน้า

ผมยังรักเธอเหมือนเดิม

และในวันนี้... เธอบอกว่าเธอท้อง แล้วพ่อเด็กคงเป็นใครไปไม่ได้

นอกจากผม

ผมบึ่งรถมาหาชูใจโดยไม่สนใจพวกไอ้รัก ไม่บอกเธอด้วย หลังจากเลิกกับเธอผมก็ไม่ค่อยตั้งใจเรียน แดกเหล้าแดกเบียร์ทุกวัน ผมไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้น้องเจนฟัง เพราะก็ไม่อยากให้เธอมาเครียดกับเรื่องของผม เธอก็แค่เด็กที่บังเอิญท้องตั้งแต่เด็กคนนึง แล้วพ่อเด็กดันโดนอุบัติเหตุตาย

แต่ผมจะไม่ยอมตายเหมือนมัน ผมจะต้องเห็นหน้าลูกของผมให้ได้

ผมขับมาถึงตึก ผมไม่รู้ว่าชูใจจะอยู่กับไอ้พันหรืออะไร แต่ผมแค่อยากรู้ว่าเธอท้องจริงรึเปล่า วันนั้นเราไม่ได้ป้องกัน ถ้าเกิดจะท้องก็คงไม่แปลกอะไร

ผมคิดไปถึงขั้นว่า ผมจะเข้าหน้ากับพ่อแม่เธอยังไง เพราะยังไงผมก็จะต้องรับผิดชอบชูใจแน่นอน

ผมยังคงมีคีย์การ์ดสำรองห้องเธอ อุกอาจเข้าไปเธอคงจะเกลียดขี้หน้าผมมากขึ้น แต่ช่างเหอะว่ะ เพราะเด็กในท้องของเธอเป็นลูกของผม

แกรก

ผมเปิดประตูไปชนกับอะไรสักอย่างตอนที่แตะคีย์การ์ดได้ พอเข้าไปมองก็เห็นว่าเป็นชูใจ เธอล้มลงไปนั่งกองกับพื้น ยกมือมาจับหน้าผากตัวเองที่บวมแดง ในขณะที่ผมเบิกตากว้าง

เหี้ย

ไอ้เหี้ยโหน มึง!!

“หะ... โหน?” ผมไม่รอให้เธอเรียกชื่อแล้วถามว่าผมมาทำไม ในใจผมตอนนี้มีแต่คำว่าเธอท้อง แล้วถ้าเธอกระทบกระเทือน ลูกของผมอ่ะ

“ชูใจ อดทนไว้ เราจะพาเธอไปโรงพยาบาล!!”