บทที่ 7

หลี่เหวินเชาไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย พูดเสียงดังว่า “คนกากๆอย่างคุณกล้ามาชี้นิ้วสั่งผมเหรอ”

“วันนี้กูต้องให้บทเรียนมึงแทนพี่สาวกู”

หลินเฟิงเตะท้องของเขาด้วยขาเดียว

หลี่เหวินเชาบินออกไปเหมือนโดนระเบิด

“อา”

แฟนสาวตัวเล็กของหลี่เหวินเชากลัวจนหน้าซีด

วิ่งโซซัดโซเซไปยังข้างๆของหลี่เหวินเชา ถามด้วยความกลัว ที่รัก คุณเป็นอย่างไรบ้าง”

สีหน้าถังหว่านมีรอยยิ้มที่เย็นชา

เด็กชายคนนี้กล้าต่อสู้กับหลินเฟิงด้วย ช่างกล้าหาญเกิน

แต่สิ่งที่เธออยากรู้อยากเห็นมากคือ หลี่ฮุ่ยหรานที่หลินเฟิงพูดถึงเป็นใคร

“ไอเหี้ย”

หลี่เหวินเชาใบหน้าบิดเบี้ยว ที่ท้องมีความเจ็บปวดที่รุนแรง รู้สึกลําไส้เกือบจะถูกเตะจนด้วย

ดวงตาที่มืดมนจ้องไปที่หลินเฟิง “คุณ...คุณกล้าเตะผมเหรอ”

หลินเฟิงใจเย็นลง “แต่ก่อนคือเห็นแก่พี่สาวคุณ ผมจึงไม่ได้จริงจังกับคุณ”

“ตอนนี้ผมไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลหลี่อีกต่อไปแล้ว หากคุณยังกล้าหยาบคายต่อหน้าผมแบบนี้อีก ผมจะเอาคุณตาย”

มองดูสายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตของหลินเฟิง

หลี่เหวินเชาสั่น คําสบถที่อยากจะพูดถูกกลืนลงไป

หันหน้ามองไปที่ถังหว่านและตะโกน “นี่คุณมาทำอะไร กูมาใช้บริการที่นี่ถูกคนทำร้ายคุณในฐานะผู้จัดการล็อบบี้ก็แค่มองดูเฉยๆเหรอ”

ถังหว่านอึ้งสักพัก แล้วก็ส่ายหัวอย่างหมดหนทาง

ตัวเธอเองดูเหมือนผู้จัดการล็อบบี้มากจริงๆเหรอ

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็ลองทำเป็นผู้จัดการล็อบบี้สักครั้งดีกว่า

เขาโบกมือ

ฉินอิ๋งเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยมา พาหลี่เหวินเชาออกไป

“พวกคุณทำอะไรอยู่ ปล่อยผมนะ กูเป็นนายน้อยของตระกูลหลี่นะ”

หลี่เหวินเชาโกรธมาก ตะโกนเสียงดัง “กูไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่ พวกแกค่อยดูสิ”

ถังหว่านพูดอย่างดูถูก “ตระกูลหลี่อะไร ถึงแม้คุณปู่ของตระกูลคุณกำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉันก็ต้องเกรงใจมากๆ”

“นับว่าคุณเป็นใคร เอาเขาออกไปทิ้ง”

พนักงานรักษาความปลอดภัยทิ้งหลี่เหวินเชาออกไปนอกประตูของโรงแรมโดยตรงเหมือนทิ้งขยะ

หลี่เหวินเชาล้มลงย่างน่าสังเวช

ถังหว่านออกคำสั่งต่อทุกคนว่า “ต่อไปนี้หากผู้ชายนี้ยังมาสร้างปัญหาอีก ก็เตะเขาออกไปเลย”

“คุณหลิน เรื่องเมื่อกี้ฉันขออภัย ฉันรับรองว่าต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก”

หลินเฟิงส่ายหัว “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ”

“ฉันพาคุณหลินไปที่ห้องดีกว่าค่ะ”

ถังหว่านพาหลินเฟิงเข้าไปในลิฟท์

หลังจากส่งเขาเข้าห้องด้วยตัวเอง และได้รายละเอียดการติดต่อของหลินเฟิงเรียบร้อยแล้วเธอกับฉินอิ๋งก็ออกไป

หลินเฟิงยืนอยู่ที่หน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน มองเห็นทิวทัศน์เจียงโจวทั้งหมด

ไม่คิดว่าสามปีสั้นๆ ในที่สุดตัวเองกับหลี่ฮุ่ยหรานก็แยกทางกันแล้ว

ไม่ว่ายังไงตัวเองก็ถือว่าบรรลุเป้าหมายของอาจารย์แล้ว

ต่อมาก็ควรมองอนาคต และบรรลุการวางแผนของตัวเอง

ในขณะนี้มีสายหนึ่งโทรเข้ามา

หลินเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ไม่คาดว่าผู้ที่ติดต่อมาที่แสดงบนหน้าจอนั้นจะเป็นคุณปู่ของตระกูลหลี่ หลี่ไห่ซาน

เขากำลังลังเลไม่รู้ว่าจะรับหรือไม่รับสายดี

หลินเฟิงก็ไม่แน่ใจว่าคุณปู่ได้ยินข่าวที่ตัวเองหย่ากัยหลี่ฮุ่ยหรานหรือไม่

ลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดหลินเฟิงก็รับสาย

ไม่ว่าคนอื่นของตระกูลหลี่จะดูถูกเขาอย่างไร

อย่างน้อยคุณปู่หลี่ก็ถือว่าเขาเป็นหลานเขยมาตลอด

“ฮัลโหล ว่ายังไงครับ”

เสียงหัวเราะที่สดใสของคุณปู่หลี่ดังขึ้นจากปลายสาย “ฮัลโหล เสี่ยวเฟิง คุณอยู่ที่ไหน”

“ผม อยู่....ข้างนอกครับกำลังจัดการธุระบางเรื่อง คุณปู่มีอะไรไหมครับ”

ฟังน้ำเสียงคุณปู่ ดูเหมือนยังไม่รู้เรื่องที่ตัวเองหย่ากับหลี่ฮุ่ยหราน

เขาก็ไม่ได้พูดตรงๆ

“งั้นเหรอ คืนนี้คุณกับฮุ่ยหรานก็มาทานข้าวที่บ้านปู่สิ ปู่มีข่าวดีจะบอก”

หลินเฟิงรู้สึกกังวลและ ลังเล “ฮุ่ยหรานช่วงนี้ยุ่งมาก หรือว่า....ไว้วันหลังดีกว่าไหมครับ”

คุณปู่ยิ้ม “เธอจะยุ่งอะไร เดี๋ยวปู่โทรหาเธอ ปู่ไม่เชื่อหรอกว่าเธอไม่เชื่อฟังปู่”

“คุณจัดการเรียบร้อยแล้วก็มาบ้านปู่โดยเร็วเถอะนะ”

“ครับ ผมทำเสร็จจะรีบไป”

หลินเฟิงหายใจเข้าลึกๆ ยอมรับปากกับคุณปู่ไป

ควรตัดสินใจรอว่าคืนนี้หลี่ฮุ่ยรานคงจะบอกตรงๆกับคุณปู่

ในเวลาเดียวกัน หลี่ฮุ่ยหรานกับหวางเส้าหลงก็ได้เจอกับถังว่านหลี่แล้วในที่สุด

ในห้องรับแขก หวางเส้าหลงได้คำชมสักพักใหญ่

เมื่อเห็นว่าโอกาสมาถึง เขาก็แสดงเจตนา

“คุณปู่ถัง เพื่อนของผมได้ยินว่าคุณถังป่วยหนักมาก จึงซื้อเห็ดหลินจือร้อยปีราคาแพงมาให้”

“เพื่อรักษาคุณถัง”

หลี่ฮุ่ยหรานรับรู้ทันที รีบเอาของขวัญที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกมา

วางตรงหน้าของถังว่านหลี่อด้วยความเคารพ

กล่องเปิดออก กลิ่นหอมของยาเห็ดหลินจือร้อยปีกระจายออก สีสดใส พอดูก็รู้ว่าไม่ใช่ของธรรมดา

ถังว่านหลี่ก็แค่พยักหน้าอย่างสงบใจเย็น

ถ้าในเมื่อก่อน เขาเองคงตื่นเต็นมากแน่

แต่ตอนนี้สูกสาวเขาได้หายป่วยแล้ว เห็ดหลินจือนี้ก็ไม่ค่อยสำคัญอะไรแล้ว

อีกในหนึ่ง หวางเส้าหลงมาเพราะมีเรื่องจะขอแน่ วันนี้ยังพาคนนอกมาด้วย ไม้รู้ว่าวัตถุประสงค์อะไร

ทำให้หวางเส้าหลงรู้สึกประหม่าในใจ

ถังว่านหลี่ดูเหมือนไม่ค่อยสนใจเห็ดหลินจือร้อยปีเลย

หลี่ฮุ่ยหรานตอนนี้ก็ประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก

เผชิญหน้ากับบุคคลที่สูงส่งของเจียงโจวแบบนี้ เธอไม่กล้าทำอะไร

ถังว่านหลี่ก็ไม่อยากเสียเวลา พูดตรงๆว่า “ขอบคุณคุณหลี่เป็นห่วง”

“ไม่ทราบว่าคุณหลี่จะให้ตระกูลถังตอบแทนอย่างไรครับ”

หลี่ฮุ่ยหรานโบกมือไปมา “หนูก็แค่อยากจะช่วยคุณถังบ้าง ไม่กล้าขออะไรตอบแทนค่ะ”

ถังว่านหลี่หัวเราะ “เราคุยกันตรงๆเถอะ คุณหลี่สามารถพูดตรงๆได้ครับ”

ในขณะนี้หวางเส้าหลงหัวเราะและพูดว่า “คุณปู่ถังเป็นคนตรงไปตรงมาจริงๆ”

“จริงๆแล้วหลี่ฮุ่ยหรานได้ยินโครงการพัฒนาเขตซีเฉิงที่นำโดยตระกูลถัง หลี่ซื่อกรุ๊ปหวังว่าจะได้รับมือกับโครงการนี้”

ถังหว่านหลี่ดูถูกในใน หลี่ซื่อกรุ๊ปเขาไม่เคยได้ยินชื่อเลย

หลี่ซื่อกรุ๊ปนี้เก่งในด้านไหนบ้าง เขาจะรับมือได้เหรอ

แต่สีหน้ายังคงใจเย็นมาก “โครงการเขตซีเฉิงสําคัญมาก หลี่ซื่อกรุ๊ปมีประสบการณ์ไหม”

หลี่ฮุ่ยหรานแสดงความดีใจบนใบหน้า “แน่นอนค่ะ หลี่ซื่อกรุ๊ปแต่ก่อนได้ร่วมมือกับบริษัทเทียนหัวอินเตอร์เนชั่นแนลมาสามปีแล้ว ค่อนข้างมีความสามารถด้วย”

ไม่คาดคิดว่าหลี่ซื่อกรุ๊ปนี้สามารถร่วมมือกับบริษัทเทียนหัวอินเตอร์เนชั่นแนลด้วย เธอเป็นใคร

หรือว่าเป็นคนของจ้าวเทียนหวาเหรอ

ถ้าไม่ใช่จ้าวเทียนหวาแนะนำหมอเทวดาคนหนึ่งมาให้ ลูกสาวของเขาตอนนี้คงยังนอนป่วยอยู่บนเตียง

ต้องเห็นแก่เขา

หลังจากคิดไปสักพัก เขาพูดว่า “เอาอย่างนี้ พรุ่งนี้ตระกูลถังจัดงานเลี้ยงที่โรงแรมเทียนอวี่ คุณหลี่ก็มาด้วยเถอะ ตระกูลถังจะให้ความสำคัญกับหลี่ซื่อกรุ๊ป”

“ขอบคุณคุณปู่ถัง”หลี่ฮุ่ยหรานดีใจมาก

คำพูดของถังว่านหลี่ก็ถือว่าเป็นการยอมรับตัวเองแล้ว

ทั้งสามคนได้คุยกันสักพัก พอหลี่ฮุ่ยหรานเดินออกจากตระกูลถังก็ค่ำแล้ว

หลี่ฮุ่ยหรานควบคุมอารมณ์ที่ตื่นเต้นไม่ค่อยได้ ต้องขอบคุณหวังเส้าหลง

“คุณหวาง ครั้งนี้ขอบคุณมาก หากไม่ใช่คุณซื้อเห็ดหลินจือร้อยปีราคาแพงมา หลี่ซื่อกรุ๊ปคงไม่สามารถเข้าไปอยู่ในสายตาของคุณปู่ถังด้วย”

“ฮุ่ยหรานเกรงใจมาก ที่สำคัญคือความสามารถคุณเก่ง ทำให้คุณปู่ถังให้ความสำคัญ”

หวางเส้าหลงภูมิใจมาก พูดอย่างหน้าซื่อใจคดว่า “ฮุ่ยหราน ตอนนี้ค่อนข้างดึกแล้ว ผมได้จองห้องส่วนตัวที่ตึกเจียงตูไว้”

“เราไปทานข้าวด้วยกันไหม และดูหนังด้วยกัน”

หลี่ฮุ่ยหรานลังเลขึ้นมา ไปทานข้าว ดูหนังเหรอ และมีแค่เราสองคนด้วย

นี่ก็เหมือนกับการออกเดทกันนะ แต่ตัวเธอเองเพิ่งหย่ากับหลินเฟิง ยังไม่คิดจะรับความความสัมพันธ์ใหม่เร็วๆขนาดนี้

ในเวลานี้มีสายหนึ่งโทรเข้า

หลี่ฮุ่ยหรานรีบรับสาย “ฮัลโหล คุณปู่....นี่”

“ได้ค่ะ”

พอวางสาย หลี่ฮุ่ยหรานแอบดีใจในใจ “คุณหวาง วันนี้คุณปู่ฉันให้ฉันกลับบ้านทานข้าวด้วย บอกว่ามีเรื่องใหญ่ ฉันต้องขอกลับไปก่อนแล้วค่ะ”

“ส่วนเรื่องที่ทานข้าวกันก็ไว้วันหลังเถอะนะคะ”