Ep.14 มีน้อง (1)

[ชูใจมีน้องแล้วนะคะ!]

หัวใจผมแทบหยุดเต้นซะเดี๋ยวนั้น ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มือถือที่กำไว้แทบหลุดจากมือ

หลังจากที่เพื่อนของชูใจโทรมาบอกว่าเธอท้อง ผู้หญิงคนนั้นบอกทางไปคลีนิคเสร็จสรรพก่อนจะวางสายไปเพราะต้องเข้าไปดูอาการชูใจ ผมก็ขับไปอย่างไร้จุดหมาย เรื่องที่ผมกลัวที่สุดแม่งเกิดขึ้นแล้ว ชูใจท้องแล้ว แล้วผมจะทำไงต่อไปดีวะ?

ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องที่จะมีลูกมาก่อน เท่าที่คิดได้คือ... ต้องไปหาเธอ

ต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าเธอท้องจริงๆ!

ผมเร่งความเร็วมากขึ้นกว่าเดิม แต่เพราะความเหม่อลอยของผม มารู้สึกตัวอีกทีรถมอเตอร์ไซค์ของผมก็พุ่งเข้าชนเสาอย่างแรง

เปรี้ยง!!

เฮือกสุดท้ายผมคิดถึงชูใจ ก่อนที่จะคิดถึงลูก

ลูกของผม

[จบพาร์ท : โหน]

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในความเงียบ พอรู้สึกตัวก็เห็นว่ามีมินตันนั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าเป็นห่วง เธอกุมมือฉันไว้ ในขณะที่ฉันเองก็รู้สึกอ่อนแรง

“มินตัน...” ฉันเรียกชื่อเพื่อนออกมา ก่อนที่จะลูบหน้าท้องของตัวเองอย่างลืมตัว

“ตื่นแล้วเหรอ” เธอสบตาฉัน ในความรู้สึกนั้นเหมือนเธอจะตำหนิกลายๆ ด้วยสายตา “ถ้ารู้ว่าไม่ไหวก็อย่าฝืนมาเรียนสิ”

ฉันเม้มริมฝีปากแน่น ไม่อยากยอมรับว่ามันเกิดขึ้นจริงๆ

“...”

“เธอท้องอยู่นะชูใจ วันหลังก็ต้องระวังน้องด้วย”

ฉันหลบสายตาของมินตันไปอย่างอับอาย มันน่าอายนะที่ต้องมาให้เพื่อนสนิทรู้ว่าตัวเองกำลังท้องอยู่ ฉันรู้สึกได้ถึงอาการแปลกๆ มาหลายวัน แต่ก็ไม่อยากจะยอมรับเลย

“เราท้องจริงๆ เหรอ?” ฉันถามเธออย่างไม่ต้องการคำตอบ ร่างบางพยักหน้า

“อื้อ วีคเดียวน่ะ”

“...”

“เราโทรตามแฟนเธอให้แล้วนะ” ฉันหันไปมองหน้าเธออย่างตกใจ “เขาบอกจะมาที่นี่ เราก็บอกทางไปแล้วล่ะ”

“ไม่น่าเลยนะ” ฉันเผลอหลุดพูดออกมา ก่อนที่จะเงียบไปเมื่อมินตันเริ่มทำสีหน้าเหมือนสงสัย “เรื่องที่เราท้อง ไม่ต้องบอกแฟนเราได้มั้ย”

“ทำไมล่ะชูใจ? แฟนเธอเป็นคนทำให้เธอท้องนะ” มินตันไม่ยอมรับความเห็นของฉัน เธอคว้าไหล่ฉันไว้แล้วบีบเบาๆ “ยังไงก็ต้องให้เขารับผิดชอบ”

“...”

“แฟนชูใจใช่คนเดียวกับคนที่มารับมาส่งเธอบ่อยๆ แล้วเธอบอกว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่ ม.ต้น รึเปล่า?”

ฉันพยักหน้ารับเบาๆ มินตันถอนหายใจออกมา

“...”

“ถ้าเกิดว่าเขารักชูใจ เขาต้องแสดงความรับผิดชอบออกมาสิ” เธอยืนกอดอกมองสีหน้าที่อิดโรยของฉัน “แฟนตัวเองท้องได้วีคนึงแล้วนะ ถ้าเขาไม่รับผิดชอบ ก็ไม่ควรคบกับผู้ชายคนนี้แล้วล่ะ”

“เราไม่รู้สิมินตัน” ฉันพูดออกมาเสียงเบา

“...”

“เขาอาจจะไม่ได้อยากให้เราท้องก็ได้ เขาพยายามป้องกันทุกทาง แต่เราเองที่หน้าไม่อาย ทำให้เรามีเด็ก”

“...”

“แล้วช่วงนี้ก็ห่างกันด้วย”

“ต้องบอกพ่อแม่ของชูใจด้วยมั้ย” มินตันโพล่งขึ้นมา ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าตาตื่น

“ถ้ารู้เขาคงโกรธเราแน่ อย่าเพิ่งเลยนะ” ฉันสั่นหน้าเบาๆ คิดไม่ตกเหมือนกันเรื่องพ่อแม่ ถ้าเป็นพี่ชายคงจะพอเข้าใจ แต่สำหรับพ่อแม่นี่สิ ลูกที่ดีอย่างฉันกลับมีเด็กก่อนเรียนจบมหาลัย เขาจะคิดยังไงนะ “ไว้เรา...”

“ก็ต้องไปบอกด้วยกันสิวะ”

ทั้งฉันและมินตันชะงักไปเมื่อยังพูดกันไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงทุ้มๆ ของใครบางคนดังขึ้นที่หน้าประตูห้องคนไข้ พอหันกลับไปมองจากเตียงคนไข้ ฉันก็เห็นว่าเป็น...

โหน ที่มีแผลบนหัว

“หะ โหน” เขาเดินเข้ามาใกล้ ในขณะที่ฉันเสียงสั่นไปหมด เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้ยินรึเปล่าเรื่องที่ฉันบอกว่าไม่อยากให้เขารู้เรื่องที่ฉันท้อง แล้วแผลนั่นได้มาจากไหน “ผะ แผล...!”

หมับ

แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะทันได้ถามเขาด้วยเสียงสั่นๆ นั่นได้จบดี โหนก็ตรงเข้ามาสวมกอดฉันทั้งตัวทั้งๆ ที่เขายังมีเลือดที่ศีรษะท่ามกลางสายตาที่ตกใจของมินตัน ฉันรู้สึกได้ว่าตัวของโหนสั่นไปหมด สั่นแม้กระทั่งมือที่โอบรั้งเอวของฉันไว้

เขากระซิบเสียงหนักข้างๆ หูของฉัน

“ไปบอกด้วยกันนะชูใจ”

“...”

“ไปบอกกันว่าเค้าทำเธอท้อง แล้วเค้าก็จะรับผิดชอบเธอเอง”

[พาร์ท : โหน]

พูดไปแบบนั้น ทั้งที่ในใจผมมันยังไม่พร้อมจะตาย

เพื่อนของชูใจปล่อยให้เราได้อยู่ด้วยกันสองคน เธอยอมกลับไปก่อน ผมสบตาชูใจ ในขณะที่เธอก้มหน้างุดอย่างเอียงอาย

“ขอโทษนะ” เธอโพล่งขึ้นมาเสียงเบา

“...”

“เราท้องจนได้อ่ะ แหะๆ” เธอลูบท้ายทอยตัวเองแล้วหัวเราะแห้งๆ ออกมา ผมเองก็กุมมือตัวเอง รู้สึกไม่ตลกเลยว่ะกับสิ่งที่เกิดขึ้น รถผมชนเสาไฟฟ้าจนรถล้ม แล้วก็ได้แผลที่หัวเพราะล้มไปกระแทกกับฟุตบาทข้างทาง

ทั้งนี้ก็เพื่อมาดูหน้าเธอ

“ได้กินยาคุมทุกวันมั้ย” ผมถามเธอเสียงเรียบ ชูใจสะดุ้งเฮือก เธอเริ่มมีท่าทางอึกอัก

“กะ... กินทุกวัน” เธอพูดเสียงแผ่ว “แต่ก็ไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์นี่ ว่าเค้าจะไม่ท้อง”

“แปลว่ากินไม่ทุกวัน” ผมพูดออกมา พร้อมกับพ่นลมหายใจช้าๆ “ทำไมไม่เชื่อเค้า”

“...”

“เค้าบอกเธอว่าไง ว่าให้กินทุกวัน” ผมเริ่มมีน้ำโหขึ้นมานิดหน่อย ชูใจทำหน้าซึมลงไป “เธออยากหมดอนาคตเพราะเค้านักเหรอวะ”

“...”

“แค่มาคบกับคนอย่างเค้า พ่อแม่เธอก็อายแค่ไหนแล้ว” ผมพลั้งพูดคำนั้นออกไป ก่อนที่จะกัดฟันแน่นเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วย ผมหลบสายตาไปในทันที “... ดันมาท้องกับเค้าอีก”

“พูดแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะโหน” เธอย้อนกลับมาอย่างไม่เข้าใจ พอผมหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าใบหน้าของผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดกลับเต็มไปด้วยความผิดหวังในตัวผมอย่างเต็มหัวใจ “พูดแบบนี้ หมายความว่าที่คบกับเค้าก็...”

“...”

“คงคิดว่าจะมีวันที่ต้องเลิกกันเหรอ?” ผมเม้มปากแน่น ไม่อยากยอมรับ แต่ผมแม่งก็เป็นแค่ผู้ชายที่ขี้ขลาดคนนึง

“... ใช่”

ร่างเล็กน้ำตาซึมออกมาทันที ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นแดงก่ำไปหมด ผมที่รู้สึกตัวว่าพูดเหี้ยอะไรออกไปนั้นเบิกตากว้าง เธอเบ้หน้าออกมา หัวใจผมสั่นไหวไปด้วยความรู้สึกผิด

แต่มันก็คือเรื่องจริง พ่อแม่เธอไม่คิดจะยอมรับผมให้เป็นแม้แต่เพื่อนของเธอด้วยซ้ำ การได้มาเป็นแฟน ได้รัก ได้มีอะไรกับเธอ แม่งวิเศษแค่ไหนผมรู้

ผมรู้ดีที่สุด

“แต่นี่เค้าท้องแล้วนะ” เธอสั่นเครือไปทั้งตัว ชูใจสะอื้นหนักขึ้นตอนที่ผมจะเอื้อมมือไปคว้าไหล่เธอ แต่ร่างเล็กก็เบี่ยงตัวหนี “ถ้าไม่ต้องการลูกของเค้าขนาดนั้น”

“...”

“แล้ว... ฮึก ถ้าไม่อยากให้พ่อแม่เค้ารู้เรื่องเด็กขนาดนั้น” เธอสะอื้นออกมา น้ำมูกน้ำตาไหลเป็นสาย ผมทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง จนเธอตวาดออกมา “เค้าจะไปกินยาขับเลือดเอาเด็กออกก็ได้นะ!”

“ชูใจ!” ผมตะคอกเธอกลับบ้าง เพราะเหมือนเธอจะสติหลุดเพราะความเสียใจที่ผมพูดไม่ดีออกไป “เธอแม่งบ้ารึไงวะ เค้าเป็นห่วงอนาคตเธอเค้าถึงพูดปะ!”

“แต่นี่มันเกิดขึ้นแล้วโหนจะให้เค้าทำยังไง” เธอสะอึกไปด้วยพูดไปด้วย “ที่เค้าคิดได้ คือเค้าก็ต้องเซฟตัวเองด้วย เพราะเค้าก็ต้องเรียน แล้วเค้ากินยาคุมไปหลายวันถึงจะมีลืมบ้างเพราะสอบ... แต่สุดท้ายเค้าก็ท้องอยู่ดี”

“...”

“เค้าไม่รู้หรอกนะว่าพ่อแม่เค้าจะไม่ยอมรับโหนหรือยังไง แต่โหนทำแบบนี้ โหนกล้าพูดได้เต็มปากเหรอว่ารักเค้าจริง?”

“...”

“... เค้าต้องเป็นคนยอมรับความผิดคนเดียวเหรอ” เธอเกิดคำถามขึ้นมา ซึ่งแม่งแทงใจกัน ผมที่ผุดลุกขึ้นล้มตัวลงนั่งกับเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ ผมเองก็อึดอัดเหมือนกัน

ผมรู้ตัวดี ผมรักเธอจริงๆ อย่างน้อยก็มีความรักของผมที่เป็นของจริง

แต่เรื่องที่ไม่พร้อมมีลูก ก็เป็นเรื่องจริงเหมือนกัน

“เค้าพูดไปงั้น” ผมยอมรับตัวเองต่อหน้าเธอ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่มีใครเข้ามา ไม่มีเพื่อนเธออยู่ ผมไม่จำเป็นต้องปกปิดความในใจทั้งหมด “ที่บอกว่าจะพาเธอไปหาพ่อแม่ บอกว่าเธอท้องกับเค้า... เค้าพูดไปงั้น”

“...”

“เค้าไม่พร้อมจะมีลูก ไม่พร้อมเหี้ยไรทั้งนั้น”

“...”

“เค้าไม่มีอนาคตว่ะเธอ เค้าเรียนยังไม่จบ เค้าไม่มีงานเป็นหลักเป็นแหล่ง” ผมร้องไห้ออกมา สุดท้ายก็อ่อนแอต่อหน้าเธอ ผมรู้ว่าร้อยทั้งร้อย ผู้ชายอายุยี่สิบต้นๆ มาเจอเรื่องแบบนี้คงตันไปหมดทุกทางเหมือนผม

ผมไม่พร้อมเลยจริงๆ ว่ะ