ตอนที่ 119.เจ้าคอบร้านอนมองเจ้านายทั้งสองด้วยความเศร้าสร้อย มันรับรู้ได้ว่าคนทั้งสองรักกันเพียงใด และมันก็รู้ด้วยว่าเวลาแห่งความสุขของเจ้านายกำลังจะถูกพรากไปด้วยน้ำมือของคนใจร้ายบนแผ่นดินใหญ่ คนที่มันจำได้ติดตาและไม่เคยชอบเลยแม้แต่น้อยและเพียงแค่นึกถึงมันก็อยากจะกระโจนกัดคอมันให้จมเขี้ยวชลเขต อัครไพฑูรย์ อย่าให้คอบร้าเจอตัวต่อตัวนะ...มันคิดในใจนายใหญ่กับนายหญิงมองดูหนุ่มสาวที่เกี่ยวก้อยหยอกเย้ากันอยู่บนชายหาดทรายขาวด้วยความรู้สึกตีบตัน ทั้งสงสารและอับจนหนทางที่จะแก้ไขเรื่องราวที่เกิดขึ้นแม้รู้ว่ามันเป็นเพียงการจัดฉากและวางแผนของใครคนหนึ่งซึ่งไร้จิตสำนึกและละโมบอย่างน่าละอาย“น้องสงสารลูกจังค่ะคุณพี่”“พี่เองก็รู้สึกแบบนั้นที่รัก แต่ถ้าหากพวกเขาเป็นคู่กันจริงๆยังไงก็คงไม่แคล้วกัน ครั้งหนึ่งเราก็เคยเป็นแบบนั้น และถ้าเขาเป็นคู่กันจริงๆมันต้องมีปาฏิหาริย์ที่จะทำให้เขาได้อยู่ด้วยกัน”“แต่น้องยังไม่เห็นว่ามันจะเป็นอย่างนั้น สงสารหนูแมงปอนะคะ และตามาร์คเองก็คงไม่ต่างกัน พรุ่งนี้ก็ถึงวันแต่งงานของตามาร์คกับหนูดีแล้ว” นายหญิงวารินถอนใจแล้วซบอกกว้างของสามีอย่างทุกข์ระทม นายใหญ่โอบร่างบางของภ
ตอนที่ 120. “ก็อยากน่ารัก น่า...ทำไมล่ะฮันนี่จ๋าเปลี่ยนใจไม่ไปเดินเล่นแล้วมาทำอย่างอื่นกับพี่ริคที่มันตื่นเต้นและสนุกกว่าดีไหมจ๊ะ” ริคเอ่ยหยอกเย้าและชวนให้คิดไปไกล ดรุณนุชค้อนปะหลับปะเหลือกกับคำกำกวมนั้นก่อนจะสะบัดหน้าหนีและเดินตึงๆ ออกไปอย่างแสนงอน ปล่อยให้คนที่ชอบเอาเปรียบมองตามอย่างแสนเสียดาย “เอาไว้เมื่อถึงเวลาฉันจะไม่ให้ลงจากเตียงสักสามวันยัยลูกลิงเอ๋ย” ริคหมายมาดในใจก่อนจะหันไปสนใจงานที่คั่งค้างของตนต่อในขณะที่ดรุณนุชและเจ้ากุ้งแก้วเดินลงมาชั้นล่างของโรงแรมและออกเดินไปตามชายหาดก่อนจะเดินขึ้นไปบนถนนย่านแหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อของเกาะสมุยอีกที่หนึ่งคือ ถนนคนเดินหาดบ่อผุดด้วยว่าเวลาที่เธอออกมาเดินเล่นนั้นเป็นเวลาเย็นแล้วร้านรวงต่างๆ ที่อยู่รายทางถนนเลียบชายหาดสายเล็กๆ ที่สมัยก่อนนี้เป็นเพียงย่านที่อยู่อาศัยของชาวประมงเท่านั้น แต่ตอนนี้กลายเป็นสถานที่แหล่งรวมที่พักและรีสอร์ตหลากหลายสไตล์และร้านรวงที่ประดับตกแต่งที่โดดเด่นสวยงามทั้งร้านอาหารและร้านค้าเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวที่ส่วนมากเป็นชาวต่างชาติจนบางครั้งเราอาจหลงนึกว่าเรากำลังเดินเที่ยวอยู่เมืองนอกเป็นแน
ตอนที่ 121. “ครับไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาอยู่กระท่อมท้ายหาดของรีสอร์ตเราได้ข่าวว่าตอนนี้ตาชมแกก็ป่วยหนักเพราะหลังจากถูกรถชนแกไม่ได้รับการรักษาที่ดีทำให้เจ็บออดๆ แอดๆ เรื่อยมา เด็กชายต๋อมจึงมีหน้าที่พาลิงตัวนั้นออกมาแสดงโชว์เพื่อหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องสามชีวิต น่าสงสารครับ” เจมส์เล่าเรื่องที่เขาสืบทราบมาให้เจ้านายฟังอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องซึ่ง “จะไปทำอะไรก็ไปเถอะ” “ครับผม” ริคเอ่ยเบาๆ ก่อนที่เจมส์จะรับคำแล้วค่อยๆ เดินออกไปจากโต๊ะหินตัวสวยซึ่งเจ้านายทั้งสองนั่งรับประทานอาหารเช้ากันอยู่ “พี่ริคคะขอน้ำผึ้งกับกุ้งแก้วไปบ้านตาชมได้ไหมคะ นะคะ น้ำผึ้งสัญญาจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อจะเชื่อฟังพี่ริคขาทุกอย่างเลย ให้น้ำผึ้งไปนะคะๆ” สาวน้อยออดอ้อนและทำตาเป็นประกายน่าสงสารซึ่งริคเองก็พอจะรู้ทันว่าที่ทำไปเพียงเพราะอยากเอาใจเขาเพื่อพาไอ้เจ้าลิงจอมแสบไปตามหารัก แต่คำสัญญาของเธอต่างหากที่เขาสนใจ จะไม่ดื้อและเชื่อฟังพี่ริคขาทุกอย่าง นั้นต่างหากที่ทำให้เขาพยักหน้าตกลงและซ่อนสายตาเจ้าเล่ห์ไว้มิดชิดจนสาวเจ้าและลิงน้อยดีใจกระโดดตัวลอยรีบรุดไปทันที ริคหันไปสั่งให้ลูกน้อง
ตอนที่ 122. “อ้าวคุณน้ำผึ้งวันนี้มาแต่เช้าเลย ทานข้าวมารึยังครับถ้าไม่รังเกียจคนจนมาทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ” ตาชมเอ่ยชวนเมื่อเห็นสาวน้อยหน้าตาคมนั่งคุยกับหลานชายของเขาอยู่บนม้านั่งซึ่งทำจากต้นมะพร้าวทั้งต้นแต่ตัดแต่งสวยงามหน้ากระท่อมริมหาดสวย “น้ำผึ้งทานมาแล้วค่ะคุณตา ขอบคุณนะคะ วันนี้น้ำผึ้งเอายาบำรุงมาฝากด้วยค่ะ ตาชมอย่าลืมทานนะคะ” “โอ๊ยทีหลังอย่าลำบากเลยครับแค่คุณเอาพวกอาหารแห้งข้าวสงข้าวสารมาให้ตาก็รู้สึกเป็นบุญคุณ และดีใจมากแล้วครับอย่าลำบากเลยไอ้ตาน่ะมันแก่แล้ว อีกไม่กี่ปีก็ตาย” “โธ่ตาชมคะอย่าพูดอย่างนั้นสิคะ บุญคุณอะไรกันคนกันเองทั้งนั้น แล้วเรื่องที่น้ำผึ้งขอคุณตาว่ายังไงคะ” เรื่องที่ว่านั้นก็สืบเนื่องมาจากเธอรู้สึกสงสารต๋อมกับตาชมดรุณนุชจึงขอให้ริคว่าจ้างตาชมให้ไปดูแลบ้านพักและสวนให้ในขณะที่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ แล้วขอให้เขารับอุปการะเด็กชายให้ได้เรียนหนังสือในโรงเรียนเช่นเด็กคนอื่นๆ ไม่ได้อยู่แบบตามมีตามเกิดเช่นนี้เพราะเธอรู้สึกรักและเอ็นดูตติยะเป็นอย่างมากซึ่งเธอกำลังจะขอให้ริครับอุปการะเด็กชาย “เรื่องนี้ตาก็แล้วแต่เจ
ตอนที่ 123. “แต่พี่ไม่ต้องการคำขอบคุณหรอกน้องสาว แต่พี่ต้องการน้องสาวคนสวยให้ไปกับพวกพี่ เดี๋ยวนี้...” ไอ้หน้าโหดหัวหน้าบอกเธอเสียงเรียบและไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัวมันก็ตวัดร่างบางของเธอขึ้นบ่าแล้วเดินออกไปจากกระท่อมหลังน้อยท่ามกลางเสียงหวีดร้องอย่างตื่นตระหนกของเธอ และเสียงร้องคัดค้านจากร่างที่กองอยู่กับพื้นของสองตาหลาน เจ้ากุ้งแก้วซึ่งแอบมองเหตุการณ์อยู่กระโดดขี่คอไอ้วายร้ายคนหนึ่งที่เดินรั้งท้าย มันทั้งดึงทั้งกัดหูไอ้วายร้ายคนนั้นจนมันร้องเสียงหลง แต่หัวหน้าของมันเพียงหยุดหันมามองอย่างไม่ใส่ใจแล้วเดินต่อไป ส่วนลูกน้องสองคนก็หัวเราะด้วยความขบขัน ในขณะที่ดรุณนุชพยายามดิ้นให้หลุดจากการกระทำอันอุกอาจของพวกคนโฉด “ฮ่าๆๆ ไอ้เก้งมันโดนลิงจัดหนักว่ะ ฮ่าๆๆ” “ปล่อยฉันเดี๋ยวนะไอ้คนชั่ว ปล่อยช่วยด้วยๆ พี่ริคช่วยด้วย” “ฮ่าๆ ร้องไปเลยน้องสาวแต่อีกหน่อยเป็นของพี่แล้วจะร้องไม่ออก” “ปล่อยนะไอ้บ้าปล่อยฉัน” ในขณะที่ดรุณนุชพยายามดิ้นให้หลุดจากการกระทำอันอุกอาจของพวกคนโฉด เธอทั้งดิ้นทั้งทุบร่างหนาของมันแต่มันกลับไม่สะทกสะท้าน แบกเธอไว้บนบ่าเดินไปต
ตอนที่ 124. ปังๆ ! เสียงปืนดังขึ้นสองนัดทำให้ร่างหนาของไอ้คนโฉดที่คร่อมร่างกึ่งเปลือยของสาวน้อยชะงักและหันมามองยังต้นเสียงของพญามัจจุราชที่เกือบคร่าชีวิตของพวกมัน กระสุนวิ่งฉิวผ่านกกหูมันจนรับรู้ได้ถึงความร้อนที่ถากๆ ไป “ไอ้เด็กนั่นเฮ้ยพวกมึงจัดการมันเร็วเข้า” ชายชั่วร่างใหญ่ไม่แพ้หัวหน้าของมันลุกขึ้นและย่างสามขุมมาหาร่างเด็กชายที่ทรุดลงกับพื้นด้วยจวนเจียนจะหมดแรง แต่มือเล็กๆ กลับกำปืนพกในมือแน่นและจ้องไปที่ร่างของไอ้คนชั่วสั่นระริก “มึงแน่มากไอ้ต๋อม วันนี้แหละกูจะกระทืบมึงให้จมดินและฝังมึงทั้งเป็นพร้อมกับตาแก่ๆ ของมึง ไอ้ลูกกะหรี่” “มึงไม่มีโอกาสนั้นแล้วกูจะฆ่ามึงไอ้ชั่ว” “ฮ่าๆ น้ำหน้าเด็กมอมแมมอย่างมึงจะทำอะไรกูได้วะไอ้ต๋อม มึงยิงกูมึงก็ติดคุก ไอ้ลูกกะหรี่ แม่มึงมันร่านถูกฟันแล้วทิ้งจนมีมึงนี่ไง ไอ้เด็กเวรไม่มีใครต้องการ ฮ่าๆๆ” พวกมันย่างสามขุมมาหาและพูดจาถากถางด้วยความอวดดี มันก็คิดว่าเด็กตัวเล็กๆ อย่างตติยะคงไม่กล้ายิงมันและไม่คิดว่าปืนกระบอกนั้นจะมีกระสุนเหลืออยู่ “มึงก็คอยดูว่ากูจะกล้ามั้ย มึงทำร้ายตากูไอ้ชั
ตอนที่ 125. “และนี่ใช่มั้ยที่มึงคิดจะมาเทียบกับกู” ปังๆ ! กระสุนสองนัดรัวใส่เป้ากางเกงของมันจนเลือดสาดกระจาย จนมันตาเหลือกร้องด้วยความเจ็บปวดแทบขาดใจ ชายหนุ่มซ้ำด้วยการกระทืบลงไปบนมือและกลางร่างของมันที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดจนมันร้องครางด้วยความเจ็บปวดทรมานมากกว่าเดิมจนมันอยากขาดใจตายไปเสียเดี๋ยวนั้น แต่มันจะยังตายตอนนี้ มันจะต้องทรมานกว่านี้หลายร้อยเท่า ที่บังอาจแตะต้องผู้หญิงอันเป็นที่รักของ ริค เวลส์ “ส่วนมึง กูจะให้โอกาสมึงตายดีกว่ามันหน่อยกูจะให้มึงว่ายน้ำเล่นๆ ยามค่ำๆ ถ้ามึงเอาชีวิตรอดได้กูก็นับถือมึงมากๆ ไมค์จับมันมัดเอาหินถ่วงแล้วเอาไปโยนทะเลให้อาหารปลาหน่อยสิวะ ปล่อยไว้ไอ้พวกนี้มันก็เป็นสวะสังคม ช่วยทำความสะอาดบ้านเมืองหน่อยก็ดี” เมื่อกระทืบร่างไอ้เดนสังคมจนพอใจหายคุ้มคลั่งแล้วชายหนุ่มก็หันมาสั่งงานบอดี้การ์ดที่รอรับคำสั่ง พวกมันพนมมืออ้อนวอนขอชีวิตอันเน่าเฟะและบาปหนาของตนทันที “นายฝรั่งครับไว้ชีวิตผมเถอะครับ ผมสัญญาว่าจากนี้ผมจะเป็นคนดี ไม่รังแกไม่ทำร้ายใคร ผมขอโทษๆๆ” “พี่ริคขาได้โปรด อย่าทำอะไรพวกเขามากกว่านี้เลยนะคะมันผิดกฎหมายแ
ตอนที่ 126. “อย่าดิ้นนะ ถ้าดิ้นแล้วพี่ริคเกิดอารมณ์ทนไม่ไหวไม่รู้ด้วย” ริคเอ่ยสำทับเมื่อเห็นว่าร่างเปลือยในอ้อมกอดเริ่มจะพยศ เขาขอแค่กอดเธอไว้อย่างนี้ก่อน แค่ได้โอบกอดและชื่นชมแอบเก็บกำไรนิดๆ หน่อยๆ เท่านี้เขาก็พอใจแล้วแม้อยากทำมากกว่านี้ก็ตาม และเพราะเห็นว่าเธอเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆ มาจึงไม่อยากทำให้เธอกลัวและเสียขวัญมากกว่านี้ “เอ่อ ตอนนี้ตาชมกับต๋อมและกุ้งแก้วเป็นไงบ้างคะ “เจ้ากุ้งแก้วปลอดภัยและหายดีแล้วเพราะได้พยาบาลดี มันหายเร็วแต่แกล้งป่วยต่อจนน่าหมั่นไส้”ริคเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และแอบทำเสียงที่บ่งบอกว่าหมั่นไส้เจ้ากุ้งแก้วสุดๆ จนดรุณนุชอดหัวเราะไม่ได้ “แล้วต๋อมกับตาชมล่ะคะ” “ตอนนี้ต๋อมก็หายแล้วเหมือนกัน เขาเป็นเด็กที่ใจกล้าและแกร่งมากนะ” ริคชวนคุยเรื่อยๆ มือหนาพันเรือนผมเป็นลอนสวยอยางอ่อนโยนพลางจุมพิตลงบนศีรษะทุยนั้นด้วยความรัก “แล้วตาชมล่ะคะ” ดรุณนุชถามด้วยความรู้สึกเบาโหวงในใจอย่างบอกไม่ถูก และริคก็เงียบไป “ฮันนี่ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เราจะได้ไปวัดกัน คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เร
ตอนที่ 173.บรรยากาศบ้านหลังงามย่ำแย่ อึมครึมมากขึ้นทุกวันๆ เจ้ากุ้งแก้วและจัสมินเองก็ไม่ได้มีความสุขไปด้วยมันทั้งสองตัวเองก็เครียดจนล้มป่วยเพราะทั้งอาหารและอากาศที่แตกต่างอีกทั้งความเซื่องซึมและไม่ร่าเริงของดรุณนุชจึงทำให้พวกมันทั้งสองพลอยซึมเศร้าไปด้วย แต่ความเย็นชาหมางหมองดังกล่าวไม่ได้รอดพ้นสายตาผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนเช่นนายใหญ่ทั้งสองของคฤหาสน์แห่งเวลส์ไปได้เพราะพวกเขาแอบสังเกตลูกๆ มาได้สักระยะหนึ่ง คุณราเชลจึงต้องเรียกบอดีการ์ดคู่ใจของริคมาไถ่ถาม“พอกันทั้งคู่ ท่ามากปากหนักเฮ้อ ลูกชายคุณก็อายุไม่น้อยแล้วนะคะราฟ ทำไมถึงได้ขี้ขลาด ท่ามากขนาดนี้นะ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้อุ้มหลานล่ะคะ” คุณราเชลบ่นให้สามีอย่างฉุนๆ เมื่อนึกถึงความท่ามากของบุตรชายช่างเหมือนบิดาตอนหนุ่มๆ ไม่มีผิด เพราะกว่าจะเอ่ยปากขอนางแต่งงาน นางก็เกือบต้องได้แต่งงงานกับชายหนุ่มที่ทางครอบครัวหาไว้ให้“โธ่ที่รัก จะมาว่าแต่ริคเป็นลูกผมคนเดียวได้ยังไงเล่า ก็ลูกบังเกิดเกล้าของคุณเหมือนกันนั่นแหละน่า” สองสามีภรรยาต่างเง้างอดใส่กันจนไมค์และเจมส์ที่ถูกสั่งให้คอยดูแลความปลอดภัยให้กับดรุณนุชที่บ้านเป็นกรณีพิเศษถึงกับส่ายหัวมองหน้าก
ตอนที่ 172. “ใช่ลูก ถึงแล้วก็ส่งข่าวมาบ้างนะ”นายใหญ่เสริมภรรยาพลางสวมกอดชายหนุ่มและเด็กชายตติยะอย่างรักใคร่เอ็นดูแม้จะได้รู้จักเด็กชายเพียงไม่นานแต่ความเฉลียวฉลาดเกินวัยก็ทำให้เขานึกถึงลูกๆ ในวัยเด็ก“ครับ” ริคตอบสั้นๆ เหมันต์ก็เดินเข้ามาตบบ่าเขาเบาๆ“ฉันคงคิดถึงนายเหมือนกัน ขอให้โชคดีเพื่อน ฝากน้องสาวฉันด้วยดูแลเธอดีๆ ล่ะ”แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็กอดกันและตบหลังกันเบาๆ อย่างให้คำมั่นสัญญา ก่อนที่เหมันต์จะผละออกมาโอบกอดร่างบางของดรุณนุชที่เพิ่งผละจากอกของนางดวงดี“เราก็ด้วยนะเด็กดื้อเพลาๆ ลงบ้างไอ้นิสัยรั้นๆ น่ะรู้ไหม” เหมันต์สั่งสอนเด็กดื้ออย่างเอ็นดู“พี่มาร์คก็พูดเหมือนแม่กับพี่ดีเลย น้ำผึ้งไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ”“ใช่ ไม่ใช่เด็กๆ แต่เป็นสาวและมีสามีแล้วด้วย”เหมันต์ต่อให้และสาวน้อยก็ได้แต่พ้ออย่างขัดใจนิดๆ เธอไม่ได้อยากตามริคไปเลย แต่ถ้าเธอไม่ไป เธอเองก็ต้องโหยหาเขา และมารดาของเธอเองก็คงไม่ยอมให้เธออยู่ที่นี่ด้วยเพราะว่าเธอออกเรือนมีสามีแล้ว สามีภรรยาควรจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าที่ไหนก็ตามและอีกหลายๆ เทศนาซึ่งมารดาและนายหญิงวารินบอกกล่าวแก่เธอ“พี่น้ำผึ้งกลับมาเยี่ยมหนูดีกับพี่แ
ตอนที่ 171.“ให้มันจริงเถอะ” ก่อนที่สองหนุ่มจะต่อปากต่อคำกันริคก็เดินขึ้นเรือนมาด้วยใบหน้าที่เหมือนคนอกหักรักคุดอย่างไรอย่างนั้น“อ้าวพี่ริคมาแต่เช้าเลย มาครับเรากำลังจะทานข้าวกันพอดี” วสันต์เอ่ยชวนอย่างแช่มชื่น “อ้าวแล้วน้ำผึ้งล่ะครับ” คิมหันต์ถามอย่างแปลกใจ“น้ำผึ้งพาหนูดีไปทานข้าวกับพี่ๆ ที่บ้านน่ะเห็นว่าหนูดีกลัวคิมมากเลยไม่กล้าขึ้นเรือนมา” ริคเล่าเรียบๆ แต่คนฟังถึงกับหน้าเสียไปเล็กน้อยแต่ก็ปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยโดยเร็วจนไม่มีใครทันสังเกต“ว่าแต่ทุกคนอยู่ที่ห้องอาหารใช่ไหม”“ครับ เราไปกันเถอะ” วสันต์ตอบ แล้วสามหนุ่มก็เดินไปที่ห้องอาหารซึ่งตอนนี้นายหญิงวารินและอรุณนารีกำลังลำเลียงอาหารออกมาวางบนโต๊ะตัวสวยโดยมีลูกมือตัวโตคอยช่วยถือนั่นถือนี่ให้ไม่ห่างกายจนนายหญิงรู้สึกเวียนหัวคนติดเมียจนอยากจะเอาตะหลิวฟาดกบาลสักทีด้วยความหมั่นไส้ แต่ทำได้เพียงค้อนลูกชายคนโตปะหลับปะเหลือก“โอ๊ยเห็นทีเช้านี้กับข้าวคงหวานไปหมดนะว่าไหมครับ”“ใช่ไม่หวานอย่างเดียวนะ คงมีมดตกลงไปในกับข้าวบ้างล่ะงานนี้”“นี่นายสองคนไม่ต้องมากินข้าวร่วมกับฉันกับเมียก็ได้นะไปเลยไปๆ กินที่รีสอร์ตโน่นเลย” เหมันต์มองน้องชายอย่า
ตอนที่ 170.“แหมนายหัวคะ มาช้านะคะนี่มัวทำอะไรกันอยู่เอ่ย ว่าไงแกแมงปอเหนื่อยมากจนต้องให้นายหัวเขาอาบน้ำแต่งตัวแล้วประคองมาเลยเหรอแก” เนตรนาราเอ่ยกระเซ้าเพื่อนรักเหมือนรู้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เมื่อเห็นเหมันต์โอบประคองร่างเล็กๆ ของเพื่อนรักไม่ห่าง และเธอก็ได้ค้อนโตๆ จากเพื่อนรักมาแทนคำตอบพร้อมกับทำปากขมุบขมิบคาดโทษ เนตรนาราจึงได้แต่เสหัวเราะเก้อๆ ทั้งที่อยากจะหัวเราะดังๆ แม้ว่าเธอจะยังไม่เคยรักใคร แต่ไอ้อาการหลงเมียแบบเป็นเอามากและรอยแดงๆ บนลำคอขาวๆ ของเพื่อนรักก็เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่าเธอคงจะหยอดถูกจุด แล้วยิ่งเห็นใบหน้ายิ้มแฉ่งบานฉ่ำของนายหัวมาร์คซึ่งเธอเคยได้ยินเพื่อนรักบ่นให้ฟังบ่อยๆ ว่าทั้งเคร่งขรึม รกรุงรังและเย็นชาแถมปากร้ายเมื่อคราวแรก ไม่มีให้เห็นแม้แต่น้อย มีเพียงใบหน้าของนายหัวมาร์คผู้ซึ่งกำลังอยู่ในห้วงรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น“ไอ้เนตรแกก็ไปว่าไอ้แมงเดี๋ยวแม่คุณก็โกรธ น้อยใจงานเข้าพี่มาร์คอีกหรอก” อโนมาปรามเพื่อนรักแต่ตนเองก็ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนไปให้เจ้าภาพทั้งสองเช่นกัน“แกก็ว่าแต่ฉัน ดูแกมองล้อไอ้แมงเหมือนกันล่ะน่า”“แหม ก็คนมันหมั่นไส้นี่หว่า”“อ้อนจ๋า ที่รักดูสิลูกอ้อนจะหาแ
ตอนที่ 169.ชายหนุ่มหลงใหลไปกับรสชาติหวานล้ำที่ได้รับจากร่างเล็กๆ ตรงหน้าที่ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดนี้ และคอยแต่จะหาโอกาสเชยชิมความหอมหวานจากร่างสาวจนเธอแทบหมดแรง แม้จะนึกสงสารหญิงสาวที่อ่อนด้อยประสบการณ์แต่เธอก็เร่าร้อน ไร้เดียงสาจนน่าสั่งสอนให้เป็นงานเป็นการ ซึ่งเขาก็ไม่รอช้าที่จะสอนสั่งแมงปอตัวน้อยแม้จะต้องคอยข่มความต้องการและค่อยเป็นค่อยไปเหมือนอย่างเช่นตอนนี้ที่เขาต้องคอยสอนสั่งและใจเย็นกับร่างเล็กๆ เปล่าเปลือยให้คล้อยตามและไม่หวาดผวาต่อความรักซึ่งเขามีให้กับเธอล้นปรี่ความหอมหวานของดอกไม้แรกผลิทำให้เขาไม่อาจทนต่อความเย้ายวนนั้นได้ ริมฝีปากร้อนๆ จึงดูดดื่มเชยชิมไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างขาวผ่องที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อทั้งตัว เสียงครางแผ่วหวานยิ่งกระตุ้นให้เขาเกิดความต้องการมากขึ้น ดวงนวลหน้าใสแดงปลั่งกับริมฝีปากเล็กๆ เห่อบวมเผยอน้อยๆ ยิ่งดูเร้าอารมณ์ให้โหมกระพือจนเขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าจากยอดอกสีหวานไปดูดซับความหอมหวานในโพรงปากสาวอย่างเร่าร้อนลิ้นหนาสอดรัดเคล้าคลึงดูดดื่มจนลิ้นเล็กๆ พ่ายแพ้ไม่เป็นท่าและยอมศิโรราบแก่เขา ร่างสาวที่ดูเหมือนร้อนเร่าจนแทบปริร้าวบิ
ตอนที่ 168. พิธีหมั้นและแต่งในวันเดียวกันแบบเรียบง่ายทว่าเต็มไปด้วยกลิ่นไอของความรักและหวานชื่นทั้งสองฝ่าย ทั้งเจ้าสาวเจ้าบ่าวต่างยิ้มแย้มผ่องใส แม้แขกเหรื่อจะมีแค่เพียงญาติๆ ไม่กี่คนแต่ทั้งงานก็สมบูรณ์แบบมีพิธีการที่ครบถ้วน ฝ่ายบิดามารดาเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างก็แย้มยิ้มแก้มปริที่เห็นบุตรสาวหนุ่มของตนเป็นฝั่งเป็นฝา เมื่อได้ไหว้พระรับพรและพิธีการในตอนเช้าสิ้นสุด แล้วก็มาถึงพิธีการในตอนเย็นซึ่งเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่บรรยากาศสุดแสนโรแมนติก ที่ได้รับการเนรมิตรจากเนตรนาราเจ้าแม่โปรเจคเช่นเคย เธอเสกสรรงานเลี้ยงแบบดนตรีในสวนมีดนตรีแจ๊สขับกล่อมท่ามกลางสวนน้ำตกจำลองและทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสงดงามเรียบหรู “ขอบคุณนะคะคุณอารี คุณสินธุ ที่ยกแมงปอให้ลูกชายของเรา” นายหญิงวารินเอ่ยขึ้นในขณะนั่งรับประทานอาหารกันพร้อมหน้าของบรรดาคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายในอนาคต ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวของคุณนายดวงดี เนตรนารา อโนมา และครอบครัวของกันต์เพื่อนรักของอัคคีสามีของเธอ และครอบครัวของพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงแห่งคุ้มอินจำปาญาติสนิทของเนตรนาราที่มาร่วมงานมงคลนี้ด้วย“แหมจะขอบคุณอะไรกันคะ เราต่างหา
ตอนที่ 167. “พี่ขอโทษถ้าสิ่งที่พี่ทำมันทำให้น้ำผึ้งลำบากใจและเข้าใจผิดตลอดมา” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบซึ่งทั้งสองปล่อยให้ความคิดของตนเองล่องลอย โดยต่างก็เข้าใจไปคนละทิศคนละทาง ริคปล่อยมือจากเอวบางแล้วก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวมองใบหน้าคมสวยอย่างตัดพ้อน้อยๆ ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ดรุณนุชมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความน้อยใจและเสียใจที่อยู่ๆ เขาก็ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพัง สิ่งที่เขาทำกับเธอตอนนี้มันบ่งบอกว่ารักเธอตรงไหน สาวน้อยคิดอย่างเจ็บปวดพลางทรุดนั่งลงบนพื้นทรายนุ่มมองท้องทะเลงามเพียงลำพังด้วยดวงใจที่สับสนเจมส์และไมค์ มองดูสองสามีภรรยาที่เดินไปคนละทิศคนละทางแล้วมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอาจิตเมื่อคนทั้งสองต่างปากหนักและคิดมากกันทั้งคู่ดูก็รู้ว่าทั้งสองรักกันแค่ไหนแต่ต่างคนต่างอมพะนำไม่ยอมเอ่ยปากบอกในสิ่งที่ตนคิดและรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แม้เขาทั้งสองจะไม่เคยมีความรักเพราะชีวิตที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเสมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่เท่าที่พวกเขามองดูอาการของคนมีความรักและเรียนรู้จากพฤติกรรมของนายใหญ่และนายหญิงแห่งเวลส์ ก็พอจะรู้ว่
ตอนที่ 166.“แมงปอจ๋า จะไปไหนน่ะ” เหมันต์รั้งมือบางเบาให้เธอหยุดเดิน พลางเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ “แมงปอจะไปติดกรอบรูปให้เสร็จเสียทีค่ะ เหลือแค่อีกไม่กี่หลัง พี่มาร์คถามทำไมคะจะไปช่วยหรือ” “ถ้าแมงปอให้พี่ทำอะไรพี่ก็เต็มใจทำจ๊ะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างออดอ้อนและก็ได้ค้อนงามๆ จากสาวเจ้า “ถ้างั้นก็เดินไปค่ะงานแมงปอจะได้เสร็จสมบูรณ์เสียที เปิดรีสอร์ตไม่ทันรับนักท่องเที่ยวไม่รู้ด้วย” “ไม่เป็นไรจ๊ะ แมงปอจะได้อยู่ที่นี่นานๆ ไงพี่มาร์คเลี้ยงได้อยู่แล้วเมียแค่คนเดียวสบายมาก” “ใครเป็นเมียพี่มาร์คกันคนบ้าหน้าไม่อายเขายังไม่ได้ยอมเป็นเสียหน่อยขี้ตู่ชะมัด” หญิงสาวเอ่ยเสียงอุบอิบใบหน้าแดงก่ำอย่างน่าดู “ก็อีกไม่กี่วันหรอกน่า ยังไงแมงปอก็บินหนีพี่มาร์คไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าหนีนะพี่มาร์คจะเด็ดปีกเสียให้เข็ด คอยดูสิ” “พี่มาร์คบ้าๆๆ” อรุณนารีทุบแขนแกร่งอย่างขัดเขินเมื่อเจอสายตาหวานฉ่ำล้อเลียนของเขา ชายหนุ่มรวบร่างบางไว้ในวงแขนก่อนจะวางร่างบางให้ยืนบนโขดหินเล็กๆ จนความสูงของเธอเท่ากันกับเขา ใบหน้าทั้งสองจึงอยู่ในระดับเดียวกัน หนุ่มสาวม
ตอนที่ 165. “ไอ้อาการแบบนี้มันเป็นไปได้หรือหมอเก่ง มันเกิดขึ้นบ่อยหรือเปล่าคะ” ดรุณนุชถามบ้าง “มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยหรอกนะน้ำผึ้ง เคสนี้นานๆ จะมีเกิดขึ้นกับคนไข้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยด้วย แต่กรณีของหนูดีอาจจะเป็นข้อยกเว้น เอ่อผมคิดว่าเธอคงจะมีความทรงจำที่เลวร้ายเกี่ยวกับคิมหันต์มากเกินไปรึเปล่า...” หมอเก่งอ้อมแอ้มพูดเบาๆ ในตอนท้ายพลางชำเลืองมองใบหน้าที่เรียบเฉยของคิมหันต์ ซึ่งใบหน้าเรียบเฉยนั้นเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น “เอาเป็นว่าหนูดีแค่จำคิมไม่ได้ชั่วคราวใช่ไหม” นางดวงดีเอ่ยขึ้นบ้างและพลธวัชก็พยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ “แล้วนานแค่ไหนที่เธอจะจำนายคิมได้” “มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองว่าจะเปิดรับคิมหันต์เข้าไปในความทรงจำหรือเปล่า” หมอเก่งให้เหตุผล เท่านั้นเองคิมหันต์ก็เดินลงเรือนไปทันทีทำให้ทุกคนมองตามอย่างแปลกใจและเดาความรู้สึกของชายหนุ่มไม่ออก “สมน้ำหน้ามัน ถูกหนูดีเกลียดจนไม่อยากจดจำ” เหมันต์เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้และก็ได้ลูกทุบเบาๆ จากอรุณนารีพร้อมกับดวงตาเขียวๆ