Ep.13 หอมฟัด (3) จบตอน

“กินยาคุมดิ เดี๋ยวก็ท้องหรอก”

ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงัก เธอเดินมาข้างนอก หยิบยาเม็ดเล็กๆ ที่ผมแกะวางไว้ในถ้วยไว้ให้เธอได้หยิบกินง่ายๆ เธอกินน้ำตาม ก่อนที่ผมจะดีดบุหรี่ลงระเบียง แล้วเดินเข้ามาหาเธอที่ตอนนี้ใส่ชุดของผมอยู่

ปลายนิ้วมือที่แข็งกระด้างของผมไล้ไปตามเอวคอดเล็กของเธอ ก่อนที่จะโอบทั้งตัวของเธอเข้ามาในอ้อมแขน

“หะ... โหน” เธอที่วางขวดน้ำลงบนโต๊ะหันกลับมามอง ผมกอดเธอไว้แน่น รู้สึกกลัวที่จะทำให้เธอท้อง

“กินยาคุมไว้”

“...”

“เรายังไม่อยากให้เธอท้อง”

ตั้งแต่วันนั้น เราก็แทบไม่ได้คุยอะไรกัน ไม่รู้เพราะที่ผมพูดไปว่าผมไม่อยากให้เธอท้องรึเปล่า

“เค้าเคยคิดพิเรนทร์ๆ นะ ว่าไม่ก็อยากท้องไปเลย จะได้เลิกเรียนอะไรแบบนี้ซะที”

“ช่วยทำให้เค้าท้องที... เค้าอยากเลี้ยงเด็กมากกว่าเรียนหมออีกอ่ะ”

ช่วยไม่ได้ที่พอหลังจากหลั่งใน ในหัวผมก็นึกถึงคำพูดนั้นของเธอขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ที่เธอทำแบบนั้นโดยที่ไม่รู้สึกตัว เผลอหนีบขากับเอวผมเพื่อให้ผมหลั่งในตัวเธอ

ผมอดคิดไม่ได้

ว่าเพราะเธออยากหลุดพ้นจากการเรียนหมอ เลยเอาเรื่องมีอะไรกับผมมาเป็นข้ออ้างเพื่อที่จะได้ท้อง แล้วสุดท้ายเธอก็จะไปจากผม ไปกับใครสักคนที่ดีกว่า

รู้ว่าแม่งงี่เง่า รู้ว่ามันเป็นความคิดที่ไม่น่าเป็นไปได้ ชูใจจริงจังกับผมเสมอ เธอถึงได้ยอมคืนดีกับผมอีกครั้ง แต่ในหัวผมก็แค่คิดว่า...

เป็นผมมันดีแล้วเหรอวะ?

เราคบกันแบบนี้ไปไม่ดีกว่าเหรอ อย่างน้อยพ่อแม่เธอก็ไม่รู้ไม่เห็น อย่างน้อยเธอก็จะได้ทำตามอย่างใจ

แค่ตัวเองผมยังเอาตัวไม่รอด ผมจะไปดูแลใครได้

เหอะ โคตรขี้ขลาดเลยไอ้เหี้ยโหน มึงเอาเขาไปสองครั้งแล้ว ครั้งนี้ก็ทนไม่ไหวแตกในตัวเขา มึงทำไปเพื่ออะไร มึงรักเขาไม่ใช่เหรอวะ เรื่องแค่นี้เอง ถ้าเกิดว่าชูใจท้อง

แล้วถ้าเกิดชูใจท้องขึ้นมาจริงๆ

ผมกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่จะสะบัดหน้าไล่ความคิดนั้นทิ้งไป เพราะให้เธอกินยาคุมแล้ว ไม่น่าจะท้องได้ ครั้งหน้าก็ระวังๆ อย่าให้หลั่งในอีกก็พอ

ผมมันก็แค่ผู้ชายที่ไม่กล้าพอคนนึง

[จบพาร์ท : โหน]

ฉันนั่งกอดเข่าอยู่ภายในห้องสมุดของมหาวิทยาลัย

กระโปรงพลีทยาวเกือบถึงปลายเท้าถูกฉันหุ้มปิดทั้งเรียวขาเอาไว้ เปิดหนังสือนิทานภาษาอังกฤษอ่านอย่างเบื่อหน่าย ท่ามกลางห้องแอร์เย็นฉ่ำ ฉันกลับรู้สึกปวดท้องจี๊ดๆ แบบไม่มากนัก

ตั้งแต่มีอะไรกันวันนั้นแล้วเผลอหนีบขาไว้จนโหนเสร็จข้างใน ฉันยอมรับตรงๆ เลยว่าพอย้อนมานึกดูก็อายสุดๆ เลย ตั้งแต่วันนั้นเลยไม่กล้าไปสู้หน้าโหนอีก เขาจะมารับมาส่งก็ไม่ให้มา อ้างว่าไปกับเพื่อนตลอดเลย

จริงๆ นะ ก็แอบคิดมากเรื่องที่โหนบอกว่าเขาไม่อยากให้ฉันท้องเหมือนกัน

เขาไม่ได้มีทีท่าอะไรเลย แต่เซ้นต์ของผู้หญิงของฉันกลับรู้สึกว่าเขามีนะ เขาคงไม่อยากให้ฉันท้องมากจริงๆ ถึงได้เตรียมยาคุมทั้งแผงไว้ให้ขนาดนั้น

ฉันพิงหน้าผากกับขอบชั้นหนังสือ ไม่มีข้อกังขาเรื่องผู้หญิงของโหน เพียงแต่เราสองคนน่ะ ต่างกันมากเหลือเกิน

ฉันสนิทกับเขามาตั้งนานแท้ๆ แต่พอได้มาคบกัน ฉันกลับรู้สึกว่าที่รู้จักกันมาเป็นแค่โหนในอีกมุมหนึ่งที่ฉันรู้จัก เขาเปิดเผยแค่ด้านหนึ่งให้เห็น ในขณะที่หลายๆ เรื่องเขามีอะไรก็ไม่ค่อยบอกกัน

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อน หรือตอนนี้

แม้แต่เรื่องที่เขาเคยไปเจอกับพ่อแม่ฉันแล้วโดนห้ามไม่ให้คบกับฉันในสถานะเพื่อน เขาก็ไม่เคยพูดออกมา

ย้อนไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว ที่เราเคยสนิทกันมากมาย

โหนในสายตาของผู้ใหญ่ก็แค่เด็กเกเรคนหนึ่ง เขาไปส่งฉันด้วยรถจักรยานยนต์เป็นบางครั้ง และในที่สุดวันนั้นก็เป็นวันที่พ่อแม่ของฉันได้เห็นว่าเรากลับมาด้วยกัน

พ่อแม่มองโหนด้วยสายตาไม่พอใจ พวกเขากันฉันเข้าไปในบ้าน แล้วพูดอะไรสักอย่างกับโหนที่หน้าบ้าน จนโหนกลับไป พวกเขาก็มาพูดกับฉันว่า โหนเองก็เป็นเด็กที่ดีนะ แต่ฉันไม่ควรคบกับเขาเป็นเพื่อน และไม่ควรให้เขามาส่งแบบนี้ มันดูไม่งาม

พวกเขารู้จักชื่อเสียงพ่อของโหนดี เลยไม่อยากให้ฉันไปยุ่งเกี่ยวกับลูกชายเจ้าของร้านเหล้าที่เปิดให้นักศึกษาเข้าอย่างโจ่งแจ้ง

ฉันได้รู้เรื่องนี้มาจากพี่ชาย ว่าพ่อแม่พูดไม่ดีกับโหน และก็สาปส่งไม่ให้เขามายุ่งกับฉันอีก

ตั้งแต่นั้นมาพอสอบเข้าได้มหาวิทยาลัยไกลบ้าน ฉันก็เริ่มขอพ่อแม่ไปอยู่ที่หอพักโดยอ้างเรื่องเรียน และแอบคบเป็นเพื่อนกับโหนเรื่อยมา จนท้ายที่สุดตอนนี้พ่อแม่ก็เลิกพูดเรื่องของเขาไปแล้ว พี่ชายเองก็ไม่บอกว่าพวกเรายังเป็นเพื่อนกัน

ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าถ้าเราเป็นแฟนกัน เราจะสามารถจับมือกันก้าวผ่านให้พ่อแม่ยอมรับเราได้รึเปล่า

แต่ถึงจะไม่รู้... แต่ตอนนี้

ก็เป็นมากกว่าแฟนกันไปแล้วนี่สิ

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ เราเจอกันบ้างบางครั้ง แต่เพราะฉันมีสอบ เลยเจอกันไม่บ่อยนัก

ฉันมีอาการแปลกๆ หลายอย่างหลังจากสอบเสร็จ แต่เพราะคิดว่าคงเป็นผลข้างเคียงของการสอบที่ฉันเป็นประจำ เลยพยายามไม่คิดอะไรมาก จนรู้สึกว่ามันมากจนเกินปกติตอนที่ฉันนั่งกินข้าวกับเพื่อน แล้วรู้สึกเหม็นหืนกลิ่นเค้ก ทั้งที่มันเคยเป็นสิ่งที่ชอบ

ฉันเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำท่ามกลางสายตาตกใจของเพื่อนๆ ในสมองของฉันตอนนี้เหมือนรู้แล้วว่ามันเป็นอาการของอะไร หากแต่ฉันหน้ามานอย่างไม่อยากยอมรับ

ถ้าเกิดว่ามี... ฉันจะบอกโหนยังไง

ถ้าเกิดว่ามีขึ้นมาจริงๆ

แล้วใครจะยอมรับคู่รักที่เพิ่งจะคบกันไม่กี่เดือนอย่างเรา

และก่อนที่จะรู้สึกแย่ไปมากกว่านั้น ร่างกายของฉันก็รู้สึกอ่อนล้า ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างทุลักทุเล หน้าซีดเผือดไปหมด ก่อนที่จะทรุดตัวล้มลงไปกองกับพื้นท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ ทุกคน

“ชูใจ!” มินตัน เพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน แต่เพราะเราเรียนมหาลัยคนละคณะเลยได้เจอกันแค่ตอนเลิกคลาส เธอตรงมาทางฉันพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ อย่างตกใจสุดขีดที่เห็นว่าฉันล้มพับไปนอนกองกับพื้นด้วยท่าทางอิดโรย

สายตาของฉันพร่ามัว เอื้อมมือไปลูบที่ท้องของตัวเองเบาๆ แรงกระแทกเมื่อครู่คงไม่ทำให้ ‘เค้า’ เป็นอะไรไปใช่มั้ยนะ

“มะ... มินตัน”

“...!”

“ช่วยลูกเราด้วย”

[พาร์ท : โหน]

ผมขับรถอยู่ ว่างๆ ก็ขับวินมอเตอร์ไซค์หารายได้ไปเรื่อย

ไม่รู้ทำไมว่ะ แค่คิดว่าผมมันไม่พร้อม ก็เลยอยากออกมาหารายได้อะไรเล่นๆ ระหว่างที่หยุดเรียนช่าง

ผมทำแบบนานๆ มาที แต่มีเส้นสายจากเพื่อนของพ่อเลยอยู่ต่อได้โดยไม่ถูกเขม่น หลายคนในถิ่นถูกชะตากับผม ก็คงต้องขอบคุณพ่อแล้วก็ตัวเองที่คิดจะทำ เพราะที่พ่อแนะนำมาก็เริ่มมาจากที่ผมโทรถามเรื่องงานที่ร้าน พ่อพูดเหมือนว่าอีกไม่นานผมก็จะได้มาทำที่นั่น

เหมือนรู้ไรสักอย่างเลยว่ะ

เหอะ พ่อก็รู้ดีไปทุกเรื่อง ขนาดเรื่องที่ว่าผมมีแฟนแล้วช่วงนี้ยังรู้ พ่อถามผมกลับมาว่า ‘แล้วเมียมึงล่ะ? เรียนอยู่เหรอ’

รู้ดีจริงนะตาแก่ หัดทำหูตาดับบ้างเหอะ

ผมเองก็แม่งไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่หรอก ว่าที่อยู่ดีๆ มาทำวินได้สี่ห้าวันเพราะอะไร หรือเพราะต่อมจิตใต้สำนึกมันทำงาน

หรือเพราะ

ครืด ครืด

เสียงมือถือสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงในขณะที่ผมขับเตร่ไปเรื่อยระหว่างรอลูกค้าเลิกเรียนแล้วมาจองแถวขึ้นวิน พอกดดูขณะที่ขับรถก็เห็นว่าเป็นเบอร์แปลก

ใครวะ?

ติ๊ด

“ฮัลโหลครับ” ผมกดรับแล้วแทรกเสียงลงไป ก่อนที่จะได้ยินว่าปลายสายเป็นเสียงผู้หญิงแบบที่คุ้นๆ ว่าเคยจะได้ยินมาก่อน

[ใช่แฟนชูใจมั้ยคะ!] ผมชะงักไป รู้สึกเขินหน่อยๆ ที่จะตอบ

“ใช่ครับ นี่ใช่เพื่อนชูใจปะครับ ที่โทรมาตอนนั้นที่ชูใจเมา?” ผมถามกลับเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ เธอรีบลนลานตอบกลับมาทันที

[ใช่ค่ะ! ยังไงตอนนี้มาคุยกันที่คลินิกเถอะค่ะ ชูใจแย่แล้ว] ผมชะงักไป มือที่กำมือถือเริ่มสั่นนิดหน่อย ใจไม่ค่อยดีว่ะ

“ทำไม...”

[ชูใจมีน้องแล้วนะคะ!]