บทที่ 3 เด็กแสบ

ช่วงนี้นายหัววิลเรียกหาพ่อตลอด เพราะพ่อรู้ทุกอย่างบนเกาะนี้ พิณตะวันก็คิดว่าตัวเองรู้เกือบเท่าพ่อแล้วละ อีกไม่นานถ้าตัวโตอีกหน่อยก็คิดว่าจะรู้พอๆ กับพ่อ เพราะพิณตะวันตามพ่อไปทุกทีตั้งแต่จำความได้

แต่ระยะนี้พิณตะวันขออยู่ห่างๆ พ่อตอนทำงาน เพราะไม่ชอบนายหัวที่ชอบทำหน้าดุ หน้านิ่วคิ้วขมวด เขาดูจริงจังหรือไม่ก็หงุดหงิดตลอด พิณตะวันไม่อยากสนใจ เวลานี้มีเรื่องสนุกๆ ให้ทำมากมายกับเหล่าสมุน

"ไอ้แหลม เอ็งขึ้นต้นนี้ ไอ้ก้อนต้นนั้น ไอ้โก้ต้นโน้น ไอ้แมน ไอ้เจ๋ง ต้นถัดๆ กันไป ข้าจะจับเวลายี่สิบนาที ใครเก็บมะพร้าวได้มากที่สุดคนนั้นชนะ"

"ชนะแล้วได้อะไรเป็นรางวัลจ๊ะตะวัน"

ไอ้โก้ถามด้วยน้ำเสียงสุภาพปนเกรงใจ กองเชียร์มีเป็นสิบคอยดูอยู่ เด็กชายหลายคนอยากจะทำอะไรให้พิณตะวันประทับใจ แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ประสบความสำเร็จเท่าไหร่ เพราะพิณตะวันเก่งเกินหน้าทุกคน จึงยากจะทำอะไรให้ประทับใจได้

"ถ้าชนะ และทำลายสถิติของข้าได้ด้วย จะให้ลอกการบ้านวิชาภาษาอังกฤษ!"

ทุกคนทำตาโต เพราะปิดเทอมคุณครูได้ให้การบ้านแถมมาด้วยเยอะมาก เปิดเทอมต้องเสร็จ และวิชาภาษาอังกฤษก็ถือว่าเป็นวิชาที่ทุกคนหูไม่กระดิกกันเลย ยกเว้นพิณตะวันที่เก่งทุกวิชา

"ข้าขอแข่งด้วยคนโว้ย" ไอ้ธงรีบยกมือ

"เอ็งไปต้นริมสุดโน่นเลย เอ้า เข้าที่ๆ เร็วๆ "

เสียงหัวโจกสั่ง กองเชียร์ก็ปรบมือกันใหญ่ พวกผู้เข้าแข่งขันก็รีบประจำที่ตรงโคนต้นมะพร้าว

"เอ้า...เตรียมตัว...ข้าจะนับแล้วนะโว้ย...หนึ่ง..."

หัวโจกประกาศทำเสียงดังเข้มข้นเพื่อสร้างบรรยากาศให้ตื่นเต้นเร้าใจ

"สอง...สาม!"

สิ้นเสียง เหล่าผู้เข้าแข่งขันก็รีบปีนพะองไม้ไผ่ขึ้นไปอย่างรวดเร็ว งานนี้ไม่ต้องง้อเจ้าจ๋อกันเลย เสียงกองเชียร์ต่างก็ส่งเสียงเชียร์คนที่ตนชอบ...

พิณตะวันกำลังสนุก แต่ก็หันไปเห็นว่าพ่อกับเดินมากับนายหัวใกล้เข้ามา เจ้าตัวรีบค่อยๆ ชิ่งหนีโดยที่คนอื่นไม่รู้ว่าหัวหน้าโจกได้หายตัวไปซะแล้ว

"อะไรกัน!"

เสียงห้าวดุเอ่ยถาม ทำให้เสียงเชียร์หยุดลงกะทันหัน...

"ลูกหลานใคร ทำไมขึ้นไปแบบนั้น ตกลงมาจะว่ายังไง"

ไอลวิลเอ่ยถามหัวหน้าคนงาน ถ้าเป็นที่เมืองอังกฤษรับรองเรื่องถึงตำรวจแน่ เขาไม่คิดว่าบนเกาะแห่งนี้จะมีการใช้แรงงานเด็ก ที่สำคัญมันอันตรายมาก ปีนขึ้นไปได้ยังไง สูงขนาดนั้น!

ไอลวิลเห็นว่าหัวหน้าคนงานกวาดตามองไปโดยรอบเหมือนกำลังหาอะไรอยู่ เขาหันมายิ้มเจื่อนกับไอลวิล...

"เด็กที่นี่เขาปีนได้เป็นเรื่องปกติครับนายหัว"

"ไม่ได้! อย่าให้เห็นอีก เกิดตกลงมาจะทำยังไงกัน ฉันสั่งห้ามเด็ดขาด ต่อไปนี้ไม่ให้พวกเด็กขึ้นต้นมะพร้าว ถ้าเห็นจะหักเงินเดือนพ่อแม่!"

นายหัวสั่งเสียงเฉียบขาด ทำให้วัฒน์แอบสะดุ้งในใจ เพราะรู้ดีว่าใครเป็นหัวโจก!

"ครับ" หัวหน้าคนงานรับคำเบาๆ

"ลงมาเดี๋ยวนี้ ใครสั่งให้ขึ้นไป"

เสียงเข้มดุของนายหัวทำให้เด็กๆ หน้าซีดและทำคอย่นกันเป็นแถว คนบนต้นมะพร้าวก็หน้าเจื่อน มองหน้าคนสั่งให้ขึ้นก็ไม่เห็นเสียแล้ว

"ไอ้ตะวันครับ"

เสียงไอ้ธงตะโกนตอบลงมา ทำให้คนที่แอบซุ่มดูเหตุการณ์อยู่หลังพุ่มไม้ทำท่าเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

"หน็อย...ไอ้ธง...ไอ้คนทรยศ!"

เจ้าตัวพึมพำ แต่ลืมไปว่าตัวเองเป็นคนชิ่งเป็นคนแรก!

"อย่าให้เห็นอีก ไม่งั้นจะถูกลงโทษกันทุกคน เข้าใจไหม ลงมาให้หมด...ไหนคนไหนชื่อ ตะวัน"

เสียงเข้มเอ่ยถาม กราดตามองเด็กๆ ทุกคน ซึ่งต่างก็รีบส่ายหน้าแล้วถอดหลังกันกรูด จากนั้นก็หันหลังวิ่งกันไปคนละทิศละทางด้วยความกลัว ไอลวิลส่ายหัว ไม่เคยเห็นแบบนี้ที่อังกฤษเลย ที่โน่น แค่แมวขึ้นต้นไม้แล้วลงไม่ได้ก็ต้องเรียกหน่วยกู้ภัยมาช่วย

"ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ฉันได้ยินชื่อเด็กแสบนี่ไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง...อยากเห็นหน้าจริงๆ วันก่อนก็มวยทะเลหลังเกาะ น้ำตรงนั้นมันลึกและมีหินโสโครกเต็มไปหมด เกิดตกลงหัวฟาดก้อนหินจะว่ายังไง พ่อแม่ทำไมไม่รู้จักตักเตือนพวกเด็กมันบ้าง"

ไอลวิลเอ่ย เห็นหัวหน้าคนงานยิ้มเจื่อนให้...

ชายหนุ่มส่ายหน้า คิดว่าจะต้องมีการจัดระเบียบใหม่หลายเรื่องสำหรับชาวเกาะ โดยเฉพาะเด็กๆ...