ฮองเฮาปลิดชีพตาย หลังฮ่องเต้รับสนมใหม่เข้าวัง

หลังจากสั่งให้องครักษ์เร่งควบม้านำจดหมายออกไปส่งให้อาจารย์

ข้าก็หันหลังเดินกลับตำหนัก ระหว่างทางเห็นนางกำนัลขันทีทำงานกันอย่างเร่งรีบ ขนย้ายกระถางดอกเหอฮวนจำนวนมาก ไปยังตำหนักเฟิ่งชี

"เพียงแค่เห็นดอกเหอฮวนนี้ ก็รู้แล้วว่าวันคล้ายวันประสูติของฮองเฮาใกล้เข้ามาแล้ว"

"ฝ่าบาททรงรักฮองเฮาอย่างลึกซึ้ง ทุกปีในวันคล้ายวันประสูติของฮองเฮาจะต้องทรงจัดการด้วยพระองค์เอง ดอกเหอฮวนแต่ละกระถางล้วนเป็นสิ่งที่ฝ่าบาททรงคัดสรรมาอย่างพิถีพิถัน"

ข้าเดินอยู่ด้านหน้า ได้ยินคำพูดของนางกำนัลคนสนิทสองคนที่อยู่ด้านหลัง ในใจก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย

ภายในวังหลวง ทุกคนต่างกล่าวว่าเซี่ยจิ่งหวนรักข้าสุดหัวใจ เมื่อก่อนข้าก็เคยคิดเช่นนั้นเหมือนกัน

ในตอนนั้น ข้าและเขาออกเดินทางท่องเที่ยวด้วยกัน ถูกงูพิษกัด เซี่ยจิ่งหวนไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะดูดพิษให้ข้า จนตัวเองตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต

เขากล่าวว่า "อาเหยา ในใต้หล้านี้ข้ารักเพียงเจ้าผู้เดียว หากเจ้าเป็นอะไรไป ข้าก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่คนเดียวหรอก"

คนที่เคยยอมสละชีวิตเพื่อข้าได้ แต่ตอนนี้กลับทรยศความเชื่อใจของข้า

หลายวันก่อน เซี่ยจิ่งหวนแอบพาบุตรสาวของแม่ทัพเจิ้นกั๋วเข้ามาในวัง โดยปิดบังไม่ให้ข้าทราบ ให้อยู่ที่ตำหนักเจิ้งเฉียนของเขาเอง ตลอดเจ็ดวันไม่ได้ก้าวออกจากห้องเลย

เมื่อกลับถึงตำหนักเฟิ่งชี ก็เห็นเซี่ยจิ่งหวนสวมชุดมังกรสีเหลืองอร่าม ยืนตระหง่านอยู่ที่หน้าประตูตำหนัก

เมื่อเห็นข้า เขาก็รีบเข้ามาโอบกอดข้าด้วยความคิดถึงอย่างสุดซึ้ง

"อาเหยา เจ้าหายไปไหนมา ปล่อยข้ารออยู่ตั้งนานแน่ะ"

กลิ่นหอมหวานเลี่ยนพุ่งเข้าจมูกข้า เป็นกลิ่นดอกพุดซ้อนที่ข้าเกลียดที่สุด

ข้ายกมือขึ้นปิดจมูกแล้วผลักเขาออก

"ตัวท่านมีกลิ่นดอกพุดซ้อน"

เซี่ยจิ่งหวนยกมือขึ้นดมเสื้อผ้าของตนแล้วกล่าวว่า "คงจะติดมาตอนไปเลือกดอกเหอฮวนที่ทุ่งดอกไม้เมื่อครู่นี้ ข้าจะรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า"

ข้ามองไปยังแผ่นหลังของเซี่ยจิ่งหวนที่รีบร้อนเดินจากไป

เขาคงลืมไปแล้ว เพราะข้าแพ้ดอกพุดซ้อน เซี่ยจิ่งหวนเลยออกคำสั่งห้ามปลูกดอกพุดซ้อนในวังหลวงอย่างเด็ดขาด

หากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา จะมีคนสวนที่ไหนกล้าเสี่ยงคอหลุดจากบ่า ฝ่าฝืนคำสั่งปลูกดอกพุดซ้อนในวังกันล่ะ

หลังจากเซี่ยจิ่งหวนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เดินมาโอบกอดข้าจากด้านหลัง ปลดสายรัดเอวของข้าออก และจูบที่ข้างหูของข้าอย่างเสน่หา

"อาเหยา เราไม่ได้ใกล้ชิดกันมาหลายวันแล้ว"

ข้าเหลือบมองเล็กน้อย เห็นรอยจูบจางๆ ที่คอเสื้อด้านในของเซี่ยจิ่งหวน

ในใจรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ยกมือขึ้นห้ามการกระทำของเขาแล้วกล่าวว่า "ช่วงนี้ ฝ่าบาททรงทำงานราชกิจทั้งวันทั้งคืน ตอนนี้พักผ่อนเถิดเพคะ"

พูดจบข้าก็ไม่หันมองเขาอีก ปีนขึ้นเตียงแล้วหลับตาทันที

เซี่ยจิ่งหวนตามขึ้นเตียงมา ยกมือโอบกอดข้าไว้ในอ้อมแขน แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด "อาเหยา เจ้าโกรธหรือ? โกรธที่ข้าละเลยเจ้าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาหรือ?"

เขาอธิบายกับข้าว่า "ช่วงนี้ชายแดนไม่ค่อยสงบ กลุ่มขุนนางเก่าๆ ในราชสำนักก็คิดจะก่อความวุ่นวาย ข้าต้องทำงานจนดึกดื่นเที่ยงคืน กลัวว่ามาที่ตำหนักแล้วจะรบกวนการพักผ่อนของเจ้า..."

ข้าหันไปมองเขาแล้วถามว่า "ฝ่าบาท ท่านยังจำได้ไหมว่าในวันแต่งงานของเรา ท่านพูดอะไรกับข้า?"

เซี่ยจิ่งหวนยิ้มมุมปากแล้วกล่าวว่า "อาเหยา เจ้ากำลังทดสอบข้าหรือ? คำสาบานที่ให้ไว้กับเจ้า ข้าจะลืมได้อย่างไร!"

"ใช้ใต้หล้าแห่งนี้เป็นสินสอด ใช้ดวงจันทร์และดวงอาทิตย์เป็นสื่อกลาง ข้าเซี่ยจิ่งหวนชาตินี้ได้ครองรักกับมู่เหยาเพียงผู้เดียวก็เพียงพอแล้ว ขอสาบานว่าจะรักเจ้าจนแก่เฒ่าไม่พรากจากกัน"

ขอบตาของข้าค่อยๆ เปียกชื้น

คำสาบานในอดีตยังคงก้องอยู่ในหู แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปหมดแล้ว