บทที่ 11. ตอนที่ 4. ความหลังที่หวนคืน

ฟางเฟยและทุกคนหันไปมองต้นเสียงที่มาถึง เทพธิดารูปโฉมงดงามนางหนึ่งพร้อมเทพธิดารับใช้ ใบหน้ายิ้มสดใสทอดสายตาไปที่ซือเว่ยต้าตี้ 

“นาน ๆ ทีท่านจะกลับมาแดนสวรรค์ ไม่คิดกลับตำหนักซื่อเว่ย ไปเข้าเฝ้าองค์ฮั่นยูหวี่ ก็จะกลับแดนห้วงเวหา ดูจะไม่ค่อยเหมาะสมนะ”

“ข้ากำลังพานางไปเข้าเฝ้า แล้วจะกลับห้วงเวหา ไม่คิดจะพักที่นี่ ข้าทิ้งงานมาหลายวัน ข้าไม่อย่าต้องโทษมีความผิดใด ๆ ทั้งสิ้น”

“ช่างใจร้ายนัก ท่านไม่คิดถึงข้าบางเลยรึ แดนห้วงเวหาท่านก็ปิดผนึกเอาไว้ ไม่ว่าผู้ใดก็เข้าออกมิได้ ข้าไปหาหลายหน ทหารยามก็ปฏิเสธทุกครั้ง จะฝ่าผนึกพลังเวทย์ก็ทำมิได้ ท่านจะหลบหน้าข้าแบบนี้ตลอดไปเช่นนั้นรึ”

เทพเจ้าหนุ่มทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินสิ่งที่นางพูด "ท่านเทพไท่ไป๋จิงซิง รบกวนจัดยาให้นางแล้วให้คนไปส่งให้ข้าด้วย” ซื่อเว่ยต้าตี้หยิบชิ้นเห็ดหลินจือ ส่งให้เทพผู้เฒ่าหนึ่งชิ้น เป็นสินน้ำใจ แล้วเขาก็รีบเดินมาประคองฟางเฟย เพื่อเดินออกจากห้องปรุงยา แต่ก็ถูกเทพธิดาบริวารของนางผู้มาเยือนขวางไว้

“บังอาจ” ซื่อเว้ยต้าตี้ตวาดใส่พวกนาง “พวกเจ้าเป็นแค่สาวใช้ อย่ากำเริบกับข้า”พวกนางได้แต่ก้มศีรษะตัวสั้นด้วยความหวาดกลัว

“ซื่อเว่ยต้าตี้ ท่านอย่าหลบหน้าข้า” เทพธิดาที่เห็นว่าสวยงาม ตอนนี้นางดูร้ายกาจและไม่งดงามเหมือนหน้าตาเลย นางพูดเสียงดังใส่ซือเว่ยต้าตี้

“ข้าไม่เคยหลบหน้าเจ้า แต่ข้าเกลียดขี้หน้าเจ้า จำเอาไว้ ซูหนี่”

“เป็นเพราะนางซินะ ที่ข้ามาวันนี้นอกจากความคิดถึงที่มีต่อท่าน อีกเรื่องก็คือนาง พวกสาวใช้ในหอยาเทพไท่ไป๋จิงซิง ล่ำลือไปทั่วแดนสวรรค์ ว่าหญิงสาวมนุษย์ของท่านเทพซื่อเว่ยต้าตี้ งดงามยิ่งกว่าเทพธิดาบนตำหนักสวรรค์ เห็นจะไม่ผิดเลย” เทพธิดาซูหนี่ยื่นมือมาหมายเชยคางฟางเฟย ที่ยังไม่หายป่วยดี ซือเว่ยต้าตี้รีบเอาตัวเข้าขวาง

“อย่าเอามือสกปรกมาถูกตัวนาง ถ้าไม่เพราะการกระทำที่ชั่วร้ายของเจ้าในอดีต เจ้ากับข้าในตอนนี้อาจพอเป็นสหายกันได้ แต่ไม่ใช่อีกแล้ว หลีกทางไปให้หมด ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าใจร้าย”

ซื่อเว่ยต้าตี้ ประคองฟางเฟยก้าวเดิน แต่หญิงสาวยืนอยู่เป็นนาน เกิดขาอ่อนแรงขึ้นมาจนเดินเซ ซื่อเว่ยต้าตี้รีบประคอง กลัวว่าหญิงสาวจะล้ม เขารวบเอวแล้วอุ้มร่างบอบบางขึ้น อย่างอ่อนโยนราวขนนก ต่อหน้าทุกคนในหอยา ก้าวออกจากประตูโดยไม่ชายตามองซูหนี่แม้แต่น้อย ฟางเฟยเห็นเทพธิดาซูหนี่ มองซื่อเว่ยต้าตี้เดินออกมาจนลับสายตา ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ซื่อเว่ยต้าตี้วางข้าลงเถอะข้าเดินไหว”

“อย่าดื้อ ข้าจะอุ้มเจ้าแบบนี้ทั่วตำหนักสวรรค์ ในเมื่อทุกคนแคลงใจ ข้าก็จะทำให้กระจ่าง”

“แต่ท่านกำลังให้ข้าลำบากใจ” ซื่อเว้ยต้าตี้มองหน้าหญิงสาวในอ้อมอกแล้วยิ้มหวานให้เธอ

“ไม่ ข้ามีแต่จะทำให้เจ้าสุขใจ” ฟางเฟยมองใบหน้างดงามของเขา เมื่อครู่ยังดูดุดันหน้ากลัว เวลานี้กลับยิ้มอ่อนโยนออกมาได้ ปรับอารมณ์เก่งจริง ๆ