บทที่ 4. ตอนที่ 3. กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง

“ชาของข้าปลอดภัยต่อเจ้า อย่ากลัวไปเลย เพียงแต่เจ้าควรระวังตัวมากกว่านี้ ในห้วงฝันของพวกเขา อาจไม่ใช่ที่ปลอดภัยสำหรับเจ้า ต่อให้ข้าติดตามเจ้าไปในห้วงฝันด้วย ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะช่วยเจ้าได้ทุกครั้ง เจ้าควรระวังตัวเองเอาไว้ด้วย อ้อ…วันนี้เจ้าดูสวยงามมาก ข้าชอบ”

ซื่อเว่ยต้าตี้ มองดูหญิงสาวด้วยสายตาพอใจ ชุดและปิ่นเมฆาของเขา จะอยู่บนตัวนางทุกครั้งที่นางมาที่นี่

“ชาของท่านเทพรสชาติดีมาก กลิ่นหอมสดชื่น น้ำชามีรสหวานปลายลิ้น แบบนี้คงทำให้เจริญอาหารและบำรุงธาตุได้ดี”

“ใบชานี้ครั้งนึงเคยมีในแดนพฤกษา แต่พอ กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เข้าสู่นิพพานต้นชานี้ก็แห้งเหี่ยวทิ้งใบจนหมดต้น ทำให้สวรรค์ไม่มีใบชานี้ใช้ในตำหนักและแดนเทพอีก พอดีข้าอยู่เพียงลำพังและไม่เคยมีเพื่อน ทำให้ยังเหลือชานี้สำหรับเจ้า”

“ผู้ชายรูปงาม และอบอุ่นเช่นท่าน ไม่มีเพื่อนหรือคู่รักข้างกาย ฟังดูประหลาดนัก”

“ประหลาดงั้นหรือฟางเฟยเจ้ามองรอบตัวข้า จะมีใครอยากมาที่นี่แดนดาราห้วงเวหา มีแต่ความว่างเปล่าเงียบเหงา ที่นี่ไม่มีใครอยากมาหรอก ข้าอยู่เช่นนี้มานานแสนนาน ถือว่าโชคดีมากที่องค์ ฮั่นยุหวี่ มอบหน้าที่ชี้ทางเจ้ามาที่ข้า ทำให้ข้าได้ดูแลเจ้า สาวงามเจ้ายินดีมีข้าเป็นเพื่อนรึไม่”

“ยินดีค่ะ ได้เพื่อนเป็นถึงเทพดวงดาว ใบหน้างดงามกับรอยยิ้มของท่าน มองทั้งวันก็ไม่มีวันเบื่อ”

ซื่อเว่ยต้าตี้ยิ้มแล้วหลบสายตาของฟางเฟย ดูเหมือนคำชมของหญิงสาว จะทำให้บุรุษผู้ชอบโปรยคำหวาน มีทีท่าเขินอายขึ้นมาบ้าง

“เราไปเยี่ยม กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง กันหน่อยดีไหม”

กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เป็นบุรุษรูปงามในอาภรณ์สีน้ำตาลอ่อนผ้าด้านในที่ถูกทับเป็นสีขาว เนื้อผ้าเป็นผ้าฝ้ายและผ้าที่ทอจากเยื้อและไยไม้บางชนิด รอบตัวของเทพเจ้าหนุ่ม มีกลิ่นแก่นไม้หอมบางชนิด ผมยาวถูกรวบเกล้ามวยอยู่กลางศีรษะปักปิ่นไม้เรียบง่าย เทพเจ้าหนุ่มนั่งหลับตาอย่างสงบ ทั่วห้องมีตุ๊กตาไม้แกะสลักในอิริยาบถต่าง ๆ ถูกจัดวางและทำความสะอาดอย่างเรียบร้อย คงเป็นฝีมือเซียนรับใช้ที่อยู่ด้านนอก สองข้างซ้ายขวา มีเชิงตะเกียงน้ำมันลดหลั่นเป็นชั้น รู้ทรงเหมือนต้นไม้ ที่ถูกจุดให้แสงสว่างไม่เคยขาด กลางห้องมีกระถางกำยานส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง ฟางเฟยลงไปนั่งคุกเขาตรงหน้าเทพเจ้าธาตุไม้ มองใบหน้างดงามที่นิ่งสงบ เพราะอะไรกันนะถึงหลับใหลแบบนี้ 

“เจ้าห้ามถูกตัวเขา” ซื่อเว่ยต้าตี้รีบเข้ามาจับมือฟางเฟย ที่กำลังเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของ กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง 

“ทำไมล่ะ ก็เพราะไม่มีใครปลุกเขา เขานั่งแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว”

ฟางเฟยหันไปมองหน้า ซื่อเว่ยต้าตี้และพยายามดึกมือออก แต่ซื่อเว่ยต้าตี้ไม่ยอมปล่อย แล้วยังดึงหญิงสาวให้ลุกขึ้น ดันร่างของเธอให้ออกห่าง จากร่างของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง 

“ถ้าเจ้าสัมผัสถูกร่างของเขา ดวงจิตของเขาจะไม่สามารถกลับมาที่ร่างกายของเขาได้อีก เข้าใจรึยัง”

ฟางเฟยหยุดดึงดันที่จะดื้อรัน หญิงสาวหันไปมองเทพเจ้าธาตุไม้ ความรู้สึกสงสารแผ่เข้าสู้หัวใจของเธอ เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา 

“ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ฉันจะไปในห้วงฝันของ ท่านกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านพาฉันไปได้ไหม”

ซื่อเว่ยต้าตี้ ยกมือขึ้นปิดตาหญิงสาว พอเขาลดมือลง ภาพตรงหน้ากลับเป็นผืนป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ที่ร่มรื่น ดอกไม้เบ่งบานรับแสงแดดอ่อน ส่งกลิ่นหอมสดชื่นไปทั่ว

ภาพกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงสะพายตะกร้าก้มหน้าก้มตาเก็บสมุนไพรบางชนิด ใส่ลงในตะกร้าที่เขาสะพายมา ใบหน้าเรียบเฉยที่ฟางเฟยเห็นก่อนนี้ ปรากฎรอยยิ้มและดวงตาที่มีความสุข ฟางเฟยเดินตามกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงไปเรื่อย ๆ ดูเหมือนเขาจะไม่รู้เลยว่ามีคนตามมาถึงสองคน จนกระทั่งมาถึงตำหนักเทพเจ้าธาตุไม้ของเขา ที่แตกต่างไปจากที่เห็นในก่อนหน้านี้

ตอนนี้ที่นี่สวยงามร่มรื่น ต้นไม้ออกดอกสีสันสวยงาม เบ่งบานโปรยกลีบร่วงหล่นจนลานหญ้าสีเขียว เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้สีชมพูเต็มลานไปหมด ฟางเฟยมองดูต้นไม้ใหญ่หน้าเรือนไม้ของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ที่กำลังมีกลีบดอกสีชมพูร่วงหล่น หญิงสาวหมุนตัวไปในลานกลีบดอกไม้ ที่นี่สวยงามสมกับเป็นแดนสวรรค์