Novels by อัญชัญสีทอง

ขณะที่นลินญายืนอยู่ในอ้อมกอดของท่านขุนศรีอิศรา ความรู้สึกอันอบอุ่นและความรักที่เธอมีต่อเขาก็ไหลกลับมาอย่างเต็มเปี่ยม ความคิดถึงที่เธอเคยเก็บงำไว้อย่างยาวนานถูกปลดปล่อยออกมา น้ำตาแห่งความสุขและการรอคอยที่สิ้นสุดในที่สุดทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านอย่างแท้จริง เมื่ออ้อมกอดคลายลง นลินญาเห็นลูกชายตัวน้อยที่เธอเคยจากมา กำลังเดินเข้ามาหาเธอ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความตื่นเต้น ดวงตาที่สุกใสของเขามองดูแม่ของเขาอย่างอ้อนวอน “แม่จ๋า” เด็กน้อยพูดขึ้นเบา ๆ ราวกับกลัวว่าสิ่งที่เขาเห็นอาจเป็นเพียงความฝัน นลินญาทรุดตัวลงบนเข่าและยื่นแขนออกไปหาลูกชาย น้ำตาแห่งความสุขไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย “แม่อยู่นี่แล้วจ้ะลูก แม่กลับมาแล้ว” อิศเรศเด็กชายตัวน้อยรีบวิ่งเข้ามากอดนลินญาแนบแน่น ขณะที่นลินญากอดลูกไว้ในอ้อมแขน เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความสุขที่เธอคิดว่าจะไม่เคยได้รับอีกต่อไป การได้พบลูกอีกครั้งทำให้เธอรู้สึกว่าการตัดสินใจกลับมาในยุคสุโขทัยเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ท่านขุนศรีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็มองดูภาพนั้นด้วยรอยยิ้มและน้ำตา “ข้าดีใจเหลือเกินที่ครอบครัวของเรากลับมาพร้อมหน้ากันอีกครั้ง” นลิน

หลังจากค้นพบจดหมายจากท่านขุนศรีอิศรา นลินญารู้สึกว่าหัวใจของเธอยังคงผูกพันกับยุคสุโขทัยอย่างลึกซึ้ง แม้ว่าเธอจะพยายามสร้างชีวิตใหม่ในยุคปัจจุบัน แต่หญิงสาวก็ยังความรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ยังไม่สมบูรณ์ทำให้เธอไม่สามารถลืมอดีตได้ ความรักและความคิดถึงท่านขุนศรีและลูกชายยังคงแทรกซึมอยู่ในทุกส่วนของชีวิตเธอ แม้ว่าตอนนี้เธอจะมีตัวแทนความรักของเธอกับท่านขุนศรีอยู่ในครรภ์แล้วก็ตาม วันนี้ช่วงขณะที่นลินญากำลังทำงานที่ศูนย์วิจัย ดร. ปกรณ์ได้เดินเข้ามาหาเธอด้วยท่าทีที่รีบเร่งและดูตื่นเต้น “คุณนลิน ผมมีข่าวที่น่าตื่นเต้นที่จะมาบอกคุณ” “มีอะไรหรือเปล่าคะด๊อกเตอร์ ดูท่าทางคุณจะดีใจมากๆ” “ผมค้นพบหลักฐานใหม่ที่อาจเกี่ยวข้องกับการเดินทางข้ามกาลเวลา ในระหว่างการขุดค้นที่แหล่งโบราณคดี” ระหว่างที่ฟัง ดร.ปกรณ์พูด หัวใจของนลินญาเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน “ทีมของพวกเราได้ค้นพบเครื่องรางโบราณที่ถูกกล่าวถึงในตำนานว่าเป็น กุญแจแห่งกาลเวลา ที่สามารถเปิดประตูสู่ยุคต่าง ๆ ได้ นี่ไงข่าวนี้มันน่าตื่นเต้นไหมนลิน นี่อาจจะเป็นโอกาสที่เรารอคอย มันอาจเป็นวิธีที่สามารถเชื่อมต่อกับห้วงกาลเวลาได้จริง ๆ”

ชีวิตใหม่ในยุคปัจจุบันของนลินญาค่อย ๆ กลับคืนสู่สภาพปกติ แม้ว่าเธอจะยังคงคิดถึงครอบครัวในยุคสุโขทัยอยู่เสมอ แต่เธอก็เริ่มเข้าใจว่าการกลับมาของเธอในยุคนี้มีความหมายมากกว่าที่เธอคิด ชีวิตของเธอในสุโขทัยไม่ใช่แค่ความทรงจำที่สวยงาม แต่มันได้หล่อหลอมให้เธอกลายเป็นคนที่เข้มแข็งและเต็มไปด้วยความเข้าใจในชีวิตและกาลเวลาวันหนึ่งขณะที่นลินญากำลังทำงานที่ศูนย์ช่วยเหลือผู้ประสบภัย เธอได้พบกับนักวิจัยด้านโบราณคดีคนหนึ่งที่มาขอคำปรึกษาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ยุคสุโขทัย นักวิจัยคนนั้นเป็นคนหนุ่มชื่อว่า ดร. ปกรณ์ ผู้ซึ่งสนใจในวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ไทยโบราณอย่างลึกซึ้งระหว่างการสนทนา นลินญาเริ่มเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับยุคสุโขทัยจากความทรงจำของเธอ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถบอกความจริงทั้งหมดเกี่ยวกับการเดินทางข้ามเวลาของเธอได้ แต่เธอก็แบ่งปันข้อมูลเกี่ยวกับวิถีชีวิต ประเพณี และความเป็นอยู่ของคนในยุคนั้นได้อย่างละเอียด จน ดร. ปกรณ์เองก็แปลกใจในความรู้ลึกซึ้งที่นลินญามี“คุณนลินญา คุณมีความรู้เกี่ยวกับยุคสุโขทัยมากกว่าที่ผมเคยพบเจอมาก่อน คุณศึกษาเรื่องนี้มานานหรือครับ” ดร. ปกรณ์ถามด้วยความสงสัย ขณะที่เขามองดูนล

นลินญารู้สึกและรับรู้ได้ถึงแรงดึงดูดมหาศาลที่ดึงดูพาเธอผ่านห้วงกาลเวลา ทุกอย่างรอบตัวของเธอหมุนเร็วขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆ ช้าลงและสลายหายไปในที่สุด เมื่อหญิงสาวลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในยุคปัจจุบัน ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวคุ้นเคยแต่นลินญากลับรู้สึกถึงความแปลกแยกในเวลาเดียวกัน หญิงสาวยังอยู่ในที่เดิมและชุดเดิมที่เธอใส่ในวันที่เธอได้หายตัวไป เธอยืนอยู่ ณ ที่ตรงนี้ แต่คราวนี้ไม่มีท่านขุนศรีชายที่เธอรักและรักเธอมาก ไม่มีอิศเรศลูกรักของเธอ ไม่มีบ้านเรือนในยุคสุโขทัยที่เธอได้อาศัยอยู่มาหลายปี และไม่มีครอบครัวที่เธอรักเหลืออยู่ นลินญารู้สึกถึงความว่างเปล่าในใจ แต่มันก็มาพร้อมกับความรู้สึกของความสำเร็จที่เธอได้ช่วยชีวิตอิศเรศลูกชายคนเดียวของเธอเอาไว้ เธอยืนอยู่คนเดียวในยุคปัจจุบัน ท่ามกลางเสียงจอแจของเมืองและผู้คนที่เดินผ่านไปมา แต่ในใจของเธอเต็มไปด้วยความทรงจำและความรักที่เธอมีต่อครอบครัวในยุคสมัยสุโขทัย “ท่านขุนศรีของนลิน นลินจะไม่ลืมท่าน นลินจะอยู่ที่นี่และจดจำทุกอย่างไว้ในใจ อิศเรศลูกแม่ แม่ขอให้ลูกสุขภาพแข็งแรงโตขึ้นเป็นคนดีแข็งแกร่งเหมือนท่านพ่อนะลูกรักของแม่” นลินญา

หลังจากได้รับคำเตือนและคำแนะนำจากท่านนักปราชญ์ นลินญากับท่านขุนศรีก็เดินทางกลับมายังเรือนของพวกเขาที่มีลูกน้อยคอยอยู่กับบ่าวไพร่ เมื่อกลับมาถึงเรือน นลินญารู้ว่าถึงเวลาแล้วที่เธอต้องเปิดใจคุยกับท่านขุนศรีอิศราผู้เป็นสามีที่เธอรักยิ่ง ร่างสูงดูเงียบไปไม่ค่อยพูดและเหมือนมีเรื่องที่ทำให้ต้องคิดตั้งแต่อยู่ที่อาศรมท่านนักปราชญ์แล้ว นลินญารู้ว่าเธอต้องเผชิญกับการตัดสินใจที่ยากที่สุดในชีวิต ถึงสิ่งที่เธอค้นพบและความจริงที่โหดร้ายที่เธอต้องเผชิญ ผลกระทบจากการแยกห้วงกาลเวลาทั้งสองยุคออกจากกัน คำแนะนำของท่านนักปราชญ์อาจเป็นทางเดียวที่จะรักษาชีวิตอิศเรศลูกชายของเธอได้ แต่นั่นหมายความว่าเธอจะต้องกลับไปยังยุคปัจจุบันและจากครอบครัว ผู้ชายที่เธอรักและลูกชายของเธอในยุคสุโขทัยไปอย่างถาวร ในคืนนั้น ขณะที่ท้องฟ้าสุโขทัยเต็มไปด้วยดวงดาว นลินญานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กับท่านขุนศรีผู้เป็นสามี และมีอิศเรศลูกชายของพวกเขานอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเธอ ท่านขุนศรีมองดูภรรยาและลูกชายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่านลินญามีบางสิ่งที่ต้องการพูด เขาจึงถามอย่างอ่อนโยน “แม่หญิงนลินญาเมียข้า ท่า

หลายเดือนผ่านไปหลังจากพิธีกรรมโบราณเชื่อมห้วงกาลเวลาเพื่อเชื่อมโยงสองยุคเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ นลินญาและท่านขุนศรีอิศราพยายามใช้ชีวิตอย่างปกติ ทั้งสองต่างรู้สึกโล่งใจที่เหตุการณ์แปลก ๆ ที่เคยเกิดขึ้นได้หยุดลง นลินญาไม่เห็นภาพลวงตาจากยุคปัจจุบันอีกต่อไป และเสียงที่เคยลอยเข้ามาในโสตประสาทของเธอก็หายไปหมด ความรู้สึกไม่เสถียรที่เคยครอบงำจิตใจนลินญาก็จางหายไป ทำให้เธอสามารถกลับมามีสมาธิกับการดูแลครอบครัวและใช้ชีวิตในยุคสุโขทัยได้อีกครั้ง แต่ทว่าลึก ๆ ในใจของนลินญาและท่านขุนศรี พวกเขาต่างก็รู้ในใจดีว่าความสงบสุขนี้อาจเป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น พวกเขาไม่รู้ว่าผลของการเชื่อมโยงสองยุคจะส่งผลอย่างไรในระยะยาว และสิ่งที่ต้องเสียสละเพื่อให้สองยุคสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสมดุลคืออะไร คืนหนึ่ง ขณะที่นลินญากำลังนั่งเย็บผ้าอยู่ใต้แสงตะเกียง อิศเรศลูกชายของเธอที่เคยหลับอยู่ก็เริ่มร้องไห้เสียงดัง นลินญารีบวางงานในมือและวิ่งไปดู แต่เมื่อเธออุ้มลูกชายขึ้นมา ทันทีที่อ้อมแขนของเธอได้สัมผัสกับลูกน้อยนลินญาก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนไป เธอสัมผัสได้ถึงความร้อนของอุณหภูมิในร่างกายของลูกชาย ราวกับว่าเขาม

ปหลังจากที่นันทวัฒน์และนลินีได้พูดคุยกันในสวนงานการกุศลและตกลงที่จะให้โอกาสตัวเองในการเริ่มต้นใหม่ ทั้งสองคนรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ที่กำลังเริ่มก่อตัวขึ้น นันทวัฒน์เริ่มมองนลินีด้วยสายตาที่ต่างออกไป และนลินีเองก็เริ่มมีความหวังว่าชีวิตคู่ของพวกเขาอาจจะมีโอกาสที่จะดีขึ้น“ดึกแล้วพี่ว่าเรากลับกันเถอะลิน จะได้พักผ่อน หรือว่าลินอยากอยู่ต่อ” ร่างสูงถามคนเป็นภรรยาทันทีที่ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะยื่นมือของตัวเองออกมาข้างหน้าให้หญิงสาวได้จับไว้ นลินีมอมองมือที่ยื่นมาก่อนที่จะยิ้มให้และวางมือเรียวไปทาบไว้ข้างบนให้อีกฝ่ายออกแรงช่วยดึงตัวเองขึ้น ทำให้หญิงสาวอดนึกถึงตอนเด็กไม่ได้ที่ พี่วัฒน์ก็จะคอยดึงน้องลินลุกขึ้นเสมอเวลาเด็กหญิงล้ม“ลินว่าเรากลับบ้านกันดีกว่าค่ะพี่วัฒน์ วันนี้พี่วัฒน์ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน พรุ่งนี้วันหยุดจะได้นอนพักยาวๆ”แล้วคู่สามีภรรยาก็พากันกลับมาถึงบ้านโดยที่ยังไม่ดึกมากนัก พอเปิดประตูห้องนอนเข้ามา เป็นครั้งแรกที่จะนอนพร้อมกันทำเอานลินีทำตัวไม่ถูก เธอถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอายทันทีเหมือนกับว่าคนตัวสูงจะรู้ว่าเธอเขิน นันทวัฒน์จึงบอกให้นลินีไปอาบน้ำก่อน“ลิน ลิน

หลังจากเหตุการณ์ทะเลาะกับนลินีครั้งนั้น นันทวัฒน์ก็เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่เปลี่ยนไปในใจของเขา แม้ว่าเขาจะยังคงไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองอย่างถ่องแท้ แต่ความหึงหวงและความไม่พอใจที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่เห็นศตวรรษอยู่ใกล้นลินี ทำให้เขารู้ว่าเขาไม่ต้องการให้ใครมาแทนที่เขาในชีวิตของเธอในขณะที่นันทวัฒน์กำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง คุณหญิงวิไลก็ได้ขอให้เขาและนลินีไปเข้าร่วมงานการกุศลที่จัดขึ้นในช่วงสุดสัปดาห์ งานนี้เป็นงานใหญ่ที่มีผู้คนในแวดวงสังคมชั้นสูงเข้าร่วมมากมาย ซึ่งคุณหญิงวิไลเห็นว่าเป็นโอกาสดีที่ทั้งคู่จะได้ออกงานด้วยกันนันทวัฒน์ลังเลอยู่สักพัก แต่เมื่อเห็นสายตาที่คาดหวังของแม่และความรู้สึกหวงที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ เขาจึงตัดสินใจพานลินีไปด้วย เพราะเขาไม่อยากปล่อยให้นลินีอยู่ห่างสายตาอีกต่อไป เขารู้ว่าถ้าเขาไม่พาไปแม่เขาอาจจะให้ศตวรรษพาไปแทนก็เป็นได้ในวันงานคุณหญิงวิไลแต่งตัวอย่างหรูหรา ส่วนนลินีก็สวมชุดเดรสยาวสีขาวที่เรียบง่ายแต่สง่างาม เมื่อนันทวัฒน์เห็นนลินีในชุดนี้ เขารู้สึกถึงความสวยงามที่เขาไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน นลินีดูสง่าและมีความมั่นใจอย่างที่เขาไม่เคยเห็น ซึ่ง

ช่วงนี้นันทวัฒน์เริ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงหลายอย่างในตัวนลินี เธอดูสวยขึ้น ดูสดใสและมีชีวิตชีวามากขึ้น แต่ในขณะเดียวกันความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอกลับดูห่างเหินมากกว่าเดิม สิ่งนี้ทำให้นันทวัฒน์รู้สึกไม่สบายใจ แม้ว่าเขาจะไม่เคยใส่ใจนลินีมาก่อน แต่เมื่อเห็นเธอมีความสุขโดยที่เขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในนั้น ความรู้สึกแปลก ๆ ก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเขา นันทวัฒน์สังเกตช่วงนี้ว่าศตวรรษมักจะแวะมาหานลินีที่บ้านบ่อยขึ้น ทั้งคู่ดูสนิทสนมและมีความสุขเมื่ออยู่ด้วยกัน สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ แม้ว่าเขาจะไม่เคยรักนลินี แต่การเห็นเธอสนิทกับผู้ชายคนอื่นกลับทำให้เขารู้สึกหวงอย่างที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ ถึงแม้เขาจะรู้ว่าทั้งสองเป็นลูกพี่ลูกน้องกันก็ตาม วันนี้นันทวัฒน์กลับมาถึงบ้านเร็วกว่าปกติ เขาทันได้เห็นศตวรรษกำลังนั่งคุยกับนลินีอยู่ในห้องรับแขก ทั้งสองคนดูผ่อนคลายและหัวเราะด้วยกัน ซึ่งตอนที่อยู่กับเขา นันทวัฒน์ไม่มีโอกาสได้เห็นนลินีหัวเราะเลย เธอคอยแต่ทำหน้าเศร้าไม่ค่อยสดใส ทำตัวน่าเบื่อ นันทวัฒน์รู้สึกถึงความไม่พอใจที่เพิ่มมากขึ้นในใจเรื่อยๆ เขาตัดสินใจเดินตรงเข้าไปหาทั้งคู่ที่นั่งอยู่ “นี่ก

หลังจากที่ศตวรรษมาเยี่ยมนลินีที่บ้านและใช้เวลาพูดคุยกับเธอ คุณหญิงวิไลซึ่งรู้จักศตวรรษดีในฐานะลูกพี่ลูกน้องที่สนิทสนมกับนลินีมาตั้งแต่เด็ก ก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า บางทีการเปลี่ยนบรรยากาศอาจช่วยให้นลินีรู้สึกดีขึ้น เธอจึงตัดสินใจที่จะขอให้ศตวรรษพานลินีออกไปเที่ยวบ้างคุณหญิงวิไลเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นหลังจากที่เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของนลินีและศตวรรษ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกดีใจที่เห็นลูกสะใภ้ของเธอมีความสุขขึ้นมาบ้าง หลังจากที่เธอเห็นนลินีนั่งอยู่บนโซฟาอย่างผ่อนคลายกว่าที่เคย คุณหญิงวิไลก็เข้ามานั่งข้าง ๆ พวกเขา“ตาว่าน ป้าดีใจที่ว่านแวะมาเยี่ยมหนูลิน” คุณหญิงวิไลเริ่มต้นพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น “แม่คิดว่าบางทีหนูลินอาจจะต้องการเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง หลังจากที่ต้องอยู่ในบ้านมาเป็นเวลานาน”นลินีหันไปมองคุณหญิงวิไลด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “คุณแม่หมายความว่าอย่างไรคะ”คุณหญิงวิไลยิ้ม “แม่คิดว่า หนูลินควรออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ออกไปเที่ยวพักผ่อนกับพี่ว่าน ให้ได้ผ่อนคลายจากสิ่งที่กังวลอยู่ หนูจะได้ไม่เครียดไงลูก”นลินีรู้สึกขัดเขินเล็กน้อย “แต่ลิน ลินไม่อยากรบกวนพี่ว่านน่ะค่ะ”ศตวรรษยิ้มหัวเรา

เช้าวันรุ่งขึ้น นลินีตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ แม้ว่าหัวใจของเธอยังคงหนักอึ้งจากความเจ็บปวดและความผิดหวังที่ได้รับเมื่อวานนี้ แต่เธอก็ยังคงพยายามทำหน้าที่ของภรรยาต่อไป เธอเชื่อว่าการทำสิ่งดี ๆ ให้กับนันทวัฒน์อาจช่วยเปลี่ยนแปลงบางอย่างได้ แม้จะเป็นเพียงเล็กน้อยก็ตาม นลินีลุกขึ้นจากเตียงและเริ่มเตรียมชุดทำงานสำหรับนันทวัฒน์ เธอเลือกชุดสูทสีเข้มที่เขาชอบใส่และเตรียมทุกอย่างไว้อย่างเรียบร้อย จากนั้นเธอจึงลงไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้า เธอตั้งใจทำอาหารที่เขาชอบเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นข้าวต้มไก่หอมกรุ่น ไข่ต้มสุกพอดี และผลไม้สด พร้อมด้วยกาแฟดำที่เธอรู้ว่าเขาชอบ ขณะที่นลินีกำลังจัดอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะ เธอรู้สึกได้ถึงความอ่อนแอที่เกิดขึ้นในใจ แต่ก็พยายามยิ้มให้กับตัวเอง เธอยังไม่อยากยอมแพ้ต่อความรู้สึกเหนื่อยล้าที่ถาโถมเข้ามา เธอหวังว่าสักวันหนึ่ง ความพยายามของเธอจะได้รับการยอมรับจากสามี ไม่นานนักนันทวัฒน์ก็ลงมาจากห้องนอน เขาดูสดชื่นและเตรียมพร้อมสำหรับวันทำงาน นลินีมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังและเอ่ยขึ้นเบา ๆ “พี่วัฒน์คะ ลินเตรียมชุดทำงานไว้ให้แล้ว และอาหารเช้าก็พร้อมแล้วค่ะ” เธอกล

“แม่ครับ ผมเข้าใจว่านลินีเป็นภรรยาของผม และผมก็พยายามทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ผมไม่ได้รักเธอ ผมแต่งงานกับเธอเพราะโดนบังคับ ผมมีเอมอรเป็นคนรักอยู่แล้วคุณแม่หรือแม้แต่นลินีก็รู้นี่ครับ”คุณหญิงวิไลรู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากลูกชาย เธอรู้ว่าความรู้สึกของนันทวัฒน์ต่อการแต่งงานนี้ไม่เคยเปลี่ยนไป แต่เธอก็หวังว่าเวลาจะช่วยให้เขาเปิดใจมากขึ้น“แม่เข้าใจว่าลูกไม่ได้รักหนูลินในตอนแรก และแม่ก็ไม่ได้คาดหวังว่าลูกจะรักเธอทันทีหลังจากแต่งงาน แต่ลูกต้องให้โอกาสเธอ ให้โอกาสตัวเองในการเรียนรู้ที่จะรักและยอมรับเธอ ความรักมันไม่ได้เกิดขึ้นได้ในทันที แต่ถ้าลูกไม่เปิดใจ มันก็ไม่มีวันที่จะเกิดขึ้นได้เลย” คุณหญิงวิไลพยายามพูดอย่างใจเย็น แต่คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความหวังดีและห่วงใย“แม่ครับ ผมไม่ได้ขอให้ใครมาบังคับให้ผมแต่งงานกับนลินี แต่ที่ผมยอมทำตามที่พวกผู้ใหญ่ต้องการเพราะผมรู้ว่ามันสำคัญต่อครอบครัว แต่ผมไม่สามารถฝืนใจตัวเองให้รักเธอได้ ผมพยายามแล้ว แต่ความรู้สึกมันไม่ได้เกิดขึ้น และผมไม่สามารถเลิกกับเอมอรได้ เพราะผมรักเธอ ผมรักเอมอรครับและไม่มีวันเลิกรักเธอ” นันทวัฒน์ตอบโต้อย่างจริงจัง เขารู้สึกว่าเข