บทที่ 4. ตอนที่ 2. กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง

ฟางเฟยกลับมาถึงบ้านตระกูลเกา เธอรีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมุ่งหน้าไปที่ลานยุทธเพื่อทบทวนกระบวนท่าที่เรียนไป 

“ทำไมขยันแบบนี้ นึกถึงวันแรกทำท่าไม่อยากเรียนด้วยซ้ำ”

“คุณปู่ ไม่ได้สิคะ พี่จางจิ้งบอกหนูเอาไว้ ว่าถ้าหนูฝึกดาบจนคล่องดีแล้ว จะให้ยืมใช้ดาบของเขา”

คุณปู่ เกาซูว่าน ได้แต่ยิ้มชอบใจ 

“เจ้านี่รู้จักหลอกล่อน้อง ฟางเฟย วางดาบลงแล้วหนูช่วยร่ายรำให้ปู่ดูหน่อย”

“ได้ค่ะ” 

หญิงสาวส่งดาบให้ซิน แล้วออกลีลาร่ายรำ ด้วยการเริ่มจากท่วงท่าเชื่องช้าอ่อนช้อย จนเริ่มมีท่วงท่าที่กระโดดทรงตัว เปรียบเสมือนนกกระเรียนกระโดดเยื้องย่าง แผ่วเบาแต่หนักหน่วงแข็งแรงงดงาม จบลงด้วยการกางแขนขนาดกับพื้น แล้วตีรังกาโดยไม่ใช้มือยันพื้น ซึ่งเป็นทักษะของยิมนาสติกเสียงปรบมือดังขึ้น 

“เยี่ยมจริง ๆ เห็นตัวเล็กบอบบางแบบนี้ กลับมีความยืดหยุ่นร่างกายที่ดี”

“ทีนี้คุณปู่เชื่อผมแล้วใช่ไหม ว่าฟางเฟยไม่ธรรมดาอย่างที่ผมบอกไว้จริง ๆ นี่ขนาดเพิ่งฟื้นไข้ได้ไม่กี่วัน ผมว่าวิชาดาบพื้น ๆ คงไม่เหมาะสม คุณปู่มีความเห็นว่าอย่างไงครับ”

เกาจางจิ้งเดินเข้ามาในลานยุทธ และกล่าวชื่นชมฟางเฟยต่อคุณปู่ เกาซูว่านมองดูหลานสาวที่ถูกเลือกให้เป็นผู้ถือคันฉ่องของตระกูลอย่างเห็นด้วยและภูมิใจ 

ฟางเฟยกลับจากลานยุทธ เดินผ่านศาลฮั่นยุหวี่หญิงสาวเดินเข้าไปจุดธูปสักการะ ก่อนจะกลับไปบ้านเพื่ออาบน้ำพักผ่อน ฟางเฟยหยิบคันฉ่องมาส่องกับแสงสีเหลืองของแดดยามเย็น พลิกไปมานึกถึงวัยเด็กที่เวลาไปศาลเจ้าประจำตระกูล ก็มักจะไปขอดูคันฉ่อง ใฝ่ฝันอยากได้มาครอบครอง คิดว่าการได้เป็นผู้ถือคันฉ่องของตระกูลเป็นเรื่องสำคัญ จะมีใครรู้บ้างว่าหน้าที่ตรงนี้ แท้จริงคืออะไร

“ฟางเฟย พรุ่งนี้เช้าพี่จะพาไปที่ที่นึง จะไปกับพี่ไหม”

“ได้ค่ะ 3 วันนี้ว่าง ก่อนไปเซี่ยงไฮ้พี่จางจิ้งอยากพาไปที่ไหนก็ได้”

“ดีเลย มาอยู่ที่นี่หลายเดือนแล้ว พี่ควรพาเธอไปรู้จักสถานที่ต่าง ๆ ให้คุ้นเคย”

“คันฉ่องมีปัญหาเหรอ เห็นเอามานั่งดูนานแล้ว”

“ไม่มีอะไรค่ะ แค่กำลังคิดว่าหน้าที่ของฉัน ต่อจากนี้มีประโยชน์อะไรบ้างกับตระกูลเกา คนถือคันฉ่องแบบฉัน สิ่งสำคัญที่ต้องทำคืออะไร ทำไมคนก่อนนี้ไม่จดบันทึกเล่าเรื่องราวไว้บ้าง หรือสิ่งที่ได้ทำ มันไม่สามารถบอกใครได้ ถึงไม่มีการบันทึกเอาไว้”

เกาจางจิ้งมองดูน้องสาว ในใจก็คิดถึงดาบที่เขาเป็นผู้สืบทอด ก็ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ ตระกูลเกามีความเก่าแก่รอดพ้นเภทภัยหลายต่อหลายครั้ง จนถึงทุกวันนี้ เบื้องลึกเบื้องหลังมีหลายคนอยากรู้ และต้องการช่วงชิงอำนาจแทนตระกูลเกา แต่สุดท้ายก็มีอันเป็นไปแตกต่างกัน สำหรับเขาทุกครั้งที่จับดาบแค่รู้สึกทรงพลัง และไม่รู้จักเหน็ดเหนื่่อยหากต้องเข็นฆ่าศัตรู แต่กับน้องสาวที่นั่งมองกระจกทองแดด เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่า หน้าที่และความสำคัญที่น้องสาวต้องทำคืออะไร

“กินข้าวแล้วก็พักผ่อนเถอะ พี่ไม่กวนแล้ว พรุ่งนี้เช้าก็ไปกับพี่แล้วกัน”

เกาจางจิ้งเดินออกไป ฟางเฟยมองตามหลังพี่ชายที่มีรูปร่างองอาจ คิดถึงพี่ชายที่เมืองไทยตอนนี้จะเป็นอย่างไงบ้างนะ ล่าสุดที่ได้คุยกันผ่านโทรศัพท์ ก็สบายดีงานที่เคยมีปัญหาก็ลงตัวหมดแล้ว พี่ชายคนนี้ช่างเก่งการบริหาร สมควรที่พ่อจะไว้ใจเขา

ห้วงเวหาอันเวิ้งว้างและแสงดวงดาราพร่างพราวนภา บุรุษชุดขาวผมยาวที่คุ้นตากับรอยยิ้มละไม นั่งรอเธออยู่เหมือนรู้ว่าเธอจะมาถึง

“เจอกันอีกแล้วนะเกาฟางเฟย นั่งลงก่อน วันนี้ข้าได้น้ำค้างห้วงเวหามา อากาศวันนี้เย็นเป็นพิเศษ ดื่มชาอุ่น ๆ กับข้าก่อนแล้วกัน"

ซื่อเว่ยต้าตี้ ริมน้ำชาจากกาดินเผาสีดำ กลิ่นชาหอมสดชื่น ชาสีอำพันสวยงาม ฟางเฟยยกจอกชาขึ้นมาเป่าไล่ความร้อน แล้วค่อย ๆ ดื่ม 

“สาวงาม ข้อเสียของเจ้าคือเชื่อใจคนง่าย เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าชานั้น จะปลอดภัยกับเจ้า”

ฟางเฟยละสายตาจากจอกชา เหลือกตาขึ้นมองหน้า ซื่อเว่ยต้าตี้ ชายหนุ่มยังมีสีหน้าและท่าทางเรียบเฉยปกติ