บทที่ 8

จ้านหยินใส่ใจรูปร่างของตัวเองมากและเข้มงวดกับอาหาร เขาจะไม่กินอาหารตามใจปากจนทำให้อ้วน

เพราะการลดความอ้วนไม่ใช่เรื่องง่าย

ไห่ถงยิ้ม "รูปร่างของคุณดีมากค่ะ คุณจ้าน"

"งั้นฉันขอตัวไปนอนก่อนนะคะ"

จ้านหยินตอบกลับแค่อืม

"ราตรีสวัสดิ์"

ไห่ถงบอกราตรีสวัสดิ์กับเขา หันหลังกลับเดินจากไป

"รอสักครู่ครับ ไห่ ไห่ถง"

จ้านหยินเรียกเธอไว้

ไห่ถงหยุด หันหน้ากลับและถามเขาว่า "ยังมีอะไรเหรอคะ?"

จ้านหยินมองเธอและพูดว่า "ต่อไปอย่าใส่ชุดนอนออกมา"

เธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นในใต้ชุดนอน เขาสายตาดีเกินไป สิ่งที่ควรดูหรือไม่นั้นก็เห็นหมดแล้ว

พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน ถ้าตัวเขานั้นมองก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นล่ะ?

เขาไม่อยากให้ร่างกายของภรรยาตัวเองถูกผู้ชายคนอื่นมองทะลุปุโปร่ง

ไห่ถงหน้าแดงก่ำ รีบวิ่งกลับห้องปิดประตูดังสนั่น

จ้านหยิน "..."

เขาไม่รู้สึกอายแม้แต่น้อย เธอกลับเขินอายแทน

หลังจากนั่งไปครู่หนึ่ง จ้านหยินก็กลับไปที่ห้องนอนหลัก บ้านหลังนี้ถูกซื้อมาแบบกระทันหัน โดยที่เขาได้ซื้อบ้านตัวอย่าง ดังนั้งเพียงแค่ถือกระเป๋าเข้ามาก็พร้อมอยู่

แต่เนื่องจากความเร่งรีบ ห้องของเขาก็ยังไม่ได้ทําความสะอาดให้เรียบร้อย

สิ่งที่ทําให้เขาค่อนข้างพอใจคือไห่ถงมีหัวคิด โดยที่ไม่คิดจะมานอนร่วมห้องกับเขา

ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ขอให้เขาทำหน้าที่สามีให้สมบูรณ์แบบ

ช่วงกลางดึกที่ผ่านมาทั้งคู่อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข

วันรุ่งขึ้น ไห่ถงตื่นนอนตอนหกโมงเช้าตามปกติ

เมื่อก่อนเธอต้องตื่นขึ้น เพื่อจัดเตรียมอาหารเช้าก่อน แล้วจึงเก็บกวาดบ้าน ถ้าเวลาเหลือเพียงพอก็จะช่วยพี่สาวตากผ้าด้วย

เรียกได้ว่าอยู่บ้านพี่สาวหลายปีเธอได้ทำหน้าคนใช้มาตลอด เพราะไม่อยากให้พี่สาวเหนื่อย แต่ในสายตาของพี่เขยเธอคือพี่เลี้ยงเด็ก

วันนี้ตื่นขึ้นมา มองเข้าไปในห้องที่ยังรู้สึกไม่คุ้นเคยที่นอนหลับตลอดทั้งคืน ความทรงจําแวบกลับเข้าในหัว ไห่ถงพึมพําว่า "ฉันนอนจนมึน ยังคิดว่าตอนนี้อยู่ที่บ้านพี่สาว แต่ที่นี่คือบ้านของฉันเอง อยากนอนมากแค่ไหนก็ได้"

เธอล้มตัวลงบนเตียงนอน

น่าเสียดายที่นาฬิกาชีวิตของเธอถูกตั้งค่าไว้แล้ว แม้ว่าเธอจะอยากนอนต่ออีก แต่เธอก็นอนไม่หลับ

แถมท้องก็หิวอีก งั้นลุกขึ้นแล้วกัน

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าเสร็จเรียบร้ยแล้ว จึงเดินออกจากห้องมองไปที่ห้องจ้านหยินที่ประตูยังปิดสนิท เขาคงยังไม่ตื่น

เมื่อคืนกลับมาดึกขนาดนั้น เวลานี้จะตื่นขึ้นได้อย่างไร

หลังจากเข้าไปในห้องครัวที่ว่างเปล่า ไห่ถงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วหันหลังออกมา

เมื่อวานนี้เธอสั่งซื้อเครื่องครัวไปจำนวนมาก แต่พัสดุยังไม่มาส่ง

ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอไม่สั่งซื้อออนไลน์ ไปซื้อที่ซูเปอร์มาร์เก็ตโดยตรงยังเร็วกว่า

ตอนย้ายบ้านเมื่อวานนี้ เธอจําได้ว่ามีร้านอาหารเช้าใกล้ๆ ระแวกบ้าน

ไห่ถงตัดสินใจออกไปข้างนอก เพื่อซื้ออาหารเช้า 2 ชุด

ไม่รู้ว่าจ้านหยินชอบทานอะไร?

คงไม่ดีที่จะปลุกเขาเพื่อถาม ไห่ถงทำได้แค่ซื้อมาหลายๆ อย่าง

เธอซื้อก๋วยเตี๋ยวไส้หมู เกี๊ยวนึ่ง ปาท่องโก๋ นมถั่วเหลือง และโจ๊กไข่เยี่ยวม้า เหล่านี้เป็นอาหารเช้าที่คนทั่วไปในเมืองกวนเฉิงกินบ่อย

จ้านหยินนอนดึก แต่ไม่ตื่นสาย หลังจากไห่ถงออกไปซื้ออาหารเช้า เขาก็ตื่นขึ้น

เขาไม่ชินกับการมีภรรยา ลืมการดํารงอยู่ของไห่ถงไปชั่วขณะหนึ่ง เขาเดินออกมาแบบเปลือยท่อนบน เดิมทีเขาอยากเทน้ำดื่มสักแก้ว ทันใดนั้นไห่ถงก็เปิดประตูเข้ามาพอดี ทั้งคู่สบตากัน

วินาทีต่อมา จ้านหยินปกปิดหน้าอกด้วยมือทั้งสองข้าง หันหลังและวิ่งกลับไปที่ห้องเหมือนที่ไห่ถงทำเมื่อคืน

ไห่ถงตกตะลึง แล้วยิ้มออกมา

เธอคิดในใจว่า ร่างกายส่วนบนของผู้ชายมีอะไรดีขนาดนั้นเหรอ? ก็แค่มองว่ามีกล้ามเนื้อหน้าท้องกี่ก้อน เขาจำเป็นต้องปิดด้วยมือทั้งสองข้างจริง ๆ ฮ่า ๆ เธอหัวเราะ!

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อจ้านหยินปรากฏตัวต่อหน้าไห่ถงอีกครั้ง เขาสวมสูท แต่สีหน้าของเขาดูไม่ดีและไม่มีอะไรจะพูดกับไห่ถง

ใครใช้ให้เขาลืมว่ามีผู้หญิงแปลก ๆ อยู่ในบ้านของเขา ผู้หญิงแปลก ๆ คนนี้เป็นภรรยาในนามของเขาเอง

ปกติเขาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ของตัวเอง เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ชั้นสองมีเพียงเขาคนเดียว ตราบใดที่เขาไม่ลงไปชั้นล่าง คนรับใช้ที่บ้านก็ไม่กล้าขึ้นไปชั้นบน เขาก็ทําตัวตามสบายและบางครั้งก็ออกมาจากห้องโดยไม่สวมเสื้อ

วันนี้ก็เป็นดังเคย แต่กลับโดนหญิงสาวมองร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าของเขา

"คุณจ้าน ฉันซื้ออาหารเช้ามาค่ะ มาทานอาหารเช้าสิคะ"

หลังจากไห่ถงหัวเราะจนปวดท้อง แต่ก็ไม่ลืมทานอาหารเช้า เธอวางอาหารเช้าหลายอย่างที่เธอซื้อกลับมาไว้บนโต๊ะ การทักทายผู้ชายที่ถูกเธอมองร่างกายท่อนบน เหมือนชายคนนั้นทำกล้ามเนื้อหลุดหายไปหลายกิโลกรัม

จ้านหยินเงียบไปครู่หนึ่ง แต่ยังเดินเข้ามาดูอาหารเช้าที่เธอซื้อกลับมา และถามอย่างเย็นชาว่า "คุณทําอาหารไม่เป็นเหรอครับ"

"เป็นค่ะ อาหารที่ฉันทำอร่อยมาก"

"อาหารเช้าที่ซื้อข้างนอก โดยเฉพาะร้านอาหารเช้าแบบง่าย ๆ ริมถนน ไม่ค่อยถูกสุขลักษณะ ต่อไปกินให้น้อยลง ถ้าตัวเองทำอาหารเป็นก็ทํากินเองที่บ้าน ถูกหลักสุขอนามัยกว่า"

ในฐานะที่เป็นคนในตระกูลจ้าน นายน้อยจ้านไม่เคยทานอาหารเช้าที่คนเมืองกวนเฉิงรับประทานกันเป็นประจำแบบนี้

ไห่ถงถามเขากลับว่า "คุณเคยเห็นห้องครัวในบ้านของคุณเองไหมคะ มันสะอาดกว่าใบหน้าของคุณอีกค่ะ เพราะมันไม่มีอะไรเลย ถึงฉันเป็นแม่ครัวของโรงแรมระดับห้าดาว ไม่มีเครื่องครัว ไม่มีวัตถุดิบ ฉันก็ไม่สามารถทำอาหารสักอย่างได้หรอกค่ะ"

จ้านหยินเงียบสนิท

"คุณจะทานไหมคะ?"

ไห่ถงถามเขา

เพราะความที่ท้องหิว จ้านหยินจึงนั่งลงที่โต๊ะอาหารเพื่อไม่ให้ภรรยาเห็นข้อบกพร่องของเขา พูดอย่างเรียบ ๆ ว่า "ไหน ๆ คุณก็ซื้อกลับมาหมดแล้ว ผมไม่กินก็เสียเปล่า กินครั้งสองครั้งคงไม่ทำให้ตาย"

นี่เป็นการหาข้อแก้ให้กับตัวเอง

ไห่ถงแบ่งอาหารเช้าทุกอย่างให้เขาครึ่งหนึ่ง

จากนั้นนั่งลงและรับประทานอาหารเช้าครึ่งหนึ่งไปพลางพูดกับเขาว่า "เมื่อวานฉันเห็นสภาพห้องครัวแล้วค่ะ ฉันจึงสั่งซื้อเครื่องครัวจากออนไลน์ไปไม่น้อย รอพัสดุมาส่งอยู่ค่ะ ต่อไปฉันจะซื้อผักมาทําอาหารและจะไม่ให้คุณทานอาหารจากแผงขายของริมถนนอีกค่ะ"

เขาทำงานในบริษัทใหญ่ น่ามีตำแหน่งเล็ก ๆ ในบริษัท ซึ่งถือว่าเป็นพวกชนชั้นกลางและค่อนข้างพิถีพิถัน

ปกติเธอก็เคยชินกับการทําอาหารเอง แต่เมื่ออยู่ร้านถึงจะสั่งอาหารเดลิเวอรี่ ถ้าเขาต้องการให้ทำแบบพิถีพิถันเธอก็ยอมคล้อยตามเขา

"บ้านเราก็ยังขาดของอีกเยอะ ฉันซื้อตามแบบของฉันได้ไหมคะ?"

จ้านหยินเงยหน้าขึ้นมองภรรยาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามและทานอาหารเช้าของเขาต่อไป อาหารเช้าธรรมดาเหล่านี้รสชาติดีมาก

"ในเมื่อพวกเราจดทะเบียนสมรสกันแล้วก็มีฐานะเป็นสามีและภรรยา นี่ก็เป็นบ้านของคุณ คุณอยากจัดหรือตกแต่งยังไงก็ได้ ขอแค่ไม่ยุ่งกับห้องผมก็พอแล้วครับ"

พื้นที่อื่นเธอสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ

"โอเคค่ะ"

เมื่อได้รับอนุญาตจากเขา ไห่ถงตัดสินใจทําตามที่เธอคิด

ต้องปลูกดอกไม้ไว้บนระเบียง ซื้อชิงช้ารังนกมาวางไว้ตรงนั้น นั่งชิงช้ารังนกอ่านหนังสือยามว่างและชมดอกไม้

"ใช่แล้ว เมื่อวานคุณยายบอกว่าให้ฉันกลับบ้านไปทานอาหารกับคุณในวันหยุดสุดสัปดาห์และเพื่อพบกับผู้ใหญ่"

จ้านหยินกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า "วันหยุดสุดสัปดาห์ค่อยว่ากันใหม่ครับ ผมต้องดูว่ามีเวลาหรือไม่ ถ้าไม่มีเวลา ผมบอกให้คุณยายพาพ่อแม่ของผมมาแทน พวกคุณเจอกันและกินข้าวมื้อหนึ่งก็ได้ครับ"

ไห่ถงไม่มีความคิดเห็น