บทที่ 7

หลังจากจ้านหยินขึ้นโรลส์-รอยซ์แล้ว ก็สั่งด้วยทุ้มต่ําว่า "รถตงเฟิงที่ฉันเพิ่งซื้อมาใหม่คันนั้น จําได้ให้ช่วยขับไปจอดให้ด้วย"

รถคันนั้นเอาไว้หลอกภรรยา แต่ภรรยาเขาชื่ออะไรนะ?

"ใช่แล้ว นายหญิงของพวกนายชื่ออะไรนะ?"

จ้านหยินขี้เกียจที่จะหยิบใบทะเบียนสมรสออกมาดู โอ้ใช่แล้ว ใบทะเบียนสมรสเขามอบให้คุณยายดูนี่ แต่ดูเหมือนว่าคุณยายยังไม่ได้คืนให้เขา อย่างไรก็ตามตอนนี้ที่ตัวเขาไม่มีใบทะเบียนสมรสนั้น

บอดี้การ์ด "... นายหญิงแซ่ไห่ มีชื่อพยางค์เดียวคือถง ปีนี้อายุ 25 ปี นายน้อยต้องจําให้ได้นะครับ"

นายน้อยของพวกเขามีความจําที่ดีเป็นพิเศษ แต่คนที่เขาไม่อยากใส่ใจจํา กลับจําอะไรไม่ได้เลย

โดยเฉพาะผู้หญิง เจอกันทุกวันแต่นายน้อยจำว่าใครเป็นใครไม่ได้ด้วยซ้ำ

"อืม จำได้แล้ว"

จ้านหยินตอบแบบส่ง ๆ

บอดี้การ์ดฟังได้จากน้ำเสียงที่เขาพูด ครั้งหน้านายน้อยของพวกเขายังจําชื่อนายหญิงไม่ได้แน่นอน

จ้านหยินไม่ต้องการให้เรื่องของไห่ถงทำให้เสียสมาธิ ดังนั้นเขาจึงเอนตัวลงบนเบาะรถและหลับตาลงเพื่อพักผ่อน

โรงแรมกวนเฉิงอยู่ห่างจากหมิงหยวนฮวา การ์เด้นขับรถเพียง 10 นาทีเท่านั้น

รถหรูจอดเรียงกันอยู่ที่ประตูหน้าของหมิงหยวนฮวา การ์เด้นและมีเพียงรถยนต์ตงเฟิงของจ้านหยินที่จอดข้างใน

มีเพียงชื่อภรรยาที่เพิ่งแต่งงานใหม่ที่จำไม่ได้เท่านั้น แต่บ้านที่ซื้อมาเองจ้านหยินยังคงจำได้

ไม่ช้าเขาก็ถึงหน้าประตูบ้านและเห็นรองเท้าแตะที่คุ้นเคยคู่หนึ่งวางอยู่ที่หน้าประตูบ้าน นั่นคือรองเท้าแตะของเขาใช่ไหม?

มันถูกโยนออกมาได้อย่างไร?

ต้องเป็นไห่ถงโยนออกมาแน่นอน!

ดวงตาของจ้านหยินเย็นชาและและใบหน้าที่หล่อเหลานั้นก็ตึงเครียด เดิมทีเขารู้สึกขอบคุณผู้หญิงคนนี้ที่ช่วยคุณยายไว้ แต่เมื่อคุณยายชมเธอและขอให้เขาแต่งงานกับเธอ เขาก็หมดความรู้สึกที่ดีที่มีต่อไห่ถง

เขาคิดว่าไห่ถงนั้นเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์

แม้ว่าสุดท้ายจะรับปากกับคุณยายและแต่งงานกับไห่ถง แต่ก็ตกลงกับคุณยายว่า หลังจากแต่งงานแล้ว เขาต้องการปกปิดตัวตนที่แท้จริง เพื่อตรวจสอบนิสัยใจคอของไห่ถง ถ้าไห่ถงผ่านการตรวจสอบนั้น เขาถึงจะกลายเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงกับไห่ถงไปตลอดชีวิต

หากเขาพบว่าไห่ถงเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์อย่างว่าจริง ๆ ก็อย่าโกรธและตำหนิเขาเลย

ใครก็ตามที่กล้าลองดีกับเขาจ้านหยินคนนี้ จะไม่มีทางตายดีแน่นอน!

จ้านหยินหยิบกุญแจออกมาเปิดประตูบ้าน แต่ไขเปิดประตูบ้านไม่ได้ เมื่อเขารู้ว่าผู้หญิงในห้องล็อคประตูบ้าน เขาก็รู้สึกไม่พอใจมากยิ่งขึ้น

นี่เป็นบ้านของเขา!

แค่ให้เข้ามาอาศัย แต่เธอกลับไม่ให้เขาเข้าบ้าน!

จ้านหยินโกรธจนยกเท้าเตะประตู เขาเตะประตูเสียงดังปัง

ขณะเดียวกัน ก็ต่อสายโทรศัพท์โทรผ่านข้อความเสียงไปหาไห่ถง

จากบทเรียนในอดีต เขาบันทึกชื่อวีแชทของไห่ถงไว้และจงใจเพิ่มคําว่า "ภรรยา" ด้วย มิฉะนั้นเขาจําไม่ได้ว่าไห่ถงเป็นใคร และจะลบเธอออกจากเพื่อนในวีแชทของเขาอีก

ไห่ถงถูกปลุกให้ตื่นขึ้น เพราะเสียงจ้านหยินเตะประตู

กลางดึกกลางดื่น ใครตบประตูไม่ให้คนเขาหลับนอนกันเหรอ?

ไห่ถงโกรธนิดหน่อยที่ต้องลุกจากเตียง เธอโดนคนทำเสียงดังรบกวนจนตื่น เธอเปิดผ้าห่มออกและเดินออกมาด้วยความโกรธทั้งชุดนอน

โทรศัพท์วางอยู่ในห้องนั่งเล่น เมื่อจ้านหยินโทรเข้ามาเธอจึงไม่ได้ยิน

"นั่นใคร เที่ยงคืนกว่ายังไม่นอน มาตบประตูบ้านฉันทําไม?"

ไห่ถงเปิดประตูออก เมื่อเปิดประตูออกเธอยังคงด่าผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตู แต่เมื่อเธอมองคนที่อยู่หน้าประตูอย่างชัดเจนอีกครั้ง เธอตกตะลึงใช้เวลามองจ้านหยินสักครู่หนึ่งและนึกขึ้นได้ จึงรีบเปลี่ยนสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมพูดว่า "คุณจ้าน คุณนั่นเอง"

จ้านหยินโทรหาเธอแต่เธอไม่รับสาย ความโกรธในใจของเขาก็ทวีสูงขึ้น

ในขณะนี้เขาขี้เกียจเกินไปที่จะต่อปากต่อคำกับไห่ถง เขาเดินผ่านไห่ถงด้วยสีหน้าเบื่อโลกและเดินตรงเข้าไปในบ้านทันที

ไห่ถงแอบแลบลิ้นออกมา

นี่คือผลที่ตามมาของการแต่งงานสายฟ้าแลบสินะ

เธอชะโงกหน้าออกไปดู ยังดีที่จ้านหยินตบประตูเสียงดังขนาดนั้นแต่ไม่ได้ปลุกเพื่อนบ้านข้างเคียงให้ตื่น

เมื่อเห็นรองเท้าแตะคู่หนึ่งอยู่ที่ประตู ไห่ถงก็ก้มลงหยิบรองเท้าแตะขึ้นมาและกลับเข้าบ้านก่อนล็อกประตูอีกครั้ง

"ตอนฉันกลับมาบ้านก็เที่ยงคืนแล้วไม่เห็นคุณอยู่บ้าน ฉันคิดว่าคืนนี้คุณจะไม่กลับมาเลยล็อกประตูค่ะ"

ไห่ถงอธิบาย

"ที่บ้านมีแต่ฉันคนเดียว เพื่อความปลอดภัยฉันจึงเอารองเท้าแตะคู่หนึ่งของคุณมาวางไว้ที่ประตูบ้าน คนอื่นเห็นว่าบ้านเรามีรองเท้าผู้ชายวางอยู่และรู้ว่าบ้านนี้มีผู้ชายเลยไม่กล้าทําอะไรค่ะ"

เธอได้เรียนศิลปะป้องกันตัวแบบซ่านโฉ่วและไม่มองข้ามพวกอันธพาล แต่สัญชาตญาณด้านความปลอดภัยที่บ้านของเธอยังคงทําได้ดีมาก

จ้านหยินนั่งลงบนโซฟา จ้องมองเธอด้วยดวงตาสีเข้มคมปลาบและเย็นชา

คืนเดือนตุลาคมอากาศค่อนข้างเย็น เมื่อถูกเขาจ้องมองเช่นนี้ ไห่ถงรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่อากาศเย็น แต่เธอได้เข้าสู่ฤดูหนาวล่วงหน้าแล้ว มันหนาวมาก!

"คุณจ้าน ฉันขอโทษค่ะ"

ไห่ถงเอารองเท้าแตะมาวางไว้ที่ข้าง ๆ เท้าเขาพร้อมขอโทษ

เธอน่าจะโทรไปถามเขาว่า เขาจะกลับบ้านหรือไม่

หลังจากนั้นไม่นานจ้านหยินก็พูดอย่างเย็นชา "ผมบอกคุณแล้วว่าอย่ากังวลเรื่องผม แต่นี่คือบ้านของผมและผมไม่พอใจมากที่คุณล็อกประตูทำให้ผมเข้าบ้านไม่ได้"

"คุณจ้านขอโทษค่ะ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ คราวหน้าฉันจะโทรไปถามคุณล่วงหน้าก่อนว่าคุณจะกลับหรือไม่ ถ้าคุณไม่กลับบ้าน ฉันถึงจะล็อกประตูค่ะ"

หลังจากจ้านหยินใจเย็นลงแล้วก็พูดว่า "ถ้าผมเดินทางไปทําธุรกิจ ผมจะบอกคุณล่วงหน้าครับ ถ้าไม่ได้บอก หมายความว่าผมจะกลับบ้านทุกวันไม่ต้องโทรหา ผมทํางานยุ่งครับ ไม่มีเวลารับโทรศัพท์ที่น่าเบื่อของคุณขนาดนั้น"

ไห่ถงส่งเสียงรับรู้

เขาพูดว่าไง ก็ว่าตามนั้น

เพราะนี่เป็นบ้านของเขา

เขาเป็นเจ้าของ

"คุณจ้านต้องการทานอาหารมื้อดึกไหมคะ?"

ไห่ถงคิดว่าเขายุ่งจนถึงป่านนี้ก็น่าจะหิว จึงถามด้วยความหวังดี

"ผมไม่ทานอาหารมื้อดึก มันทำให้อ้วน"