EP 3 น้องหมูของพี่ขุน (3)

เสือสามตัว

สุดท้ายท้ายสุดฉันก็ไม่ได้ไปเรียนจริงๆ แถมยังโดนหอบหิ้วมาที่ร้านแต่งรถครบเครื่องแสนหรูหราของผู้ชายที่ฉันกำลังศึกษาดูใจหมาดๆ ฟังดูดีใช่ไหมล่ะ แต่ก็นั่นแหละประโยคนี้เหมือนฉันจะใช้เรียกอยู่ฝ่ายเดียวและชื่อร้านก็อื้อหือเลยตอนเห็นป้าย ใครเป็นคนคิดชื่อนี้กันเนี่ยมันไม่เหมือนร้านแต่งรถเลย ดิบๆ ทื่อๆ คล้ายร้านขายยาดอง ร้านหมูกระทะยังไงก็ไม่รู้สิ ไม่มีไอเดียที่ดีกว่านี้แล้วหรือไง อืมถึงชื่อร้านมันจะแปลกแหวกแนวไม่สมกับกิจการไปสักหน่อยแต่ลูกค้านี่อย่างเยอะอ่ะ รถดีๆ ราคาแพงๆ มาจอดรอทำกันเพียบ

“นี่หมูแดงเมียกู” ฉันถูกแนะนำอย่างนี้กับลูกน้องทุกคนของหมอนี่เมียฉันกลายเป็นเมียแทนแฟนหรืออะไรก็ตามที่ไอ้บ้าขุนมันสามารถพูดได้แต่ไม่เลือกที่จะพูดไง สรุปที่คุยๆ กันไว้ไม่เป็นไปตามนั้นเลยสักนิดเดียว ไม่ว่าจะเป็นการถูกเนื้อต้องตัวโน่นนี่นั่นก็ยังปฏิบัติเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือหนักกว่าเก่าอีก

“มึงได้น้องหมูแดงแล้วเหรอวะไอ้ขุนแม่เจ้าโว้ยไวไฟจริงเพื่อนกู” ไม่ใช่ใครพี่จิวนั่นเองที่แหกปากตะโกนเสียงดังมาแต่ไกล สงสัยอยากบอกคนทั้งซอยมั้ง

“เออกูจับหมูกลืนลงท้องแล้วเรียบร้อย ตอนนี้กูเลยขยับขั้นขึ้นมากลายเป็นผัวหมูเต็มตัว” นี่ก็รับมุขเพื่อนหน้าตาระรื่นชื่นบานจนน่าตบเชียว แถมยังจูบแก้มฉันเน้นๆ โชว์คนอื่นอีก ฉันต้องข่มความอายเอาไว้สินะ

“พี่ขุนกับน้องหมู” พี่จิวพูดยิ้มๆ

“พี่ขุนกับน้องหมูทำไมเวลาเรียกแบบนี้แล้วมันน่ารักจังวะชื่อเนี่ย โอ๊ย! กูเริ่มจะอิจฉามึงจริงจังแล้วนะเนี่ยไอ้ขุน” พี่เคนโผล่มาอีกคนแล้ว หน้าตาดี๊ด๊าในตอนแรกเริ่มหงิกลงทุกที

“มึงก็อิจฉาต่อไปนะครับเคน กูพาเมียเข้าไปนั่งก่อนเดี๋ยวขาสวยๆจะเมื่อยถ้ายืนนานๆ ไปค่ะน้องหมูของพี่ขุน ให้อุ้มไหมคะ” เดินขาแทบขวิดกับประโยคหวานหูเมื่อสักครู่โอย

“ไม่ต้องอุ้มนะขุนเดินเองได้” ฉันรีบปฏิเสธทันทีเพราะสายตาล้อเลียนของคนในร้านที่มองมาแต่ละคนมันวิบวับแบบแปลกๆ แต่คนที่ทำให้อายกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น

“มึงรีบไปอ้อนเมียไกลๆ พวกกูเลยไป เดี๋ยวขาลั่นไล่เตะมึงขึ้นมาจะมาว่ากูไม่ได้นะ” จิวรีบโบกมือไล่คนอ้อนเมียก่อนคนแถวนี้จะถูกเบาหวานเล่นงานกันถ้วนหน้า

“เออๆ ไปแล้วไม่ต้องมาไล่น่ารำคาญจริง” ขุนพลระบายยิ้มพลางโอบประคองเอวคอดเข้าไปในห้องรับรองส่วนตัวที่มีไว้สำหรับพักผ่อนและคุยงาน

“จะไปทำงานก็รีบไปเลยไม่ต้องมาคลอเคลีย” ฉันเอ่ยปากไล่คนที่บอกจะเข้ามาทำงานแต่ไม่ยอมไปทำอย่างเอือมระอา เกาะติดนัวเนียหนึบหนับฉันลูกเดียวเลยตั้งแต่เข้ามานั่งในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ที่ขุนพลบอกว่ามันคือห้องพักผ่อนของพวกเขา

“ไม่ให้ฉันคลอเคลียเธอแล้วจะให้ไปคลอเคลียใครวะหรือว่าเธอยอมให้พี่ขุนคนนี้ไปฟัดกับผู้หญิงคนอื่น ใจดีขนาดนั้นเลยเหรอ” สงสัยอยากปากมีสีถึงได้พูดออกมา

“เอาสิ นายทำได้ฉันก็ทำได้เหมือนกัน หนุ่มๆ ที่มาต่อคิวรอจีบฉันมีเยอะมากรู้เอาไว้ซะด้วย” ฉันเชิดหน้าขึ้นสูงพลางปรายตามองนายขุนอย่างท้าทาย

“ยัยหมูปีศาจเธอก็ได้แค่ขู่ฉันเท่านั้นแหละ ไม่มีทางที่ไอ้พวกมารอต่อคิวจีบเธอเข้าถึงตัวเธอได้หรอกตราบใดที่ฉันยังอยู่น่ะ ไม่มีทางเด็ดขาด” ขุนพลงับซอกคอฉันอย่างโกรธๆแล้วฝังหน้าลงพึมพำงึมงำอยู่คนเดียว อ้อมแขนที่รัดรอบตัวก็แน่นขึ้นเรื่อยๆ

“ถ้าอยากให้มันเป็นแค่คำขู่ก็ทำตัวให้มันดีๆ” ฉันสอดนิ้วมือเข้าไปขยุ้มเส้นผมของขุนแล้วออกแรงดึงให้หมอนี่เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าหล่อร้ายยามมันยุ่งเหยิงมันน่ารักดีจริง “ไปทำงานได้แล้วขุน อย่าให้ฉันต้องพูดมาก” ฉันบอกเสียงเรียบอย่างไม่สนใจว่าเขาจะหงุดหงิดมากแค่ไหนเมื่อฉันไล่อีกครั้ง

“ไล่อยู่ได้ รู้งี้ไม่เข้ามาก็ดี” ถึงปากจะบ่นแต่ก็ยอมปล่อยแขนที่กอดรัดฉันเอาไว้ทั้งตัวออก “นั่งเล่นในนี้ไปก่อนละกันนะหมูขอพี่ขุนไปช่วยเพื่อนทำงานข้างนอกก่อนเสร็จแล้วจะเข้ามาหา ไม่ต้องออกไปล่ะหวง ผู้ชายเยอะเดี๋ยวพวกมันจ้องนมเธอ”

“ไปเลยไป”

“จูบก่อนดิ”

“อย่าเยอะขุน”

“หมูแม่งใจร้ายว่ะ”

เท่านั้นแหละเดินหน้างอเป็นก้นลิงออกไปเลย เฮ้อ! เอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลย