บทที่ 3 การปรับตัวและการเรียนรู้

นลินญามาพักอาศัยอยู่ในบ้านผู้ใหญ่บ้านที่เงียบสงบมาได้หลายวันแล้ว ในทุก ๆ วันเป็นการเผชิญหน้ากับสิ่งใหม่ ๆ ที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน เธอตื่นตั้งแต่เช้าพร้อมกับเสียงไก่ขัน และแสงแรกของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องผ่านหน้าต่างไม้ที่ไม่มีบานกระจกเข้ามา สายลมยามเช้าที่พัดผ่านเข้ามาทำให้นลินญารู้สึกสดชื่นและสงบอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

บ้านเรือนไม้ที่เธอพักอาศัยอยู่เป็นบ้านที่มีลักษณะเรียบง่าย แต่ก็อบอุ่น มีผู้ใหญ่บ้านและภรรยาคอยดูแลนลินญาเป็นอย่างดี แม้เธอจะยังไม่ได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้ได้รู้ แต่ผู้ใหญ่บ้านและครอบครัวก็ไม่ได้ซักไซ้ไต่ถามอะไรมากนัก พวกเขาเพียงให้เธอพักผ่อนและปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมใหม่ ตอนนี้นลินญาแต่งกายเหมือนกับชาวบ้านทั่วไป จะมีก็แต่การพูดที่เเตกต่างออกไปที่นลินญาพยายามที่จะเลียนแบบชาวบ้านแต่ก็ยังทำไม่ได้ ซึ่งทุกคนก็เข้าใจไม่ได้ติดใจเอาความอะไรกับเธอ

ในตอนเช้าวันนี้ ขณะที่นลินญากำลังช่วยภรรยาของผู้ใหญ่บ้านหุงข้าวอยู่ในครัวแบบโบราณที่ใช้เตาถ่าน เธอรู้สึกถึงกลิ่นหอมของข้าวที่สุกใหม่ ๆ ผสมกับกลิ่นควันไม้ที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ความเรียบง่ายของการดำเนินชีวิตที่นี่ทำให้นลินญาคิดถึงความวุ่นวายของชีวิตในยุคปัจจุบัน

“ข้าวที่นี่หอมมากเลยนะคะ เม็ดข้าวขาวใสมากเลย” นลินญาเอ่ยขึ้นอย่างชื่นชม ขณะที่เธอตักข้าวลงในถาดไม้

“ข้าวหุงสุกใหม่ ๆ ก็จะหอมแบบนี้แหละจ้ะ แม่หญิง” ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านส่งยิ้มอย่างอบอุ่น เธอชอบในความเป็นนลินญาที่ทำอะไรไม่เป็นดูผิดที่ผิดทางเก้อๆกังๆ แต่ก็พร้อมที่จะเรียนรู้ทุกอย่าง

“ถ้าแม่หญิงอยู่ที่นี่ไปนาน ๆ จะได้ลองหุงข้าวด้วยตัวเอง แล้วจะรู้ว่าสนุกขนาดไหน”

นลินญายิ้มตอบ แม้เธอจะไม่คุ้นเคยกับการทำงานบ้านแบบนี้ แต่เธอก็รู้สึกสนุกและภูมิใจที่ได้ลองทำสิ่งใหม่ ๆ และสัมผัสกับวิถีชีวิตที่เธอเคยอ่านเจอในตำรา แต่ไม่เคยได้มีโอกาสสัมผัสด้วยตัวเอง

เมื่อเสร็จจากการเตรียมอาหารเช้า นลินญาก็ออกมาเดินเล่นรอบ ๆ หมู่บ้าน ชาวบ้านที่นี่ล้วนเป็นมิตรกับเธอ และต่างก็ทักทายเธออย่างอบอุ่น ขณะที่เธอเดินผ่านทุ่งนา เธอเห็นกลุ่มชาวบ้านกำลังลงมือทำนาอย่างขยันขันแข็ง พวกเขาร่วมมือกันอย่างกลมเกลียว ทั้งชายหญิงต่างมีบทบาทของตนเองในการทำงาน

ขณะเดินตามคันนามา นลินญาหยุดมองการทำงานของชาวนาอย่างสนใจ เธอเคยศึกษาเกี่ยวกับการทำนาในยุคโบราณมาก่อน แต่ไม่เคยได้เห็นด้วยตาตัวเองมาก่อนเลย

“แม่หญิง สนใจการทำนาหรือจ๊ะ” ชาวบ้านชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ริมท้องนาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม เขาดูเป็นชายหนุ่มที่แข็งแรง ผิวสีแทนคร้ามจากการทำงานกลางแดด ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อจากการทำงานหนัก แต่ก็ยังคงแฝงด้วยความสดชื่นและเป็นมิตร

“ใช่ค่ะ ฉันไม่เคยเห็นการทำนาแบบนี้มาก่อน” นลินญาตอบอีกฝ่ายด้วยความสนใจ

“ถ้าอย่างนั้น แม่หญิงอยากลองลงไปช่วยไหมล่ะจ๊ะ” ชายหนุ่มเสนอด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร

นลินญาลังเลไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็พยักหน้า “ได้ใช่ไหมคะ ฉันอยากลองดู ถ้าไม่เป็นการรบกวน กรุณาสอนฉันได้ไหมคะ” 

เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้ารับและส่งยิ้มมาให้ นลินญาก็รีบถอดรองเท้าแล้วก้าวลงไปในท้องนา ความรู้สึกแรกของการโดนโคลนที่เย็นชื้นใต้เท้าทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นและแปลกใหม่ ชาวบ้านคนอื่น ๆ มองดูเธอด้วยความสนใจและยิ้มให้กับความกล้าหาญของเธอ

“เอ้า แม่หญิงค่อย ๆ ปักต้นกล้าลงไปในดินแบบนี้นะจ๊ะ” ชายหนุ่มยื่นมัดกล้าข้าวให้กับนลินญาและสอนนลินญา ขณะที่เขาแสดงให้ดูวิธีการปักต้นข้าวลงในดินอย่างประณีต นลินญาเองก็ลองทำตามอย่างช้า ๆ และพบว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดเลย เธอต้องใช้ความระมัดระวังเพื่อไม่ให้ต้นกล้าหักโอนเอียงหรือโคลนติดมือมากเกินไป เธอต้องปักให้มันเป็นแถวเป็นระเบียบตามแนวที่เขาทำกันมา

“ทำแบบนี้หรือเปล่าคะ” นลินญาถามขณะพยายามทำตามคำที่เขาแนะนำ และมองตัวอย่างจากชาวบ้านคนอื่นๆด้วย

“ใช่จ้ะ ถูกต้องแล้วแม่หญิง” ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ 

“แค่นี้ก็เหมือนชาวนาตัวจริงแล้วล่ะ” ชาวบ้านอีกคนชมนลินญาออกมา

นลินญายิ้มกลับ รู้สึกได้ถึงความภาคภูมิใจเล็ก ๆ ที่ได้ลองทำสิ่งใหม่ ๆ แม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกใกล้ชิดกับชาวบ้านมากขึ้น และได้เข้าใจถึงวิถีชีวิตที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยคุณค่าในทุก ๆ วัน