บทที่ 103. ตอนที่ 2. กลเกมสังหาร

โจวซานป๋อมีท่าทีลังเล แต่ข้อเสนอของฉือเกาเทาก็ดูน่าสนใจ ดีกว่าการรั้งรออยู่เช่นนี้ เกาจางจิ้งเองก็มีวิชาดาบที่เป็นเลิศ จนนักดาบมีฝีมือของเขา ยังให้การยอมรับยกย่องคนหนุ่มเช่นเกาจางจิ้งเป็นอาจารย์ ก็ได้แต่หวังว่าเขาทั้งสามจะปลอดภัย

“ได้ทำตามที่ท่านว่า”

ขบวนเดินทางมุ่งหน้าสู่ลั่วหยาง โดยทิ้งรถม้าหนึ่งคันกับทหารอีกจำนวนหนึ่ง ไว้เพื่อรอคอยผู้ที่หายไปกลับมาร่วมขบวนอีกครั้ง โดยที่โจวซานป๋อไม่รู้เลยว่าสหายของเขาในเวลานี้ กำลังประสบพบเจอกับอะไร

เกาฟางเฟยนั่งอยู่บนหลังหงส์เพลิง มองเห็นดินแดนตำหนักเบื้องบนผ่านม่านเมฆ ทั้งแผ่นดินล้วนมีแต่ต้นท้อที่ออกดอกบานสะพรั่งไปทั่วทั้งดินแดน แต่ในใจของหญิงสาวในเวลานี้ ไม่มีจิตใจชื่นชมกับความงามตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอมาที่นี่ด้วยความหวังที่ต้องการพึงพิ่งบารมีของผู้เป็นใหญ่แห่งสวรรค์

“หลีกทาง ข้าเกาฟางเฟย ทายาทผู้ถือคันฉ่องทองแดงแห่งปัญจธาตุ มีเรื่องเร่งด่วน ต้องการขอความช่วยเหลือจากพระแม่หวังสือจินหมู่”

เกาฟางเฟยกระโดดลงจากหลังจูเชว่ รีบวิ่งเข้าสู่ตำหนักรับรอง ปากก็ร้องแจ้งบอกความจำนงค์ แม้แต่ทหารรักษาการ ก็ไม่อาจกั้นนางไว้ได้ เพราะไม่ทันตั้งหลัก ว่าจะม