로그인공유
บทที่ 9
최신 챕터
หลังถูกคนรักขายไปหอคณิกา ครอบครัวก็คิดจะให้ข้าปลิดชีพตาย บทที่ 9
ข้าพยายามสุดชีวิตเพื่อหนีออกมาจากสถานที่แห่งนั้น ก็เพียงเพราะอยากพบพวกเขาอีกครั้งเท่านั้นทั้งที่จนป่านนี้แล้วแท้ๆ แต่ข้าก็ยังอดนึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นของท่านแม่ ฝ่ามืออันกว้างใหญ่ของท่านพ่อ และความรักที่พี่ชายมอบให้ข้าตั้งแต่เด็กไม่ได้ช่างน่าขันเสียจริงข้าเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้า จ้องตรงไปที่สามคนตรงหน้า แล้วฉีกยิ้มสดใส "ได้ ข้าจะทำตามที่พวกท่านต้องการ""ข้าจะตาย"พวกเขาพาข้าไปที่ศาลบรรพชนพวกเขาให้เวลาข้าทำใจหนึ่งก้านธูปหลังจากธูปดับ ข้าจะต้องฆ่าตัวตายต่อหน้าป้ายวิญญาณบรรพชนเพื่อรักษาไว้ซึ่งเกียรติของสตรีและชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลป้ายบรรพชนอันเย็นเยียบในความมืด ราวกับดวงตาที่จ้องมองข้าด้วยความโกรธแค้น ชวนให้หวาดกลัวโดยไม่มีเหตุผลข้ามองเปลวเทียนที่สั่นระริกตรงหน้า ภาพใบหน้าโล่งอกของบิดารมารดาและพี่ชาย หลังจากข้ายินยอมจะฆ่าตัวตายผุดขึ้นมาอีกครั้งบางทีพวกเขาอาจไว้ใจข้ามากเกินไป ถึงขนาดไม่ส่งคนมาเฝ้าในศาลบรรพชน ปล่อยให้ข้าอยู่ตัวคนเดียวเมื่อธูปใกล้จะดับมอดลง เงาร่างสามสาบก็ปรากฏขึ้นที่หน้าประตู ราวกับวิญญาณร้ายที่หมายเอาชีวิต"ซีเยว่ ต้องการความช่วยเหลือไหมลูก"แม่เร
หลังถูกคนรักขายไปหอคณิกา ครอบครัวก็คิดจะให้ข้าปลิดชีพตาย บทที่ 8
พี่ชายไม่พูดอะไรมาก ลากทั้งสองคนลงไปทันที ไม่นานก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังมาจากข้างนอกแม้จะได้แก้แค้นสำเร็จ แต่ในใจข้ากลับไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไรทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเจ็ดวันนี้ ราวกับความฝันอันยิ่งใหญ่ที่เปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิตข้าไปโดยสิ้นเชิงท่านแม่กอดข้าด้วยความเป็นห่วงน้ำตาข้าเริ่มคลอเบ้า บอกตัวเองว่าอย่างน้อยก็ยังมีครอบครัวที่รักและห่วงใยข้าขณะที่ข้ารู้สึกถึงมือที่อบอุ่นของมารดาซึ่งกำลังลูบศีรษะข้าอยู่นั้น จู่ๆ ก็ได้ยินท่านแม่พูดขึ้นว่า "ซีเยว่ คนพวกนั้นตายไปหมดแล้ว""เจ้าได้แก้แค้นตามที่ต้องการแล้ว หากไม่ฆ่าตัวตายเสียตอนนี้ เจ้าจะยังรอไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ?"ข้าละงัก ค่อยๆ แหงนหน้าขึ้นถามอย่างไม่เข้าใจ “ท่านแม่ ท่านพูดเรื่องอะไรอยู่เจ้าคะ?”สีหน้าของท่านแม่ยังคงอ่อนโยน แขนที่กอดข้าก็ยังอบอุ่นเหมือนเดิม แต่คำพูดที่เปล่งออกมากลับทำให้ข้าหนาวสั่นไปทั้งตัว"ซีเยว่ เจ้าเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว เพื่อชื่อเสียงนับร้อยปีของตระกูลหลี่ เจ้ามีทางเดียวคือต้องฆ่าตัวตาย เจ้าเข้าใจหรือไม่?"ข้าจ้องมองท่านแม่ ค่อยๆ ถอยออกจากอ้อมกอดของท่านท่านแม่ไม่ได้โกรธ เพียงแต่มองข้
หลังถูกคนรักขายไปหอคณิกา ครอบครัวก็คิดจะให้ข้าปลิดชีพตาย บทที่ 7
พี่ชายได้ยินดังนั้นก็โกรธจัด ทั้งตีทั้งเตะหลานจื่อ "แปลว่าวันนั้น ตอนที่เจ้าบอกว่านั่นไม่ใช่ซีเยว่ ก็เป็นการจงใจใช่ไหม?""ซีเยว่นับเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเจ้ามาตลอดหลายปี เจ้าทำแบบนี้กับนางได้อย่างไร?"เขาไม่คาดคิดเลยว่า ทั้งที่มีโอกาสช่วยข้าออกจากหอคณิกาได้ทันทีโดยไม่เสียชื่อเสียง แต่กลับถูกหลานจื่อทำลายจนหมดสิ้นเมื่อเห็นว่าแผนการล้มเหลว หลานจื่อก็ไม่ปิดบังอีกต่อไปนางหัวเราะเสียงคิกคัก ดวงตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นมองข้าผ่านเส้นผมที่พันกันยุ่งเหยิง พูดอย่างดุร้าย"เพื่อนงั้นเหรอ? คนโง่อย่างเจ้าจะมาเป็นเพื่อนข้าได้อย่างไร?"ข้าจ้องตานางอย่างสงบ ไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อยกับคำพูดนั้นแต่หลานจื่อกลับโกรธที่เห็นความสงบนิ่งของข้า ท่าทางยิ่งคลุ้มคลั่ง "จะบอกว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาเจ้าเห็นข้าเป็นเพื่อนจริงๆ หรือ?""เจ้าแค่ต้องการคนประกบ คนติดตามก็เท่านั้น!""ละครเพื่อนรักดุจพี่น้องท้องเดียวกันนี้ ข้าเองก็ไม่ได้อยากแสดงต่อหรอก ในเมื่อเจ้าเป็นลูกสาวแท้ๆ ของท่านราชเลขาธิการ การติดตามเจ้าก็มีประโยชน์มากมาย""แต่ใครใช้ให้องค์ชายรองชอบเจ้าล่ะ? ข้ายอมให้เจ้าได้ทุกอย่าง แต่องค์ชายรองข้ายอมยกให
หลังถูกคนรักขายไปหอคณิกา ครอบครัวก็คิดจะให้ข้าปลิดชีพตาย บทที่ 6
ข้าโกรธจนตัวสั่น "วันนั้นข้าไปตามนัดของเจ้า แต่ระหว่างทางเจ้าวางยาทำให้ข้าสลบแล้วขายข้าไปที่หอคณิกา เจ้ายังจะกล้าปฏิเสธอีกหรือ!"ซ่งเหวินหดตัวเข้าหากันด้วยความกลัว แต่ก็ยังปากแข็งบอกว่า "คุณหนูหลี่ช่างไม่รู้จักอาย สตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือน กลับพูดเรื่องการนัดพบบุรุษได้โดยไม่อายปากเลย!""แต่เรื่องที่คุณหนูหลี่ถูกขายไปหอคณิกานั้น ตอนนี้ทั่วทั้งเมืองหลวงก็รู้กันหมดแล้ว ชื่อเสียงของคุณหนูหลี่พังพินาศแล้ว คงไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยแค่นี้หรอก"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของพี่ชายก็เขียวคล้ำ ใบหน้าของพ่อและแม่ก็บึ้งตึงอย่างมากซ่งเหวินยังคงพูดอย่างไม่รู้จักอาย "แม้ว่าซีเยว่จะเคยอยู่ในหอคณิกา แต่ก่อนหน้านี้เราก็รักใคร่กัน ข้าจะยอมเป็นฝ่ายเสียเปรียบแต่งนางเข้าบ้านก็ได้"เขาพูดด้วยท่าทางโอหังราวกับอยู่เหนือกว่า มองมาที่ข้าด้วยความรักลึกซึ้ง "ซีเยว่ ข้าชอบเจ้าจริงๆ ข้าไม่สนใจหรอกว่าชื่อเสียงของเจ้าจะเสียหายขนาดไหน เจ้าแต่งงานกับข้าเถอะนะ!"ข้ารู้สึกคลื่นไส้อย่างรุนแรง อยากจะฆ่าเขาให้ตายเสียตรงนี้พี่ชายถึงกับชักดาบออกมาจ่อที่ลำคอเขาซ่งเหวินตกใจจนฉี่ราด แต่ยังคงตะโกนว่า "พวกเจ้าคิดให้ดีๆ สิ! ใ
หลังถูกคนรักขายไปหอคณิกา ครอบครัวก็คิดจะให้ข้าปลิดชีพตาย บทที่ 5
พี่ชายมีสีหน้าเศร้าโศก แต่ก็ยังพยายามปลอบใจข้า "ไม่เป็นไรแล้ว โชคดีที่ซีเยว่รู้จักใช้คำว่า 'ผินผิน' มาทำให้พี่รู้สึกสะกิดใจ พี่จึงช่วยเจ้าได้ทันเวลา""ซีเยว่ฉลาดจริงๆ พี่ภูมิใจในตัวเจ้านะ"ตอนที่แม่เล้าจะตั้งชื่อดอกไม้เป็นฉายาแทนตัวให้ข้า ข้าบอกกับนางว่าจะขอตั้งเองแม้ทุกคนจะรู้ว่าบุตรสาวท่านราชเลขาธิการมีนามว่าหลี่ซีเยว่ แต่ชื่อเล่น 'ผินผิน' นั้นมีเพียงคนในครอบครัวที่ใกล้ชิดที่สุดเท่านั้นที่รู้โชคดีที่แม่เล้าไม่ได้คิดอะไรมาก จึงยอมให้ข้าตั้งชื่อเองและโชคดีที่พี่ชายช่างสังเกต จึงรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับชื่อนี้แต่ข้าก็ยังร้องไห้ไม่หยุด อยากจะระบายความทุกข์และความกลัวที่ได้รับในช่วงหลายวันนี้ออกมาให้หมดเมื่อข้าร้องไห้จนพอใจแล้ว พี่ชายจึงถามข้า "เจ้าวางใจได้ พี่จะแก้แค้นให้เจ้าแน่นอน บอกพี่มาสิว่าใครเป็นคนขายเจ้าให้หอคณิกา?"ข้ากัดฟันด้วยความแค้น พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ "ซ่งซูกับหลานจื่อ พวกเขาสองคนร่วมมือกันทำร้ายข้า!"ตอนที่เห็นหลานจื่อนั่งอยู่กับซ่งซูในหอคณิกา ข้าก็รู้แล้วว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาด้วยฐานะของซ่งซู เขาไม่มีทางรู้จักข้าได้เลยแต่ในความจริง กลับกลายเป็นว่าเขามัก
หลังถูกคนรักขายไปหอคณิกา ครอบครัวก็คิดจะให้ข้าปลิดชีพตาย บทที่ 4
ดาบเล่มหนึ่งพุ่งแหวกผ่านอากาศเข้ามา ปักลงตรงหน้าแม่เล้าอย่างรุนแรงแม่เล้าตกใจร้องกรี๊ด มือที่กำลังจะเปิดผ้าคลุมหน้าของข้าหยุดชะงักพี่ชายบุกเข้ามาพร้อมคนจำนวนมาก สายตาคมกริบมองมาที่ข้าบนเวที ก่อนจะก้าวเดินตรงมาแม่เล้ายังพยายามขัดขวาง "นายท่าน หากท่านสนใจคุณหนูผินผิน ก็เข้าร่วมการประมูลกับขุนนางและแขกคนอื่นๆ ได้ อย่าใช้กำลังเลยนะเจ้าคะ!"พี่ชายมองนางด้วยความเย็นชา ตบนางจนกระเด็นออกไปคนอื่นๆ ในที่นั้นไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พากันขว้างปาข้าวของขึ้นมาบนเวที"ทำอะไรของเขา? ใครกล้ามาก่อเรื่องที่นี่?""ชู่! ดูเหมือนจะเป็นคนจากกรมอาญา คงมาสืบคดี""คนกรมอาญาแล้วยังไง? ข้ามาหาความสำราญ เขาจะจับข้าด้วยข้อหาอะไรกัน?"...เมื่อเห็นว่ามีเสียงบ่นด้วยความไม่พอใจจากด้านล่างเวทีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พี่ชายกลับย่อตัวลงตรงหน้าข้าอย่างมั่นคง คอยป้องกันสิ่งสกปรกที่ถูกขว้างปาขึ้นมา"ซีเยว่ เป็นเจ้าใช่ไหม?"ในขณะนั้น ข้าแทบจะร้องไห้ออกมาข้าพยักหน้าไม่หยุด พูดด้วยเสียงสะอื้น "พี่ชาย ใช่เจ้าค่ะ เป็นข้าเอง"ดวงตาของพี่ชายฉายแววโกรธเกรี้ยว โอบข้าเข้าสู่อ้อมกอดและจะพาข้าออกไปแต่แม่เล้าไม่ยอม
